tag:blogger.com,1999:blog-36786819166072006292024-03-14T04:47:42.701+02:00Η μικρή μου Εδέμ.. =)giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.comBlogger192125tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-10850402397812170572024-02-15T23:36:00.001+02:002024-02-15T23:36:26.510+02:00Καμιά φορά ας χαλαρώνουμε<p>Είμαι εδώ μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που δεν δήλωσα το "παρόν", όχι για να δικαιολογηθώ. Εξάλλου δε νομίζω ότι χρειάζεται. Πιο πολύ θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου, να τις καταγράψω χωρίς λυρισμούς, χωρίς τίποτα. Απλά, λιτά, ακατέργαστα. Γιατί νομίζω αυτό χρειάζομαι.</p><p>Έχω κάνει την ατμόσφαιρά μου στο σπίτι, πίσω ένα ποτήρι κρασί και κάθομαι στο γραφείο. Αφού έκανα έρευνα και καταγραφή ιδεών για κάποια πράγματα που θέλω να ξεκινήσω εντός του έτους, αφήνω τα χέρια μου να τρέξουν πάνω στο πληκτρολόγιο και το μυαλό ελεύθερο, σε μια προσπάθεια να μη σκέφτομαι τόσο. </p><p>Ξέρετε, μπορεί μη γράφω εδώ, αλλά δεν είναι ότι δε γράφω. Η δουλειά μου απαιτεί αρκετό γράψιμο και αρκετό "στύψιμο", αλλά χαίρομαι που κάνω κάτι που μου αρέσει. Επίσης το journaling έχει την τιμητική του τους τελευταίους μήνες. Λίγες λέξεις, τη στιγμή που το χρειάζομαι. Όπου κι αν είμαι. Ανοίγω την ατζέντα μου και γράφω αυτό που νιώθω. Κάπως έτσι έκανα και κάποιες συνειδητοποιήσεις (μην τα ξαναλέω πόσο σημαντικό είναι να γράφουμε).</p><p>Βέβαια υπάρχουν φορές που με κουράζει συχνά να σκέφτομαι τόσο. Να αναλύω και να ερμηνεύω. Το οποίο είναι καλό γιατί το νιώθω πως έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορώ να κάνω κάποιες ερμηνείες αποτελεσματικά και να με καταλαβαίνω ένα τσακ καλύτερα. Όμως ξέρετε,, κάποιες φορές κουράζει. </p><p>Ωστόσο απόψε είχα ανάγκη να μείνω σπίτι. Αφού έβρεχε, είπα να κάνω γυμναστική μέσα αντί να πάω προπόνηση, και μετά να χαλαρώσω, να μαγειρέψω κάτι, να φάω τα ντοματίνια μου, να το ευχαριστηθώ. Πραγματικά το απολαμβάνω αυτό και ειλικρινά δεν το μετανιώνω που επέλεξα να μην είμαι στην τσίτα για άλλη μία μέρα (που αναρωτιέμαι πώς το καταφέρνω ακόμα κι όταν δεν έχω "τρελές" υποχρεώσεις). Αναρωτιέμαι, όμως, αν είναι γενικά στη φύση των ανθρώπων -ή τελικά στη δική μου φύση- να ευχαριστιόμαστε δύσκολα, να θέλουμε συνεχώς κάτι παραπάνω, να μη νιώθουμε πλήρεις με ό,τι έχουμε, να χάνουμε τη στιγμή. Προσπαθώ πραγματικά να μην το κάνω στον εαυτό μου και πιστεύω πως βαδίζω καλά, αλλά έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο της γενιάς μου. Κι εγώ είμαι απλά στο μεταίχμιο Millenials - Gen Z. Με τους νεότερους τι γίνεται; </p><p>Τους τελευταίους μήνες, δε θα πω ψέματα, πίεσα τον εαυτό μου πολύ. Που το έκανα ανέκαθεν, δεν είναι κάτι καινούριο για 'μένα. Αλλά αυτή τη φορά χτύπησαν σοβαρά καμπανάκια. Λες και αν δεν ξεπεράσω τα όρια μου σε κάθε τομέα -εργασιακό, ερωτικό, οικογενειακό κοκ- κάτι δεν κάνω καλά. Όμως και το να παθαίνω το ένα breakdown μετά το άλλο, σίγουρα δε βοηθά. Ή μάλλον βοηθά. Να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να με σέβομαι και να με ακούω. Γιατί ακόμα και το να δουλεύεις 15 ώρες την ημέρα ή το να πιέζεσαι μέσα σε μία σχέση, έχει όρια. Πρέπει να ξέρεις συνειδητά για ποιο λόγο δουλεύεις τόσες ώρες και ποια είναι <b>ακριβώς </b>τα αποτελέσματα που περιμένεις. Αντίστοιχα και στις σχέσεις. Αν πιέζεσαι για μεγάλο χρονικό διάστημα (ή το μεγαλύτερο), ποιο το νόημα; Ο έρωτας; Και ο έρωτας εν τέλει, αυτό είναι;</p><p>Και τέλος πάντων, όταν πας και μπαίνεις σε μία κατάσταση που σου είναι οικεία αλλά καθόλου βοηθητική για τη ζωή σου, να μάθεις να βγαίνεις. Σήμερα σε x χρονικό διάστημα, αύριο σε ένα x μικρότερο χρονικό διάστημα.</p><p>Η ζωή είναι γεμάτη, ακόμα κι όταν μας μοιάζει βαρετή. Χρειάζεται πάντα να συνεχίζουμε, να μην τα παρατάμε. Αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να σταματάμε για να βλέπουμε την απόσταση που έχουμε διανύσει και την εξέλιξη που έχουμε κάνει. </p><p>(Ξεκάθαρα τα λέω για να τα ακούσω κι εγώ. Μη νομίζετε ότι είμαι καμιά αυθεντία που τα καταφέρνω γαμάτα). </p><p>Αυτά. Σκόρπιες σκέψεις. Χωρίς να ξέρω αν έχουν συνοχή. Ξέρω ότι έχουν ουσία μέσα μου. Επίσης το πιστεύω πως κάπου ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις, θα βρείτε κομμάτια δικά σας. Και σίγουρα θέλω αυτές οι σκέψεις μου να είναι καταγεγραμμένες εδώ 'μέσα, που γράφω από τα 16 (Θεέ μου, πάνε τόσα χρόνια). </p><p>Δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε, αλλά δε σταματώ να είμαι εδώ. Ακόμα κι αν δε γράφω συχνά. </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyNnnLlzRlS_bwTdYPZDC06Ivkfcioicx-Vu0-ADkrQXw8CpY4y3sWm14ZC8YBaCc3jzur-LzdAbq3xmu4fH5C-x05SXnfKpx4I-JaUOFeiOyxShW2cLmc7JnDS8AYevFo1on-ftg9E-MWy95cxQHF1QAzarVOCyGlD_met20zXdcZxD8r-Gs635Aom4Cy/s5355/drew-beamer-Vc1pJfvoQvY-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3570" data-original-width="5355" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyNnnLlzRlS_bwTdYPZDC06Ivkfcioicx-Vu0-ADkrQXw8CpY4y3sWm14ZC8YBaCc3jzur-LzdAbq3xmu4fH5C-x05SXnfKpx4I-JaUOFeiOyxShW2cLmc7JnDS8AYevFo1on-ftg9E-MWy95cxQHF1QAzarVOCyGlD_met20zXdcZxD8r-Gs635Aom4Cy/w400-h266/drew-beamer-Vc1pJfvoQvY-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-57541290375928647752023-12-30T10:25:00.005+02:002023-12-30T10:39:20.213+02:00Το κορίτσι.<p></p><p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">Ένα κορίτσι περπατά με το κλειδί στο χέρι </p><p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">μα μια σκιά από πίσω, πιστά την ακολουθεί.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Ένα αεράκι που φυσά, αγγίζει το λαιμό
της</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
κι η καρδιά μέσα στη νύχτα, πιο δυνατά
στο στήθος της χτυπά.</p><p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;"><br /></p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Βγάζει τ' ακουστικά, το βήμα κάνει πιο
γοργό.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Φοράει παντελόνι, λέει, ευτυχώς.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Κι ένα μήνυμα χρωστά στις φίλες της να
στείλει.</p><p align="LEFT" style="orphans: 2; widows: 2;"><br />
</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Σταματά για λίγα δευτερόλεπτα.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Δε θέλει να φοβάται.</p><p align="LEFT" style="orphans: 2; widows: 2;"><br />
</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Πόσο θα ήθελε, σκέφτεται, απλά να
περπατάει.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Χωρίς “όπλα” που κρυφά κάθε βραδιά
στις χούφτες της κρατάει.</p>
<p align="LEFT" style="orphans: 2; widows: 2;"><br />
</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Πόσο θα ήθελε μια μέρα να βγει και να
μεθύσει.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Χωρίς να σκέφτεται μήπως κάποιος χωρίς
τη θέλησή της την αγγίξει.</p><p align="LEFT" style="orphans: 2; widows: 2;"><br />
</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Κάποια μέρα το ξέρει, θα το κάνει.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Το φόρεμά της το καλό θα βάλει να
γλεντήσει.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Και με ψηλά τακούνια στο δρόμο θα βαδίσει.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Με εντύπωση θα την κοιτάζουν όλοι.</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Μα δε θα φοβηθεί.</p><p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;"><br /></p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Χωρίς την τσάντα στην αγκαλιά θα περπατά
μες στα στενά</p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
κι η ομορφιά θα λάμπει από την ηρεμία
που θα “φορά”.</p><p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;"><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKLHAREjlMCGIR8UTiFDM1L2O0GQs-WE3ZOZ_YJzV1TAkSeSaseE5yit3ZsxNJuOG6lo8K-T6smcCwlDhwmsKUl88PN14XZkC4YWzz8LwQ-uH29xyW2sZ75lsnV1m7k4kzlRlq36uXa714924sLxqbJY4YYoiyweY3tQWit4sVv0D4itUoHQP9GYkQzOd3/s2304/the%20girl.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2304" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKLHAREjlMCGIR8UTiFDM1L2O0GQs-WE3ZOZ_YJzV1TAkSeSaseE5yit3ZsxNJuOG6lo8K-T6smcCwlDhwmsKUl88PN14XZkC4YWzz8LwQ-uH29xyW2sZ75lsnV1m7k4kzlRlq36uXa714924sLxqbJY4YYoiyweY3tQWit4sVv0D4itUoHQP9GYkQzOd3/w400-h266/the%20girl.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 31ο Συμπόσιο
Ποίησης.</p>
<p align="LEFT" style="orphans: 2; widows: 2;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Διαβάστε </span></span><a href="https://princess-airis.blogspot.com/2023/12/31-1-10th-anniversary.html"><span style="font-style: normal;"><b>ΕΔΩ</b></span></a><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"> όλες
τις συμμετοχές. Ήταν όλες συγκινητικές
και διαφορετικές. </span></span></p>
<p align="LEFT" style="font-style: normal; font-weight: normal; orphans: 2; widows: 2;">
Αριστέα μου, σε ευχαριστώ που παρά τις
προσωπικές σου δυσκολίες ήσουν παρούσα
και μας μάζεψες όλους σε μία τέτοια
γιορτή, μια αγκαλιά!</p><br /><p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-32398237675896975112023-11-19T21:16:00.001+02:002023-11-19T21:16:06.920+02:00Κάτι λείπει. <p>Ξύπνησα το πρωί με μία
διάθεση να πετάξω.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Να πετάξω μακριά τις
σκέψεις που μου φορτώθηκαν.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Αυτές που κάνουν το
μυαλό μου να βουλιάζει.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Τα πόδια δεν πηγαίνουν με μεγάλη ευκολία,
αλλά σηκώνομαι.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Ανοίγω τα παράθυρα,
μπαίνει φως.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Τι να το κάνω τόσο φως
Νοέμβρη μήνα; Λούζει το σπίτι, αλλά μ'
αφήνει στη σκιά.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Πηγαίνω στην τουαλέτα.
Πλένω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι
στον καθρέφτη.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Μμ. Έχω υπάρξει και
καλύτερη. Πιο όμορφη. Πιο χαρούμενη.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Κατευθύνομαι στη
ντουλάπα. Τι να βάλω και σήμερα;</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Μαύρο παντελόνι, μαύρη
μπλούζα.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Ξανά μπροστά στον
καθρέφτη. Μα τι μου λείπει;
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Παίρνω τη χτένα, χαϊδεύω
τα μαλλιά μου και προσπαθώ να μη με
πονέσω.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Τα πιάνω κότσο.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Επιστρέφω στον καθρέφτη.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Κάτι λείπει. Τι είναι
αυτό που λείπει;
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Βλέπω τα ρούχα στις
κρεμάστρες. Πιάνω το ροζ σακάκι. Αυτό
θα βάλω σήμερα.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Να. Κάτι γίνεται τώρα.
Κάτι αλλάζει. Έδωσα λίγο χρώμα.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Πιάνω το κινητό και
βάζω μουσική.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Αρχίζω να χορεύω.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Φτιάχνω τον καφέ μου.
Και τραγουδάω.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Τρώω δυο κριτσίνια πριν
φύγω για δουλειά.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Και συνεχίζω να χορεύω.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Δυο δάκρυα φεύγουν.
