Ξύπνησα το πρωί με μία διάθεση να πετάξω.
Να πετάξω μακριά τις σκέψεις που μου φορτώθηκαν.
Αυτές που κάνουν το μυαλό μου να βουλιάζει.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Τα πόδια δεν πηγαίνουν με μεγάλη ευκολία, αλλά σηκώνομαι.
Ανοίγω τα παράθυρα, μπαίνει φως.
Τι να το κάνω τόσο φως Νοέμβρη μήνα; Λούζει το σπίτι, αλλά μ' αφήνει στη σκιά.
Πηγαίνω στην τουαλέτα. Πλένω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Μμ. Έχω υπάρξει και καλύτερη. Πιο όμορφη. Πιο χαρούμενη.
Κατευθύνομαι στη ντουλάπα. Τι να βάλω και σήμερα;
Μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα.
Ξανά μπροστά στον καθρέφτη. Μα τι μου λείπει;
Παίρνω τη χτένα, χαϊδεύω τα μαλλιά μου και προσπαθώ να μη με πονέσω.
Τα πιάνω κότσο.
Επιστρέφω στον καθρέφτη.
Κάτι λείπει. Τι είναι αυτό που λείπει;
Βλέπω τα ρούχα στις κρεμάστρες. Πιάνω το ροζ σακάκι. Αυτό θα βάλω σήμερα.
Να. Κάτι γίνεται τώρα. Κάτι αλλάζει. Έδωσα λίγο χρώμα.
Πιάνω το κινητό και βάζω μουσική.
Αρχίζω να χορεύω.
Φτιάχνω τον καφέ μου. Και τραγουδάω.
Τρώω δυο κριτσίνια πριν φύγω για δουλειά.
Και συνεχίζω να χορεύω.
Δυο δάκρυα φεύγουν. Επιτέλους κάτι βγαίνει από μέσα μου.
Λίγο λίγο, γίνομαι πιο ελαφριά.
Με μια απότομη κίνηση, ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω, βρίσκομαι ξανά μπροστά στον καθρέφτη.
Τώρα δεν είμαι τόσο χλωμή.
Κι αν τα μάτια μου είναι λίγο πιο κόκκινα από πριν, το πρόσωπό μου μοιάζει ανακουφισμένο.
Με φωτίζει ο ήλιος. Μα πώς; Πριν ήμουν στη σκιά.
Γυρίζω το κεφάλι μου τριγύρω για να καταλάβω τι συμβαίνει.
Κάπως γέμισε αυτό το κενό. Όχι πλήρως, αλλά κάπως γέμισε.
Τι λείπει; Τι έλειπε;
Χρειαζόταν να αλλάξω θέση για να καταλάβω.
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης με τίτλο Στείλε μήνυμα!
Επιλέγουμε μία φωτογραφία και εμπνεόμαστε από αυτή. Γράφουμε τη δική μας ιστορία.
Εγώ προσωπικά είχα ανάγκη μία τέτοια παρότρυνση, σε μία φάση της ζωής μου που νιώθω τις λέξεις κάπου να έχουν μπλοκάρει μέσα μου, να μη βγαίνουν έξω. Και γι' αυτό Μαίρη, σε ευχαριστώ πολύ.
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις εξαιρετικές ιστορίες που δημιουργούν οι συμμετέχοντες αυτού του δρώμενου.