Κάτι λείπει.

Ξύπνησα το πρωί με μία διάθεση να πετάξω.

Να πετάξω μακριά τις σκέψεις που μου φορτώθηκαν.

Αυτές που κάνουν το μυαλό μου να βουλιάζει.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Τα πόδια δεν πηγαίνουν με μεγάλη ευκολία, αλλά σηκώνομαι.

Ανοίγω τα παράθυρα, μπαίνει φως.

Τι να το κάνω τόσο φως Νοέμβρη μήνα; Λούζει το σπίτι, αλλά μ' αφήνει στη σκιά.

Πηγαίνω στην τουαλέτα. Πλένω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Μμ. Έχω υπάρξει και καλύτερη. Πιο όμορφη. Πιο χαρούμενη.

Κατευθύνομαι στη ντουλάπα. Τι να βάλω και σήμερα;

Μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα.

Ξανά μπροστά στον καθρέφτη. Μα τι μου λείπει;

Παίρνω τη χτένα, χαϊδεύω τα μαλλιά μου και προσπαθώ να μη με πονέσω.

Τα πιάνω κότσο.

Επιστρέφω στον καθρέφτη.

Κάτι λείπει. Τι είναι αυτό που λείπει;

Βλέπω τα ρούχα στις κρεμάστρες. Πιάνω το ροζ σακάκι. Αυτό θα βάλω σήμερα.

Να. Κάτι γίνεται τώρα. Κάτι αλλάζει. Έδωσα λίγο χρώμα.

Πιάνω το κινητό και βάζω μουσική.

Αρχίζω να χορεύω.

Φτιάχνω τον καφέ μου. Και τραγουδάω.

Τρώω δυο κριτσίνια πριν φύγω για δουλειά.

Και συνεχίζω να χορεύω.

Δυο δάκρυα φεύγουν. Επιτέλους κάτι βγαίνει από μέσα μου.

Λίγο λίγο, γίνομαι πιο ελαφριά.

Με μια απότομη κίνηση, ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω, βρίσκομαι ξανά μπροστά στον καθρέφτη.

Τώρα δεν είμαι τόσο χλωμή.

Κι αν τα μάτια μου είναι λίγο πιο κόκκινα από πριν, το πρόσωπό μου μοιάζει ανακουφισμένο.

Με φωτίζει ο ήλιος. Μα πώς; Πριν ήμουν στη σκιά.

Γυρίζω το κεφάλι μου τριγύρω για να καταλάβω τι συμβαίνει.

Κάπως γέμισε αυτό το κενό. Όχι πλήρως, αλλά κάπως γέμισε.

Τι λείπει; Τι έλειπε;

Χρειαζόταν να αλλάξω θέση για να καταλάβω.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης με τίτλο Στείλε μήνυμα!

Επιλέγουμε μία φωτογραφία και εμπνεόμαστε από αυτή. Γράφουμε τη δική μας ιστορία.

Εγώ προσωπικά είχα ανάγκη μία τέτοια παρότρυνση, σε μία φάση της ζωής μου που νιώθω τις λέξεις κάπου να έχουν μπλοκάρει μέσα μου, να μη βγαίνουν έξω. Και γι' αυτό Μαίρη, σε ευχαριστώ πολύ.

Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις εξαιρετικές ιστορίες που δημιουργούν οι συμμετέχοντες αυτού του δρώμενου.

Άρνηση.

Το πρώτο και απόλυτα γνωστό στάδιο.

Που με τα χρόνια κρατά λιγότερο. Για τους Χ και τους Ψ λόγους. 

Αλλά είναι εκεί. Δηλώνει παρών. 

Άρνηση συναισθημάτων.

"Το νιώθω, αλλά δε θέλω να το νιώθω αυτό. Όχι". 

Όχι, συνέχεια ένα "όχι" στο στόμα.

Δεν είναι ότι έχεις πρόβλημα με τα συναισθήματα. 

Είναι που περιμένεις να φύγουν τη στιγμή που εσύ θέλεις. Κι έχεις την απαίτηση. 

Είναι που έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. 

Είναι που αλλάζουν κι εσύ θέλεις τα προηγούμενα. 

Λες και δεν ξέρεις ότι τα καλά έρχονται. 

Υπήρξαν πριν από λίγο, θα υπάρξουν ξανά. 

Κι ας είναι το μυαλό πιεσμένο. Κι ας είναι το σώμα μετέωρο. Κι ας θέλεις να αφήσεις ανθρώπους να δουν μέσα σου. Αλλά ταυτόχρονα δε θέλεις. 

Έχεις σκέψεις εύθραυστες. Ευάλωτες. Δεν τους δίνεις χώρο να αναπνεύσουν. Δε σου δίνεις χρόνο να αναπνεύσεις. Περιμένεις να ξεμπερδευτούν μόνες τους. Να πάρουν την πρωτοβουλία γιατί "αν είναι δυνατόν", κουράστηκες. 

Και περιμένεις, περιμένεις... Μα μήπως πρέπει να περιμένεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου;

Τα ραντεβού.

