«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης; Κι όλοι εμείς τι είμαστε;


Σε λίγες μέρες μπαίνει ο Δεκέμβρης, ο μήνας των Χριστουγέννων (αναμφισβήτητα) και κάθε χρόνο αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει το 2014 για τον Άγιο Βασίλη. Εκεί γράφω για το ποιος πιστεύω πως είναι… ένα κείμενο εύστοχο στα δικά μου μάτια. Θα σας το αφήσω εδώ να το διαβάσετε κι εσείς αν δεν το έχει πάρει το μάτι σας (γιατί τόσα χρόνια, στο Facebook έχω κάνει spam κανονικότατα).

Φυσικά, η εν λόγω ανάρτηση συνοδεύεται και από την ανάλογη φωτογραφία (εμένα να ρίχνω το γράμμα μου στο γραμματοκιβώτιο).

Από τότε, τα Χριστούγεννα άλλαξαν για εμένα. Μέσα στο 2015 ο «Άγιος Βασίλης» μου εκπλήρωσε ένα μεγάλο κομμάτι των επιθυμιών μου, όμως από τότε επαναπαύτηκα φαίνεται και δεν έγραψα ξανά… Παρά μόνο φέτος. Έγραψα το 2018 για πράγματα που θέλω το 2019 και είχα παρέα τις φίλες μου (συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα κλπ κλπ).

Δεν το έχω στείλει ακόμα, αλλά θα το στείλω. Και ξέρετε γιατί; Όχι γιατί περιμένω έναν από μηχανής Θεό να κάνει πραγματικότητα αυτά που θέλω, αλλά γιατί εγώ έκατσα και έγραψα τις επιθυμίες μου σε ένα χαρτί… Τις έγραψα! Συνειδητά! Επιτέλους, έγραψα αυτά που ήθελα και θα παλέψω γι’ αυτά, για όσα μπορώ να πετύχω μέσα σ’ ένα έτος, θα γίνω ο Άγιος Βασίλης για τον εαυτό μου…

Ξέρετε, είχα σταματήσει να γράφω. Και αυτό ήταν τόσο άσχημο.

Θα σας αποκαλυφθώ. Κρατάω ακόμα ημερολόγιο… Ναι ναι, είμαι 22 ετών και έχω το ίδιο ημερολόγιο από το 2006. Τον τελευταίο χρόνο έγραφα όλο και πιο σπάνια. Όλο και πιο σπάνια και… πόσο μεγάλο λάθος έκανα. Γνώριζα πολύ καλά τι μου προσέφερε το γράψιμο πριν… σταματήσω, ήξερα και τι μου στερούσε που δεν έγραφα, όμως δεν πήγαινε το χέρι μου, το μυαλό μου, η καρδιά μου. Δεν είχα πλέον αντοχές.

Σήμερα έβλεπα τη συνέντευξη ενός life coach και μου επιβεβαίωσε όσα είχα κι εγώ στο μυαλό μου. Πρέπει να γράφεις, να κάνεις μια λίστα με όσα πετυχαίνεις –από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα-, μια λίστα με όσα έχεις και είσαι ευγνώμων γιατί γράφοντάς τα, τα συνειδητοποιείς. Είναι… χειροπιαστά! Και κάπως έτσι, κάνεις βηματάκι βηματάκι προς την ευτυχία σου.

Μην κάτσεις να γράψεις κείμενα, απλά κάνε μια λίστα… δε γουστάρουν όλοι το γράψιμο έτσι κι αλλιώς.  



Δε θα σας κρυφτώ και στο παρακάτω. Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι πολύ διαφορετικά για εμένα συγκριτικά με αυτά που πέρασαν, για πολλούς λόγους.

Γιατί άλλαξα, γιατί έμαθα, γιατί πήρα πράγματα από ανθρώπους, γιατί γνώρισα περισσότερα πράγματα για την αγάπη και την ένιωσα, γιατί… είμαι πρόθυμη να αλλάξω κι άλλο τη Γιώτα. Να τη βελτιώσω δηλαδή, να την κάνω με κάποιον τρόπο χαρούμενη και να τη βγάλω απ’ αυτές τις φρίκες που την πιάνουν κάποια βράδια σκεπτόμενη καταστάσεις που έχει περάσει, καταστάσεις που δεν έχει ζήσει αλλά την επηρέασαν και καταστάσεις με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπη.

