Μοναξιά... τι δύσκολο πράγμα

Φτάνει στο τέλος του το 2020.

Επιτέλους θα μου πεις, σωστά; Νομίζω αυτό θα αναφωνήσει ολόκληρος ο πλανήτης, καθώς το έτος τα είχε όλα… Και δεν ήταν πολλά τα ευχάριστα.

Η πανδημία είναι η κεντρική «ιδέα». Η μοναξιά που μας γέμισε η πανδημία, όμως, είναι η ουσία. Διότι αναγκαστήκαμε να απομονωθούμε και σε πολλές περιπτώσεις -άκουσον άκουσον- να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Δύσκολο πράγμα αυτό… Όπως και δύσκολο είναι να νοσηλεύεται ένας άνθρωπος στο νοσοκομείο και να μην μπορούν οι δικοί του να τον πλησιάσουν, να του χαϊδέψουν το χέρι. Παρά μόνο μπορούν να του πουν μέσα από το κινητό ότι είναι δίπλα του. Με τέτοιες καταστάσεις μας έφερε αντιμέτωπους ο κορωνοϊός.

Δύσκολη, που λες, η μοναξιά και δε χωρούν αναλύσεις. Είχαμε περισσότερο χρόνο να σκεφτούμε και να (υπερ)αναλύσουμε όσα υπήρχαν στο μυαλό μας… Αλλά μαντέψτε: Eγώ σ’ αυτό το κείμενο δε θα αναλύσω τίποτα. Διότι θεωρώ πως πλέον έχουμε γράψει πολλά γι’ αυτά που ζούμε. Μένει πλέον να κάνουμε… εξάσκηση στο να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας.

Κάποια στιγμή στη ζωή μας θα ξανάρθει η μοναξιά (δε μιλώ για τη μοναχικότητα γιατί αυτή την επιλέγουμε) και πρέπει να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε, ώστε να καταφέρουμε να σηκωθούμε μετά και να «βγούμε» έξω στον κόσμο.

Ας το κάνει ο καθένας από εμάς με τον τρόπο του. Αλλά να το κάνει!

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr

Σκάσε και κολύμπα!

Ξημέρωσε η πρώτη ημέρα του Δεκεμβρίου.

Ξημέρωσε η πρώτη ημέρα του τελευταίου μήνα του 2020 (μάλλον έτσι θέλω να το βλέπω).

Ξέρεις, νιώθω ότι ήρθε αυτή η στιγμή του απολογισμού. Αλλά μπορεί και όχι. 

Γενικά στη ζωή μου δεν περίμενα ποτέ να περάσει ολόκληρη η χρονιά για να δω τι έγινε μέσα σ’ αυτήν και τι άλλο θα ήθελα. Το ότι έγραφα ανέκαθεν και από πολύ μικρή ηλικία τις σκέψεις μου σε μία κενή σελίδα, βοηθούσε ώστε να βγάλω από μέσα μου όσα ένιωθα και είτε να τα μοιραστώ, όπως κάνω παραθέτοντας τέτοιου είδους κείμενα εδώ μέσα, είτε να τα κρατώ για τον εαυτό μου σε ένα ημερολόγιο. Εκείνη τη στιγμή που ένιωσα ότι δεν μπορώ να εκφραστώ ούτε με το γραπτό λόγο, νομίζω ότι δυσκόλεψε η κατάσταση και έπρεπε να την ξεμπερδέψω. Ήταν τότε που «μεγάλωσα», στα 18 περίπου.

Αυτή, λοιπόν, είναι άλλη μία στιγμή εδώ μέσα που δεν έχω βάλει σε τάξη τις σκέψεις μου. Απλώς ξεκινάω και γράφω γιατί… έτσι ήθελα. Έτσι ξύπνησα!

Νιώθω ότι αλλάζω. Μη σου πω ότι έχω αλλάξει. Πρέπει να φταίνε οι εμπειρίες που συγκεντρώνω με το πέρασμα των χρόνων και με κάνουν να αλλάξω λίγο την οπτική γωνία από την οποία βλέπω κάποιες καταστάσεις. Σίγουρα δεν είμαι ίδια με τα 16 μου, τότε που ξεκίνησα να γράφω σχεδόν καθημερινά σ’ αυτό το ιστολόγιο. Δεν είμαι ίδια ούτε με τα 20 μου, κι ας έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια.

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή το βλέπω πιο έντονα. Φταίει που δυσκολεύτηκα τόσο πολύ από την πρώτη ημέρα του 2020.

Γράφω αυτή την τελευταία πρόταση και αυτόματα βουρκώνω. Όχι γιατί θυμάμαι στιγμή προς στιγμή γεγονότα που συνέβησαν, αλλά διότι είναι αυτό το συναίσθημα που μου έχουν αφήσει οι προηγούμενοι μήνες: Θλίψη.

