Μια ζωή... αλλιώς!

Ήμασταν μικροί.

Πολύ μικροί.

Και μας έμαθαν ότι η αληθινή αγάπη έρχεται μόνο μία φορά σ’ αυτή τη ζωή, συνήθως πριν τα 30. Κανείς όμως δε μας είπε ότι μπορεί να υπάρξει η αγάπη σε διάφορες μορφές και σε οποιαδήποτε ηλικία.

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είμαστε μισοί και μόνο αν βρούμε το λεγόμενο «άλλο μας μισό» στο πρόσωπο του άλλου φύλου, θα ολοκληρωθούμε. Κανείς όμως δε μας είπε ότι είμαστε ολόκληροι και αυτή την ολότητα πρέπει να φροντίζουμε για όσο ζούμε.

Όχι ένα κομμάτι παζλ…. Είμαστε ολόκληρο το παζλ.

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι οι 2 γίνονται 1! Ένα στη σκέψη, στις απόψεις, στα γούστα, σε όλα. Κανείς δε μας είπε ότι μία υγιής σχέση φτιάχνεται από δύο ανθρώπους διαφορετικούς, ξεχωριστούς που ψάχνουν τρόπους να συνδέσουν τις διαφορές τους και να είναι μαζί.

Μας έμαθαν ότι ο γάμος είναι υποχρεωτικός για την ύπαρξή μας και το να γίνουμε μάνες αυτοσκοπός. Κανείς δε μας έδειξε τρόπους να κάνουμε τον εαυτό μας ευτυχισμένο και να σηκωνόμαστε από τα χαλάσματά μας.

Μας έμαθαν να νοιαζόμαστε καθημερινά για το τι λέει η γειτονιά. Όχι για το τι λέει η φωνή μέσα μας -όταν δεν τη φιμώνουμε.

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι το πολύ σεξ μας κάνει εύκολες και το καθόλου πουριτανές. Κανείς δε μας άγγιξε στον ώμο να μας ψιθυρίσει ότι αυτό που θέλουμε να κάνουμε για εμάς, αυτό είναι το σωστό.

Μας έμαθαν να ντυνόμαστε, να βαφόμαστε, να φτιαχνόμαστε, να γδυνόμαστε για τους άλλους. Κανείς δε μας ενημέρωσε πως μόνο όταν όλα τα παραπάνω τα κάνουμε για εμάς, θα τα δουν και οι άλλοι.

Κανείς, μα κανείς δε μας τα είπε όλα αυτά.

Και τώρα καλούμαστε να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας.

Όλα αυτά που ταιριάζουν σε εμάς και όχι στην κοινωνία.

Μόνο όταν ερωτευτούμε τον εαυτό μας, θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα…

Να ξαναφυτέψουμε!

Είναι αυτές οι μέρες, οι σοκαριστικές ημέρες, οι «μαύρες» ημέρες, που κάθομαι και σκέφτομαι ίσως όχι σε τι κόσμο γεννηθήκαμε και μεγαλώνουμε, αλλά σε τι χώρα.

Σε μία χώρα χωρίς σχέδιο, ή πολύ καλό σχέδιο. Εκεί όπου ο άνθρωπος ουρλιάζει για βοήθεια προς πυροσβέστη και εκείνος του απαντά να βρει πολιτικό μέσο. Στη χώρα που για να σωθείς από τη φωτιά και να μην καείς ζωντανός, όπως το σπίτι σου, πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο στο πλοίο. Εκεί που ο πρωθυπουργός βάζει στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων, τελευταία την προστασία της φύσης.

Σε μία χώρα που οι πυροσβέστες δε φτάνουν γιατί κανείς δεν έκανε προσλήψεις. Εκεί που οι πυροσβέστες τρέχουν μέσα στις φλόγες, χωρίς εξοπλισμό. Μαζί και οι πολίτες. Χωρίς εξοπλισμό κι εκείνοι. Με τα λάστιχα από τις μισοκαμένες αυλές των σπιτιών τους.

Παράλληλα, ο… αιώνιος Έλληνας κοιμάται σε κακοβγαλμένα στρώματα, μπαίνει σε πλοία και βάρκες για να σωθεί και ξαφνικά μπαίνει στη θέση του πρόσφυγα τον οποίο πριν από μία εβδομάδα έδιωχνε από την πατρίδα του. Πόσο άσχημο να έρχεσαι σε αυτή τη θέση, ε;

Μία κόλαση που δεν έχει τελειώσει. Ή μάλλον τώρα ξεκίνησε… Γιατί μόλις οι φωτιές σβήσουν, θα πρέπει όλοι μας να ξαναφυτέψουμε (!) πάνω στα καμένα.