Επιτέλους κάτι βγαίνει από μέσα μου.</p><p style="margin-bottom: 0cm;">Λίγο λίγο, γίνομαι πιο ελαφριά.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Με μια απότομη
κίνηση, ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω,
βρίσκομαι ξανά μπροστά στον καθρέφτη.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Τώρα δεν είμαι τόσο
χλωμή.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Κι αν τα μάτια μου είναι
λίγο πιο κόκκινα από πριν, το πρόσωπό
μου μοιάζει ανακουφισμένο.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Με φωτίζει ο ήλιος. Μα
πώς; Πριν ήμουν στη σκιά.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Γυρίζω το κεφάλι μου
τριγύρω για να καταλάβω τι συμβαίνει.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Κάπως γέμισε αυτό το
κενό. Όχι πλήρως, αλλά κάπως γέμισε.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Τι λείπει; Τι έλειπε;
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Χρειαζόταν να αλλάξω
θέση για να καταλάβω.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgriHqo4FbeHrmL1BtNFhXjhN9i8fBkCjjE4DMtaCzHsFri5YDJafC1IiHieqCqsetiCDEjXshCdsLIctlEFJeYj1HE4gSDMbU3ub1hICGmQ5M2Gv1aE6uJQkOrjnId9Gp1EykOswFH05_qBu6L55Z1vnSQ3Q2rKNjwKd2JGpLjTKMQD4WKH6NrPonC2Acc/s777/5a2681e910f616cd1eeb4ac06f9e23d5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="777" data-original-width="552" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgriHqo4FbeHrmL1BtNFhXjhN9i8fBkCjjE4DMtaCzHsFri5YDJafC1IiHieqCqsetiCDEjXshCdsLIctlEFJeYj1HE4gSDMbU3ub1hICGmQ5M2Gv1aE6uJQkOrjnId9Gp1EykOswFH05_qBu6L55Z1vnSQ3Q2rKNjwKd2JGpLjTKMQD4WKH6NrPonC2Acc/w284-h400/5a2681e910f616cd1eeb4ac06f9e23d5.jpg" width="284" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Αυτή ήταν η συμμετοχή
μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης με τίτλο
<b>Στείλε μήνυμα!</b></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Επιλέγουμε μία φωτογραφία
και εμπνεόμαστε από αυτή. Γράφουμε τη
δική μας ιστορία.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Εγώ προσωπικά είχα
ανάγκη μία τέτοια παρότρυνση, σε μία
φάση της ζωής μου που νιώθω τις λέξεις
κάπου να έχουν μπλοκάρει μέσα μου, να μη βγαίνουν έξω. Και
γι' αυτό Μαίρη, σε ευχαριστώ πολύ.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Διαβάστε <b><a href="https://ghinimatia.blogspot.com/2023/10/blog-post.html" target="_blank">ΕΔΩ</a></b> όλες τις εξαιρετικές ιστορίες που δημιουργούν οι συμμετέχοντες
αυτού του δρώμενου.
</p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-79407670136976375792023-10-23T00:38:00.001+03:002023-10-23T00:38:34.179+03:00Άρνηση.<p>Το πρώτο και απόλυτα γνωστό στάδιο.</p><p>Που με τα χρόνια κρατά λιγότερο. Για τους Χ και τους Ψ λόγους. </p><p>Αλλά είναι εκεί. Δηλώνει παρών. </p><p>Άρνηση συναισθημάτων.</p><p>"Το νιώθω, αλλά δε θέλω να το νιώθω αυτό. Όχι". </p><p>Όχι, συνέχεια ένα "όχι" στο στόμα.</p><p>Δεν είναι ότι έχεις πρόβλημα με τα συναισθήματα. </p><p>Είναι που περιμένεις να φύγουν τη στιγμή που εσύ θέλεις. Κι έχεις την απαίτηση. </p><p>Είναι που έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. </p><p>Είναι που αλλάζουν κι εσύ θέλεις τα προηγούμενα. </p><p>Λες και δεν ξέρεις ότι τα καλά έρχονται. </p><p>Υπήρξαν πριν από λίγο, θα υπάρξουν ξανά. </p><p>Κι ας είναι το μυαλό πιεσμένο. Κι ας είναι το σώμα μετέωρο. Κι ας θέλεις να αφήσεις ανθρώπους να δουν μέσα σου. Αλλά ταυτόχρονα δε θέλεις. </p><p>Έχεις σκέψεις εύθραυστες. Ευάλωτες. Δεν τους δίνεις χώρο να αναπνεύσουν. Δε σου δίνεις χρόνο να αναπνεύσεις. Περιμένεις να ξεμπερδευτούν μόνες τους. Να πάρουν την πρωτοβουλία γιατί "αν είναι δυνατόν", κουράστηκες. </p><p>Και περιμένεις, περιμένεις... Μα μήπως πρέπει να περιμένεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου;</p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsw4w3NxJe4fYDYMXkWvX25cCDxvKdKzKO_1NLEXwem9bhab4FD1uU0ERADMVRFSkj3Rc-q02RxTleUJ24zpLzxLZ-zV38gMFUJ9LWQllZkV3S12sHw5rGLZqr7Lvv18Okbtpxn2yW6U1v3K-czLOxayn-b0ynKxVidwF2qyFe_TrivcVH7Am79NyraDEO/s3072/ashim-d-silva-P_PNZnNd7-Y-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="3072" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsw4w3NxJe4fYDYMXkWvX25cCDxvKdKzKO_1NLEXwem9bhab4FD1uU0ERADMVRFSkj3Rc-q02RxTleUJ24zpLzxLZ-zV38gMFUJ9LWQllZkV3S12sHw5rGLZqr7Lvv18Okbtpxn2yW6U1v3K-czLOxayn-b0ynKxVidwF2qyFe_TrivcVH7Am79NyraDEO/w400-h266/ashim-d-silva-P_PNZnNd7-Y-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-22370114934216758772023-08-06T22:32:00.004+03:002023-08-06T22:32:48.766+03:00Τα ραντεβού.<p>Είναι από αυτά τα κείμενα που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Όμως νιώθω την ανάγκη εδώ και μέρες να γράψω εδώ, χωρίς να ξέρω τι. Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω έτσι: Δηλώνοντας ότι δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Και αυτό μάλλον δεν πειράζει. Είναι πιο απενοχοποιητικό από το να ψάχνω την ιδανική αρχή για κάτι που έχω αφηρημένα στο μυαλό μου. Και στο τέλος να μη με τρελαίνει κιόλας. </p><p>Η τελική αφόρμηση για να μπω εν τέλει μέσα στο blog και να ξεκινήσω να γράφω, ήταν σκέψεις που έκανα μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς επέστρεφα σπίτι από έναν καφέ (ειλικρινά, με ποιον τρόπο μπαίνει stop στις σκέψεις όταν οδηγούμε μόνοι μας;). </p><p>Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η εβδομάδα που πέρασα. Τρελή εβδομάδα. Ευτυχώς ήρθε το Σαββατοκύριακο γιατί νομίζω ότι δούλεψα παραπάνω από αυτό που άντεχε τελικά ο οργανισμός μου, το σώμα και το μυαλό μου μετά από ένα υπέροχο, αλλά αρκετά κουραστικό ταξίδι στη Νάπολη. </p><p>Και εξακολουθώντας να μην ξέρω πώς ακριβώς να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι, παίρνω την απόφαση να μη με νοιάξει αυτή τη στιγμή. Είναι βράδυ, έχω ανάψει τα κεριά στο σπίτι, έχω βάλει κρασί να πίνω, έχω κλείσει το ίντερνετ στο κινητό για να μη με αποσπούν οι ειδοποιήσεις και απλά γράφω. Κάνω αυτό που έχω λυσσάξει να λέω σε όλους να κάνετε και με έχει βοηθήσει εμένα προσωπικά ουκ ολίγες φορές.</p><p>Παράλληλα, δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Τους τελευταίους μήνες περνώ αρκετό χρόνο μόνη. Κάνω πράγματα με εμένα και μόνο. Ιδιαίτερα από το νέο έτος κι έπειτα. Περπατάω μόνη, πηγαίνω για καφέ με ένα βιβλίο μαζί πριν από κάποια επαγγελματικά ή ιατρικά ραντεβού, πηγαίνω μόνη μου σινεμά.</p><p>Νομίζω απλά αποφάσισα να με βγάζω ραντεβού. </p><p>Χωρίς να είναι μίζερο, που ξέρω ότι πολλοί μπορεί να το θεωρούν έτσι. </p><p>Είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να σε κάνεις παρέα. Να κάθεσαι με τις σκέψεις σου. Απλά. Βάζοντας τα παπούτσια σου και βγαίνοντας έξω. Γνωρίζοντας ότι έχεις ανθρώπους, χωρίς όμως αυτοί να σε εμποδίζουν στο οτιδήποτε.</p><p>Δε με φοβίζουν οι σκέψεις μου. Αντιθέτως. Έχω την ευκαιρία να σκεφτώ αυτά που όντως με φοβίζουν, χωρίς απαραίτητα να ξέρω πώς να τα διαχειριστώ αποτελεσματικά.</p><p>Τέτοιες σκέψεις έκανα και απόψε στο αυτοκίνητο. Για όσα με φοβίζουν. Και εννοείται ότι νιώθω διφορούμενα συναισθήματα γι' αυτά. Κατά κύριο λόγο δε θα ήθελα κάποια πράγματα να με πιέζουν, να με προβληματίζουν, να μου προκαλούν δυσφορία μόνο στη σκέψη. Θέματα που στο παρελθόν δε μου τα προκαλούσαν όλα τα παραπάνω. Αλλά τα νιώθω τη δεδομένη στιγμή. Είναι οκ, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές θυμώνω με άλλους ανθρώπους ή με τον εαυτό μου για την πρόκληση αυτών. Και παραδόξως, δεν το λέω για να το πω και να με πείσω. Το εννοώ. </p><p>Ζούμε καταστάσεις στη ζωή μας που μπορεί να μας αφήσουν κάποια κατάλοιπα. Γνωρίζουμε ανθρώπους που ίσως κάτι "τσιγκλίσουν" στην ψυχοσύνθεσή μας. </p><p>Και ναι. Οκ. Είναι όντως οκ να μας βγάζουμε ένα ραντεβού που και που.</p><p>Ίσως μας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT6iOCbugfIIBJOp-77qqaUu8WGw2rMDn8Up3gh1id1lTKoz-V75mbj1X9tcemRsXv6yArhZAUYK9ZmcMUMzTtIHFhZhQk26g_JYH9Z0cfOvEjl_xfiD5ZZlgWb5DSqQPPW9a_Fs3R-Dwoe9iWF4EXJnmZwWZO0VOTVqCpC8s5XWRVxdRN2Ub9mv9Mau1m/s2321/jared-rice-8w7b4SdhOgw-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1765" data-original-width="2321" height="304" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT6iOCbugfIIBJOp-77qqaUu8WGw2rMDn8Up3gh1id1lTKoz-V75mbj1X9tcemRsXv6yArhZAUYK9ZmcMUMzTtIHFhZhQk26g_JYH9Z0cfOvEjl_xfiD5ZZlgWb5DSqQPPW9a_Fs3R-Dwoe9iWF4EXJnmZwWZO0VOTVqCpC8s5XWRVxdRN2Ub9mv9Mau1m/w400-h304/jared-rice-8w7b4SdhOgw-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-66344424550583602362023-06-07T09:38:00.000+03:002023-06-07T09:38:16.193+03:00Ουτοπία.<p>Ποια πραγματικότητα
είναι η αληθινή;</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Αυτή που ζεις ή αυτή
που νιώθεις με την
ψυχή ανοιχτή;</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Ο ήχος της θάλασσας, το
χρώμα του ουρανού, ο αέρας. </p><p style="margin-bottom: 0cm;">Το δικό σου αύριο.</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Μια ρεαλιστική ουτοπία. </p><p style="margin-bottom: 0cm;"> </p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Εικόνες που φτιάχνουμε
για να παραμείνουμε ζωντανοί.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Εικόνες που γεμίζουν
το μέσα μας.
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">Μια απόδραση από το
συνηθισμένο. Το μίζερο. Το γκρίζο.