Προσπαθώ να νιώσω τα Χριστούγεννα από τα πιο μικρά πράγματα. Από τα… χριστουγεννιάτικα σκουλαρίκια που θα φορέσω για να μου φτιάξω και λίγο τη διάθεση μια μέρα που δε θα έχω ξυπνήσει καλά.

Και φυσικά, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι έτσι κι εγώ, κάποιες από τις γιορτινές μέρες θα βρίσκομαι στη δουλειά μου γεγονός που με… απομακρύνει από το Christmas spirit;;;

Όμως… θα καταλήξω εκεί που είχα καταλήξει και το 2014:

«Άγιος Βασίλης είναι η καλοσύνη, που σε άλλους πιο έξω, σε άλλους πιο μέσα, κρύβεται στις ψυχές όλων μας. Είναι όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που κάνουμε για να γίνουν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι γύρω μας. Είναι μια ευγενική κίνηση, ένα ζεστό βλέμμα, ένα δώρο από καρδιάς, ένα φιλί ή μια αγκαλιά. Είναι όλα αυτά και όλοι εμείς.

 Ίσως τελικά ο Άγιος να υπάρχει. Δεν κατεβαίνει απ' τις καμινάδες, αλλά υπάρχει ήδη μες στο σπίτι μας, αν ξέρεις που να κοιτάξεις.».



Κι εγώ χαίρομαι που έχω οικογένεια και φίλους… τους δικούς μου Άγιους Βασίληδες για φέτος!

Υ.Γ. Μα, δεύτερο κείμενο μέσα στον ίδιο μήνα; Όχι, για να μη λες Μάκη ότι κάνω… κρητικές παγαποντιές χαχαχαχ

Υ.Γ.2 Βηματάκι βηματάκι, όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. 

Καλό βράδυ..
Giwta Ar..:**

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Άσε τα πρέπει και... δες την αλλιώς!


Είναι Πέμπτη βράδυ, όμως εδώ και πολύ καιρό, μετά την τελευταία μου ανάρτηση τον Ιούλιο, συνειδητοποίησα πως ναι, τώρα νιώθω την ανάγκη να γράφω εδώ μέσα. Δεν ξέρω πώς προέκυψε μετά από τόσο καιρό, αλλά μ’ αρέσει που θέλω να γράψω.

Όπως μπορείς να δεις, άλλαξα λίγο την «Εδέμ» μου… Τα ντόνατς με το ροζ φόντο που είχα προηγουμένως, αντικαταστάθηκαν από μία φωτογραφία στην οποία υπάρχει ένα λευκό μαξιλάρι πάνω σε πράσινο καναπέ και γράφει “Life is beautyful’. Επέλεξα αυτή τη φωτογραφία γιατί τώρα πλέον το καταλαβαίνω καλύτερα, το καταλαβαίνω στην πράξη ότι η ζωή είναι ωραία. Μην μπερδεύεσαι… δεν είναι εύκολη, αλλά είναι ωραία αρκεί να βρεις αυτές τις χαραμάδες και θα το βρεις!

Για παράδειγμα, εγώ είμαι γέννημα θρέμμα από το Ηράκλειο το οποίο -είναι γεγονός- το έχω βαρεθεί. Αλλά σήμερα αποδείχθηκε ότι δεν ξέρω τα στενά του και τόσο καλά.

Το μεσημέρι, λοιπόν, αφού σχόλασα, κατέβηκα στο κέντρο για να βρω μια φίλη μου… με το αυτοκίνητο! Τι το ‘θελα; Δέκα ώρες έκανα για να βρω πάρκινγκ. Τα καταφέρνω εν τέλει και παρκάρω. Στο γυρισμό όμως… που να το βρω το αμάξι; Περνούσα από στενό σε στενό για να βρω το σημείο στο οποίο είχα παρκάρει και γελούσα μόνη μου. Ξέρω πως θα γελάσεις κι εσύ τώρα που το διαβάζεις. Θα μου πεις «καλά, μέσα σε ένα Ηράκλειο χάθηκες;». Θα σου πω «ναι, χάθηκα και μάλιστα το ευχαριστήθηκα».

