Μεγαλώνουμε.
Και γελάμε λιγότερο.
Παίζουμε λιγότερο.
Φοράμε άβολες δικαιολογίες.
Αλλά ξεχνάμε αυτό το παιδί που υπάρχει ακόμη μέσα μας.
Κι ας το σπρώχνουμε με τον αγκώνα μην τυχόν και
χασκογελάσει,
μέσα στην ησυχία που έχουμε χτίσει.
Σε αυτό το κρυφτό που παίζουμε.
Στο παιδί μέσα μας αξίζει η μαγεία.
Η μαγεία στην οποία με τόση ευκολία ρίχνουμε σκόνη.
Μα οι ανάγκες του παιδιού είναι απλές.
Και όσα έχει να δώσει, καθόλου πολύπλοκα.
Κι ας τα «ντύνει» με άλλο κοστούμι ο ενήλικας.