</p>
<p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Εκεί που όλα
μοιάζουν διαφορετικά. Σχεδόν ψεύτικα. Ή μήπως όχι;</p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ίσως η ουτοπία δεν είναι τόσο φανταστική.</p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Αλλά πέρα για πέρα πραγματική.</p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ίσως είναι μια ανάγκη.</p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Για κάτι που θέλουμε να έχουμε και πρέπει να διεκδικήσουμε.</p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Σε μια εποχή που μας προκαλεί να χαονόμαστε, οφείλουμε να είμαστε ελεύθεροι μέσα μας.</p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Να θεραπεύουμε πληγές. </p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Να δίνουμε χώρο. </p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Να είμαστε αλληλέγγυοι. </p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Να είμαστε τρυφεροί. </p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Γιατί η ουτοπία είναι το αύριο, όπως λέει ο Σαραμάγκου.</p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><i>«Η μεγάλη παρεξήγηση στην οποία πέφτουμε όλοι, είναι ότι τοποθετούμε στο μέλλον, εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα. Η ουτοπία είναι μια πραγματικότητα μόνο αν τη δεις με τα μάτια του τρελού Δον Κιχώτη: όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι».</i></p>
<p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><br />
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNc2tQEIXizx9QquXSl_FhRwfYLvSYHrY13fWNL2FGbAsBCamQPX-2JhHPLjFwf9izpAgKoowFt7c_yMj83Emev3avFeV8Q_vaWT8TWHnOqdH1oD1C63MzwZYqhfYTWcUTLr7GDmlZRaRpknB7Z8FiiSxrOU-eK_nTKbPE3w57Pn7Wd0tDyahiaeqmwQ/s3936/michael-martinelli-QNPw2OaBL9c-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2952" data-original-width="3936" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNc2tQEIXizx9QquXSl_FhRwfYLvSYHrY13fWNL2FGbAsBCamQPX-2JhHPLjFwf9izpAgKoowFt7c_yMj83Emev3avFeV8Q_vaWT8TWHnOqdH1oD1C63MzwZYqhfYTWcUTLr7GDmlZRaRpknB7Z8FiiSxrOU-eK_nTKbPE3w57Pn7Wd0tDyahiaeqmwQ/w400-h300/michael-martinelli-QNPw2OaBL9c-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-81323381122116210492023-04-21T13:55:00.000+03:002023-04-21T13:55:10.270+03:00(α)διέξοδος.<p class="MsoNormal">Μια πορεία προς την άβυσσο, απότομη και ανήλιαγη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Με δρόμους σφραγισμένους και μια διαδρομή πρωτόγνωρη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Γεμάτη ξερά κλαδιά και κάτι πρασινάδες.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Λυρικά λόγια ακούγονται τριγύρω.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Άγνωστη φωνή. Γνωστές λέξεις.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i>«Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου».<o:p></o:p></i></p><p class="MsoNormal">Που;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκεί που οδηγεί η καρδιά;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αδιέξοδο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Εκεί που οδηγεί το μυαλό;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Αδιέξοδο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">Κι αν οι δρόμοι είναι όλοι ανοιχτοί;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κι αν η διαδρομή δεν είναι τελικά τόσο άγνωστη;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Κι αν σ’ αυτή την πορεία δεν είμαστε τόσο μόνοι;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">Ο ήλιος μας λούζει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η άβυσσος έχει έδαφος.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Τα ξερόκλαδα βγάζουν άνθη.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Η διαδρομή δε βρίσκει αδιέξοδο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 15.6933px; margin: 0cm 0cm 8pt;">
</p><p class="MsoNormal">Απλά σκύβουμε το κεφάλι. <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirSxMabz55ckgUBU0PhM-5G87743T6jAk8b4OgnSMMIdxLHkyg5igIm72wNFAre5PGlNcn43uhgR9J-fqpMD4ieKJc40C3vG88VlqE1BtVishXYLqLlZihXq4P8seXB9R0YYClpCs5UT5MloWwP1lQ7rwsofhu2nICGUo4Lt2WpjLHBUTxwrMdTdDwCw/s2560/(a)diexodos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1707" data-original-width="2560" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirSxMabz55ckgUBU0PhM-5G87743T6jAk8b4OgnSMMIdxLHkyg5igIm72wNFAre5PGlNcn43uhgR9J-fqpMD4ieKJc40C3vG88VlqE1BtVishXYLqLlZihXq4P8seXB9R0YYClpCs5UT5MloWwP1lQ7rwsofhu2nICGUo4Lt2WpjLHBUTxwrMdTdDwCw/w400-h266/(a)diexodos.jpg" width="400" /></a></div><br /><p>Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε για άλλη μία φορά η Αριστέα μας. Συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν, στη Χριστίνα με το ποίημα "Άρριζοι" που κέρδισε την πρώτη θέση και ευχαριστούμε όλους όσους ψήφισαν.</p><p>Διαβάστε <b><a href="https://princess-airis.blogspot.com/2023/04/30oSymposiopoiisis.html" target="_blank">ΕΔΩ</a></b> και τις υπόλοιπες συμμετοχές. Αξίζουν και με το παραπάνω την προσοχή σας.</p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-61164852673760848972023-03-22T16:43:00.001+02:002023-03-22T16:56:38.353+02:00Υπενθύμιση.<p><br /></p><p>Κατέβασε τους ώμους σου.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Χαλάρωσε τα χέρια. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πάρε βαθιές ανάσες, ήρεμες.<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">Μακριά τα μάτια απ’ την οθόνη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κοίταξε από το παράθυρο. Τον έξω κόσμο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πιες το χυμό που δεν ήπιες χτες. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φάε το φρούτο που κουβαλάς τόσες μέρες στην τσάντα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάνε ένα ζεστό ντους και τυλίξου στην πετσέτα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Διάβασε αυτές τις σελίδες του βιβλίου που αναβάλλεις. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πάρε πάλι ανάσες, αργές. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και μην ξεχνάς: Να μη φοβάσαι αυτά που φοβάσαι.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWdoPv2_D8j5YGaefDFQH_hMI0FklihIv3tddoaDhXxeAjGSzGjje0jET5V7JuuXmo_Us5lcn1Mdo4kLwmyb-MTFHfPNo6WEAtLY174e6zcUtI7hHe6R89SOuWnD2tIdIAyIF7l6Q9qVivjWBRMDyfK-NqSqrSmej5kznTG6nmvnrZh6759JscCaAkMA/s4896/verne-ho-VIO0tyzXL4U-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="4896" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWdoPv2_D8j5YGaefDFQH_hMI0FklihIv3tddoaDhXxeAjGSzGjje0jET5V7JuuXmo_Us5lcn1Mdo4kLwmyb-MTFHfPNo6WEAtLY174e6zcUtI7hHe6R89SOuWnD2tIdIAyIF7l6Q9qVivjWBRMDyfK-NqSqrSmej5kznTG6nmvnrZh6759JscCaAkMA/w400-h266/verne-ho-VIO0tyzXL4U-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-9906024153111432732023-02-20T11:13:00.002+02:002023-02-20T11:17:05.390+02:00Τομή. <p><br /></p><p>Παράλληλες διαδρομές.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ο ένας δίπλα στον άλλο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ξένος μέσα στους ξένους. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά μόνο ευθεία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βλέμμα ούτε δεξιά, ούτε αριστερά.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γιατί να ρισκάρω; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όχι. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μόνο ευθεία. Με το βλέμμα ελαφρώς προς τα κάτω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φοβάμαι; Τι λες!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δε φοβάμαι. Απλώς δε θέλω. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κανείς να μην κοιτάξει μέσα στα μάτια μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε κανενός τα χέρια να μην ακουμπήσω την ψυχή μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα δεν τη βλέπεις αυτή την τομή; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάποτε ήταν ανοιχτή πληγή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όχι σου λέω, δε φοβάμαι. Απλώς δε θέλω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η πληγή μου άφησε σημάδι. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα ράμματα είναι εμφανή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δε μου χρειάζεται άλλη τομή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σταμάτα να λες ότι φοβάμαι. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δε φοβάμαι που άφησα κάποιον να δει μέσα μου μετά από καιρό.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Δε φοβάμαι που ανοίχτηκα έστω και λίγο σε αυτόν.</p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal">Δε φοβάμαι.</p>
<p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal">Όχι, δε φοβάμαι.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Απλώς οι βαλίτσες μου είναι έτοιμες.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τις παίρνω και φεύγω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φεύγω πριν αφεθώ.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWP5iM50PruGr8fbnp6qjgMT6Qxb7GTqszoxQEIUNAO9FjU967GHx4kRkYi8q9lo9Gh4BQNLjHhtAXlVP0_uYtWu7aLLuZ4jQJmNKNv2w731Z6TJf9Yb5uQc9UN40_2Cane2czf0DEUsr4RMWhZnXP5BedhmeEhAkke4YHWU2njn87uXzXtGfDTYi0pQ/s960/street-7752940_960_720.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWP5iM50PruGr8fbnp6qjgMT6Qxb7GTqszoxQEIUNAO9FjU967GHx4kRkYi8q9lo9Gh4BQNLjHhtAXlVP0_uYtWu7aLLuZ4jQJmNKNv2w731Z6TJf9Yb5uQc9UN40_2Cane2czf0DEUsr4RMWhZnXP5BedhmeEhAkke4YHWU2njn87uXzXtGfDTYi0pQ/w400-h266/street-7752940_960_720.jpg" width="400" /></a></div><div><br /></div><div><br /></div>Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο <b>Μίνι Σκυτάλη #5 </b>της Μαίρης μας με το blog <b>ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ</b>.<div><br /></div><div>Δείτε <b><a href="https://ghinimatia.blogspot.com/2023/02/5.html" target="_blank">ΕΔΩ</a></b> όλες τις πληροφορίες για το δρώμενο και φυσικά διαβάστε όλες τις συμμετοχές. </div><div><br /></div><div>Αξίζουν και με το παραπάνω το χρόνο μας!</div><div><br /></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-63155286538245940862023-01-26T14:17:00.000+02:002023-01-26T14:17:45.881+02:00Journaling ή αλλιώς «Τι είμαι; Κανένα παιδάκι;»<p><br /></p><p>Και για να συνεχίσω τον τίτλο... <i>«Τι είμαι; Κανένα παιδάκι
να κρατάω ημερολόγιο;»</i>.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είμαι αυτός ο άνθρωπος που έχω πει τόσες πολλές φορές «Να
γράφετε!», το έχω επεξηγήσει κιόλας με κάθε πιθανό τρόπο. Οπότε αν με κάνεις <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">unfollow</span><span lang="EN-US"> </span>από
τα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">social</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">media</span><span lang="EN-US"> </span>επειδή σε έπρηξα... ε κακό δικό σου (πόσο αστεία δεν είμαι).
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα οφέλη που έχει το να καταγράφεις τις σκέψεις σου, αν όχι
καθημερινά, τουλάχιστον όσο πιο συχνά μπορείς, είναι πολλά. Και τα έχω δει σε
εμένα. Γι’ αυτό μπαίνω στη διαδικασία να τονίζω τη σημασία του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">journaling</span>. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μέσα από το γράψιμο, οι σκέψεις αποκτούν υπόσταση και παύουν
να είναι αόριστες. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έχεις τη δυνατότητα να ανατρέχεις στα γραπτά σου. Να διαβάζεις
όσα έγραψες και να αναβιώσεις όσα ένιωθες την εκάστοτε στιγμή. Να παρατηρείς
τις αλλαγές στον εαυτό σου. Γενικά... να σε παρατηρείς!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όμως πέρα από όλα αυτά, το να γράφεις σε βοηθά μέσα στην
καθημερινότητά σου. Δε χρειάζεται να γράψεις σελίδες ολόκληρες. Θα υπάρχουν
μέρες που το χέρι θα «τρέχει» και άλλες που με το ζόρι θα γράφεις δύο
προτάσεις. Αρκεί να γίνει η αρχή. Ναι, θα ήταν ιδανικό η αρχή να είχε γίνει από
τότε που είχες ξεκινήσει να μαθαίνεις την Άλφα-Βήτα, αλλά αφού δεν έγινε τότε,
ας γίνει τώρα... Ας γίνει συνήθεια! Είναι δύσκολο να αλλάξουμε συνήθειες, όμως
