Γνωρίζω πως έχω πάνω από ένα χρόνο να γράψω, αλλά για να πω την αλήθεια δεν το είχα και ανάγκη. Ή μάλλον δεν είχα ανάγκη να γράφω στη μορφή που έγραφα ανέκαθεν εδώ.
Η ανάγκη μου για γραφή θα είναι πάντα η ίδια, πάντα θα θέλω να γράφω και γενικότερα να εκφράζομαι μ' αυτό τον τρόπο.
Απλά ξέρεις γιατί γράφω τώρα; 1 χρόνο και κάτι μετά την τελευταία μου ανάρτηση; Διότι μπήκα να διαβάσω παλιά μου κείμενα και για κάποια απ' αυτά είμαι περήφανη. Είναι δύσκολο, περίεργο για ένα 17χρονο - 20χρονο κορίτσι να γράφει για σιωπές, για έντονα συναισθήματα, να φτάχνει παρομoiώσεις με κουμπιά και κουμπότρυπες, με αγκάθια από τριαντάφυλλο που σου τρυπούν το δάχτυλο και πονάς.
Ξέρεις τι έμαθα σ' αυτό το χρόνο που έχω να γράψω εδώ; Πως η σιωπή δεν είναι χρυσός σε καμία περίπτωση... καταδίκη είναι. Και έκανα motto μου τη φράση "Σπάσε τη σιωπή!". Το προτείνω και σε εσάς.
Εντάξει, έχω μπει σε ένα καλό δρόμο -νομίζω- ώστε να καταφέρω να τη... θρυμματίσω τη σιωπή. Έστω σε κάποια πεδία... Χρειάζεται προσπάθεια γενικά για κάτι τέτοιο.
Επιπλέον, σ' αυτό το χρόνο κατάλαβα πόσο σάπιος είναι αυτός ο κόσμος... και η δουλειά με βοήθησε για να το κατανοήσω πλήρως. Όχι μόνο η δουλειά, αλλά και οι συναναστροφές μου εν γένει. Μέσα σε μία πόλη, μέσα σε μία οικογένεια, πόσα άσχημα συμβαίνουν;.... Πολλά!
Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις... Ακόμα κι αν είναι χωρίς τη θέλησή σου, ακόμα κι όταν έρχονται πράγματα χωρίς να σε ρωτήσουν, κάτι θα πάρεις. Δεν ξέρω... είναι σαν μια παραβρασμένη πακαρονάδα το μυαλό μου αυτή τη στιγμή και δε νιώθω ότι μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω που να βγάζει τουλάχιστον νόημα.
Όμως αν μπορώ, έστω και μέσα απ' αυτό το blog, να κάνω κάτι καλό, θα το κάνω!
Μη μένεις στα γράμματα, μην κρατάς μέσα σου πράγματα... Είχα γράψει σε μία παλιά μου ανάρτηση ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι ντροπή: όπως δεν ντρέπεσαι να δείξεις ότι αγαπάς, έτσι να μην ντρέπεσαι να δείξεις και το θυμό σου, την αγανάκτησή σου, τη θλίψη σου. Εγώ άργησα να το καταλάβω όμως έχω κάνει μια καλή αρχή θεωρώ.
Σαν Γιώτα, αυτό μπορώ να σε προτρέψω να κάνεις μονάχα... Σπάσε τη σιωπή, εφόσον την έχεις μέσα σου. Μην την αφήσεις να σε καταπιεί και δε θα το μετανιώσεις. Το πρώτο βήμα αρκεί να κάνεις.
Η ανάγκη μου για γραφή θα είναι πάντα η ίδια, πάντα θα θέλω να γράφω και γενικότερα να εκφράζομαι μ' αυτό τον τρόπο.
Απλά ξέρεις γιατί γράφω τώρα; 1 χρόνο και κάτι μετά την τελευταία μου ανάρτηση; Διότι μπήκα να διαβάσω παλιά μου κείμενα και για κάποια απ' αυτά είμαι περήφανη. Είναι δύσκολο, περίεργο για ένα 17χρονο - 20χρονο κορίτσι να γράφει για σιωπές, για έντονα συναισθήματα, να φτάχνει παρομoiώσεις με κουμπιά και κουμπότρυπες, με αγκάθια από τριαντάφυλλο που σου τρυπούν το δάχτυλο και πονάς.
Ξέρεις τι έμαθα σ' αυτό το χρόνο που έχω να γράψω εδώ; Πως η σιωπή δεν είναι χρυσός σε καμία περίπτωση... καταδίκη είναι. Και έκανα motto μου τη φράση "Σπάσε τη σιωπή!". Το προτείνω και σε εσάς.
Εντάξει, έχω μπει σε ένα καλό δρόμο -νομίζω- ώστε να καταφέρω να τη... θρυμματίσω τη σιωπή. Έστω σε κάποια πεδία... Χρειάζεται προσπάθεια γενικά για κάτι τέτοιο.
Επιπλέον, σ' αυτό το χρόνο κατάλαβα πόσο σάπιος είναι αυτός ο κόσμος... και η δουλειά με βοήθησε για να το κατανοήσω πλήρως. Όχι μόνο η δουλειά, αλλά και οι συναναστροφές μου εν γένει. Μέσα σε μία πόλη, μέσα σε μία οικογένεια, πόσα άσχημα συμβαίνουν;.... Πολλά!
Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις... Ακόμα κι αν είναι χωρίς τη θέλησή σου, ακόμα κι όταν έρχονται πράγματα χωρίς να σε ρωτήσουν, κάτι θα πάρεις. Δεν ξέρω... είναι σαν μια παραβρασμένη πακαρονάδα το μυαλό μου αυτή τη στιγμή και δε νιώθω ότι μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω που να βγάζει τουλάχιστον νόημα.
Όμως αν μπορώ, έστω και μέσα απ' αυτό το blog, να κάνω κάτι καλό, θα το κάνω!
Σαν Γιώτα, αυτό μπορώ να σε προτρέψω να κάνεις μονάχα... Σπάσε τη σιωπή, εφόσον την έχεις μέσα σου. Μην την αφήσεις να σε καταπιεί και δε θα το μετανιώσεις. Το πρώτο βήμα αρκεί να κάνεις.
Καλό βράδυ...
Giwta Ar.. :**