Ναι, σε ολόκληρο τον πλανήτη έγινε Γης Μαδιάμ, αλλά… Ζορίστηκα πολύ σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν πολύ κουραστικό κάθε εβδομάδα να έχω να ασχοληθώ με κάτι δυσάρεστο. Από έναν τσακωμό μέχρι κάτι εγκαύματα επειδή είμαι ατσούμπαλη. Και όλο αυτό είχε διάρκεια. Δεν ήταν ένας ή δύο μήνες. Ήταν από την 1^η Ιανουαρίου μέχρι…; Σίγουρα ξέρω ότι το τελευταίο διάστημα δεν υπάρχουν τόσες εντάσεις στη ζωή μου, γι’ αυτό μπορώ τώρα και γράφω εδώ.

Από το λίγο που καταφέρνω να αποστασιοποιηθώ από εμένα, καταλαβαίνω αλλαγές στο χαρακτήρα, τη συμπεριφορά μου. Ίσως οφείλεται στην υπομονή που χάνω όταν έρχομαι αντιμέτωπη για πολύ καιρό με τα ίδια και τα ίδια. Δεν είναι πάντα καλό αυτό βέβαια. Και σε κάποιες περιπτώσεις δεν μου αρέσω. Όμως γνωρίζω ότι προσπάθησα και προσπαθώ να διαχειριστώ καταστάσεις. Ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνω με την… πρώτη. Δεν τα παρατάω μέσα μου!

Και αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Ναι, έρχεται εκείνη η στιγμή που δεν θέλεις να κάνεις τίποτα. Που έχεις παραδώσει όπλα. Που το πάτωμα σου φαίνεται ο ιδανικός τόπος για το υπόλοιπο της ζωής σου. Δεν είναι όμως έτσι. Αν μέσα στην ψυχή σου έχει τρικυμία, μ’ αυτή την τρικυμία πρέπει να παλέψεις. Θα πιείς πολλές γουλιές νερό. Θα νιώσεις συχνά ότι πνίγεσαι. Αλλά δεν αξίζεις μία ήρεμη στεριά; Κι αν κάποιος σου τείνει χείρα βοηθείας, μην αρνηθείς.

Ναι, ζήσ’ το! Κάτσε λίγο κάτω. Αλλά αυτό το χρονικό διάστημα να είναι για να πάρεις δύναμη να σηκωθείς.

Δεν είναι εύκολο να δεις τη θετική πλευρά της ζωής και σαφώς δεν μπορείς να είσαι πάντα χαρούμενος. Όμως οφείλεις στον εαυτό σου να μην τα παρατήσεις. Αρκεί πρώτα να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει σ’ αυτό τον κόσμο ο οποίος είναι γεμάτος αντιφάσεις.

Giwta Ar..:**

Όλα κυλούν... ομαλά;

Γιατί είδα μια μάσκα στον αγκώνα σου...

Μάσκες εδώ, μάσκες εκεί, μάσκες παραπέρα και όλα -μα όλα- πάνε λάθος. Η νοοτροπία του Έλληνα (δε μιλάω για άλλους λαούς γιατί δεν τους έχω ζήσει) είναι για γέλια και για κλάματα. Η μάσκα στο πιγούνι και όλα καλά… Έτσι; Εξάλλου αν δεις από μακριά αστυνομικό, την ανεβάζεις και όλα «μέλι γάλα». Όμως όταν δεις τον γνωστό σου που κάθεται στην καφετέρια, κατεβάζεις τη μάσκα, τον φιλάς σταυρωτά και συνεχίζεις το δρόμο σου. 

Φυσικά ας μην συζητήσουμε για το συνωστισμό που επικρατεί στους δρόμους και τις πλατείες.

Αλήθεια, την εικόνα στις 12 τα μεσάνυχτα από το κέντρο του Ηρακλείου την έχετε δει; Ακόμη κι αν δε θέλεις να κάτσεις σε κάποια πλατεία με τους φίλους σου, αλλά θέλεις να επιστρέψεις σπίτι, αναγκαστικά θα περάσεις από τους κεντρικούς δρόμους του κέντρου. Όλοι οι θαμώνες των μαγαζιών φεύγουν την ίδια ώρα από τα καταστήματα με αποτέλεσμα είτε είσαι στα Λιοντάρια είτε στη Δικαιοσύνης είτε στη Δαιδάλου, να περάσεις ανάμεσα από πολλούς ανθρώπους και χωρίς κάποια ουσιαστική απόσταση γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Γιατί δεν υπάρχει άλλος χώρος. Γιατί όλοι φεύγουν προς τις ίδιες κατευθύνσεις. Κάποιοι φορώντας τη μάσκα τους κανονικά, άλλοι φορώντας της στο πιγούνι, ενώ υπάρχουν και αυτοί που… δεν ασχολούνται μωρέ με αυτά τα πράγματα.

Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τα μέτρα, αλλά για να επισημάνω τι συμβαίνει στον κόσμο μέσα στον οποίο ζω. Έναν κόσμο χωρίς κάποια λογική. Που ο μέσος άνθρωπος σκέφτεται πώς θα προστατευτεί από το πρόστιμο και όχι από τον κορωνοϊό. Γιατί τα 150 ευρώ «τσούζουν».

Κάπου εδώ θα… τολμήσω να γράψω ότι είναι δικαίωμά σου να πιστεύεις ή όχι στην ύπαρξη του κορωνοϊού. Δεν έχεις όμως κανένα δικαίωμα να θέσεις σε κίνδυνο τη ζωή κάποιου άλλου. Γιατί αυτός από τον οποίο θα περάσεις δίπλα, ίσως να πιστεύει στον κορωνοϊό. Ίσως να φοβάται. Ίσως να σκέφτεται τον πατέρα του που έχει στο σπίτι και ο οποίος έχει ένα σορό προβλήματα υγείας. Κι εσύ -σοβαρά τώρα- αδιαφορείς; Δε σε νοιάζει για τον εαυτό σου και για τους δικούς σου; Ενδιαφέρσου για τον διπλανό σου… Είναι κι αυτό πολύ σημαντικό!

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr

Έτσι φανταζόσουν την ενηλικίωση;

Είμαι μόλις 24 ετών.

Με θυμάμαι μικρή να βιάζομαι να μεγαλώσω. Έβλεπα τη μεγαλύτερη αδερφή μου να βγαίνει από το σπίτι χωρίς να λέει που και με ποιους πάει, και ζήλευα που εγώ δεν μπορούσα να το κάνω. Κατέβαινα στο κέντρο με τη μαμά μου και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα τόσο πολύ να πηγαίνω μόνη μου, να μπαίνω στο λεωφορείο χωρίς να με κρατάει κάποιος από το χέρι. Ήμουν στην Έκτη Δημοτικού και γκρίνιαζα που δεν είχα κινητό. Στο Δημοτικό προσποιούμουν και έκανα ότι είμαι μία γυναίκα η οποία έχει σχέση, συγκατοικεί με τον σύντροφό της κτλ... Και έχω να θυμηθώ άλλα τόσα παραδείγματα.

Μεγάλωσα που λέτε, ενηλικιώθηκα! Τελείωσα το σχολείο και πλέον δεν είναι αναγκαστικό να σηκώνομαι από τις 7.30 το πρωί παρά μόνο αν έχω κάποια υποχρέωση.

Τι κατάλαβα; Μεγάλωσα και βρίσκομαι σε έναν κόσμο που η υπομονή είναι το must αξεσουάρ της εποχής ιδιαίτερα για τους νέους οι οποίοι προσπαθούν να μην πουλήσουν τα όνειρά τους. Αλλά έχουν προβλήματα.

Μπορεί να κάνουν άσχετη δουλειά από αυτή που σπούδασαν. Μπορεί να κάνουν τη δουλειά που πάντα ήθελαν, αλλά να μην αμείβονται έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν εντελώς ανεξάρτητοι. Είναι αυτή η εποχή που οι άνθρωποι παρακαλούν για μία προκήρυξη σε εργασία σύμβασης 3 μηνών και πρέπει να λένε και «ευχαριστώ». Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους άλλους που λαμβάνουν τα αυτονόητα (τον βασικό μισθό και τα επιδόματα στην ώρα τους) και πάλι πρέπει να λένε «ευχαριστώ». Κι ας μην μπορούν να νοικιάσουν ολομόναχοι ένα σπίτι. Κι ας μπορούν να πάνε διακοπές για τρεις μέρες μέχρι τα Χανιά με την προϋπόθεση ότι μένουν με τους γονείς τους.

Γιατί αν τολμήσεις να μιλήσεις, βγαίνεις ο κακός της υπόθεσης.

Γιατί πολλές φορές αυτός ο κόσμος σε τραβά με τη μία στον πάτο και θέλει δύναμη για να βγεις από εκεί.

Γιατί σ’ αυτό τον κόσμο, βρίσκεις δίπλα σου ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καθόλου τον εαυτό τους. Που σε πληγώνουν ηθελημένα ή όχι. Που και εκεί πρέπει να κάνεις υπομονή.

Γιατί ο 24χρονος να πρέπει να κάνει τόση υπομονή;

Υπομονή στο εργασιακό περιβάλλον.