με λίγη συνέπεια, μπορούμε να χαρίσουμε... θαύματα στον εαυτό μας. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">Το να κρατάς, λοιπόν, ημερολόγιο δεν είναι καθόλου παιδικό
χόμπι. Για παράδειγμα, εγώ κρατάω ημερολόγιο από το 2006, έχω το ίδιο μέχρι
σήμερα <strike>και δυστυχώς δε νιώθω συχνά παιδί</strike>. Ναι, έχω ακόμα κενές σελίδες γιατί δε
γράφω καθημερινά εκεί. Εντάξει, είμαι περίπτωση, γράφω σε πολλά τετράδια και
γενικά... όπου βρω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν είμαι ψυχολόγος. Δεν είμαι ειδικός. Είμαι ένας άνθρωπος
που το έχω... εξασκήσει το «άθλημα», έχω δει μακροπρόθεσμα τι μου προσφέρει και
έχω δοκιμάσει διάφορους τρόπους σε όλες εκείνες τις φάσεις που... δεν ήμουν σε
φάση. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με «ξεφουσκώνει», με βοηθά να συγκεντρωθώ σε αυτό και
παράλληλα να ξεδιαλύνω λίγο το κουβάρι που υπάρχει στο μυαλό μου. <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMipMsPgBsHN5Tullk2UmPel-x3RMLWokqArwxINUIRnNWysIlEqREWTk8UKl_F7yt5u7-D2tBFp_CgCyb1mbg-6p7eaqqcR5so6GHWkWaRsY9cqqHJcM6jRN9cP7nUTSK4GA98CX0A2yZkGqRpjarEV2Gu2Kic-gdIasTWKw5xY9pjhpiNifqy50t9g/s6000/content-pixie-uxEH3TufYNU-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="6000" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMipMsPgBsHN5Tullk2UmPel-x3RMLWokqArwxINUIRnNWysIlEqREWTk8UKl_F7yt5u7-D2tBFp_CgCyb1mbg-6p7eaqqcR5so6GHWkWaRsY9cqqHJcM6jRN9cP7nUTSK4GA98CX0A2yZkGqRpjarEV2Gu2Kic-gdIasTWKw5xY9pjhpiNifqy50t9g/w400-h266/content-pixie-uxEH3TufYNU-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άσε το χαρτί και το
μολύβι<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal">Συνήθως λένε να γράφεις σε χαρτί γιατί αναγκάζεσαι να
μειώσεις ρυθμούς και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή υποχώρηση του στρες. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ωστόσο, στην εποχή μας χρησιμοποιούμε τόσο πολύ το κινητό
και το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">laptop</span><span lang="EN-US"> </span>που οι γραμμές ενός τετραδίου μας φαίνονται ως μακρινή
ανάμνηση και ξένη. Δοκίμασε, λοιπόν, να γράψεις σε ένα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Word</span><span lang="EN-US"> </span>ή στο σημειωματάριο του κινητού σου. Η ταχύτητα με την οποία πληκτρολογείς,
δεν αποκλείεται να αποτελέσει κίνητρο για εσένα, νιώθοντας περισσότερο
παραγωγικός εκείνη τη στιγμή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γενικά, δοκίμασε όλους τους τρόπους και κράτα αυτόν που σε
βολεύει. Ή κράτα τους όλους και χρησιμοποίησέ τους έτσι όπως εσένα σε βοηθάνε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Οι σκέψεις είναι
δικές σου<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal">Είναι ωραία αυτά τα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">motivation</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">quotes</span>, οι οριακά... μαρκετίστικες προσωπικές
ιστορίες που γράφουμε κάτω από τις λεζάντες. Είναι αληθινές, αλλά και γενικές
ταυτόχρονα. Το να γράψεις σε μια λεζάντα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«ναι,
ήταν μια δύσκολη χρονιά αλλά δεν έχω παραιτηθεί»</i> είναι κάτι όμορφο. Όμως δε
γράφεις γιατί ήταν μία δύσκολη χρονιά (και δεν οφείλεις να το γράψεις δημόσια). Αυτό μπορείς να το κάνεις στο ημερολόγιό
σου. Να γράψεις καθαρά τα συναισθήματά σου. Να καταγράψεις κάθε σου σκέψη χωρίς
ντροπές, χωρίς ενοχές. Αυτά τα γραπτά ανήκουν σε εσένα και δεν προορίζονται για
να τα διαβάσουν άλλοι. Φυσικά είναι πολύ βοηθητικό να μιλάς στους ανθρώπους που
εμπιστεύεσαι και σε κάνουν να νιώθεις καλά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Που θέλω να καταλήξω; Γράψε ελεύθερα, χωρίς φίλτρα. Αρκετά
δε φιλτράρουμε τα πράγματα μέσα στην καθημερινότητά μας; Ο μόνος που μπορεί να
μας λογοκρίνει σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ε ας μην
του το επιτρέψουμε.<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJX2-G-Oe23cXrVSpRdviIEVaT3huzOIdbJnMyH7AKmb1883ay_OQWNcA-U18qOG-3Wdm-Se-qHDLRDixSqslINcjsVZu_izzPtWSTVrBWO-JXYYgANbh9otrpeUKjkBiR9iCYQ6-DTnw6f9xbaKf2feNyCByMnr6LJzqd_HWMcTGN1_g3OD-nkJXb1g/s6000/thought-catalog-505eectW54k-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="6000" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJX2-G-Oe23cXrVSpRdviIEVaT3huzOIdbJnMyH7AKmb1883ay_OQWNcA-U18qOG-3Wdm-Se-qHDLRDixSqslINcjsVZu_izzPtWSTVrBWO-JXYYgANbh9otrpeUKjkBiR9iCYQ6-DTnw6f9xbaKf2feNyCByMnr6LJzqd_HWMcTGN1_g3OD-nkJXb1g/w400-h266/thought-catalog-505eectW54k-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γράψιμο με την
τσίμπλα στο μάτι;<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal">Όταν έμαθα την ορολογία “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">journaling</span>”, το ομολογώ... έψαξα λεπτομέρειες γι’ αυτό, κι ας το
έκανα χρόνια, όπως το έκανα. Ήθελα να δω τι αναφέρουν στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">internet</span><span lang="EN-US"> </span>γι’
αυτή τη διαδικασία. Ειλικρινά, ήταν σα να έψαχνα για κάποιο θέμα υγείας στη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Google</span> που καταλήγει να σου
λέει ότι θα πεθάνεις. Αρχικά ξαφνιάστηκα γιατί εγώ τα μισά από αυτά που έγραφαν
τα άρθρα δεν τα έκανα, ή τέλος πάντων τα έκανα με διαφορετικό τρόπο. Αφού φίλτραρα
τις πληροφορίες (εδώ κολλάει το φίλτρο), γέλασα με κάποιες συμβουλές και
προχώρησα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μία από αυτές τις συμβουλές ήταν να γράφεις (ό,τι γράφεις)
το πρωί, με το που ξυπνάς, πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο (εντάξει, πήγαινε πρώτα μια τουαλέτα). <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ε για εμένα που το πρωί σηκώνομαι με το ζόρι από το κρεβάτι,
αυτή η χρονική στιγμή της ημέρας δε με βολεύει, τι να κάνουμε. Για να ξυπνήσω τον
εγκέφαλό μου, προτιμώ να σηκωθώ και να βάλω μουσική ή να κάνω έναν διαλογισμό
και έπειτα να ετοιμαστώ για τη δουλειά.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γράφω μέσα στη μέρα ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ. Ακόμη κι αν είναι
στην αναμονή στην τράπεζα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δε χρειάζεται να το δεις ως αγγαρεία γιατί δε θα το κάνεις
και δικαιολογημένα. Δε χρειάζεται να γράφεις κάθε μέρα. Χρειάζεται να έχεις ένα
πρόγραμμα. Να λες ότι έστω μία φορά την εβδομάδα (π.χ. κάθε Πέμπτη) θα γράφεις.
Τις σκέψεις σου. Κάτι όμορφο που έγινε μέσα στην εβδομάδα. Κάτι που σε ζόρισε. Μία
κουβέντα που δεν έκανες, μία στιγμή που ένιωσες ότι αδικήθηκες. Οτιδήποτε. Όχι σελίδες ολόκληρες. Όσο σου βγαίνει κάθε φορά. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εσύ φτιάχνεις το ημερολόγιο σου με τον τρόπο που σου αρέσει,
σε βολεύει, σε βοηθάει. Αρκεί να είσαι συνεπής σε αυτό. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Το «τέλειο»<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal">Ως άνθρωποι, έχουμε την τάση να θέλουμε να φτάσουμε την
τελειότητα (ναι, τη γνωστή τελειότητα, την αψεγάδιαστη, που δεν υπάρχει).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα γραπτά μας, όμως, δε χρειάζεται να είναι τέλεια. Ούτε τα
γράμματά μας. Ούτε το μολύβι μας. Ούτε ο χώρος. Και αν είναι δυνατόν, ούτε οι
σκέψεις μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αλλά ένα σημειωματάριο – ημερολόγιο που θα έχει ένα όμορφο
εξώφυλλο και γενικά θα ταιριάζει με την αισθητική μας, μπορεί να αποτελέσει
κίνητρο για να ξεκινήσουμε να γράφουμε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γράψε όπου σε εμπνέει<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal">Αλίμονο! Δεν είναι απαραίτητο να γράφεις μόνο στο σπίτι σου.
Κάποιες φορές θα μπορείς, κάποιες άλλες όχι. Μπορεί να το κάνεις σε μία ήσυχη
καφετέρια. Ή και στα κλεφτά ένα πεντάλεπτο στη δουλειά σου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><u><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fun</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fact</span>:</u>
Περνάω φάσεις που στο σπίτι θέλω να πηγαίνω μόνο για να κοιμάμαι. Δεν μπορώ να
διαβάσω, να γράψω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ’ αυτά εκεί μέσα. Μία τέτοια φάση
είναι και αυτή που περνάω τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο
σπίτι μου, που αυτό σαφώς είναι θέμα ψυχολογίας κα καταστάσεων. Παλεύω
να τελειώσω ένα βιβλίο που έχει τον ατελείωτο στο σπίτι. Προσπαθώ να γράψω μια πρόταση
και μου φαίνεται γελοία. Έχω όμως την πρόθεση να κάνω και τα δύο: Και να
τελειώσω το βιβλίο, αλλά και να εκφράσω τις σκέψεις μου γραπτά. Έχω βρει,
λοιπόν, κάποια σημεία, κάποιες καφετέριες στην πόλη, που με εμπνέουν να πάω να
κάτσω και να συγκεντρωθώ. Δε θα το κάνω κάθε μέρα γιατί η καθημερινότητα είναι
φορτωμένη, αλλά θα προσπαθήσω να... μοιράσω το διάβασμα και το γράψιμο σε σπίτι
και εξωτερικό χώρο. Τότε και οι δύο διαδικασίες κυλούν πιο εύκολα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και στο κάτω – κάτω, αφού κάτι τέτοιο με βοηθάει, γιατί να
μην το κάνω;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φτιάξε τη συνθήκη έτσι ακριβώς όπως ΕΣΥ θέλεις!<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgeRt3qhU2adFhTKrXwiy0_r8Bs1jVNrpGiFRro8beV387IkL9KCHh-oEK7mF9l4cgCd9q_Xy-zbxkux_Yyc_cqpwV66879J2sTsfeKw6NkR34zS9a-3t038D8dR5gsHSnRKqc1A5KWe8Mq5wBlswOT2N6bad39UixY6Yg2ypa2sk37b6mCwMOSSOAVQ/s6000/ashlyn-ciara-WA_O4UAUfxc-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="6000" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgeRt3qhU2adFhTKrXwiy0_r8Bs1jVNrpGiFRro8beV387IkL9KCHh-oEK7mF9l4cgCd9q_Xy-zbxkux_Yyc_cqpwV66879J2sTsfeKw6NkR34zS9a-3t038D8dR5gsHSnRKqc1A5KWe8Mq5wBlswOT2N6bad39UixY6Yg2ypa2sk37b6mCwMOSSOAVQ/w400-h266/ashlyn-ciara-WA_O4UAUfxc-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">*Όλα τα παραπάνω δεν
τα γράφω ως «συμβουλές». Τα γράφω πιο πολύ γιατί θέλω να καταλάβεις ότι ο
καθένας μας έχει το δικό του τρόπο να τα κάνει τα πράγματα. Το γράψιμο, όπως π.χ.
και ο διαλογισμός, έχουν αποδεδειγμένα οφέλη στην ψυχική μας υγεία. Το ότι δεν
τα έχουμε στην καθημερινότητά μας, είναι επειδή δεν τα βλέπαμε να γίνονται τόσο
συχνά. Γιατί, λοιπόν, να μην αποκτήσουμε νέες συνήθειες οι οποίες θα μας κάνουν
και πιο λειτουργικούς; Κι ας μας φαίνονται «αστείες» εκ πρώτης όψεως... Προσωπικά
έχω «λουστεί» όλα αυτά με τα οποία γελούσα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></i></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-13041664712236836742023-01-04T14:09:00.001+02:002023-01-04T14:09:59.351+02:00Γέννηση.<p style="text-align: left;">Πώς πονάμε όταν γεννιόμαστε;</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Μισάνοιχτα τα μάτια, αντικρύζουν ένα δυνατό φως.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Οι ήχοι πιο έντονοι απ’ αυτούς που γνωρίζαμε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Η θερμοκρασία ψυχρή και οι πνεύμονες αρχίζουν τη δουλειά
τους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Α</span>νάσα
και σοκ. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Νέα ατμόσφαιρα, νέα αίσθηση, νέος κόσμος.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Όλα διαφορετικά απ’ όσα ξέραμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Φόβος και άγχος για το καινούριο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Όχι το άγνωστο. Το καινούριο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Και περιέργεια. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;">Άραγε έτσι πονάμε κάθε που αλλάζουμε;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr8rRbr2BCQLmKW3ZyaTEk-OuDflj7oyc0xQqJouGjU5m3NDGvn6taLg0gTnZRS3QTwWearqhyjmjbsm4ljZJlK1SZmVT4HOiA8WKMq3pY0odsndH9udYjedwStG6LqXsplbSutap_FruDHOLHhjTw9hriM-gApDH8iW13t1NZMfdYUq9Cu-VY0e4OiA/s3396/hailey-kean-zt8PJ6LT9Uw-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2563" data-original-width="3396" height="303" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr8rRbr2BCQLmKW3ZyaTEk-OuDflj7oyc0xQqJouGjU5m3NDGvn6taLg0gTnZRS3QTwWearqhyjmjbsm4ljZJlK1SZmVT4HOiA8WKMq3pY0odsndH9udYjedwStG6LqXsplbSutap_FruDHOLHhjTw9hriM-gApDH8iW13t1NZMfdYUq9Cu-VY0e4OiA/w400-h303/hailey-kean-zt8PJ6LT9Uw-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-33750583451852557192022-12-29T23:14:00.003+02:002022-12-29T23:17:52.467+02:00Απολογισμός.<p class="MsoNormal">Θα μου επιτρέψετε στο παρακάτω κείμενο να αναιρέσω τον εαυτό
