Άγγιξέ με
και άσε με να κλείσω τα μάτια μου στην αγκαλιά σου.
Άκουσέ με
και άσε με να κλάψω για όσα κράτησα μέσα μου.
Κοίταξέ με
και πες μου πως είσαι εδώ για εμένα.
Βοήθησέ με.
Βοήθησέ με να σε δω κατάματα.
Άφησέ με να τυλίξω τα χέρια μου σφιχτά γύρω από το σώμα σου.
Άφησέ με να φτιάξω εδώ το σπίτι μου.
Στα ζεστά.
Να έρχομαι εδώ...
Εδώ! Και να κάθομαι αναπαυτικά.
Να βλέπω μέσα από τον καθρέφτη αυτή την ψυχή που είχες
αφήσει στην άκρη.
Να της υπενθυμίζω... τι;
Ότι μια γωνιά σ’ αυτό το σπιτικό, πάντα θα της ανήκει!
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε με απόλυτη επιτυχία για άλλη μία φορά η
Αριστέα. Με θέμα το
σπίτι, 21 άνθρωποι δημιουργήσαμε ποιήματα και συγχαρητήρια σε όλους, όπως και στην Αριστέα που μας δίνει ευκαιρίες δημιουργίας.
Για να είμαι ειλικρινής, είχα χρόνια να δηλώσω συμμετοχή σε Συμπόσιο Ποίησης, όμως νιώθω υπέροχα που τώρα αισθάνθηκα την ανάγκη να γίνω ξανά κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Όπως προσπαθώ, παράλληλα, να είμαι πιο ενεργή εδώ μέσα.
Για εμένα, λοιπόν, σπίτι σε αυτή τη φάση της ζωής μου είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτόν πρέπει να εκπαιδεύσουμε, να αλλάξουμε, να μαλώσουμε και φυσικά να συμπονέσουμε. Μέσα στο 2021 πρώτη φορά αγκάλιασα τον εαυτό μου. Πρώτη φορά αντιλήφθηκα πόσο τον "μαστιγώνω" για ένα λάθος, μικρό ή μεγάλο. Πρώτη φορά μου είπα "ε και τι έγινε;".
Και αυτό θέλω για όλους μας να γίνει τρόπος ζωής. Να φτιάξουμε μέσα μας το σπιτικό μας στο οποίο να αγαπάμε να πηγαίνουμε, να βρίσκουμε εκεί το καταφύγιο μας, να μην προκαλεί προβλήματα σε άλλους.
Να αγαπήσουμε αυτό το σπίτι γιατί μόνο έτσι θα το-μας αγαπήσουν και άλλοι.
Εύχομαι μία όμορφη χρονιά με υγεία και λιγότερο άγχος. Να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας, αλλά να καταφέρουμε να αγκαλιάσουμε και τους αγαπημένους μας. Γιατί ο κορωνοϊός μας έχει κάνει να φοβόμαστε και τη σκιά μας.
