Έχεις τα χρώματα, θα αρπάξεις τα πινέλα;

Η ζωή σου ξεκινά και τα βλέπεις όλα ασπρόμαυρα… ή γκρι.

Ο καιρός περνά και τότε τα χρώματα εμφανίζονται στα μάτια σου, η κατάσταση αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον.

Μεγαλώνεις και τα χρώματα όλο αλλάζουν στην ψυχή σου, πότε άσπρα, πότε μαύρα, πότε χρωματιστά.

Και εκεί που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται στον κόσμο που ήρθες, είναι όταν οι πληγές που έχεις δεν είναι πλέον ούτε στα γόνατα ούτε στους αγκώνες. Είναι εκεί, στα ανεξήγητα, σε όλα τα γιατί στα οποία δε θα πάρεις ποτέ απάντηση και όσο μεγαλώνεις για κάποια απ’ αυτά θα σταματήσεις να ενδιαφέρεσαι ή να πονάς.

Περνάς μια δύσκολη φάση και είναι όλα ασπρόμαυρα. Όλα.

Βγαίνεις απ’ αυτή τη φάση και ξαφνικά το σύμπαν συνωμοτεί για να έρθουν όλα τα χρώματα και να φωτίσουν το πρόσωπό σου, να σε κάνουν πιο όμορφο.

Κάπου εδώ καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι στα χέρια σου, με τα καλά και τα άσχημά της.

Κάπως, κάποια στιγμή αυτά τα χρώματα θα ξεθωριάσουν γιατί οι αντοχές σου θα αρχίσουν να πέφτουν, οι μπαταρίες σου από γεμάτες θα αρχίσουν να αδειάζουν.

Όμως και πάλι, πάτα πόδι. Τράβηξε τη ζωή απ’ τα μαλλιά (γιατί κάποιες φορές μόνο έτσι καταλαβαίνει).

Μελαγχόλησε, κλάψε, γκρίνιαξε για όλα όσα σου συμβαίνουν αυτή την περίοδο και δε σου αρέσουν.

Μετά σήκω από το κρεβάτι, πάρε ένα χαρτί και σκούπισε το πρόσωπό σου βγάζοντας από πάνω του όλο το γκρι.

Πήγαινε μια βόλτα με τα πόδια, βάλε τα ακουστικά στα αυτιά σου και άκουσε τα αγαπημένα σου τραγούδια.

Πάρε δύναμη από αυτή τη βόλτα…

Και ίσως εκεί, μέσα στις δυσκολίες, μέσα στα στραβά, μέσα στις ατυχίες, ίσως… πάρεις μέσα σου το μπλε της θάλασσας. Ή το πορτοκαλί της πολυκατοικίας που μόλις προσπέρασες αλλά δεν μπορούσες να μην την παρατηρήσεις για δευτερόλεπτα. Ή το κόκκινο των χειλιών εκείνου του άγνωστου ανθρώπου που μόλις σου χαμογέλασε χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος.

«Μια αστραπή η ζωή μας»… Προλαβαίνουμε;

Καλό βράδυ..

Giwta Ar..:**

Αφού είσαι όμορφος...*

Πολύ συχνά τριβελίζει το μυαλό σου μία σκέψη τόσο, μα τόσο δυσάρεστη: Κάθε μέρα αναρωτιέσαι πόσο άσχημος είσαι και… γιατί να είσαι τόσο άσχημος;

Μα, σκέφτεσαι κάτι τέτοιο λες και ξέρεις αν είσαι άσχημος.

Όχι φίλε μου, δεν ξέρεις αν είσαι! Όσο κι αν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και δε σου αρέσει η φιγούρα σου έτσι, πρησμένη όταν ξυπνάς το πρωί, δεν το ξέρεις.

Δεν ξέρεις πώς φαίνεσαι όταν κάθεσαι χαλαρός στον καναπέ ή όταν διαβάζεις ήρεμος ένα βιβλίο. 

Δεν ξέρεις πώς λάμπουν τα μάτια σου όταν κάτι σε ενθουσιάζει. Δεν έχεις ιδέα πώς είναι το πρόσωπό σου όταν είσαι ερωτευμένος ή πόσο χαριτωμένος γίνεσαι όταν στο μυαλό σου έρχονται χιλιάδες απορίες για κάτι που δεν καταλαβαίνεις.

Δεν γνωρίζεις πώς χαμογελούν τα μάτια σου όταν ένας άνθρωπος σου πει κάτι όμορφο ούτε πόσο αξιοθαύμαστος είσαι στην προσπάθειά σου να αγγίξεις ένα από τα όνειρά σου.

Δεν αντιλαμβάνεσαι πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει ακόμα και το δάκρυ που θα κυλήσει στο πρόσωπό σου.

Και στο κάτω – κάτω, να σου πω κάτι; Είσαι πιο όμορφος απ’ όσο πιστεύεις και απ’ όσο φαντάζεσαι!

Και μέσα σου, αλλά και έξω…

Καλό βράδυ..

Giwta Ar..:**