μου; Εντάξει βρε παιδί μου, σε ένα μικρό βαθμό…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ολοκληρώνεται το 2022 και μας πιάνει όλους αυτή η ανάγκη για
απολογισμούς και για νέους στόχους. Πολλούς στόχους. Με τους στόχους, λοιπόν,
έχω πάθει κάτι τους τελευταίους μήνες.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Συχνά μακρινοί, συχνά πολλοί, συχνά δεν ξέρουμε τι ζητάμε και
τι θέλουμε να κάνουμε το νέο χρόνο. Είμαι αυτή που εξακολουθώ να βάζω στόχους,
οκ; Κι ας μην… μιλάω με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτούς τώρα. Όμως έχω παρατηρήσει
ότι όσο περνά ο καιρός, τους κάνω ένα… τσικ πιο γενικούς. Γιατί; Γιατί καλή στα
λόγια η «απογοήτευση», «να τρώμε τα μούτρα μας», «θα προσπαθήσεις παραπάνω την
επόμενη φορά» κτλ, όμως στην πράξη τα πράγματα είναι λιγάκι πιο δύσκολα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πέρασα από πολλά στάδια με τους στόχους μου. Από το «δε με
νοιάζει» στο «γαμώτο δεν τα κατάφερα». Ωστόσο, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι οι
στόχοι καλό θα ήταν να μοιάζουν με την εξέλιξη όσων έχουμε καταφέρει μέχρι
στιγμής και όχι να βασίζονται σε ένα ολοκαίνουριο έδαφος. Όχι πως και αυτό
είναι κακό, αλλά νομίζω έχει μεγαλύτερο ρίσκο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έχω εικόνα του τι θέλω για το 2023. Τα έγραψα πάνω – κάτω και
στο γράμμα μου προς τον Άγιο (<a href="http://giwtatotongi.blogspot.com/2014/12/blog-post.html?spref=fb" target="_blank">πριν κρίνετε, το έχουμε αναλύσει ήδη από το 2014 αυτό</a>).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Για να μη μου φέρνουν, λοιπόν, πλέον άγχος οι στόχοι,
προσπαθώ να είναι όσο πιο κοντά σε εμένα γίνεται. Δε θα πω ότι δε θα βάλω
κανένα στόχο, γιατί όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, έτσι κι εγώ έχω αυτή την τάση. Από
‘κεί και πέρα όμως, παλεύω συνεχώς μέσα στο έτος για κάτι καλύτερο και γενικά για
ό,τι προκύπτει (διότι έχουμε και τα απρόοπτα).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πάντως, δίνω μεγαλύτερη σημασία στον απολογισμό της χρονιάς.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία καταλαβαίνω σε τι σημείο βρίσκομαι. Το προτείνω και
σε εσάς να δίνετε μεγάλη βαρύτητα στον απολογισμό και να τονίζετε στον εαυτό μας
όσα έχετε καταφέρει, για να παίρνετε δύναμη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μπορώ να πω ότι αυτό το έτος με θαύμασα. Αντιμετώπισα
δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις, απογοητεύτηκα πολύ. Κατάφερα να σηκωθώ με τους
δικούς μου ρυθμούς. Είδα τον τρόπο και όποτε χρειαστεί, πιο εύκολα ή πιο
δύσκολα, θα μπορέσω να το ξανακάνω. Με είδα να αλλάζω στην ουσία μου. Συμπεριφέρομαι
σε «ίδιες» καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο, πολύ πιο αποτελεσματικό. Αναζητώ την
καλύτερη λύση για εμένα. Με προσέχω λιγάκι περισσότερο σε όλα τα επίπεδα. Νομίζω
ότι μέσα στο 2022 κατανόησα πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας. Κατάφερα
να με αγαπήσω και να μου κάνω συχνά – πυκνά «πατ πατ» στην πλάτη, αντί να με κρίνω
για τα πάντα. Προσπάθησα να ακούσω τις ανάγκες μου. Να πάρω κάποιες ανάσες
παραπάνω για να αντιμετωπίσω ό,τι με δυσκολεύει. Να διεκδικήσω κάποια «θέλω»
μου. Να αφήσω ανθρώπους να μπουν και να βγουν από τη ζωή μου, κρατώντας αυτούς που
πραγματικά χρειάζομαι και που δε με κάνουν να έχω δεύτερες σκέψεις. Έχω δουλειά
ακόμα σε πολλά πράγματα, αλλά δε χάνω το κουράγιο μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Για εμένα το 2022 ήταν σαν συνέχεια του 2021. Χρονιά
μεταβάσεων και αλλαγών. Απλά τώρα είδα πιο απτά τα αποτελέσματα των κόπων μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ελπίζω όντως να ήταν τριλογία τα τελευταία τρία χρόνια, από
τον κορωνοϊό και μετά, και το 2023 να μας (μου) τα φέρει λιγάκι πιο ομαλά. Θα το
είχα ανάγκη.<o:p></o:p></p>
<p>Να έχετε μία όμορφη χρονιά.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaOtN0K2drRGeaKhujA_cTvPmEaEjhzfbg0oeukGVPx5sgG-HkmYuCbmvHgro9LysY1VRLCZI0IJwkIMXL0four-d4MGd2pjcf3OD1dXyTnK4z-kpCTWNvVOYd73r4fcOxunXuYlQL1AOdvZHGuHwrC97NEiDHjze9a3aAtAgWfsyBPz2GaL3sPbBKNw/s3888/danil-aksenov-gWZfmnDoL_E-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2592" data-original-width="3888" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaOtN0K2drRGeaKhujA_cTvPmEaEjhzfbg0oeukGVPx5sgG-HkmYuCbmvHgro9LysY1VRLCZI0IJwkIMXL0four-d4MGd2pjcf3OD1dXyTnK4z-kpCTWNvVOYd73r4fcOxunXuYlQL1AOdvZHGuHwrC97NEiDHjze9a3aAtAgWfsyBPz2GaL3sPbBKNw/w400-h266/danil-aksenov-gWZfmnDoL_E-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-68334353227813045762022-12-12T12:30:00.000+02:002022-12-12T12:30:30.542+02:00Μπερδεμένοι.<p>Πονάμε αθόρυβα.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έτσι έχουμε μάθει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Κλαίμε με το σταγονόμετρο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και μιλάμε χωρίς ουσία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Ακούμε και διαβάζουμε δίχως να καταλαβαίνουμε. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Δυσκολευόμαστε να πούμε σε έναν άνθρωπο πώς νιώθουμε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δίνουμε «μάχη» για να καταφέρουμε να μιλήσουμε.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Μπερδευόμαστε στο τι θέλουμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έτσι, πώς να καταλάβουμε τι θέλει ο άλλος;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Και φοβόμαστε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να πούμε ένα «σ’ αγαπώ».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να ερωτευτούμε ή να δηλώσουμε τον έρωτά μας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Κι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως τίποτα δεν είναι
πιο αποτελεσματικό από το πρώτο μας βήμα.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKj8I9gnoelkQLa_-s4bSpwyqGeT-oVTBB-S97M_4_c_q9y7shBSH301xKz_a19_ZHvGRxIUkbrWHrr5tFLFQ7r0zhQj9aw1RlTw9ETd6Kt3RZkXt4-iYFAEEytQMCkU2XEfugDv6zCiJEAPevaqB0YnmkRWSSNnVbSaZE25JsaoDjqlq6dqNLH_JF_A/s5312/ross-findon-mG28olYFgHI-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2988" data-original-width="5312" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKj8I9gnoelkQLa_-s4bSpwyqGeT-oVTBB-S97M_4_c_q9y7shBSH301xKz_a19_ZHvGRxIUkbrWHrr5tFLFQ7r0zhQj9aw1RlTw9ETd6Kt3RZkXt4-iYFAEEytQMCkU2XEfugDv6zCiJEAPevaqB0YnmkRWSSNnVbSaZE25JsaoDjqlq6dqNLH_JF_A/w400-h225/ross-findon-mG28olYFgHI-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-45552092958260399212022-11-16T14:19:00.000+02:002022-11-16T14:19:26.893+02:00Όποιος θέλει τα πολλά, αλήθεια χάνει και τα λίγα;<p>«Όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα».</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με αυτή τη φράση δε μας μεγάλωσαν; Κι αν όχι οι γονείς μας,
σίγουρα ο κοντινός περίγυρος φρόντιζε να μας το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και ο προβληματισμός γι’ αυτή τη φράση «γεννήθηκε» μέσα μου
κάποια στιγμή πριν καιρό, όταν εγώ η ίδια έκανα σκέψεις που δεν ήταν καθόλου
βοηθητικές για εμένα, για να πάω μπροστά και να εξελιχθώ. Σκέψεις που κατά
καιρούς όλοι έχουμε κάνει. Για παράδειγμα, ότι δεν αξίζουμε την προαγωγή, ότι
καλό θα ήταν να μη διεκδικήσουμε μεγαλύτερο μισθό αφού και με αυτόν τα βγάζουμε
πέρα ή να μείνουμε στη σχέση η οποία δε μας καλύπτει διότι... ε δε μας χτυπάει
κιόλας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και πολύ συχνά, όταν διστάζουμε να ζητήσουμε το κάτι
καλύτερο, «παίζει» στο μυαλό μας αυτή η φράση... Όποιος θέλει τα πολλά, χάνει
και τα λίγα. Ας κάτσουμε στ’ αυγά μας. Σωστά; Αφού δεν είναι τόσο άσχημα και
στα λίγα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αναρωτιέμαι... Βολεύει να μη διεκδικούμε ό,τι θέλουμε; Βολεύει
εμάς που παραμένουμε στη ζώνη ασφαλείας μας ή τον άλλο από τον οποίο θα το
ζητήσουμε; Μάλλον και τις δύο πλευρές βολεύει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πάντως, κανείς δε
φρόντισε να μας πει ότι μένει στα λίγα όποιος δε ζητάει τα πολλά! <o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal">Μένουμε στο ίδιο μοτίβο σχέσης όταν δε ζητάμε αυτό που
θέλουμε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μένουμε στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον όταν κρατάμε το στόμα
μας κλειστό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να τελειώσει αυτή η σχέση ή να...
απολυθούμε στη χειρότερη όταν διεκδικήσουμε τα περισσότερα. Πάντα υπάρχει η
πιθανότητα να μείνουμε και στα ίδια, αυτά τα «λίγα». Όμως είναι ανοιχτό το
ενδεχόμενο να λάβουμε όσα διεκδικήσαμε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε όποια από τις παραπάνω εκδοχές, θα χτυπήσει μέσα μας το
καμπανάκι της αυτοεκτίμησης. Ίσως να νιώσουμε όμορφα που καταφέραμε και
ζητήσαμε αυτό που θέλαμε, κι ας μην το πήραμε. Σίγουρα, όμως, θα το έχουμε
βγάλει από μέσα μας. Και αυτό αξίζει το ρίσκο... Αν μπορεί να χαρακτηριστεί
ρίσκο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι αν είναι να μείνουμε για πάντα στα «λίγα», ας το παίξουμε
κορώνα – γράμματα κι ας τα χάσουμε. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα βρούμε τα «πολλά».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIWu3dtUxYIelmqVODCyhbb-1a_HcYMXubYQE-99mv4FrkxhEh0_--XuXaaHAZPy1ZkWIJbGvM4WvOo9u9baB-bYO-j6Sb9iEbK-1tYTdm3tc50m7YlIvMm8i71YReIjfEAokfDyelBBvEJ5ZeyACYX0ZeOT-GdQGIjPhtaLG9d95l56KuPiQOA-Iezg/s4896/volkan-olmez-wESKMSgZJDo-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2760" data-original-width="4896" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIWu3dtUxYIelmqVODCyhbb-1a_HcYMXubYQE-99mv4FrkxhEh0_--XuXaaHAZPy1ZkWIJbGvM4WvOo9u9baB-bYO-j6Sb9iEbK-1tYTdm3tc50m7YlIvMm8i71YReIjfEAokfDyelBBvEJ5ZeyACYX0ZeOT-GdQGIjPhtaLG9d95l56KuPiQOA-Iezg/w400-h225/volkan-olmez-wESKMSgZJDo-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-35004994713375306232022-11-08T13:32:00.001+02:002022-11-08T13:32:39.900+02:00Ντροπιασμένη ευτυχία.<p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">Τι δυστυχία.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να περπατάς μέσα στα πιο όμορφα χρώματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να μυρίζεις τα πιο ωραία αρώματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να αγκαλιάζεις το απαλό αεράκι.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να αγγίζεις τη δροσερή ατμόσφαιρα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Κι εσύ να ντρέπεσαι να χαρείς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να φοβάσαι να αισθανθείς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να πονάς για την ευτυχία που δε σου επιτρέπεις να ζήσεις. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjiqVn7Uy3jc1a_8WGs3eR9wFyj9YI1pFDaQQSvfOwseuC8idrFioa-cQFy5V4WXvhs5HCwLkZqIwLyGGkky0TDT3HfRaiqOz7YV975wN8oXUySkX-1Ms_BAelKxdH2B83TeHxFgxLU_vjH4s1mY8AL2cL6WDI8Jb9gQWaqdQGA8wgMWAx988jqaya8Q/s750/dc785853a4f15e3d0cb8ae1dd3831ce0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjiqVn7Uy3jc1a_8WGs3eR9wFyj9YI1pFDaQQSvfOwseuC8idrFioa-cQFy5V4WXvhs5HCwLkZqIwLyGGkky0TDT3HfRaiqOz7YV975wN8oXUySkX-1Ms_BAelKxdH2B83TeHxFgxLU_vjH4s1mY8AL2cL6WDI8Jb9gQWaqdQGA8wgMWAx988jqaya8Q/s320/dc785853a4f15e3d0cb8ae1dd3831ce0.jpg" width="213" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal">Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στον τέταρτο κύκλο της <span lang="EN-US">mini</span><span lang="EN-US"> </span>Σκυτάλης
