«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 30 Αυγούστου 2022

Εσύ τι κάνεις όταν δεν είσαι καλά;

Όλοι περνάμε φάσεις που νιώθουμε ότι πνιγόμαστε. Που το σπίτι μοιάζει με κλουβί και το κλάμα που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη, δε βγαίνει εύκολα γιατί κάτι το εμποδίζει. Όμως ακόμα κι αν βγει, η αποπνικτική αίσθηση δε φεύγει. Μένει εκεί να μας βασανίζει.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου παρατήρησα, σε ένα γενικότερο πλαίσιο, ότι δεν έχουμε «διδαχθεί» την αυτοφροντίδα. Δε μας είπε ποτέ κανείς ότι ναι, δεν πειράζει να μην είμαστε καλά. Σπάνια μας έδιναν την «έγκριση» να σεβαστούμε το δυσάρεστο συναίσθημά μας. Να το αποδεχτούμε. Όπως και να το ζούμε και να το τιθασεύουμε στη συνέχεια. Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, δεν ξυπνάμε κάθε μέρα θέλοντας να τρέξουμε ανέμελοι στο λιβάδι, με τις κοτσίδες μας να ανεμίζουν.

Επίσης, συνειδητοποίησα ότι και εγώ η ίδια κάθε φορά που δεν ήμουν καλά, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ. Τι εννοώ ότι δεν έκανα τίποτα; Επέλεγα να μιζεριάζω εντελώς. Να μένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να χαζεύω στα social media με τις ώρες. Να μου κόβεται η όρεξη και να μην τρώω τίποτα. Να βλέπω χαζά βιντεάκια για να ξεχνιέμαι, μέχρι που το Youtube δε μου έβγαζε άλλα καινούρια βίντεο. Το τι «Φιλαράκια» έχω δει όταν δεν ήμουν καλά, δεν περιγράφεται!

Από τότε, λοιπόν, που έκανα αυτή τη συζήτηση με τον εαυτό μου (παιδιά, τρομερό πράγμα αυτή η «επικοινωνία») και είδα ότι δε με βοηθούσε να λιώνω πάνω από το κινητό, επιχείρησα να αλλάξω ό,τι έκανα μέχρι τότε στις φάσεις που... δεν την πάλευα με τίποτα.

Πλέον επιλέγω απλά πράγματα, όχι για να ξεχαστώ και να θάψω ό,τι με ενοχλεί, αλλά για να αποφορτιστώ. Σηκώνομαι -πολλές φορές με το ζόρι- από τον καναπέ, με το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει (μπορεί να έχω πλαντάξει και στο κλάμα βέβαια), βάζω παπούτσια και επιλέγω ένα σημείο στην πόλη μου που θα μου άρεσε να πάω για περπάτημα. Ή αν έχει καλό καιρό, πηγαίνω θάλασσα. Μόνη, δε χρειάζομαι πάντα παρέα. Πριν από λίγες ημέρες πήγα επίσης θερινό σινεμά, ο χώρος του οποίου είναι ένα από τα ελάχιστα όμορφα σημεία του Ηρακλείου. Ήξερα πως το να κάτσω μόνη σε μια καρέκλα, παρατηρώντας γύρω μου τον κόσμο μέχρι να ξεκινήσει η ταινία, θα μου έκανε καλό. Επίσης γνώριζα ότι η αίσθηση που μου προσφέρει η έξοδος από το σινεμά όπου μπορώ να χαζέψω ανενόχλητη τον ουρανό και τα αστέρια, είναι κάτι ανεκτίμητο για εμένα.