Υπομονή σε μία σχέση.

Υπομονή μέσα σε ένα σπίτι.

Υπομονή για κάτι καλύτερο.

Ακόμα κι αν βρεις συνώνυμο της λέξης «υπομονή» γιατί δεν μπορείς να την ακούς άλλο, η ουσία είναι η ίδια.

Άνθρωποι 24 ετών και στην πλειοψηφία τους θλιμμένοι; Αλήθεια; Αυτός είναι ο κόσμος μας;

Και η βλακεία ποια είναι; Προσπαθείς να βρεις την αισιοδοξία, τη δύναμη και τα κότσια ξαπλωμένος σε ένα ξέφωτο, κοιτώντας τ’ αστέρια.

Και είσαι μόλις 24 ετών…   

Καλό βράδυ..

Giwta Ar..:**

Κι αν έχεις κατάθλιψη... πειράζει;

Με έκπληξη παρακολουθώ τα τελευταία 24ωρα τα tweets και τις αναρτήσεις, τα «καρφιά» που ανταλλάζουν η Έλενα Ακρίτα, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, αλλά και ο Άδωνις Γεωργιάδης με επίκεντρο την κατάθλιψη από την οποία πάσχει η γνωστή δημοσιογράφος. Η κ. Ακρίτα το «αποκάλυψε» - και βάζω τη λέξη μέσα σε εισαγωγικά, διότι πριν χρόνια το είχε ξαναπεί η ίδια - απαντώντας στον υπουργό Ανάπτυξης, ο οποίος σε ένα tweet του, μεταξύ άλλων, είχε χρησιμοποιήσει τη φράση «μόνον το άρρωστο μυαλό της το ξέρει». Τότε ήταν που η δημοσιογράφος έγραψε για τη μάχη που δίνει τα τελευταία χρόνια, με τον βουλευτή της Ν.Δ. κ. Μπογδάνο να αποσύρει «οποιαδήποτε διαμάχη με την κ. Ακρίτα, δημόσια ή δικαστική», και τον κ. Γεωργιάδη επίσης να γράφει πως «δεσμεύομαι να μη σας ασκήσω κριτική ξανά, αφού τώρα πλέον θα τα βλέπω υπό άλλη σκοπιά».

Κι έρχομαι τώρα εγώ, όχι ως ψυχολόγος αφού δεν έχω αυτή την ιδιότητα, αλλά ως άνθρωπος που προσπαθεί να έχει τις κεραίες του ανοιχτές, να πω ότι η υποκρισία μας, η άγνοιά μας και φυσικά η αδιαφορία μας για τέτοιες ασθένειες έχουν φτάσει σε... άλλο επίπεδο.

Με τρομάζει το γεγονός ότι άνθρωποι στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν δημόσιο λόγο, θεωρούν ότι η κατάθλιψη σε κάνει ανενεργό ή ακόμα και... τρελό. Ποιος είπε ότι ένα καταθλιπτικό άτομο δεν έχει κρίση; Ότι χάνει το μυαλό του και δεν μπορεί να κάνει πράγματα;

Ο άνθρωπος που πάσχει από αυτή την ασθένεια μπορεί να την αντιμετωπίσει.

Δεν είναι μία απλή θλίψη, είναι κάτι παραπάνω, αλλά ξέρεις τι δεν έχουμε καταλάβει; Ότι κατάθλιψη μπορεί να έχεις εσύ, μπορεί κι εγώ. Μπορεί να έχει και ο γείτονας, ο οποίος κάθε πρωί που βγαίνει στο μπαλκόνι σε χαιρετάει με χαμόγελο. Κατάθλιψη μπορεί να έχεις κι εσύ και να μην το ξέρεις. Ίσως και να το ξέρεις και να δίνεις μάχη. Ίσα-ίσα που είναι προς τιμήν σου και θέλει κότσια να μπεις στη διαδικασία να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να επιχειρήσεις να αντιμετωπίσεις αυτά που συμβαίνουν μέσα σου. Είσαι πολύ πιο δυνατός από άλλους που... δεν έχουν κανένα πρόβλημα, όπως λένε.

Ας μάθουν, λοιπόν, πολιτικοί και μη πως, αν έχεις κατάθλιψη, μπορείς να δουλέψεις. Μπορείς να εκφέρεις άποψη. Μπορείς να μπεις με τα «όπλα» σου σε μία δικαστική διαμάχη. Μπορείς να κάνεις τα πάντα, αρκεί να το θέλεις, αρκεί να παλέψεις. Σταμάτα να υποκρίνεσαι ότι αυτή η ασθένεια είναι τόσο μακριά σου. Είναι δίπλα σου. Μπορεί να είναι ο διπλανός σου και να μην το γνωρίζεις ή να μην το γνωρίζει εκείνος.