Είναι από αυτά τα κείμενα που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Όμως νιώθω την ανάγκη εδώ και μέρες να γράψω εδώ, χωρίς να ξέρω τι. Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω έτσι: Δηλώνοντας ότι δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Και αυτό μάλλον δεν πειράζει. Είναι πιο απενοχοποιητικό από το να ψάχνω την ιδανική αρχή για κάτι που έχω αφηρημένα στο μυαλό μου. Και στο τέλος να μη με τρελαίνει κιόλας. 

Η τελική αφόρμηση για να μπω εν τέλει μέσα στο blog και να ξεκινήσω να γράφω, ήταν σκέψεις που έκανα μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς επέστρεφα σπίτι από έναν καφέ (ειλικρινά, με ποιον τρόπο μπαίνει stop στις σκέψεις όταν οδηγούμε μόνοι μας;). 

Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η εβδομάδα που πέρασα. Τρελή εβδομάδα. Ευτυχώς ήρθε το Σαββατοκύριακο γιατί νομίζω ότι δούλεψα παραπάνω από αυτό που άντεχε τελικά ο οργανισμός μου, το σώμα και το μυαλό μου μετά από ένα υπέροχο, αλλά αρκετά κουραστικό ταξίδι στη Νάπολη. 

Και εξακολουθώντας να μην ξέρω πώς ακριβώς να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι, παίρνω την απόφαση να μη με νοιάξει αυτή τη στιγμή. Είναι βράδυ, έχω ανάψει τα κεριά στο σπίτι, έχω βάλει κρασί να πίνω, έχω κλείσει το ίντερνετ στο κινητό για να μη με αποσπούν οι ειδοποιήσεις και απλά γράφω. Κάνω αυτό που έχω λυσσάξει να λέω σε όλους να κάνετε και με έχει βοηθήσει εμένα προσωπικά ουκ ολίγες φορές.

Παράλληλα, δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Τους τελευταίους μήνες περνώ αρκετό χρόνο μόνη. Κάνω πράγματα με εμένα και μόνο. Ιδιαίτερα από το νέο έτος κι έπειτα. Περπατάω μόνη, πηγαίνω για καφέ με ένα βιβλίο μαζί πριν από κάποια επαγγελματικά ή ιατρικά ραντεβού, πηγαίνω μόνη μου σινεμά.

Νομίζω απλά αποφάσισα να με βγάζω ραντεβού. 

Χωρίς να είναι μίζερο, που ξέρω ότι πολλοί μπορεί να το θεωρούν έτσι. 

Είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να σε κάνεις παρέα. Να κάθεσαι με τις σκέψεις σου. Απλά. Βάζοντας τα παπούτσια σου και βγαίνοντας έξω. Γνωρίζοντας ότι έχεις ανθρώπους, χωρίς όμως αυτοί να σε εμποδίζουν στο οτιδήποτε.

Δε με φοβίζουν οι σκέψεις μου. Αντιθέτως. Έχω την ευκαιρία να σκεφτώ αυτά που όντως με φοβίζουν, χωρίς απαραίτητα να ξέρω πώς να τα διαχειριστώ αποτελεσματικά.

Τέτοιες σκέψεις έκανα και απόψε στο αυτοκίνητο. Για όσα με φοβίζουν. Και εννοείται ότι νιώθω διφορούμενα συναισθήματα γι' αυτά. Κατά κύριο λόγο δε θα ήθελα κάποια πράγματα να με πιέζουν, να με προβληματίζουν, να μου προκαλούν δυσφορία μόνο στη σκέψη. Θέματα που στο παρελθόν δε μου τα προκαλούσαν όλα τα παραπάνω. Αλλά τα νιώθω τη δεδομένη στιγμή. Είναι οκ, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές θυμώνω με άλλους ανθρώπους ή με τον εαυτό μου για την πρόκληση αυτών. Και παραδόξως, δεν το λέω για να το πω και να με πείσω. Το εννοώ. 

Ζούμε καταστάσεις στη ζωή μας που μπορεί να μας αφήσουν κάποια κατάλοιπα. Γνωρίζουμε ανθρώπους που ίσως κάτι "τσιγκλίσουν" στην ψυχοσύνθεσή μας.   

Και ναι. Οκ. Είναι όντως οκ να μας βγάζουμε ένα ραντεβού που και που.

Ίσως μας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. 

Ουτοπία.

Ποια πραγματικότητα είναι η αληθινή;

Αυτή που ζεις ή αυτή που νιώθεις με την ψυχή ανοιχτή;

Ο ήχος της θάλασσας, το χρώμα του ουρανού, ο αέρας. 

Το δικό σου αύριο.

Μια ρεαλιστική ουτοπία. 

 

Εικόνες που φτιάχνουμε για να παραμείνουμε ζωντανοί.

Εικόνες που γεμίζουν το μέσα μας.

Μια απόδραση από το συνηθισμένο. Το μίζερο. Το γκρίζο.

Εκεί που όλα μοιάζουν διαφορετικά. Σχεδόν ψεύτικα. Ή μήπως όχι;

Ίσως η ουτοπία δεν είναι τόσο φανταστική.