Καθώς περπατούσα μόνη μου, ντάλα μεσημέρι, παρατηρούσα γύρω μου: ένας παππούς καθόταν στην καρέκλα του, έξω στο πεζοδρόμιο, έτοιμος να κοιμηθεί. Ένας άλλος κύριος περπατούσε πιο φουριόζος μέσα στα στενά δρομάκια του Ηρακλείου. Γενικά, όμως, οι συγκεκριμένοι δρόμοι ήταν άδειοι λόγω και της ώρας. Άδειοι, ήσυχοι, ήρεμοι…

Εγώ ναι, είχα επιταχύνει το βήμα μου, αλλά το απολάμβανα, γελούσα με τον εαυτό μου αλλά είχα την ευκαιρία να κοιτάξω γύρω του και να παρατηρήσω τι συμβαίνει στην πόλη, τι είχα χάσει όσο είχα σταματήσει να παρατηρώ. Την ίδια ώρα φυσικά, σκεφτόμουν πόσο χαζή είμαι διότι δεν μπορώ να βρω το αυτοκίνητο. Μην τα πολυλογώ… το βρήκα και γύρισα σπίτι!

Ξέρεις τι άλλο; Είμαι χαρούμενη! Γελούν τα μάτια μου, αναπνέω.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα 6 παρά (το πρωί!), ντύθηκα, βάφτηκα και πήγα στη δουλειά… Εντάξει, το outfit δεν ταίριαζε με την ώρα, αλλά ένιωθα όμορφα. Είχα βέβαια και μία υπερένταση για άγνωστο λόγο η οποία μετά το απόγευμα μου έφυγε, αλλά ξέρεις τι; Είναι γαμάτο να χαμογελά η ψυχή σου. Νιώθω έτοιμη να δουλέψω με τον εαυτό μου. Νιώθω έτοιμη να προσπαθήσω για τα θέλω μου. Νιώθω έτοιμη να λέω πως είμαι καλά και πίσω απ’ αυτό το «καλά» να μην κρύβεται τίποτα
.
Δεν ξέρω τι έρχεται στο μέλλον, δεν ξέρω τι με περιμένει. Αλλά σκέφτομαι να περιορίσω στη ζωή μου αυτά τα πολλά «πρέπει» που με κατατρώνε. Διότι προσπαθώ να είμαι σωστή στα πάντα και… να σου πω κάτι; Αποτυγχάνω παταγωδώς!

Εντάξει, δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα απλά ξέρεις… έχω στο μυαλό μου ότι κάτι πρέπει να γίνει «έτσι». Τελικά δεν γίνεται «έτσι» και τρέχα γύρευε. Δεν θέλω να χάσω τη Γιώτα επειδή «έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα». Ίσως αν γίνουν «αλλιώς» το αποτέλεσμα να είναι μαγικό, να είναι πιο όμορφο και από το αναμενόμενο.

Το ίδιο προτείνω να κάνεις κι εσύ.

Επίσης, είδα μία φωτογραφία που έγραφε “life begins after coffee”…   
  
Ως ένας άνθρωπος που πίνει πολύ καφέ και του αρέσει κιόλας, είχα πάνω κάτω τη νοοτροπία αυτής της φράσης.

Ήθελα να πιω μια γουλιά καφέ και μετά να σου μιλήσω για να έχω προλάβει να «ισιώσω». Ε, μην τα πολυλογώ… τέρμα αυτό! Η ζωή ξεκινά μόλις ανοίξεις τα μάτια σου και συνειδητοποιήσεις ότι μία νέα μέρα ανοίγεται μπροστά σου. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, ακόμα κι αν είναι από εκείνες τις μέρες που δεν μπορείς με τίποτα να σηκωθείς από το κρεβάτι, ακόμα κι αν είναι από εκείνες τις μέρες που τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Ετοιμάζεσαι, φτιάχνεις τον καφέ σου ή τέλος πάντων πηγαίνεις να πάρεις έναν καφέ. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. Εμείς επιλέγουμε ποιο δρόμο θα  πάρουμε και αν έχουμε ένα χέρι να μας βοηθήσει λίγο στη διαδρομή, ακόμα καλύτερα. Αλλά και μόνοι μας, είμαστε πολύ ικανοί!