Μπορεί να είσαι κι εσύ...

Φρόντισε τον εαυτό σου, είναι το πολυτιμότερο «δώρο» που θα λάβεις σε ολόκληρη τη ζωή σου.

Αποδέξου και μην κρίνεις.

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr

Από τον κορωνοϊό, «σφαίρα» για δυστυχήματα

Ο κορωνοϊός είναι ακόμα εδώ, το ίδιο όμως και τα τροχαία… Τα τροχαία δυστυχήματα που σημειώνονται το ένα μετά το άλλο αφότου τελείωσε η υποχρεωτική καραντίνα μέσα στο σπίτι. Η Κρήτη δεν προλαβαίνει να μετρά πάλι νεκρούς που βάφουν με το αίμα τους την άσφαλτο του νησιού. Αναρωτιέμαι γιατί να έχουμε τέτοιες ειδήσεις. Γιατί να χάνονται τόσο εύκολα και τόσο ξαφνικά άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους νέοι, βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειές τους. Πρόκειται για θανάτους που μία μάνα, ένας πατέρας, ένα παιδί δε θα τους ξεπεράσει ποτέ. Αλλά συνεχίζουμε να σκοτωνόμαστε.

Για ποιο λόγο λοιπόν; Δε θα κατηγορήσω κανέναν, ούτε το οδόστρωμα ούτε την οδηγική συμπεριφορά μας. Γιατί μπορεί να φταίνε και τα δύο, όμως η συμπεριφορά μας κατά την οδήγηση ίσως περισσότερο. Διότι είμαι κι εγώ οδηγός, έχω βρεθεί στον ΒΟΑΚ και έχω δει τι συμβαίνει. Δε γίνεται ο καθένας από εμάς να έχει τους δικούς του νόμους, πρέπει να υπακούμε στους ίδιους. Εξάλλου είμαι της άποψης πως όταν γνωρίζεις ότι ένας δρόμος δεν είναι καλός, έχει ελλιπή φωτισμό για παράδειγμα, είσαι διπλά προσεκτικός.

Ναι, για να πας νύχτα από το Ηράκλειο στο Ρέθυμνο ή αντίστροφα, πρέπει πρώτα να κάνεις το σταυρό σου και μετά να ξεκινήσεις. Κυρίως διότι σε πολλά σημεία είναι «πίσσα» σκοτάδι, κάνοντας την οδήγηση δύσκολη. Άρα δε δικαιολογεί να πατάμε τέρμα το γκάζι, να κοιτάζουμε στο κινητό ή να κάνουμε προσπέραση εκεί που δε βλέπουμε καν τις διαγραμμίσεις.

Όσο κι αν νομίζεις ότι ξέρεις τους δρόμους, δεν πρέπει να συμπεριφέρεσαι έτσι. Κι ας πούμε ότι τους ξέρεις. Δεν γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο οδηγεί ο απέναντι. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, για τον εαυτό του.

Φυσικά και δεν μπορεί να σου εγγυηθεί κανείς ότι ο απέναντι θα είναι προσεκτικός, όμως δε βοηθάει να μην είσαι ούτε κι εσύ.

Δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός που θα χτυπήσεις με το αυτοκίνητό του. Αν είναι νέος και έχει όλη τη ζωή μπροστά του ή ηλικιωμένος που τον περιμένουν στο σπίτι τα παιδιά και τα εγγόνια του. Δεν ξέρεις αν είναι γιος ή κόρη κάποιου. Δεν έχεις ιδέα αν έχει οικογένεια. Εσύ όμως μπορείς να του στερήσεις τη ζωή ή να τον βάλεις σε περιπέτειες.

Εσύ που κρατάς το τιμόνι, εσύ οφείλεις για εσένα να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα. Την ίδια υποχρέωση έχουμε όλοι μας. Μόνο έτσι θα σταματήσει να κάνει «βόλτες» ο θάνατος ανάμεσα στους δρόμους.

Εξάλλου και ο Νίκος Καζαντζάκης το έχει πει: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr

Δικαίωση, αλλά...

Γυρίζει η Ελένη;

Ποιος χτύπησε; Ποιος βίασε; Ποιος σκότωσε την Ελένη Τοπαλούδη αφού αυτοί οι δύο εκεί στα δικαστήρια «έριχναν» το φταίξιμο ο ένας στον άλλο; Λες να προκάλεσε πολύ η Ελένη τον βιασμό της; Ή μήπως τη δολοφονία της; Φορούσε κοντή φούστα ή σορτσάκι εκείνη τη μέρα; Λες να είχε κάνει χρήση ουσιών; Μήπως είχε βαφτεί και πολύ έντονα, βρε παιδιά;

Να, μόλις παρέθεσα τρεις... σοβαρούς λόγους για τους οποίους ΔΕ βιάζεις, ΔΕ χτυπάς και ΔΕ δολοφονείς.