που διοργανώνει <a href="https://ghinimatia.blogspot.com/" target="_blank">η Μαίρη από το <span lang="EN-US">blog</span><span lang="EN-US"> </span>Γήινη Ματιά</a>. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Ζήλεψα» από άλλους φίλους <span lang="EN-US">bloggers</span>, όπως <a href="https://pause-theblog.blogspot.com/2022/11/blog-post.html" target="_blank">η Κατερίνα από το <span lang="EN-US">Pause</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Blog</span></a>, <a href="https://smaragdenia-roula.blogspot.com/2022/11/blog-post.html" target="_blank">η Ρούλα από το <span lang="EN-US">blog</span><span lang="EN-US"> </span>Σμαραγδένια</a>
και <a href="https://princess-airis.blogspot.com/2022/10/blog-post.html?sc=1667905350705#c2970151995044732444" target="_blank">η Αριστέα μας</a> που συμμετείχαν. Εκμεταλλεύτηκα την ανάγκη μου να γράψω και
χάρηκα που βρέθηκα στο χώρο της Μαίρης, η οποία δίνει κι εκείνη με τον τρόπο της την
ώθηση σε όλους μας να μη σταματάμε να γράφουμε, να δημιουργούμε, να βάζουμε
κάτω τις σκέψεις μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Διαβάστε <b><a href="https://ghinimatia.blogspot.com/2022/10/4.html#comment-form" target="_blank">ΕΔΩ</a></b> όλες τις συμμετοχές και την πρόσκληση
συμμετοχής.</p></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-21779715853836447352022-10-05T16:45:00.000+03:002022-10-05T16:45:52.972+03:00Λύτρωση.<p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">Άνθρωποι.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Περίπλοκα όντα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Περίπλοκα γινόμαστε ή γεννιόμαστε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Κλεινόμαστε και χανόμαστε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Ανθίζουμε και λάμπουμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Και πάλι πίσω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Βουλιάζουμε στα συναισθήματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Αυτά που εκφράζουμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Και αυτά που δεν καταλαβαίνουμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Βγάζουμε νύχια σε όποιον μας πλησιάζει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Αρνούμαστε να μας αγγίξουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να μας χαϊδέψουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να μας αγκαλιάσουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Και ξάφνου εμφανίζεται η ανάγκη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να βγούμε απ’ την ακινησία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να λυγίσουμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να αφεθούμε στον εαυτό μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να αφεθούμε στους άλλους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να κλείσουμε τα μάτια μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Να χαθούμε σε μια αγκαλιά. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Οι παλμοί να επανέλθουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Το δάκρυ να κυλήσει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Λύτρωση. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGLxiSGWMy1PlywqlhfxsssLbq1UVUThZdMv7FbSJ960gyi9-XqGPlPzR8nnwQM4cSrisQp6HY7Ca9kgT_jXQ17Hz6HCRayN-_055rYsY2uYsNS4HiWhS7hxCnKS84MXA-YdnAB0cxdLQiOdEkz7vppSf3pAKV0k9jbqXxV83-5GV78S5xSLt0Lbukjg/s3888/marco-bianchetti-vzFTmxTl0DQ-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2592" data-original-width="3888" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGLxiSGWMy1PlywqlhfxsssLbq1UVUThZdMv7FbSJ960gyi9-XqGPlPzR8nnwQM4cSrisQp6HY7Ca9kgT_jXQ17Hz6HCRayN-_055rYsY2uYsNS4HiWhS7hxCnKS84MXA-YdnAB0cxdLQiOdEkz7vppSf3pAKV0k9jbqXxV83-5GV78S5xSLt0Lbukjg/w400-h266/marco-bianchetti-vzFTmxTl0DQ-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-21730612646117455082022-09-26T13:26:00.000+03:002022-09-26T13:26:41.659+03:00Here we are!<p>Ήρθε αυτή η εποχή του χρόνου που πέφτει λίγο η θερμοκρασία,
πιάνεις... αγκαζέ μία ζακέτα και πηγαίνετε μαζί παντού, προσθέτεις μία λεπτή
κουβέρτα στο κρεβάτι σου, πίνεις πλέον πιο συχνά ζεστά ροφήματα.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έτσι όπως περνούν τα χρόνια, το συμπέρασμά μου είναι ένα:
Αυτή η εποχή, αυτός ο μήνας, αυτή η μετάβαση είναι ό,τι καλύτερο για εμένα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν ξέρω γιατί... Ίσως επειδή αυτή η περίοδος του χρόνου «μιλά»
απευθείας στη ρομαντική μου ψυχή. Μία πλευρά του εαυτού μου που μου αρέσει τόσο
πολύ, κι ας έχω προσπαθήσει στο παρελθόν να τη διώξω, αφού ήταν λίγο πιο ευάλωτη
σε σύγκριση με την κυνικότητα ή τον ρεαλισμό που ήθελα να προβάλω. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είναι η εποχή που με κάποιον μαγικό τρόπο αισθάνομαι πιο
ελεύθερη. Ελεύθερη να εκφράσω τη χαρά και τη λύπη μου, δεκτική στο να νιώσω τα
συναισθήματά μου. Με μεγαλύτερη διάθεση να μένω στο σπίτι και να υποδέχομαι
άλλους ανθρώπους. Πιο ανοιχτή. Πιο ήρεμη. Με τις
τάσεις φυγής και ριζικών αλλαγών που με πιάνουν... να κάθονται στ’ αυγά τους
για λίγο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ίσως φταίει που από μικρή την είχα στο μυαλό μου ως
μεταβατική περίοδο. Θες που ξεκινούσε το σχολείο ή η σχολή; Πάντως είχε κάτι νέο
το οποίο ήθελα να εξερευνήσω, κι ας αγχωνόμουν σε μικρότερη ηλικία. Τώρα είμαι
πιο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">cool</span><span lang="EN-US"> </span><strike>(και κάπου εδώ ο “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">cool</span>” εαυτός μου γέλασε)</strike>.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είναι η εποχή που ανέκαθεν μου άρεσε να το ζω. Να βάζω μία
πιο χοντρή μπλούζα κι ας είναι ακόμα σχετικά υψηλή η θερμοκρασία. Να κουλουριάζομαι
στην κουβέρτα, να βλέπω ρομαντικές ταινίες για τις οποίες τόσο πολύ με κοροϊδεύουν
οι δικοί μου κατά καιρούς. Να διαβάζω βιβλία, να έχω μία ζεστή κούπα στα χέρια
μου, να ανάβω τα κεριά μου. Να τα ζω όλα εις διπλούν σε σχέση με το πώς τα
ζούσα τους προηγούμενους μήνες. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάτω από αυτή τη συνθήκη, νιώθω ότι και τα άσχημα παίρνουν
μία πιο γλυκιά μορφή. Παίρνουν λίγη από τη ζεστασιά της κουβέρτας, του
ροφήματος, της αγκαλιάς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είναι μία περίοδος που μου επιτρέπω να βλέπω λίγο πιο όμορφα
αυτά τα γκρίζα της καθημερινότητας. Να συνεχίζω να πιστεύω με πείσμα και παρά
τις πιθανές αντιξοότητες στη φιλία, στην αγάπη, στον έρωτα. Να μη χάνω την
πίστη μου στον άνθρωπο παρά τα όσα συμβαίνουν δίπλα μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είμαι σίγουρη πως κι εσείς έχετε μία τέτοια εποχή στο μυαλό
σας. Μπορεί να είναι το καταχείμωνο, μπορεί το κατακαλόκαιρο. Μπορεί οι ημέρες
των γενεθλίων σας, μπορεί οι μέρες των διακοπών σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Τι όμορφο,
όμως, να το ζεις ε; Να ζεις τις στιγμές σου. Να έχεις συνδυάσει μία περίοδο του
έτους με έναν συγκεκριμένο τρόπο που σε γαληνεύει. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να ζεις όπως θέλεις και όπως ανακουφίζεις την ψυχή σου.<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0ixpGSIappm2eX-i4fA8FMTZ0nOcpmeaxj20o16_PgnCGZUK5jyglSCKkC3G059Fx448X6jXNpojcPa74KRUYQlMT3MT_nEwF2mbmetvwjWUFEIDdWvSw4ptTLNL0u8Yi9mV5TIruS8WB-pp0eqjJK4Eb8_Zw_FCcyZhjQ1Cn23Kek7YK8fCvWv051A/s3246/anthony-tran-8i2fHtStfxk-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2164" data-original-width="3246" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0ixpGSIappm2eX-i4fA8FMTZ0nOcpmeaxj20o16_PgnCGZUK5jyglSCKkC3G059Fx448X6jXNpojcPa74KRUYQlMT3MT_nEwF2mbmetvwjWUFEIDdWvSw4ptTLNL0u8Yi9mV5TIruS8WB-pp0eqjJK4Eb8_Zw_FCcyZhjQ1Cn23Kek7YK8fCvWv051A/w400-h266/anthony-tran-8i2fHtStfxk-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-42061218469766066552022-08-30T12:26:00.001+03:002022-08-30T12:26:42.343+03:00Εσύ τι κάνεις όταν δεν είσαι καλά;<p>Όλοι περνάμε φάσεις που νιώθουμε ότι πνιγόμαστε. Που το
σπίτι μοιάζει με κλουβί και το κλάμα που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη, δε βγαίνει
εύκολα γιατί κάτι το εμποδίζει. Όμως ακόμα κι αν βγει, η αποπνικτική αίσθηση δε
φεύγει. Μένει εκεί να μας βασανίζει.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου παρατήρησα, σε ένα
γενικότερο πλαίσιο, ότι δεν έχουμε «διδαχθεί» την αυτοφροντίδα. Δε μας είπε
ποτέ κανείς ότι ναι, δεν πειράζει να μην είμαστε καλά. Σπάνια μας έδιναν την «έγκριση»
να σεβαστούμε το δυσάρεστο συναίσθημά μας. Να το αποδεχτούμε. Όπως και να το
ζούμε και να το τιθασεύουμε στη συνέχεια. Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, δεν ξυπνάμε
κάθε μέρα θέλοντας να τρέξουμε ανέμελοι στο λιβάδι, με τις κοτσίδες μας να ανεμίζουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Επίσης, συνειδητοποίησα ότι και εγώ η ίδια κάθε φορά που δεν
ήμουν καλά, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ. Τι εννοώ ότι δεν έκανα τίποτα; Επέλεγα
να μιζεριάζω εντελώς. Να μένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να χαζεύω στα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">social</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">media</span><span lang="EN-US"> </span>με
τις ώρες. Να μου κόβεται η όρεξη και να μην τρώω τίποτα. Να βλέπω χαζά βιντεάκια για να ξεχνιέμαι, μέχρι που το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Youtube</span><span lang="EN-US"> </span>δε
μου έβγαζε άλλα καινούρια βίντεο. Το τι «Φιλαράκια» έχω δει όταν δεν ήμουν
καλά, δεν περιγράφεται!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Από τότε, λοιπόν, που έκανα αυτή τη συζήτηση με τον εαυτό
μου (παιδιά, τρομερό πράγμα αυτή η «επικοινωνία») και είδα ότι δε με βοηθούσε να λιώνω πάνω από το κινητό, επιχείρησα να αλλάξω ό,τι
έκανα μέχρι τότε στις φάσεις που... δεν την πάλευα με τίποτα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πλέον επιλέγω απλά πράγματα, όχι για να ξεχαστώ και να θάψω
ό,τι με ενοχλεί, αλλά για να αποφορτιστώ. Σηκώνομαι -πολλές φορές με το ζόρι-
από τον καναπέ, με το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει (μπορεί να έχω πλαντάξει και στο
κλάμα βέβαια), βάζω παπούτσια και επιλέγω ένα σημείο στην πόλη μου που θα μου
άρεσε να πάω για περπάτημα. Ή αν έχει καλό καιρό, πηγαίνω θάλασσα. Μόνη, δε
χρειάζομαι πάντα παρέα. Πριν από λίγες ημέρες πήγα επίσης θερινό σινεμά, ο
χώρος του οποίου είναι ένα από τα ελάχιστα όμορφα σημεία του Ηρακλείου. Ήξερα πως
το να κάτσω μόνη σε μια καρέκλα, παρατηρώντας γύρω μου τον κόσμο μέχρι να ξεκινήσει
η ταινία, θα μου έκανε καλό. Επίσης γνώριζα ότι η αίσθηση που μου προσφέρει η
έξοδος από το σινεμά όπου μπορώ να χαζέψω ανενόχλητη τον ουρανό και τα αστέρια, είναι
κάτι ανεκτίμητο για εμένα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μέχρι, λοιπόν, να κάτσω στην καρέκλα και να με βάλω στη διάθεση
της παρατήρησης, είχα πολλή νευρικότητα. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Σταδιακά
άρχισα να χαλαρώνω και εν τέλει, όταν έφυγα από το θερινό, είχε φύγει και το
βάρος. Όχι φυσικά οι προβληματισμοί και οι σκέψεις. Αλλά αυτό το συναίσθημα που
με έπνιγε μέχρι πριν από δύο ώρες, το είχα χαιρετήσει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να μας φροντίσουμε τις στιγμές που
δεν νιώθουμε καλά. Τόσοι πολλοί που ούτε καν το φανταζόμαστε. Ο καθένας μας
οφείλει στον εαυτό του να βρει ό,τι του ταιριάζει και να δοκιμάσει ό,τι θεωρεί
πως την εκάστοτε δύσκολη στιγμή θα τον βοηθήσει. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι αργές και βαθιές ανάσες με λίγη εξάσκηση, μπορούν να
κάνουν τρομερή δουλειά στις καταστάσεις άγχους. <br />Γυμναστική ή περπάτημα για να
αυξηθούν τα επίπεδα της σεροτονίνης. Συζήτηση με φίλους. Ό,τι
ταιριάζει στον καθένα. </p><p class="MsoNormal">Δεν μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα, όλη μέρα μες στην
τρελή χαρά προφανώς. Και συχνά θα πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας για να
σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, να αφήσει το κινητό και να... κλάψει κάπου αλλού. </p><p class="MsoNormal">Όμως δεν
