Απολογισμός.

Θα μου επιτρέψετε στο παρακάτω κείμενο να αναιρέσω τον εαυτό μου; Εντάξει βρε παιδί μου, σε ένα μικρό βαθμό…

Ολοκληρώνεται το 2022 και μας πιάνει όλους αυτή η ανάγκη για απολογισμούς και για νέους στόχους. Πολλούς στόχους. Με τους στόχους, λοιπόν, έχω πάθει κάτι τους τελευταίους μήνες.

Συχνά μακρινοί, συχνά πολλοί, συχνά δεν ξέρουμε τι ζητάμε και τι θέλουμε να κάνουμε το νέο χρόνο. Είμαι αυτή που εξακολουθώ να βάζω στόχους, οκ; Κι ας μην… μιλάω με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτούς τώρα. Όμως έχω παρατηρήσει ότι όσο περνά ο καιρός, τους κάνω ένα… τσικ πιο γενικούς. Γιατί; Γιατί καλή στα λόγια η «απογοήτευση», «να τρώμε τα μούτρα μας», «θα προσπαθήσεις παραπάνω την επόμενη φορά» κτλ, όμως στην πράξη τα πράγματα είναι λιγάκι πιο δύσκολα.

Πέρασα από πολλά στάδια με τους στόχους μου. Από το «δε με νοιάζει» στο «γαμώτο δεν τα κατάφερα». Ωστόσο, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι οι στόχοι καλό θα ήταν να μοιάζουν με την εξέλιξη όσων έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής και όχι να βασίζονται σε ένα ολοκαίνουριο έδαφος. Όχι πως και αυτό είναι κακό, αλλά νομίζω έχει μεγαλύτερο ρίσκο.

Έχω εικόνα του τι θέλω για το 2023. Τα έγραψα πάνω – κάτω και στο γράμμα μου προς τον Άγιο (πριν κρίνετε, το έχουμε αναλύσει ήδη από το 2014 αυτό).

Για να μη μου φέρνουν, λοιπόν, πλέον άγχος οι στόχοι, προσπαθώ να είναι όσο πιο κοντά σε εμένα γίνεται. Δε θα πω ότι δε θα βάλω κανένα στόχο, γιατί όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, έτσι κι εγώ έχω αυτή την τάση. Από ‘κεί και πέρα όμως, παλεύω συνεχώς μέσα στο έτος για κάτι καλύτερο και γενικά για ό,τι προκύπτει (διότι έχουμε και τα απρόοπτα).

Πάντως, δίνω μεγαλύτερη σημασία στον απολογισμό της χρονιάς. Μέσα από αυτή τη διαδικασία καταλαβαίνω σε τι σημείο βρίσκομαι. Το προτείνω και σε εσάς να δίνετε μεγάλη βαρύτητα στον απολογισμό και να τονίζετε στον εαυτό μας όσα έχετε καταφέρει, για να παίρνετε δύναμη.

Μπορώ να πω ότι αυτό το έτος με θαύμασα. Αντιμετώπισα δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις, απογοητεύτηκα πολύ. Κατάφερα να σηκωθώ με τους δικούς μου ρυθμούς. Είδα τον τρόπο και όποτε χρειαστεί, πιο εύκολα ή πιο δύσκολα, θα μπορέσω να το ξανακάνω. Με είδα να αλλάζω στην ουσία μου. Συμπεριφέρομαι σε «ίδιες» καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο, πολύ πιο αποτελεσματικό. Αναζητώ την καλύτερη λύση για εμένα. Με προσέχω λιγάκι περισσότερο σε όλα τα επίπεδα. Νομίζω ότι μέσα στο 2022 κατανόησα πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας. Κατάφερα να με αγαπήσω και να μου κάνω συχνά – πυκνά «πατ πατ» στην πλάτη, αντί να με κρίνω για τα πάντα. Προσπάθησα να ακούσω τις ανάγκες μου. Να πάρω κάποιες ανάσες παραπάνω για να αντιμετωπίσω ό,τι με δυσκολεύει. Να διεκδικήσω κάποια «θέλω» μου. Να αφήσω ανθρώπους να μπουν και να βγουν από τη ζωή μου, κρατώντας αυτούς που πραγματικά χρειάζομαι και που δε με κάνουν να έχω δεύτερες σκέψεις. Έχω δουλειά ακόμα σε πολλά πράγματα, αλλά δε χάνω το κουράγιο μου.

Για εμένα το 2022 ήταν σαν συνέχεια του 2021. Χρονιά μεταβάσεων και αλλαγών. Απλά τώρα είδα πιο απτά τα αποτελέσματα των κόπων μου.