Δεν έχω ακούσει καμία κοπέλα να θέλει να ζήσει αυτή την εμπειρία του βιασμού της από έναν συγγενή, ένα φίλο ή έναν άγνωστο. Δεν έχω ακούσει καμία κοπέλα να θέλει να δολοφονηθεί και μάλιστα με τόσο άγριο, τόσο βάναυσο τρόπο.

Παρακολουθώντας, λοιπόν, το χρονικό αυτής της τραγωδίας η οποία επαναλαμβανόταν κάθε φορά που η υπόθεση ερχόταν ενώπιον της Δικαιοσύνης, δεν είδα καμία «ειλικρινή μεταμέλεια», καμία «καλή συμπεριφορά στο δικαστήριο». Δεν είδα αυτά τα ελαφρυντικά για τα οποία αιτήθηκαν οι δύο κατηγορούμενοι. Αντιθέτως, θυμάμαι να παρακολουθώ γέλια, να παρακολουθώ καταθέσεις - ντροπή - και με κάθε κατάθεση των δύο νεαρών, αναρωτιόμουν: Δεν το έκανε ο ένας, δεν το έκανε ο άλλος, τελικά, ρε παιδιά, ποιος βίασε; Ποιος χτύπησε; Ποιος σκότωσε;

Παρακολούθησα εν συνεχεία την αγόρευση από την εισαγγελέα της έδρας κ. Αριστοτελία Δόγκα, η οποία μίλησε όπως δεν έχω ακούσει κανέναν στο δικαστήριο. Δες που υπήρξε μια γυναίκα για να μιλήσει επιτέλους και να υπερασπιστεί τις γυναίκες, τα κορίτσια, τα πλάσματα εκεί έξω που έχουν στην ψυχή απίστευτο πόνο. Εκείνους τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν είναι εδώ για να μιλήσουν. Κάποιος τους αφαίρεσε το δικαίωμα να μιλήσουν και να ζήσουν με το «έτσι θέλω».

 

«Είχαν σχέδιο να τη βιάσουν. Και νεκρή θα τη βίαζαν».

«Η Ελένη αντιστάθηκε με ηρωισμό».

«Ήθελαν τη συσκότιση της υπόθεσης».

 

Αυτά είναι κάποια από τα λόγια της κ. Δόγκα και αμέσως μετά πολλοί... έπεσαν να τη φάνε. Αλλά πρώτη φορά κάποιος δικαστικός λειτουργός βγήκε να πει ότι η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι τυφλή. Και τώρα μιλάμε για ένα ειδεχθές έγκλημα το οποίο προκάλεσε ανατριχίλα από την πρώτη στιγμή. Άραγε πόσες φορές «κακοποιήθηκαν» οι γονείς της Ελένης μέσα στο δικαστήριο;

Σκέφτομαι επίσης πόσες φορές αυτή η κοπέλα, η Ελένη, ξαναβιάστηκε. Πόσες φορές ξαναδολοφονήθηκε μέσα σε αυτές τις αίθουσες. Μέσα από τα λόγια των δύο κατηγορουμένων και τις υπερασπίσεις των δικηγόρων.

Βρε παιδί μου... Δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Σημασία έχει να είσαι άνθρωπος.

Για τον βιασμό φταίει ο βιαστής. Και για τη δολοφονία ο δολοφόνος.

Δεν υπάρχει η φράση «μα με προκάλεσε». Δε σε προκάλεσε κανένας ούτε να βιάσεις, ούτε να χτυπήσεις, ούτε να δολοφονήσεις και μάλιστα έχοντας στο μυαλό σου ότι «το ’χεις», είσαι πιο δυνατός.

Ισόβια και στους δύο...

Δικαίωση, αλλά...

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr

Για ποια καλοσύνη μιλάμε;

Μείναμε σπίτι για πάνω από τρεις εβδομάδες και μας έπιασαν τα υπαρξιακά μας. Μία ερώτηση μονοπωλεί, όμως, το ενδιαφέρον αυτή την περίοδο - αν δεν είναι κατάφαση, μην πω και για κάποιους δεδομένο: Αυτή η δύσκολη κατάσταση με την πανδημία του κορωνοϊού θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;

Δεν κρύβω ότι κι εγώ έχω κάνει στον εαυτό μου τη συγκεκριμένη ερώτηση, όχι μέσα από το σπίτι μου αλλά από το γραφείο της δουλειάς, αφού πολλούς δημοσιογράφους η απόφαση για καραντίνα μάς βρήκε με ένα μικρόφωνο ή ένα τηλέφωνο στο χέρι. Και φυσικά πολλούς άλλους επαγγελματίες στον χώρο εργασίας τους.