Μέχρι, λοιπόν, να κάτσω στην καρέκλα και να με βάλω στη διάθεση της παρατήρησης, είχα πολλή νευρικότητα. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Σταδιακά άρχισα να χαλαρώνω και εν τέλει, όταν έφυγα από το θερινό, είχε φύγει και το βάρος. Όχι φυσικά οι προβληματισμοί και οι σκέψεις. Αλλά αυτό το συναίσθημα που με έπνιγε μέχρι πριν από δύο ώρες, το είχα χαιρετήσει.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να μας φροντίσουμε τις στιγμές που δεν νιώθουμε καλά. Τόσοι πολλοί που ούτε καν το φανταζόμαστε. Ο καθένας μας οφείλει στον εαυτό του να βρει ό,τι του ταιριάζει και να δοκιμάσει ό,τι θεωρεί πως την εκάστοτε δύσκολη στιγμή θα τον βοηθήσει.

Οι αργές και βαθιές ανάσες με λίγη εξάσκηση, μπορούν να κάνουν τρομερή δουλειά στις καταστάσεις άγχους.
Γυμναστική ή περπάτημα για να αυξηθούν τα επίπεδα της σεροτονίνης. Συζήτηση με φίλους. Ό,τι ταιριάζει στον καθένα. 

Δεν μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα, όλη μέρα μες στην τρελή χαρά προφανώς. Και συχνά θα πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας για να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, να αφήσει το κινητό και να... κλάψει κάπου αλλού. 

Όμως δεν έχω ακούσει οι αλλαγές να έρχονται από τον εύκολο δρόμο.

Υ.Γ. Δε με χρηματοδοτεί η Adidas γι' αυτό το κείμενο!

Σάββατο 20 Αυγούστου 2022

Ο φόβος του έρωτα

Ή ο φόβος του τέλους του έρωτα. Δεν μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα στους δύο τίτλους. Και αυτό γιατί νιώθω πως είναι κάπως ταυτόσημοι.

Παρατηρώντας το τι γίνεται με τις σχέσεις αυτή την εποχή, δεν το κρύβω πως προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι με το πόσες ανασφάλειες έχουμε ως άνθρωποι, πόσο δυσκολευόμαστε να τις διαχειριστούμε και μάλιστα συχνά δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία. Διότι η διαδικασία αλλαγής μίας κατάστασης γνώριμης σε εμάς, είναι δύσκολη ακόμα κι αν ξέρουμε ότι μετά από αυτή θα βρούμε κάτι καλύτερο. Οπότε επιλέγουμε το safe zone μας, το οποίο μπορεί να είναι τοξικό, ωστόσο δεν παύει να είναι η ζώνη ασφαλείας μας γιατί… «αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε».  

Είναι πολλές οι σκέψεις μου γι’ αυτό το θέμα και μπορώ να αναφερθώ κυρίως στη γενιά μου γιατί αυτήν ζω, με αυτήν συναναστρέφομαι κυρίως και μπορώ να την κατανοήσω καλύτερα. Να ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται για προσωπικές μου σκέψεις που προέρχονται από παρατήρηση, όχι για κάποια έρευνα.

Οι άνθρωποι, οι νέοι άνθρωποι, φοβούνται τα ίδια τους τα συναισθήματα. Πολύ τα φοβούνται. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο έντονο συναίσθημα, όπως είναι ο έρωτας, που χάνεις τ’ αυγά και τα πασχάλια. Συχνά οι άνθρωποι φεύγουν από σχέσεις ή από καταστάσεις που έχουν τις προοπτικές σχέσης και ο λόγος είναι ότι δε θέλουν να αφεθούν. Διότι αν αφεθούν μπορεί να πληγωθούν από τον εκάστοτε σύντροφο. Ή και να μην πληγωθούν εσκεμμένα, ο έρωτας μπορεί να τελειώσει. Και μετά;

Σε αυτό το πλαίσιο, βρίσκουν ένα σορό δικαιολογίες, που μπορεί βέβαια να μην είναι και τόσο δικαιολογίες, αλλά αδούλευτα θέματα. Κλασική ατάκα που ακούγεται; «Είμαι σε μπερδεμένη φάση». Ναι, είναι αποδεκτό να είναι κανείς σε μπερδεμένη φάση. Το πράγμα χαλάει αλλού. Συχνά παρατηρώ ότι άνθρωποι πριν πετάξουν αυτή την ατάκα, έχουν δώσει δικαιώματα στον άλλο να νιώσει και να πιστέψει ότι εδώ υπάρχει μέλλον.