έχω ακούσει οι αλλαγές να έρχονται από τον εύκολο δρόμο.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTuOEnUMac3qoEx6HAGfWNcwkAwju3SRUs65ttgWIPse5xf-Pf0zQYdRku2fyKxu8BkoYjqJMKxroEaLvzbKwLapc4Nel6QZ_1K5R1VivdYfTor1OfM37M5DOOxIqsl_7e15_Yzwpj5dVE_0ao9gzYoBEdIYwPgw2He5IIpQ2Ac67MTNIUylc_TqJ8XA/s5472/noemi-macavei-katocz-cQ59b8chP5o-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3648" data-original-width="5472" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTuOEnUMac3qoEx6HAGfWNcwkAwju3SRUs65ttgWIPse5xf-Pf0zQYdRku2fyKxu8BkoYjqJMKxroEaLvzbKwLapc4Nel6QZ_1K5R1VivdYfTor1OfM37M5DOOxIqsl_7e15_Yzwpj5dVE_0ao9gzYoBEdIYwPgw2He5IIpQ2Ac67MTNIUylc_TqJ8XA/w400-h266/noemi-macavei-katocz-cQ59b8chP5o-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><p class="MsoNormal">Υ.Γ. Δε με χρηματοδοτεί η Adidas γι' αυτό το κείμενο!</p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-68614612300327508832022-08-20T18:36:00.007+03:002022-08-20T18:53:44.798+03:00Ο φόβος του έρωτα<p>Ή ο φόβος του τέλους του έρωτα. Δεν μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα
στους δύο τίτλους. Και αυτό γιατί νιώθω πως είναι κάπως ταυτόσημοι.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παρατηρώντας το τι γίνεται με τις σχέσεις αυτή την εποχή,
δεν το κρύβω πως προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι με το πόσες ανασφάλειες
έχουμε ως άνθρωποι, πόσο δυσκολευόμαστε να τις διαχειριστούμε και μάλιστα συχνά
δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία. Διότι η διαδικασία αλλαγής μίας κατάστασης γνώριμης
σε εμάς, είναι δύσκολη ακόμα κι αν ξέρουμε ότι μετά από αυτή θα βρούμε κάτι
καλύτερο. Οπότε επιλέγουμε το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">safe</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">zone</span><span lang="EN-US"> </span>μας, το οποίο μπορεί να είναι τοξικό, ωστόσο δεν παύει να
είναι η ζώνη ασφαλείας μας γιατί… «αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε». <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είναι πολλές οι σκέψεις μου γι’ αυτό το θέμα και μπορώ να
αναφερθώ κυρίως στη γενιά μου γιατί αυτήν ζω, με αυτήν συναναστρέφομαι κυρίως
και μπορώ να την κατανοήσω καλύτερα. Να ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται για προσωπικές
μου σκέψεις που προέρχονται από παρατήρηση, όχι για κάποια έρευνα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι άνθρωποι, οι νέοι άνθρωποι, φοβούνται τα ίδια τους τα
συναισθήματα. Πολύ τα φοβούνται. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο έντονο
συναίσθημα, όπως είναι ο έρωτας, που χάνεις τ’ αυγά και τα πασχάλια. Συχνά οι
άνθρωποι φεύγουν από σχέσεις ή από καταστάσεις που έχουν τις προοπτικές σχέσης
και ο λόγος είναι ότι δε θέλουν να αφεθούν. Διότι αν αφεθούν μπορεί να πληγωθούν
από τον εκάστοτε σύντροφο. Ή και να μην πληγωθούν εσκεμμένα, ο έρωτας μπορεί να
τελειώσει. Και μετά;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε αυτό το πλαίσιο, βρίσκουν ένα σορό δικαιολογίες, που
μπορεί βέβαια να μην είναι και τόσο δικαιολογίες, αλλά αδούλευτα θέματα. Κλασική
ατάκα που ακούγεται; «Είμαι σε μπερδεμένη φάση». Ναι, είναι αποδεκτό να είναι
κανείς σε μπερδεμένη φάση. Το πράγμα χαλάει αλλού. Συχνά παρατηρώ ότι άνθρωποι
πριν πετάξουν αυτή την ατάκα, έχουν δώσει δικαιώματα στον άλλο να νιώσει και να
πιστέψει ότι εδώ υπάρχει μέλλον. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έχουμε και άλλες περιπτώσεις. «Είμαι σε μπερδεμένη φάση,
αλλά εσένα σε θέλω πολύ». Λίγο καψούρης να είναι ο άλλος, θα μείνει να δει εν
τέλει πόσο «πολύ» τον θέλουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Επί της ουσίας, μεγάλη μερίδα της γενιάς μου θέλει σχέση, χωρίς
να έχει σχέση. Και βολεύει. Περιορισμένο το συναίσθημα, ελευθερία… κινήσεων, αλλά
και μια αγκαλιά μαζί με καλό σεξ όταν υπάρξει η ανάγκη. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θα μου πεις τώρα, τι μπαρούφες μας λες κουκλίτσα μου. Πώς
περιορίζεις το συναίσθημα, πώς το συγκρατείς αν γουστάρεις πραγματικά; Δυστυχώς
έχω να πω ότι γίνεται, το έχω κάνει κι εγώ η ίδια. Η γενιά μου έχει εκπαιδευτεί
σε αυτό. Συχνά «μυριζόμαστε» το… «ου μπλέξεις» και αν θέλουμε να μπλέξουμε, βάζουμε
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">task</span><span lang="EN-US"> </span>στον
εαυτό μας να καταφέρουμε να μη δεθούμε. Πολλές φορές το καταφέρνουμε. Γιατί είναι
η μία πλευρά που θέλει σχέση, χωρίς να έχει σχέση. Υπάρχει ωστόσο και η άλλη
πλευρά που θέλει ξεκάθαρα σχέση, πέφτει σε διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν
πανομοιότυπη συμπεριφορά και έπειτα επιλέγει τη συγκράτηση αυτού του συναισθήματος
γιατί… νισάφι πια. Κάπως έτσι πάει ο συλλογισμός.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε κάθε περίπτωση, παρατηρώ πως κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο
φόβος. Και θεωρώ ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη να τον διώξουμε αυτόν το φόβο. Να εξαφανίσουμε
τα κουτάκια που έχουμε στο μυαλό μας. Να εκφραζόμαστε. Να μιλάμε πρώτα στον
ίδιο μας τον εαυτό. Να λέμε τα συναισθήματά μας. Να αφηνόμαστε. Ναι, ο έρωτας είναι τρομακτικός για πολλούς λόγους. Όμως, πώς θα καταφέρουμε να σχετιστούμε πραγματικά και να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Υ.Γ. Έμπνευση για το παραπάνω άρθρο αποτέλεσε τόσο <a href="https://makdel82.blogspot.com/2022/08/ghosting.html" target="_blank">το κείμενο
του Μάκη για το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Ghosting</span></a>,
όσο και το γεγονός ότι… μάτια έχω και βλέπω. <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPhhiVhecs7dae0AmBqdQwVdGo7Dn2W-XHCCQD-7FCuCHXqfgevs5hYbyYAf7SDNpjgyF6h4ukh3ZZEsi23viBqk_L5iuKIrfTtLwGqIH4hnO1WsMX-lVVeS7uqXkGrsnensHNLE1r9zCSqloI4EVtXdiHkwYHf6RcenPP6ieFUniWDI_houGws8k8iw/s4928/frank-mckenna-5sMtjoDwfH8-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3280" data-original-width="4928" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPhhiVhecs7dae0AmBqdQwVdGo7Dn2W-XHCCQD-7FCuCHXqfgevs5hYbyYAf7SDNpjgyF6h4ukh3ZZEsi23viBqk_L5iuKIrfTtLwGqIH4hnO1WsMX-lVVeS7uqXkGrsnensHNLE1r9zCSqloI4EVtXdiHkwYHf6RcenPP6ieFUniWDI_houGws8k8iw/w400-h266/frank-mckenna-5sMtjoDwfH8-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-66280030509322513192022-08-10T00:15:00.001+03:002022-08-10T00:15:33.754+03:00Για έναν Αύγουστο<p>Ξαπλωμένοι κάτω από το φεγγάρι, να ακολουθώ με τα ακροδάχτυλά
μου κάθε γραμμή του προσώπου σου.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να σε ανακαλύπτω όσο το κύμα σκάει κοντά μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με μόνη μουσική υπόκρουση κάνα δυο αμάξια που περνούν από το
δρόμο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Γι’ αυτό τον Αύγουστο γίνονται όλα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάτω από αυτό το φεγγάρι.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με δυο ζευγάρια μάτια να κοιτούν τον ουρανό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πότε τα στόματα να μιλούν, πότε να σωπαίνουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με ένα απλό άγγιγμα, τα σώματα να καταλαβαίνουν και οι
σκέψεις να συμφωνούν. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Γι’ αυτό τον Αύγουστο που κάνει κάθε απόσταση μηδαμινή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Που φέρνει τον αέρα σαν χάδι και οδηγεί τη νυχτερινή βουτιά
σε μια αγκαλιά. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Για έναν Αύγουστο, μόνο έναν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να νιώσω τα δάχτυλά σου να μπλέκονται στα δικά μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα χείλη σου να φτάνουν στα δικά μου. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και τη ζεστασιά σου να κλείνει απ’ έξω όλο το κρύο του
κόσμου.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Μονάχα για έναν Αύγουστο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq-eMaRb-AIPBIX7OVBwENGmi0MNqidq7-Pj4g3ZuIcGkWUUsthRp8PtDoP3TQf37XFDPDUheprInA3jg7_yJrjWGXf8z930TkZh6zyVn2t6m9TK5EnBBg3ou1ArmuHANPgZXYsT94mdCMjqWgLI8xI1KnCzRUMPj34ot6OGRk32gNfHiHMVuLzHD6Sg/s6240/sammie-nguyen-zyrTL8ymAhA-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4160" data-original-width="6240" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq-eMaRb-AIPBIX7OVBwENGmi0MNqidq7-Pj4g3ZuIcGkWUUsthRp8PtDoP3TQf37XFDPDUheprInA3jg7_yJrjWGXf8z930TkZh6zyVn2t6m9TK5EnBBg3ou1ArmuHANPgZXYsT94mdCMjqWgLI8xI1KnCzRUMPj34ot6OGRk32gNfHiHMVuLzHD6Sg/w400-h266/sammie-nguyen-zyrTL8ymAhA-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-90955012658882626012022-07-07T09:53:00.004+03:002022-07-07T10:04:31.832+03:00Κρυφτό*<p>Μεγαλώνουμε.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και γελάμε λιγότερο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παίζουμε λιγότερο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φοράμε άβολες δικαιολογίες. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αλλά ξεχνάμε αυτό το παιδί που υπάρχει ακόμη μέσα μας.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι ας το σπρώχνουμε με τον αγκώνα μην τυχόν και
χασκογελάσει,<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">μέσα στην ησυχία που έχουμε χτίσει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε αυτό το κρυφτό που παίζουμε.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Στο παιδί μέσα μας αξίζει η μαγεία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η μαγεία στην οποία με τόση ευκολία ρίχνουμε σκόνη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα οι ανάγκες του παιδιού είναι απλές. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και όσα έχει να δώσει, καθόλου πολύπλοκα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι ας τα «ντύνει» με άλλο κοστούμι ο ενήλικας.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGCSNDtBg5Fy5WXuhWL-aAVyZsaVjlEy8gILE8TiN6VkVzLPeq_s9AB9b_QA8C6jHOcWEhfi0Xqoy1wSwKWdVFVVWNrAPTozSYWok3d7iBWVGB_EWeldEjtDau0sSBaZ66NbpQKcqQRZX4jAAE3e49dqtyJ5zX4_NI00sK8HJnfK4tIb1DavSbF8qqfA/s4592/aaron-burden-UvRMcIeXq9Y-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3448" data-original-width="4592" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGCSNDtBg5Fy5WXuhWL-aAVyZsaVjlEy8gILE8TiN6VkVzLPeq_s9AB9b_QA8C6jHOcWEhfi0Xqoy1wSwKWdVFVVWNrAPTozSYWok3d7iBWVGB_EWeldEjtDau0sSBaZ66NbpQKcqQRZX4jAAE3e49dqtyJ5zX4_NI00sK8HJnfK4tIb1DavSbF8qqfA/w400-h300/aaron-burden-UvRMcIeXq9Y-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-45448503259319628022022-06-15T23:25:00.003+03:002022-06-15T23:25:52.951+03:00Τι όμορφο χαμόγελο που έχεις!<p>Εκείνο που φοράς όταν βλέπεις ένα παιδί να χαίρεται,</p><p>ή όταν φτάνεις ένα στόχο σου.</p><p>Εκείνο που κοσμεί τα χείλη και τα μάτια σου όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που σου έλειψε,</p><p>ή όταν ακούς αυτό το τραγούδι που σε χαλαρώνει.</p><p><br /></p><p>Πόσο σε ομορφαίνει αυτό το χαμόγελο.</p><p>Αυτό το χαμόγελο που δεν έχεις πάντα, αλλά το αγαπάς πολύ. </p><p>Γαληνεύει την ψυχή σου.</p><p><br /></p><p>Τώρα που ο ήλιος είναι πιο φωτεινός.</p><p>Τώρα που ο αέρας κουνάει τα φύλλα των δέντρων έξω από το σπίτι.</p><p>Τώρα που μια γάτα νιαουρίζει στο σκύλο που γρυλίζει.</p><p>Τώρα που χαμογελάς.</p><p>Άραγε τι να σκέφτεσαι;</p><p><br /></p><p>Και είναι τα μάτια σου που λάμπουν. </p><p>Αυτά που χαμογελούν. </p><p>Με αυτά που ερωτεύεσαι. </p><p>Και νιώθεις με όλο σου το είναι. </p><p><br /></p><p>Αυτή η καλοσχηματισμένη καμπύλη του προσώπου σου μπορεί να διώξει τη μαυρίλα.</p><p>Και το χαμόγελο ενός άλλου, δικού σου ή ξένου, που μπορεί να διώξει το δικό σου βάσανο. </p><p>Έστω και για ένα λεπτό. Ένα δευτερόλεπτο.</p><p><br /></p><p>Άκου το τραγούδι που σου αφιέρωσαν.</p><p>Φέρε στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις που θέλεις να ξαναζήσεις.</p><p>Μύρισε το λουλούδι που σου χάρισαν.</p><p>Κάνε μια λίστα με όσα έχεις καταφέρει. Είναι πολλά.</p><p><br /></p><p>Κλάψε. Αν το χρειάζεσαι, κλάψε. </p><p>Μα χαμογέλα μετά.</p><p>Γιατί τα καταφέρνεις. </p><p><br /></p><p>Και γιατί το χαμόγελό σου είναι τόσο όμορφο!