Ένα κορίτσι περπατά με το κλειδί στο χέρι
μα μια σκιά από πίσω, πιστά την ακολουθεί.
Ένα αεράκι που φυσά, αγγίζει το λαιμό της
κι η καρδιά μέσα στη νύχτα, πιο δυνατά στο στήθος της χτυπά.
Βγάζει τ' ακουστικά, το βήμα κάνει πιο γοργό.
Φοράει παντελόνι, λέει, ευτυχώς.
Κι ένα μήνυμα χρωστά στις φίλες της να στείλει.
Σταματά για λίγα δευτερόλεπτα.
Δε θέλει να φοβάται.
Πόσο θα ήθελε, σκέφτεται, απλά να περπατάει.
Χωρίς “όπλα” που κρυφά κάθε βραδιά στις χούφτες της κρατάει.
Πόσο θα ήθελε μια μέρα να βγει και να μεθύσει.
Χωρίς να σκέφτεται μήπως κάποιος χωρίς τη θέλησή της την αγγίξει.
Κάποια μέρα το ξέρει, θα το κάνει.
Το φόρεμά της το καλό θα βάλει να γλεντήσει.
Και με ψηλά τακούνια στο δρόμο θα βαδίσει.
Με εντύπωση θα την κοιτάζουν όλοι.
Μα δε θα φοβηθεί.
Χωρίς την τσάντα στην αγκαλιά θα περπατά μες στα στενά
κι η ομορφιά θα λάμπει από την ηρεμία που θα “φορά”.
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 31ο Συμπόσιο Ποίησης.
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις συμμετοχές. Ήταν όλες συγκινητικές και διαφορετικές.
Αριστέα μου, σε ευχαριστώ που παρά τις προσωπικές σου δυσκολίες ήσουν παρούσα και μας μάζεψες όλους σε μία τέτοια γιορτή, μια αγκαλιά!