Καλό βράδυ..
Giwta Ar.. :**

   

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018

Σπάσε τη σιωπή!

Γνωρίζω πως έχω πάνω από ένα χρόνο να γράψω, αλλά για να πω την αλήθεια δεν το είχα και ανάγκη. Ή μάλλον δεν είχα ανάγκη να γράφω στη μορφή που έγραφα ανέκαθεν εδώ.

Η ανάγκη μου για γραφή θα είναι πάντα η ίδια, πάντα θα θέλω να γράφω και γενικότερα να εκφράζομαι μ' αυτό τον τρόπο.

Απλά ξέρεις γιατί γράφω τώρα; 1 χρόνο και κάτι μετά την τελευταία μου ανάρτηση; Διότι μπήκα να διαβάσω παλιά μου κείμενα και για κάποια απ' αυτά είμαι περήφανη. Είναι δύσκολο, περίεργο για ένα 17χρονο - 20χρονο κορίτσι να γράφει για σιωπές, για έντονα συναισθήματα, να φτάχνει παρομoiώσεις με κουμπιά και κουμπότρυπες, με αγκάθια από τριαντάφυλλο που σου τρυπούν το δάχτυλο και πονάς.

Ξέρεις τι έμαθα σ' αυτό το χρόνο που έχω να γράψω εδώ; Πως η σιωπή δεν είναι χρυσός σε καμία περίπτωση... καταδίκη είναι. Και έκανα motto μου τη φράση "Σπάσε τη σιωπή!". Το προτείνω και σε εσάς.

Εντάξει, έχω μπει σε ένα καλό δρόμο -νομίζω- ώστε να καταφέρω να τη... θρυμματίσω τη σιωπή. Έστω σε κάποια πεδία... Χρειάζεται προσπάθεια γενικά για κάτι τέτοιο.

Επιπλέον, σ' αυτό το χρόνο κατάλαβα πόσο σάπιος είναι αυτός ο κόσμος... και η δουλειά με βοήθησε για να το κατανοήσω πλήρως. Όχι μόνο η δουλειά, αλλά και οι συναναστροφές μου εν γένει. Μέσα σε μία πόλη, μέσα σε μία οικογένεια, πόσα άσχημα συμβαίνουν;.... Πολλά!

Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις... Ακόμα κι αν είναι χωρίς τη θέλησή σου, ακόμα κι όταν έρχονται πράγματα χωρίς να σε ρωτήσουν, κάτι θα πάρεις. Δεν ξέρω... είναι σαν μια παραβρασμένη πακαρονάδα το μυαλό μου αυτή τη στιγμή και δε νιώθω ότι μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω που να βγάζει τουλάχιστον νόημα.

Όμως αν μπορώ, έστω και μέσα απ' αυτό το blog, να κάνω κάτι καλό, θα το κάνω!

Μη μένεις στα γράμματα, μην κρατάς μέσα σου πράγματα... Είχα γράψει σε μία παλιά μου ανάρτηση ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι ντροπή: όπως δεν ντρέπεσαι να δείξεις ότι αγαπάς, έτσι να μην ντρέπεσαι να δείξεις και το θυμό σου, την αγανάκτησή σου, τη θλίψη σου. Εγώ άργησα να το καταλάβω όμως έχω κάνει μια καλή αρχή θεωρώ.

Σαν Γιώτα, αυτό μπορώ να σε προτρέψω να κάνεις μονάχα... Σπάσε τη σιωπή, εφόσον την έχεις μέσα σου. Μην την αφήσεις να σε καταπιεί και δε θα το μετανιώσεις. Το πρώτο βήμα αρκεί να κάνεις.



 Καλό βράδυ...
Giwta Ar.. :**