Παύω από σήμερα να μιλάω.
Δεν ξαναμιλάω
ούτε για χαρές, ούτε για λύπες.
Δε μιλώ για ανεκπλήρωτους έρωτες
και μεγάλα απωθημένα.
Για άτομα που έπρεπε, μα ποτέ δεν έγιναν ζευγάρι.
Δε μιλώ για δάκρυα που κυλούν συχνά
στα μάτια των ανθρώπων.
Ούτε για ερωτικές απογοητεύσεις.
Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να προχωράμε.
Ό,τι μας κρατάει πίσω, μας κάνει κακό.
Μιλώ για τους ανθρώπους που διστάζουν.
Για τους ανθρώπους που δίνουν δικαιώματα
και ξαφνικά τα παίρνουν πίσω.
Αλλά μιλώ και για ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμούν
την κάθε μικρή στιγμή της ημέρας τους
και χαμογελούν.
Όχι γι' αυτούς που αφήνουν το χάος στο μυαλό τους
να διογκώνεται.
Οι άνθρωποι πονάνε.
Καλό είναι τα συναισθήματα να εξωτερικεύονται.
Κανένα συναίσθημα δεν είναι ντροπή.
Όπως δεν ντρέπεσαι να δείξεις αγάπη,
έτσι δεν πρέπει να ντρέπεσαι να δείξεις το θυμό σου,
την αγανάκτησή σου.
Ότι νιώθεις αδικημένος.
Μόνο μίλα.
Η σιωπή είναι χρυσός,
αλλά θα σε πνίξει κάποια στιγμή.
Θα σε πνίξουν όλα αυτά τα ανείπωτα λόγια.
Μόνο τα δάκρυα δε φέρνουν τη λύτρωση.
Ξέσπασε!
Όχι στο σπίτι σου με καταθλιπτικά τραγούδια και κλάμα
ή σε κάποιο μπαρ με ποτό στο χέρι.
Μίλα εκεί που θέλεις.
Φώναξε, ούρλιαξε!
Και άσε τη σιωπή κατά μέρους.
Ό,τι σε πονάει βγάλ' το!
Σαν ένα αγκάθι λουλουδιού που σου τρυπάει το δάχτυλο.
Ούρλιαξε, κλάψε!
Αν δε βρεθεί κάποιος να σου το αφαιρέσει,
καν' το μόνος σου.
Θα πονέσεις περισσότερο,
μα τουλάχιστον μετά δε θα πονάς.
Giwta Ar.. :**