</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizVpoDyVPlhBLGDRqtquV8xY6JKsTVB9xbxJiP8fu6-RdHPm6cjk31EDoTsZsgcbdAxBGwag3TzkOISGK0YU3UhFY2zOfg3pkpFn0QKJly0iFaBmVtYRjOFuQLklNhrCH9SP-izwuw-J_9Rzd8-d-buh2lCPbjW2Tdddmt_O9i39U7086j8oXkQYc4_A/s6720/nathan-dumlao-zi5vRoAP3WY-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="6720" data-original-width="4480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizVpoDyVPlhBLGDRqtquV8xY6JKsTVB9xbxJiP8fu6-RdHPm6cjk31EDoTsZsgcbdAxBGwag3TzkOISGK0YU3UhFY2zOfg3pkpFn0QKJly0iFaBmVtYRjOFuQLklNhrCH9SP-izwuw-J_9Rzd8-d-buh2lCPbjW2Tdddmt_O9i39U7086j8oXkQYc4_A/w266-h400/nathan-dumlao-zi5vRoAP3WY-unsplash.jpg" width="266" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-77565181295480268172022-05-06T16:39:00.001+03:002022-05-06T16:39:29.645+03:00Θα ‘ρθείς; Θα ‘ρθώ!<p style="text-align: center;">Απλά.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Χωρίς πολλές σκέψεις.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Χωρίς καν δεύτερες σκέψεις.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Χωρίς να δημιουργείς προβλήματα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Τα «θέλω» αρχίζουν να μιλούν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Ξεπηδούν από τη «φυλακή» των «πρέπει» που τα είχες βάλει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Άσ’ τα έξω. Ελεύθερα. Χωρίς περιοριστικούς όρους. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Όχι πλέον παρατηρητής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Γίνε ο πρωταγωνιστής.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Ταξίδεψε μαζί τους. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Όπου σε πάνε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Απλά.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Τόσο απλά. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQocMw6iaTJLMrKIJx1Jzloje0-28oizIJDCPzjt-TncC_HZ_5YOABKTJu9FsM8F0a5jZy_1iAQnp0QWY30TMYARVjIxpXv3dM3PI5QALCEJhX9Kk7teaLxTgKX5uaEAu6ALlpSkDwfwb8mE6EVZKYdjEncEjwQrwHtcT4mmdOBHO1cl2xVFgiD3fj6g/s4288/aida-l-6y5iySR_UXc-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2848" data-original-width="4288" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQocMw6iaTJLMrKIJx1Jzloje0-28oizIJDCPzjt-TncC_HZ_5YOABKTJu9FsM8F0a5jZy_1iAQnp0QWY30TMYARVjIxpXv3dM3PI5QALCEJhX9Kk7teaLxTgKX5uaEAu6ALlpSkDwfwb8mE6EVZKYdjEncEjwQrwHtcT4mmdOBHO1cl2xVFgiD3fj6g/w400-h266/aida-l-6y5iySR_UXc-unsplash.jpg" width="400" /></a></div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-38417771281996504172022-04-15T10:26:00.000+03:002022-04-15T10:26:01.351+03:00Μαμά, φοβάμαι - 28ο Συμπόσιο Ποίησης<p>Φοβάμαι πολύ.</p><p>Ο μπαμπάς χτες έφυγε. Πού πήγε;</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, μου είπες να μη φοβάμαι. Αλλά σε βλέπω τώρα να κλαις,
να με κρατάς αγκαλιά και να τρέχεις. Που με πας;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, τι είναι αυτοί οι θόρυβοι που ακούγονται και προκαλούν
σεισμό;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Χτες βράδυ άκουσα τη γειτόνισσά μας να ουρλιάζει και να λέει
πως θα πεθάνουμε. Αλήθεια είναι;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν ξέρω τι γίνεται. Έχω καταλάβει όμως τι σημαίνει ότι
κάποιος θα πεθάνει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εγώ θέλω να ζήσω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι φίλοι μου θα με περιμένουν στο σχολείο αύριο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είπαμε θα φυτέψουμε λουλούδια στην αυλή.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, μην τρέχεις. Με πας μακριά απ’ το σπίτι. Έχω στο δωμάτιο
τους σπόρους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, τι θα πω στους φίλους μου όταν τους δω;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, φοβάμαι. Βλέπω φωτιές τριγύρω. Γιατί τρέχουν όλοι; Πού
πάνε; Πού πάμε;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, σταμάτα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, μου έπεσε στο δρόμο το αρκουδάκι. Δε μ’ ακούς;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαμά, το αρκουδάκι μου...<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πώς θα κοιμηθώ το βράδυ;<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBpoWDe1IqhqJ3A2Jb2rJFGEZYwjU7Q7JljbPVUNIX6mOwJeHTGkXW64_E3oD7s0Et4Yxgebow3xEI2F18c-JdV0B1qVGQl4GtXJnpdnqmepu6RXSuFXgR_voVCnmG4TM6j-F09KwCAObDc2WDJ062ReUsxNxryIplktwhaQTX9mwXWx3Be8JIk_6Sag/s4288/war%20teddy%20bear.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2848" data-original-width="4288" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBpoWDe1IqhqJ3A2Jb2rJFGEZYwjU7Q7JljbPVUNIX6mOwJeHTGkXW64_E3oD7s0Et4Yxgebow3xEI2F18c-JdV0B1qVGQl4GtXJnpdnqmepu6RXSuFXgR_voVCnmG4TM6j-F09KwCAObDc2WDJ062ReUsxNxryIplktwhaQTX9mwXWx3Be8JIk_6Sag/w400-h266/war%20teddy%20bear.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο <a href="https://princess-airis.blogspot.com/2022/04/28.html?showComment=1650006383065#c9182159189611119486" target="_blank">28ο Συμπόσιο Ποίησης</a> που διοργάνωσε η Αριστέα, η οποία μας ζήτησε αυτή τη φορά να γράψουμε ένα αντιπολεμικό ποίημα, χωρίς πολλά φτιασίδια. Ένα κείμενο διαμαρτυρίας. Για όλους εκείνους που χάνονται καθημερινά στους πολέμους τόσο άδικα. Γιατί άδικος είναι ο πόλεμος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Η βαθμολογία ήταν δύσκολη γιατί κάθε ποίημα ήταν και μία κατάθεση ψυχής. Αξίζει να μπείτε <b><a href="https://princess-airis.blogspot.com/2022/04/28oSymposiopoiisis.html" target="_blank">ΕΔΩ</a></b> και να τα διαβάσετε όλα. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Ο καθένας από εμάς είδε την κατάσταση του πολέμου από μία διαφορετική γωνία, μέσα από τα μάτια κάποιου διαφορετικού προσώπου: εκείνου που πολεμά, της μάνας, του παιδιού...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Εγώ αποφάσισα να γράψω για το παιδί. Το παιδί που θα ζητήσει απαντήσεις από το πιο οικείο πρόσωπο που έχει στη ζωή του, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι η μαμά του. Το παιδί που αυθόρμητα ρίχνει χρώμα στο γκρίζο του πολέμου. Που θέλει να φυτέψει για να ανθίσουν λουλούδια και δέντρα. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Έγραψα για εκείνο το παιδί που θέλει και πρέπει να ζήσει. Να ζήσει όμορφα και να γελά. Μακριά από τη μυρωδιά του θανάτου.</div>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-3678681916607200629.post-66151266550111096952022-04-01T11:59:00.002+03:002022-04-01T11:59:43.644+03:00Η άνοιξή σου!<p><i>Έρχεται φέτος
κουρασμένη</i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">η Άνοιξη<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">(να) κουβαλάει τόσα
χρόνια<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">τα λουλούδια πάνω της.<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><o:p> </o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Σκοτεινοί άνθρωποι<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">στις γωνιές την
παραμονεύουν<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">για να την τσακίσουν.<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><o:p> </o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αυτή όμως<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">με κρότο<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">ανάβει ένα-ένα<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">τα λουλούδια της<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">στα μάτια τους τα
ρίχνει<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">(για) να τους
στραβώσει.<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Οι εχθροί της
άνοιξης, Μίλτος Σαχτούρης<o:p></o:p></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /></b></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx8mbaOMB2SuZoRgnf9Id_oFFM9y6dMnFtOalvcc_umhf-jetE4epmBl1qdRTN6X-UH9a-zSmDbdJwc4ZJS2wT5QxBH478U0hDRiznzbxkqvycjUIhAgqzDMo8u2pm9z0GBK_3ABuDOfBPMTDggGtbJ7Bkfm83rBXcs39dYDoAsufJTZZcZQcNKSU2Tg/s7952/sergey-shmidt-koy6FlCCy5s-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="5304" data-original-width="7952" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx8mbaOMB2SuZoRgnf9Id_oFFM9y6dMnFtOalvcc_umhf-jetE4epmBl1qdRTN6X-UH9a-zSmDbdJwc4ZJS2wT5QxBH478U0hDRiznzbxkqvycjUIhAgqzDMo8u2pm9z0GBK_3ABuDOfBPMTDggGtbJ7Bkfm83rBXcs39dYDoAsufJTZZcZQcNKSU2Tg/w400-h266/sergey-shmidt-koy6FlCCy5s-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal">Η 1<sup>η</sup> Απριλίου μπήκε εδώ στο Ηράκλειο με ήλιο,
ζέστη, αέρα και μπόλικη σκόνη. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μία συνθήκη που σίγουρα δε θέλεις για την άνοιξή σου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βέβαια, βιώσαμε και συνθήκες που δε θέλαμε για το Μάρτιο
μας. Οπότε... να πούμε «ευχαριστώ» για το καλωσόρισμα του Απρίλη;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η χτεσινή ήταν μία περίεργη μέρα η οποία ξεκίνησε με αϋπνία,
χωρίς συγκεκριμένο λόγο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αλλά όσο κι αν οι συνθήκες, οι ειδήσεις, ο καιρός δεν
ευνοούσαν τόσο, η «ουδέτερη συναισθηματική ζώνη» στην οποία βρίσκομαι, με άφησε
ελεύθερη να επιλέξω αν θα δω την όμορφη ή την άσχημη πλευρά της ημέρας.</p><p class="MsoNormal">Επέλεξα την πρώτη αν και -από συνήθεια- πήγα να κάνω άλλη επιλογή.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> </p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX5hLFMsjmtiEKoVP8MjjicDkZYZKDX6r1CoPyTQWRwXJlhrXDUpfBsvbxNPn6fS1Nk4xYlL1AJGIh29cVn4wVB-yUA72j_kfS7fnbkw_G2u5vxuhIs4oPsV9arPw-DStnAma8wxXfpgvbU9VG2UpbK5I2eijIeSYBmzXDjdUxQ5OYTm_9VMIxlhexTg/s3861/seyfettin-dincturk-nQY9jV1alhM-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2574" data-original-width="3861" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX5hLFMsjmtiEKoVP8MjjicDkZYZKDX6r1CoPyTQWRwXJlhrXDUpfBsvbxNPn6fS1Nk4xYlL1AJGIh29cVn4wVB-yUA72j_kfS7fnbkw_G2u5vxuhIs4oPsV9arPw-DStnAma8wxXfpgvbU9VG2UpbK5I2eijIeSYBmzXDjdUxQ5OYTm_9VMIxlhexTg/w400-h266/seyfettin-dincturk-nQY9jV1alhM-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal">Μέσα σε αυτή τη μέρα...<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είδα αμυγδαλιές να έχουν ανθίσει δίπλα σε μία οικοδομή. Και το
γκρι του μπετόν έδειχνε τώρα χρωματιστό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Απόλαυσα τον καφέ μου, κάτι που κάνω κάθε μέρα, αλλά χτες
αποφάσισα να δώσω σε αυτή τη διαδικασία περισσότερη σημασία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πήγα στην προπόνησή μου και σκέφτηκα πόσο ωραίο είναι που
φροντίζω τον εαυτό μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Λίγο πριν μπω στο αυτοκίνητο, ένιωσα τον ζεστό αέρα στο
πρόσωπό μου και μου θύμισε καλοκαιρινή νύχτα. Η αίσθηση μοναδική.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έβαλα τη μουσική στο τέρμα και άκουσα τα τραγούδια που μου
φτιάχνουν τη διάθεση.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Επέλεξα να γυρίσω στο σπίτι πηγαίνοντας από την παραλιακή
και όχι μέσα από την πόλη. Η θέα στη θάλασσα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Επέλεξα να δω όλα αυτά τα οποία μπορεί να είχα και προχτές,
αλλά δεν τους έδινα καμία σημασία. Και μπορεί επίσης αύριο να αδιαφορήσω γι’
αυτά. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αλλά τουλάχιστον εκείνη τη μέρα που το είχα ανάγκη, επέλεξα
να φωτίσω την ψυχή μου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwB4UTETawpqeoRbs_eHRJXrh5vButHFSI0EtGRpLR757QKTPI19afg9Kl6suAqgWh6DeEKroznr6Luomsv_dl7xHjXP-50bujDgo-YhCx4nrPb1y0IC4MWKX8g7F0D_OMpSwNNu10NG_T6IHC9oDZyiuwEPMjfENFLEkjecXMakTCwwldPPmC9Q7KpQ/s4896/arno-smit-sKJ7zSylUao-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3060" data-original-width="4896" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwB4UTETawpqeoRbs_eHRJXrh5vButHFSI0EtGRpLR757QKTPI19afg9Kl6suAqgWh6DeEKroznr6Luomsv_dl7xHjXP-50bujDgo-YhCx4nrPb1y0IC4MWKX8g7F0D_OMpSwNNu10NG_T6IHC9oDZyiuwEPMjfENFLEkjecXMakTCwwldPPmC9Q7KpQ/w400-h250/arno-smit-sKJ7zSylUao-unsplash.jpg" width="400" /></a></div><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span><p></p>giwta arhttp://www.blogger.com/profile/10205167252901473560noreply@blogger.com2