Νέοι άνθρωποι.
Νέοι άνθρωποι στη «δημιουργική» δεκαετία της ζωής τους.
Νέοι άνθρωποι με όνειρα. Με στόχους.
Νέοι άνθρωποι που κάνουν μικρά – μικρά βηματάκια για να
βρουν κάτι καλύτερο.
Νέοι άνθρωποι που χαμογελούν, αλλά δε χαίρονται.
Νέοι άνθρωποι που θέλουν τώρα, αλλά τώρα δεν μπορούν.
Νέοι άνθρωποι σε μία «στάση» περιμένοντας «λεωφορείο» του
ΟΑΣΘ.
Νέοι άνθρωποι που κάνουν ένα βήμα μπροστά, αλλά ο «δυνατός» τους…
κόβει τον αέρα.
Νέοι άνθρωποι μέσα σε μία τόσο επαναστατική χρονιά, με
τόσους «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους» και «μέτριους».
Νέοι άνθρωποι που ξέχασαν ποια είναι η λίστα των θετικών
συναισθημάτων.
Νέοι άνθρωποι με τόσους μαζί, μα τόσο μόνοι.
Νέοι άνθρωποι με άγχος.
Νέοι άνθρωποι που έχασαν το κουράγιο τους. Και ψάχνουν να το
ξαναβρούν.
Νέοι άνθρωποι που σταμάτησαν να ρωτούν «γιατί».
Νέοι άνθρωποι που μένουν στο κρεβάτι όλη μέρα «τεμπελιάζοντας».
Αλλά και νέοι άνθρωποι που βρήκαν ένα παραθυράκι.
Κάποια στιγμή. Κάποτε.
Πίεσαν τον εαυτό τους. Σηκώθηκαν από το κρεβάτι.
Και… έπεσαν στη μάχη.