Αλλά πέρα για πέρα πραγματική.

Ίσως είναι μια ανάγκη.

Για κάτι που θέλουμε να έχουμε και πρέπει να διεκδικήσουμε.

Σε μια εποχή που μας προκαλεί να χαονόμαστε, οφείλουμε να είμαστε ελεύθεροι μέσα μας.

Να θεραπεύουμε πληγές. 

Να δίνουμε χώρο. 

Να είμαστε αλληλέγγυοι. 

Να είμαστε τρυφεροί. 

Γιατί η ουτοπία είναι το αύριο, όπως λέει ο Σαραμάγκου.

«Η μεγάλη παρεξήγηση στην οποία πέφτουμε όλοι, είναι ότι τοποθετούμε στο μέλλον, εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα. Η ουτοπία είναι μια πραγματικότητα μόνο αν τη δεις με τα μάτια του τρελού Δον Κιχώτη: όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι».

(α)διέξοδος.

Μια πορεία προς την άβυσσο, απότομη και ανήλιαγη.

Με δρόμους σφραγισμένους και μια διαδρομή πρωτόγνωρη.

Γεμάτη ξερά κλαδιά και κάτι πρασινάδες.

Λυρικά λόγια ακούγονται τριγύρω.

Άγνωστη φωνή. Γνωστές λέξεις.

«Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου».

Που;

Εκεί που οδηγεί η καρδιά;

Αδιέξοδο.

Εκεί που οδηγεί το μυαλό;

Αδιέξοδο.

 

Κι αν οι δρόμοι είναι όλοι ανοιχτοί;

Κι αν η διαδρομή δεν είναι τελικά τόσο άγνωστη;

Κι αν σ’ αυτή την πορεία δεν είμαστε τόσο μόνοι;

 

Ο ήλιος μας λούζει.

Η άβυσσος έχει έδαφος.

Τα ξερόκλαδα βγάζουν άνθη.

Η διαδρομή δε βρίσκει αδιέξοδο.

Απλά σκύβουμε το κεφάλι.   

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε για άλλη μία φορά η Αριστέα μας. Συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν, στη Χριστίνα με το ποίημα "Άρριζοι" που κέρδισε την πρώτη θέση και ευχαριστούμε όλους όσους ψήφισαν.

Διαβάστε ΕΔΩ και τις υπόλοιπες συμμετοχές. Αξίζουν και με το παραπάνω την προσοχή σας.

Υπενθύμιση.

Κατέβασε τους ώμους σου.

Χαλάρωσε τα χέρια.

Πάρε βαθιές ανάσες, ήρεμες.

Μακριά τα μάτια απ’ την οθόνη.

Κοίταξε από το παράθυρο. Τον έξω κόσμο.

Πιες το χυμό που δεν ήπιες χτες.

Φάε το φρούτο που κουβαλάς τόσες μέρες στην τσάντα.

Κάνε ένα ζεστό ντους και τυλίξου στην πετσέτα.

Διάβασε αυτές τις σελίδες του βιβλίου που αναβάλλεις.

Πάρε πάλι ανάσες, αργές.

Και μην ξεχνάς: Να μη φοβάσαι αυτά που φοβάσαι.

 

Τομή.

Παράλληλες διαδρομές.

Ο ένας δίπλα στον άλλο.

Ξένος μέσα στους ξένους.

Προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά μόνο ευθεία.

Βλέμμα ούτε δεξιά, ούτε αριστερά.

Γιατί να ρισκάρω;

Όχι.

Μόνο ευθεία. Με το βλέμμα ελαφρώς προς τα κάτω.

 

Φοβάμαι; Τι λες!

Δε φοβάμαι. Απλώς δε θέλω.

Κανείς να μην κοιτάξει μέσα στα μάτια μου.

Σε κανενός τα χέρια να μην ακουμπήσω την ψυχή μου.

 

Μα δεν τη βλέπεις αυτή την τομή;

Κάποτε ήταν ανοιχτή πληγή.

 

Όχι σου λέω, δε φοβάμαι. Απλώς δε θέλω.

Η πληγή μου άφησε σημάδι.

Τα ράμματα είναι εμφανή.

Δε μου χρειάζεται άλλη τομή.

 

Σταμάτα να λες ότι φοβάμαι.

Δε φοβάμαι που άφησα κάποιον να δει μέσα μου μετά από καιρό.

Δε φοβάμαι που ανοίχτηκα έστω και λίγο σε αυτόν.

Δε φοβάμαι.

Όχι, δε φοβάμαι.

Απλώς οι βαλίτσες μου είναι έτοιμες.

Τις παίρνω και φεύγω.

 

Φεύγω πριν αφεθώ.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο Μίνι Σκυτάλη #5 της Μαίρης μας με το blog ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.

Δείτε ΕΔΩ όλες τις πληροφορίες για το δρώμενο και φυσικά διαβάστε όλες τις συμμετοχές. 

Αξίζουν και με το παραπάνω το χρόνο μας!