Έχουμε και άλλες περιπτώσεις. «Είμαι σε μπερδεμένη φάση, αλλά εσένα σε θέλω πολύ». Λίγο καψούρης να είναι ο άλλος, θα μείνει να δει εν τέλει πόσο «πολύ» τον θέλουν.

Επί της ουσίας, μεγάλη μερίδα της γενιάς μου θέλει σχέση, χωρίς να έχει σχέση. Και βολεύει. Περιορισμένο το συναίσθημα, ελευθερία… κινήσεων, αλλά και μια αγκαλιά μαζί με καλό σεξ όταν υπάρξει η ανάγκη.

Θα μου πεις τώρα, τι μπαρούφες μας λες κουκλίτσα μου. Πώς περιορίζεις το συναίσθημα, πώς το συγκρατείς αν γουστάρεις πραγματικά; Δυστυχώς έχω να πω ότι γίνεται, το έχω κάνει κι εγώ η ίδια. Η γενιά μου έχει εκπαιδευτεί σε αυτό. Συχνά «μυριζόμαστε» το… «ου μπλέξεις» και αν θέλουμε να μπλέξουμε, βάζουμε task στον εαυτό μας να καταφέρουμε να μη δεθούμε. Πολλές φορές το καταφέρνουμε. Γιατί είναι η μία πλευρά που θέλει σχέση, χωρίς να έχει σχέση. Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά που θέλει ξεκάθαρα σχέση, πέφτει σε διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν πανομοιότυπη συμπεριφορά και έπειτα επιλέγει τη συγκράτηση αυτού του συναισθήματος γιατί… νισάφι πια. Κάπως έτσι πάει ο συλλογισμός.

Σε κάθε περίπτωση, παρατηρώ πως κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο φόβος. Και θεωρώ ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη να τον διώξουμε αυτόν το φόβο. Να εξαφανίσουμε τα κουτάκια που έχουμε στο μυαλό μας. Να εκφραζόμαστε. Να μιλάμε πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό. Να λέμε τα συναισθήματά μας. Να αφηνόμαστε. Ναι, ο έρωτας είναι τρομακτικός για πολλούς λόγους. Όμως, πώς θα καταφέρουμε να σχετιστούμε πραγματικά και να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους; 

Υ.Γ. Έμπνευση για το παραπάνω άρθρο αποτέλεσε τόσο το κείμενο του Μάκη για το Ghosting, όσο και το γεγονός ότι… μάτια έχω και βλέπω.

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2022

Για έναν Αύγουστο

Ξαπλωμένοι κάτω από το φεγγάρι, να ακολουθώ με τα ακροδάχτυλά μου κάθε γραμμή του προσώπου σου.

Να σε ανακαλύπτω όσο το κύμα σκάει κοντά μας.

Με μόνη μουσική υπόκρουση κάνα δυο αμάξια που περνούν από το δρόμο.


Γι’ αυτό τον Αύγουστο γίνονται όλα.

Κάτω από αυτό το φεγγάρι.

Με δυο ζευγάρια μάτια να κοιτούν τον ουρανό.

Πότε τα στόματα να μιλούν, πότε να σωπαίνουν.

Με ένα απλό άγγιγμα, τα σώματα να καταλαβαίνουν και οι σκέψεις να συμφωνούν.


Γι’ αυτό τον Αύγουστο που κάνει κάθε απόσταση μηδαμινή.

Που φέρνει τον αέρα σαν χάδι και οδηγεί τη νυχτερινή βουτιά σε μια αγκαλιά.


Για έναν Αύγουστο, μόνο έναν.

Να νιώσω τα δάχτυλά σου να μπλέκονται στα δικά μου.

Τα χείλη σου να φτάνουν στα δικά μου.

Και τη ζεστασιά σου να κλείνει απ’ έξω όλο το κρύο του κόσμου.


Μονάχα για έναν Αύγουστο.