Ποια πραγματικότητα είναι η αληθινή;
Αυτή που ζεις ή αυτή που νιώθεις με την ψυχή ανοιχτή;
Ο ήχος της θάλασσας, το χρώμα του ουρανού, ο αέρας.
Το δικό σου αύριο.
Μια ρεαλιστική ουτοπία.
Εικόνες που φτιάχνουμε για να παραμείνουμε ζωντανοί.
Εικόνες που γεμίζουν το μέσα μας.
Μια απόδραση από το συνηθισμένο. Το μίζερο. Το γκρίζο.
Εκεί που όλα μοιάζουν διαφορετικά. Σχεδόν ψεύτικα. Ή μήπως όχι;
Ίσως η ουτοπία δεν είναι τόσο φανταστική.
Αλλά πέρα για πέρα πραγματική.
Ίσως είναι μια ανάγκη.
Για κάτι που θέλουμε να έχουμε και πρέπει να διεκδικήσουμε.
Σε μια εποχή που μας προκαλεί να χαονόμαστε, οφείλουμε να είμαστε ελεύθεροι μέσα μας.
Να θεραπεύουμε πληγές.
Να δίνουμε χώρο.
Να είμαστε αλληλέγγυοι.
Να είμαστε τρυφεροί.
Γιατί η ουτοπία είναι το αύριο, όπως λέει ο Σαραμάγκου.
«Η μεγάλη παρεξήγηση στην οποία πέφτουμε όλοι, είναι ότι τοποθετούμε στο μέλλον, εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα. Η ουτοπία είναι μια πραγματικότητα μόνο αν τη δεις με τα μάτια του τρελού Δον Κιχώτη: όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι».
