Δύο χρόνια είχα να ανοίξω τα σημειωματάρια που είχα μέσα στις Πανελλήνιες. Ένα του 2013 και ένα δεύτερο του 2014. Ήταν... προστατευμένα, στη βιβλιοθήκη μου μαζί με όλα τα βιβλία που έχω, αλλά δεν τα άνοιγα ποτέ.
Σήμερα, για κάποιο λόγο ο οποίος δεν ξέρω ποιος είναι, αποφασισα να τα ανοίξω. Είναι εξάλλου και περίοδος Πανελληνίων, μία περίοδος που για κάποιους μαθητές περνάει εύκολα, για άλλου αδιάφορα, ενώ είναι και αυτοί που ζορίζονται πραγματικά.
Μέσα από τα όσα έχουν γραφτεί στα δύο σημειωματάρια μου, μπορεί να καταλάβει κανείς πως και εγώ και η συμμαθήτριες μου απ' το φροντιστήριο... ε, χαλαρές δεν ήμασταν.
Η ανάγκη να τελειώσει αυτό το "μαρτύριο" ήταν μεγάλη (δε νομίζω βέβαια πως τα εισαγωγικά χρειάζονται στη λέξη μαρτύριο, αφού για πολλούς υποψήφιους αυτή η περίοδος κάτι τέτοιο θυμίζει).
Ναι, ήταν δύο σημειωματάρια για να γράφω τι έχουμε σε κάθε μάθημα, αλλά ήταν και τα σημειωματάρια όλων των φίλων-συμμαθητριών μου.
Η ελπίδα μας, τα συναισθήματά μας, τα νεύρα μας, η αγανάκτησή μας, τα γέλια μας, όλα είναι γραμμένα εκεί μέσα.
Αν και αυτός ο αγώνας είναι μοναχικός, ο καθένας παλεύει με τις δικές του δυνάμεις για τον εαυτό του, είναι πολύ σημαντικό το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που περνούν το ίδιο με ΄σένα. Και να τους έχεις πραγματικά δίπλα σου.
Στο τέλος και των δύο σημειωματάριων, έγραφα τις ατάκες της τάξης μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ----> Άννα: είναι ένα κεφάλι πιο κοντά από 'μένα
Σοφία: ααα ρε, αυτή δηλαδή δεν υπάρχειιι
Τέλειωσαν οι Πανελλήνιες, δώσαμε τα μαθήματά μας, κάποιες πέρασαν εκεί που ήθελαν, αλλά δεν πέτυχαν το στόχο τους. Και στη συνέχεια, η κάθε μία τράβηξε το δικό της δρόμο. Ρέθυμνο, Αθήνα, Ηράκλειο. Κάποιες αμφιταλαντεύτηκαν όσον αφορά στην απόφαση της σχολής τους, άλλες τα παράτησαν ή ξανάδωσαν εξετάσεις.
Όντως, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Με κάποιες έχουμε κρατήσει πιο στενές επαφές, με άλλες θέλουμε να βρεθούμε μα δεν υπάρχει χρόνος. κάθε μία έχει το πρόγραμμά της και είναι λογικό να χάνεσαι.
Όμως, όσο κι αν έχουμε χαθεί, πάντα θα υπάρχουν στο μυαλό μου αυτά τα κορίτσια που εκείνη τη φάση την περάσαμε μαζί, με γέλια, με κλάματα, με τα πάντα!
Αυτές οι εξετάσεις δεν ειναι καθοριστικές για τη ζωή σας, τη ζωή μας. Εγώ αλλού στόχευα, αλλού πέρασα και άλλα πράγματα κάνω τώρα. Να κάνετε το καλύτερο που νομίζετε εσείς για τη ζωή σας και φροντίστε τουλάχιστον να κρατήσετε όμορφες μνήμες από τους ανθρώπους που έχετε και είχατε δίπλα σας καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των δύσκολων μηνών.
Σήμερα, για κάποιο λόγο ο οποίος δεν ξέρω ποιος είναι, αποφασισα να τα ανοίξω. Είναι εξάλλου και περίοδος Πανελληνίων, μία περίοδος που για κάποιους μαθητές περνάει εύκολα, για άλλου αδιάφορα, ενώ είναι και αυτοί που ζορίζονται πραγματικά.
Μέσα από τα όσα έχουν γραφτεί στα δύο σημειωματάρια μου, μπορεί να καταλάβει κανείς πως και εγώ και η συμμαθήτριες μου απ' το φροντιστήριο... ε, χαλαρές δεν ήμασταν.
Η ανάγκη να τελειώσει αυτό το "μαρτύριο" ήταν μεγάλη (δε νομίζω βέβαια πως τα εισαγωγικά χρειάζονται στη λέξη μαρτύριο, αφού για πολλούς υποψήφιους αυτή η περίοδος κάτι τέτοιο θυμίζει).
Ναι, ήταν δύο σημειωματάρια για να γράφω τι έχουμε σε κάθε μάθημα, αλλά ήταν και τα σημειωματάρια όλων των φίλων-συμμαθητριών μου.
Η ελπίδα μας, τα συναισθήματά μας, τα νεύρα μας, η αγανάκτησή μας, τα γέλια μας, όλα είναι γραμμένα εκεί μέσα.
Αν και αυτός ο αγώνας είναι μοναχικός, ο καθένας παλεύει με τις δικές του δυνάμεις για τον εαυτό του, είναι πολύ σημαντικό το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που περνούν το ίδιο με ΄σένα. Και να τους έχεις πραγματικά δίπλα σου.
Στο τέλος και των δύο σημειωματάριων, έγραφα τις ατάκες της τάξης μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ----> Άννα: είναι ένα κεφάλι πιο κοντά από 'μένα
Σοφία: ααα ρε, αυτή δηλαδή δεν υπάρχειιι
Τέλειωσαν οι Πανελλήνιες, δώσαμε τα μαθήματά μας, κάποιες πέρασαν εκεί που ήθελαν, αλλά δεν πέτυχαν το στόχο τους. Και στη συνέχεια, η κάθε μία τράβηξε το δικό της δρόμο. Ρέθυμνο, Αθήνα, Ηράκλειο. Κάποιες αμφιταλαντεύτηκαν όσον αφορά στην απόφαση της σχολής τους, άλλες τα παράτησαν ή ξανάδωσαν εξετάσεις.
Όντως, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Με κάποιες έχουμε κρατήσει πιο στενές επαφές, με άλλες θέλουμε να βρεθούμε μα δεν υπάρχει χρόνος. κάθε μία έχει το πρόγραμμά της και είναι λογικό να χάνεσαι.
Όμως, όσο κι αν έχουμε χαθεί, πάντα θα υπάρχουν στο μυαλό μου αυτά τα κορίτσια που εκείνη τη φάση την περάσαμε μαζί, με γέλια, με κλάματα, με τα πάντα!
Αυτές οι εξετάσεις δεν ειναι καθοριστικές για τη ζωή σας, τη ζωή μας. Εγώ αλλού στόχευα, αλλού πέρασα και άλλα πράγματα κάνω τώρα. Να κάνετε το καλύτερο που νομίζετε εσείς για τη ζωή σας και φροντίστε τουλάχιστον να κρατήσετε όμορφες μνήμες από τους ανθρώπους που έχετε και είχατε δίπλα σας καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των δύσκολων μηνών.
Giwta Ar... :**