Και να λοιπόν που βγήκε το κυβερνητικό επιτελείο και είπε ότι από τις 4 Μαΐου χαλαρώνουν τα μέτρα και επιστρέφουμε σε μια νέα «κανονικότητα». Όποια κι αν είναι αυτή η λεγόμενη «κανονικότητα», βέβαια. Ταυτόχρονα, ας υποθέσουμε ότι δε χρειάζεται να μπει πουθενά «φρένο» σ’ αυτή τη διαδικασία που ξεκινά. Από εκεί και πέρα τι κάνουμε;

Τι; Θα δούμε τη ζωή με άλλο μάτι; Θα ζούμε σαν να μην υπάρχει αύριο; Ή μήπως δε θα επιλέξουμε ξανά Netflix για το ρεπό μας;

Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να γελάσω. Γιατί μας είδα και με την οικονομική κρίση που πάλι φοβόμασταν και νιώθαμε αβεβαιότητα. Πάλι είχαμε διλήμματα. Πάλι δεν ξέραμε τι να πιστέψουμε. Πάλι μέναμε σπίτι γιατί τότε δεν είχαμε λεφτά.

Από τότε, λοιπόν, μέχρι τις αρχές του 2020 και πριν ο κορωνοϊός «χτυπήσει την πόρτα» της Ελλάδας, μας έβλεπα... Δε μας άρεσε τίποτα!

Γκρινιάζαμε και λέγαμε ότι βαριόμασταν που πηγαίναμε από τον καναπέ στο κρεβάτι βλέποντας τηλεόραση ή «σκρολάροντας» στο κινητό. Όμως όταν ερχόταν η σκέψη στο μυαλό για μια βόλτα στην παραλιακή που ήταν δίπλα μας, πάλι βαριόμασταν. Μας έστελναν να πάμε για καφέ, αλλά δε θέλαμε να βγούμε από το σπίτι - που επίσης δε μας άρεσε γιατί δε μέναμε μόνοι ή και ήμασταν ολομόναχοι. Γκρινιάζαμε που μπορούσαμε να πάμε για καφέ «απλά» από το Ηράκλειο στο Ρέθυμνο στο ρεπό μας και δεν είχαμε εκείνη την πολυπόθητη εβδομάδα για να πάμε διακοπές. Αλλά ξέχασα. Δεν είχαμε μαζέψει χρήματα για αυτές τις διακοπές.

Στην ερώτηση, λοιπόν, αν θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μετά την πανδημία, εγώ απαντώ πως «όχι, δε θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι». Ίσως ο «καλός» να γίνει «καλύτερος». Αλλά και ο «κακός», «χειρότερος». Εξάλλου κάτι τέτοιο φάνηκε και μέσα στην υγειονομική κρίση, δε χρειάζεται να βγούμε απ’ αυτήν για να αποδειχτεί. Κάποιος πρόλαβε και αποφάσισε να πάρει 40 αντισηπτικά αρκετά νωρίς και δεν έδινε ούτε στον διπλανό του που έψαχνε αγωνιωδώς στα άδεια ράφια. Για ποια καλοσύνη μιλάμε;

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr

Φωτογραφίες: Η ελευθερία σου στην καραντίνα

Είναι δύσκολες οι μέρες που ζούμε και πρωτόγνωρες. Ειδικά για εμάς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε τις βόλτες μας στα πιο πολυσύχναστα μέρη, να αγκαλιάζουμε τους αγαπημένους μας μέχρι να… σκάσουν και να μαζευόμαστε μεγάλες παρέες ακόμα και στην πιο μικρή γκαρσονιέρα. Δεν είμαστε Σουηδία σε κανένα επίπεδο. Δεν έχουμε συνηθίσει να τηρούμε τα 2 μέτρα ούτε στο super market με τους αγνώστους μας. Μπορεί να χαμογελάσουμε στον άνθρωπο που θα δούμε στο δρόμο και κατά λάθος θα διασταυρωθούν τα βλέμματα μας.

Είναι δύσκολο για εμάς, τους Έλληνες, να μπορούμε να δούμε τους τόσο δικούς μας ανθρώπους μόνο μέσα από οθόνες.

Η καραντίνα αναμφισβήτητα θα μας στιγματίσει και πιο πολύ γιατί δεν έχουμε μάθει να ζούμε σε αυτές τις συνθήκες. Εμείς βλέπουμε συχνά τους φίλους μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τα εγγόνια μας και τώρα αναγκαζόμαστε να μένουμε μακριά τους, παρά τη θέλησή μας.