Ελπίζω όντως να ήταν τριλογία τα τελευταία τρία χρόνια, από τον κορωνοϊό και μετά, και το 2023 να μας (μου) τα φέρει λιγάκι πιο ομαλά. Θα το είχα ανάγκη.

Να έχετε μία όμορφη χρονιά.

Μπερδεμένοι.

Πονάμε αθόρυβα.

Έτσι έχουμε μάθει.

Κλαίμε με το σταγονόμετρο.

Και μιλάμε χωρίς ουσία.

Ακούμε και διαβάζουμε δίχως να καταλαβαίνουμε.

Δυσκολευόμαστε να πούμε σε έναν άνθρωπο πώς νιώθουμε.

Δίνουμε «μάχη» για να καταφέρουμε να μιλήσουμε.

Μπερδευόμαστε στο τι θέλουμε.

Έτσι, πώς να καταλάβουμε τι θέλει ο άλλος;

Και φοβόμαστε.

Να πούμε ένα «σ’ αγαπώ».

Να ερωτευτούμε ή να δηλώσουμε τον έρωτά μας.

Κι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως τίποτα δεν είναι πιο αποτελεσματικό από το πρώτο μας βήμα.

Όποιος θέλει τα πολλά, αλήθεια χάνει και τα λίγα;

«Όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα».

Με αυτή τη φράση δε μας μεγάλωσαν; Κι αν όχι οι γονείς μας, σίγουρα ο κοντινός περίγυρος φρόντιζε να μας το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία.

Και ο προβληματισμός γι’ αυτή τη φράση «γεννήθηκε» μέσα μου κάποια στιγμή πριν καιρό, όταν εγώ η ίδια έκανα σκέψεις που δεν ήταν καθόλου βοηθητικές για εμένα, για να πάω μπροστά και να εξελιχθώ. Σκέψεις που κατά καιρούς όλοι έχουμε κάνει. Για παράδειγμα, ότι δεν αξίζουμε την προαγωγή, ότι καλό θα ήταν να μη διεκδικήσουμε μεγαλύτερο μισθό αφού και με αυτόν τα βγάζουμε πέρα ή να μείνουμε στη σχέση η οποία δε μας καλύπτει διότι... ε δε μας χτυπάει κιόλας.

Και πολύ συχνά, όταν διστάζουμε να ζητήσουμε το κάτι καλύτερο, «παίζει» στο μυαλό μας αυτή η φράση... Όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα. Ας κάτσουμε στ’ αυγά μας. Σωστά; Αφού δεν είναι τόσο άσχημα και στα λίγα.  

Αναρωτιέμαι... Βολεύει να μη διεκδικούμε ό,τι θέλουμε; Βολεύει εμάς που παραμένουμε στη ζώνη ασφαλείας μας ή τον άλλο από τον οποίο θα το ζητήσουμε; Μάλλον και τις δύο πλευρές βολεύει.

Πάντως, κανείς δε φρόντισε να μας πει ότι μένει στα λίγα όποιος δε ζητάει τα πολλά!

Μένουμε στο ίδιο μοτίβο σχέσης όταν δε ζητάμε αυτό που θέλουμε.

Μένουμε στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον όταν κρατάμε το στόμα μας κλειστό.

Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να τελειώσει αυτή η σχέση ή να... απολυθούμε στη χειρότερη όταν διεκδικήσουμε τα περισσότερα. Πάντα υπάρχει η πιθανότητα να μείνουμε και στα ίδια, αυτά τα «λίγα». Όμως είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να λάβουμε όσα διεκδικήσαμε.

Σε όποια από τις παραπάνω εκδοχές, θα χτυπήσει μέσα μας το καμπανάκι της αυτοεκτίμησης. Ίσως να νιώσουμε όμορφα που καταφέραμε και ζητήσαμε αυτό που θέλαμε, κι ας μην το πήραμε. Σίγουρα, όμως, θα το έχουμε βγάλει από μέσα μας. Και αυτό αξίζει το ρίσκο... Αν μπορεί να χαρακτηριστεί ρίσκο.

Κι αν είναι να μείνουμε για πάντα στα «λίγα», ας το παίξουμε κορώνα – γράμματα κι ας τα χάσουμε. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα βρούμε τα «πολλά».

 

Ντροπιασμένη ευτυχία.

Τι δυστυχία.

 

Να περπατάς μέσα στα πιο όμορφα χρώματα.

Να μυρίζεις τα πιο ωραία αρώματα.

Να αγκαλιάζεις το απαλό αεράκι.

Να αγγίζεις τη δροσερή ατμόσφαιρα.

 

Κι εσύ να ντρέπεσαι να χαρείς.

Να φοβάσαι να αισθανθείς.

Να πονάς για την ευτυχία που δε σου επιτρέπεις να ζήσεις.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στον τέταρτο κύκλο της mini Σκυτάλης που διοργανώνει η Μαίρη από το blog Γήινη Ματιά.

