Είμαι μόλις 24 ετών.
Με θυμάμαι μικρή να βιάζομαι να μεγαλώσω. Έβλεπα τη μεγαλύτερη αδερφή μου να βγαίνει από το σπίτι χωρίς να λέει που και με ποιους πάει, και ζήλευα που εγώ δεν μπορούσα να το κάνω. Κατέβαινα στο κέντρο με τη μαμά μου και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα τόσο πολύ να πηγαίνω μόνη μου, να μπαίνω στο λεωφορείο χωρίς να με κρατάει κάποιος από το χέρι. Ήμουν στην Έκτη Δημοτικού και γκρίνιαζα που δεν είχα κινητό. Στο Δημοτικό προσποιούμουν και έκανα ότι είμαι μία γυναίκα η οποία έχει σχέση, συγκατοικεί με τον σύντροφό της κτλ... Και έχω να θυμηθώ άλλα τόσα παραδείγματα.
Μεγάλωσα που λέτε, ενηλικιώθηκα! Τελείωσα το σχολείο και πλέον δεν είναι αναγκαστικό να σηκώνομαι από τις 7.30 το πρωί παρά μόνο αν έχω κάποια υποχρέωση.
Τι κατάλαβα; Μεγάλωσα και βρίσκομαι σε έναν κόσμο που η υπομονή είναι το must αξεσουάρ της εποχής ιδιαίτερα για τους νέους οι οποίοι προσπαθούν να μην πουλήσουν τα όνειρά τους. Αλλά έχουν προβλήματα.
Μπορεί να κάνουν άσχετη δουλειά από αυτή που σπούδασαν. Μπορεί να κάνουν τη δουλειά που πάντα ήθελαν, αλλά να μην αμείβονται έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν εντελώς ανεξάρτητοι. Είναι αυτή η εποχή που οι άνθρωποι παρακαλούν για μία προκήρυξη σε εργασία σύμβασης 3 μηνών και πρέπει να λένε και «ευχαριστώ». Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους άλλους που λαμβάνουν τα αυτονόητα (τον βασικό μισθό και τα επιδόματα στην ώρα τους) και πάλι πρέπει να λένε «ευχαριστώ». Κι ας μην μπορούν να νοικιάσουν ολομόναχοι ένα σπίτι. Κι ας μπορούν να πάνε διακοπές για τρεις μέρες μέχρι τα Χανιά με την προϋπόθεση ότι μένουν με τους γονείς τους.
Γιατί αν τολμήσεις να μιλήσεις, βγαίνεις ο κακός της υπόθεσης.
Γιατί πολλές φορές αυτός ο κόσμος σε τραβά με τη μία στον πάτο και θέλει δύναμη για να βγεις από εκεί.
Γιατί σ’ αυτό τον κόσμο, βρίσκεις δίπλα σου ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καθόλου τον εαυτό τους. Που σε πληγώνουν ηθελημένα ή όχι. Που και εκεί πρέπει να κάνεις υπομονή.
Γιατί ο 24χρονος να πρέπει να κάνει τόση υπομονή;
Υπομονή στο εργασιακό περιβάλλον.
Υπομονή σε μία σχέση.
Υπομονή μέσα σε ένα σπίτι.
Υπομονή για κάτι καλύτερο.
Ακόμα κι αν βρεις συνώνυμο της λέξης «υπομονή» γιατί δεν
μπορείς να την ακούς άλλο, η ουσία είναι η ίδια.
Άνθρωποι 24 ετών και στην πλειοψηφία τους θλιμμένοι; Αλήθεια; Αυτός είναι ο κόσμος μας;
Και η βλακεία ποια είναι; Προσπαθείς να βρεις την αισιοδοξία, τη δύναμη και τα κότσια ξαπλωμένος σε ένα ξέφωτο, κοιτώντας τ’ αστέρια.
Και είσαι μόλις 24 ετών…