Όταν, λοιπόν, νιώθω ότι ζορίζομαι από την υφιστάμενη κατάσταση και προσπαθώ να τη διαχειριστώ μόνη μου, αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να ανακαλέσω όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που έχω ζήσει την εποχή που είχα την ελευθερία μου. Χαζεύω φωτογραφίες, ανεβάζω στο Instagram και γράφω στη λεζάντα όλα όσα με κάνουν να νιώθω αυτά τα στιγμιότυπα. Ακούω μουσική η οποία μου φέρνει στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις ή με ταξιδεύουν σε άλλες περιοχές. Έξω από τους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου. Έξω από το γραφείο της δουλειάς μου.

Είναι φορές που έχω υπερένταση και, αν και είμαι κουρασμένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έτσι, προσπαθώ να βρω ένα σορό τρόπους για να χαλαρώσω για να με πάρει ο ύπνος. Είναι και άλλες φορές που ξυπνάω αγχωμένη, με έντονο χτυποκάρδι. Χωρίς να θυμάμαι ότι έχω δει κάποιο περίεργο όνειρο. Είναι καταστάσεις που είμαι σίγουρη ότι τις έχετε βιώσει κι εσείς και εξακολουθείτε να τις βιώνετε είτε βρίσκεστε σε καραντίνα στο σπίτι είτε δουλεύετε.

Είναι σημαντικό να βρείτε ένα «παραθυράκι» στη δύσκολη καθημερινότητα. Η κατάσταση δεν θα είναι για πάντα έτσι. Πάρτε χαρτί και μολύβι και κάντε σχέδια για το μέλλον. Μπορεί να μην είναι τόσο άμεσο αυτό το μέλλον, μπορεί να μην καταφέρετε να ταξιδέψετε φέτος, όμως αυτό δε θα σας εμποδίσει να κάνετε όνειρα.

Και τώρα.. Τώρα που είστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, ανοίξτε το κινητό σας και δείτε όλες τις φωτογραφίες από εκείνες τις εκδρομές με τους φίλους, την οικογένεια, το σύντροφό σας. Είμαι σίγουρη ότι θα χαμογελάσετε…

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr

Για όλα εκείνα τα «Γιατί»

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα «Γιατί» που σου κατατρώνε την ψυχή και ψάχνεις να βρεις απαντήσεις τις οποίες, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα τις πάρεις ποτέ. Και τις οποίες σίγουρα δεν μπορώ να σου δώσω εγώ γιατί είμαι όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι: Πολλά τα «γιατί» μου, λίγες οι απαντήσεις.

Έχω καταλάβει βέβαια πως όταν είσαι νηφάλιος, μπορείς να δώσεις και μόνος σου απαντήσεις. Βλέπεις τον εαυτό σου από τρίτο μάτι και τα θέματα που σε απασχολούν είναι πιο ξεκάθαρα.

Γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος;

Γιατί πήρα αυτή τη λάθος απόφαση;

Γιατί υπάρχουν κοντινοί άνθρωποι γύρω μου που δε με κάνουν χαρούμενο;

Γιατί κλαίω τώρα; Γιατί γελάω τώρα;

Φαίνεται σαν να είναι απλές οι απαντήσεις γιατί και οι ερωτήσεις μοιάζουν σχετικά απλές. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο.

Τώρα, που είσαι σε φάση κρίσης και σου βγαίνουν όλες εκείνες οι ανασφάλειες, οι παράλογες ερωτήσεις, οι περίεργες σκέψεις. Κάτσε και κατέγραψε τις για να μπορείς αργότερα -τότε που θα είσαι ήρεμος- να τις συζητήσεις είτε με τον εαυτό σου είτε με κάποιον άλλο. Λογικές απαντήσεις σίγουρα υπάρχουν. Αν όχι σε όλα, τουλάχιστον σε πολλά.

Μην ξεχνάς ότι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το πώς θέλεις να σκέφτεσαι. Το ποτήρι ενδέχεται να είναι μισοάδειo, ενδέχεται να είναι και μισογεμάτο.

Ίσως να θέλεις να έχεις κάποιους ανθρώπους δίπλα σου, ίσως και όχι και γι’ αυτό το λόγο κάνεις τα πάντα για να τους διώξεις. Διαφορετικά κάνεις υποχωρήσεις. Όχι μόνο εσύ βέβαια. Kαι οι δύο πλευρές.

Αλλά να θυμάσαι… Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Υπάρχει και παράδρομος. Είναι το κατά πόσον θέλεις εσύ να τον δεις ή να αφήσεις κάποιον άλλο να στον δείξει.

Καλή χρονιά παρεπιπτόντως..

Giwta Ar..:**