«Ζήλεψα» από άλλους φίλους bloggers, όπως η Κατερίνα από το Pause Blog, η Ρούλα από το blog Σμαραγδένια και η Αριστέα μας που συμμετείχαν. Εκμεταλλεύτηκα την ανάγκη μου να γράψω και χάρηκα που βρέθηκα στο χώρο της Μαίρης, η οποία δίνει κι εκείνη με τον τρόπο της την ώθηση σε όλους μας να μη σταματάμε να γράφουμε, να δημιουργούμε, να βάζουμε κάτω τις σκέψεις μας.

Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις συμμετοχές και την πρόσκληση συμμετοχής.

Λύτρωση.

Άνθρωποι.

Περίπλοκα όντα.

Περίπλοκα γινόμαστε ή γεννιόμαστε.

Κλεινόμαστε και χανόμαστε.

Ανθίζουμε και λάμπουμε.

Και πάλι πίσω.

Βουλιάζουμε στα συναισθήματα.

Αυτά που εκφράζουμε.

Και αυτά που δεν καταλαβαίνουμε.

Βγάζουμε νύχια σε όποιον μας πλησιάζει.

Αρνούμαστε να μας αγγίξουν.

Να μας χαϊδέψουν.

Να μας αγκαλιάσουν.

Και ξάφνου εμφανίζεται η ανάγκη.

Να βγούμε απ’ την ακινησία.

Να λυγίσουμε.

Να αφεθούμε στον εαυτό μας.

Να αφεθούμε στους άλλους.

Να κλείσουμε τα μάτια μας.

Να χαθούμε σε μια αγκαλιά.

Οι παλμοί να επανέλθουν.

Το δάκρυ να κυλήσει.

Λύτρωση.

Here we are!

Ήρθε αυτή η εποχή του χρόνου που πέφτει λίγο η θερμοκρασία, πιάνεις... αγκαζέ μία ζακέτα και πηγαίνετε μαζί παντού, προσθέτεις μία λεπτή κουβέρτα στο κρεβάτι σου, πίνεις πλέον πιο συχνά ζεστά ροφήματα.

Έτσι όπως περνούν τα χρόνια, το συμπέρασμά μου είναι ένα: Αυτή η εποχή, αυτός ο μήνας, αυτή η μετάβαση είναι ό,τι καλύτερο για εμένα.

Δεν ξέρω γιατί... Ίσως επειδή αυτή η περίοδος του χρόνου «μιλά» απευθείας στη ρομαντική μου ψυχή. Μία πλευρά του εαυτού μου που μου αρέσει τόσο πολύ, κι ας έχω προσπαθήσει στο παρελθόν να τη διώξω, αφού ήταν λίγο πιο ευάλωτη σε σύγκριση με την κυνικότητα ή τον ρεαλισμό που ήθελα να προβάλω.

Είναι η εποχή που με κάποιον μαγικό τρόπο αισθάνομαι πιο ελεύθερη. Ελεύθερη να εκφράσω τη χαρά και τη λύπη μου, δεκτική στο να νιώσω τα συναισθήματά μου. Με μεγαλύτερη διάθεση να μένω στο σπίτι και να υποδέχομαι άλλους ανθρώπους. Πιο ανοιχτή. Πιο ήρεμη. Με τις τάσεις φυγής και ριζικών αλλαγών που με πιάνουν... να κάθονται στ’ αυγά τους για λίγο.

Ίσως φταίει που από μικρή την είχα στο μυαλό μου ως μεταβατική περίοδο. Θες που ξεκινούσε το σχολείο ή η σχολή; Πάντως είχε κάτι νέο το οποίο ήθελα να εξερευνήσω, κι ας αγχωνόμουν σε μικρότερη ηλικία. Τώρα είμαι πιο cool (και κάπου εδώ ο “cool” εαυτός μου γέλασε).

Είναι η εποχή που ανέκαθεν μου άρεσε να το ζω. Να βάζω μία πιο χοντρή μπλούζα κι ας είναι ακόμα σχετικά υψηλή η θερμοκρασία. Να κουλουριάζομαι στην κουβέρτα, να βλέπω ρομαντικές ταινίες για τις οποίες τόσο πολύ με κοροϊδεύουν οι δικοί μου κατά καιρούς. Να διαβάζω βιβλία, να έχω μία ζεστή κούπα στα χέρια μου, να ανάβω τα κεριά μου. Να τα ζω όλα εις διπλούν σε σχέση με το πώς τα ζούσα τους προηγούμενους μήνες.

Κάτω από αυτή τη συνθήκη, νιώθω ότι και τα άσχημα παίρνουν μία πιο γλυκιά μορφή. Παίρνουν λίγη από τη ζεστασιά της κουβέρτας, του ροφήματος, της αγκαλιάς.

