«Η ερώτηση κρίσης έχει κάποια ομοιότητα με το χρυσάφι∙
λάμπει και είναι πράγμα πολύτιμο. Αλλά όταν επίσημα συναλλάσσεται
χρησιμοποιώντας αυτό το πράγμα που όλοι το γνωρίζουν, τότε νιώθεις την ανάγκη
να συμβουλευτείς έναν ειδικό για τη γνησιότητά του».
Φ.Κ. Βώρος, φιλόλογος.
Σκοπός των ερωτήσεων κρίσης, λένε, είναι ο μαθητής να
επισημάνει κάποια στοιχεία για να τα μελετήσει, επικεντρώνοντας σε αυτά το
ενδιαφέρον του.
Θα αναρωτιέσαι τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά. Μην ανησυχείς,
δε θα σε απασχολήσω πολύ, απλά έχω να σου κάνω όντως μία ερώτηση:
Έχεις κάτσει ποτέ με τον εαυτό σου;
Εννοώ αν τα έχετε πει. Αν έχεις κάτσει μπροστά σε ένα
καθρέφτη να κοιταχτείς και να του πεις όσα νιώθεις. Να τον ρωτήσεις πως νιώθει
τώρα που χώρισε, που πέθανε ένα δικός του άνθρωπος, που έχασε τη δουλειά του… ή
που τον προσέλαβαν στη δουλειά των ονείρων του βρε αδερφέ.
Κι αν δεν θέλεις καθρέφτη, ασ’ το. Μια βόλτα πήγες με τον
εαυτό σου; Κοντά στη θάλασσα ίσως, να περπατήσεις ακούγοντας μουσική και στη
συνέχεια να βγάλεις τα ακουστικά από τα αυτιά σου βιώνοντας πλήρως αυτό που
συμβαίνει γύρω σου. Ηρεμία λέγεται!
Ξέρω… «Γάμησέ τα» θα πεις κατά πάσα πιθανότητα. Γιατί το να
αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας και να τα εξωτερικεύουμε είναι δύσκολη
υπόθεση. Θέλει γερό στομάχι. Η διαδικασία αυτή κρύβει πολλά δάκρυα. Άσε που δεν
είναι πάντα ό,τι καλύτερο να κοιτάς κατάματα τον εαυτό σου γιατί θα εντοπίσεις
πράγματα που δε σου αρέσουν σ’ αυτόν.
Αν παρατηρώντας, όμως, αποφασίσεις να… αρπάξεις από τα
μαλλιά αυτά που δε σου αρέσουν και να επιχειρήσεις είτε να τα αλλάξεις είτε να
τα βελτιώσεις;
Πήγαινε μια βόλτα, μια βόλτα μοναχά και ρώτα τον εαυτό σου
τι θέλει απ’ αυτή τη ζωή. Θέλει να ζήσει ή απλά να ανασαίνει;
Καλή συνέχεια...
Giwta Ar..:*