Είναι μία περίοδος που μου επιτρέπω να βλέπω λίγο πιο όμορφα αυτά τα γκρίζα της καθημερινότητας. Να συνεχίζω να πιστεύω με πείσμα και παρά τις πιθανές αντιξοότητες στη φιλία, στην αγάπη, στον έρωτα. Να μη χάνω την πίστη μου στον άνθρωπο παρά τα όσα συμβαίνουν δίπλα μας.

Είμαι σίγουρη πως κι εσείς έχετε μία τέτοια εποχή στο μυαλό σας. Μπορεί να είναι το καταχείμωνο, μπορεί το κατακαλόκαιρο. Μπορεί οι ημέρες των γενεθλίων σας, μπορεί οι μέρες των διακοπών σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Τι όμορφο, όμως, να το ζεις ε; Να ζεις τις στιγμές σου. Να έχεις συνδυάσει μία περίοδο του έτους με έναν συγκεκριμένο τρόπο που σε γαληνεύει.

Να ζεις όπως θέλεις και όπως ανακουφίζεις την ψυχή σου.

Εσύ τι κάνεις όταν δεν είσαι καλά;

Όλοι περνάμε φάσεις που νιώθουμε ότι πνιγόμαστε. Που το σπίτι μοιάζει με κλουβί και το κλάμα που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη, δε βγαίνει εύκολα γιατί κάτι το εμποδίζει. Όμως ακόμα κι αν βγει, η αποπνικτική αίσθηση δε φεύγει. Μένει εκεί να μας βασανίζει.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου παρατήρησα, σε ένα γενικότερο πλαίσιο, ότι δεν έχουμε «διδαχθεί» την αυτοφροντίδα. Δε μας είπε ποτέ κανείς ότι ναι, δεν πειράζει να μην είμαστε καλά. Σπάνια μας έδιναν την «έγκριση» να σεβαστούμε το δυσάρεστο συναίσθημά μας. Να το αποδεχτούμε. Όπως και να το ζούμε και να το τιθασεύουμε στη συνέχεια. Γιατί, ας είμαστε ρεαλιστές, δεν ξυπνάμε κάθε μέρα θέλοντας να τρέξουμε ανέμελοι στο λιβάδι, με τις κοτσίδες μας να ανεμίζουν.

Επίσης, συνειδητοποίησα ότι και εγώ η ίδια κάθε φορά που δεν ήμουν καλά, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ. Τι εννοώ ότι δεν έκανα τίποτα; Επέλεγα να μιζεριάζω εντελώς. Να μένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να χαζεύω στα social media με τις ώρες. Να μου κόβεται η όρεξη και να μην τρώω τίποτα. Να βλέπω χαζά βιντεάκια για να ξεχνιέμαι, μέχρι που το Youtube δε μου έβγαζε άλλα καινούρια βίντεο. Το τι «Φιλαράκια» έχω δει όταν δεν ήμουν καλά, δεν περιγράφεται!

Από τότε, λοιπόν, που έκανα αυτή τη συζήτηση με τον εαυτό μου (παιδιά, τρομερό πράγμα αυτή η «επικοινωνία») και είδα ότι δε με βοηθούσε να λιώνω πάνω από το κινητό, επιχείρησα να αλλάξω ό,τι έκανα μέχρι τότε στις φάσεις που... δεν την πάλευα με τίποτα.

Πλέον επιλέγω απλά πράγματα, όχι για να ξεχαστώ και να θάψω ό,τι με ενοχλεί, αλλά για να αποφορτιστώ. Σηκώνομαι -πολλές φορές με το ζόρι- από τον καναπέ, με το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει (μπορεί να έχω πλαντάξει και στο κλάμα βέβαια), βάζω παπούτσια και επιλέγω ένα σημείο στην πόλη μου που θα μου άρεσε να πάω για περπάτημα. Ή αν έχει καλό καιρό, πηγαίνω θάλασσα. Μόνη, δε χρειάζομαι πάντα παρέα. Πριν από λίγες ημέρες πήγα επίσης θερινό σινεμά, ο χώρος του οποίου είναι ένα από τα ελάχιστα όμορφα σημεία του Ηρακλείου. Ήξερα πως το να κάτσω μόνη σε μια καρέκλα, παρατηρώντας γύρω μου τον κόσμο μέχρι να ξεκινήσει η ταινία, θα μου έκανε καλό. Επίσης γνώριζα ότι η αίσθηση που μου προσφέρει η έξοδος από το σινεμά όπου μπορώ να χαζέψω ανενόχλητη τον ουρανό και τα αστέρια, είναι κάτι ανεκτίμητο για εμένα.

Μέχρι, λοιπόν, να κάτσω στην καρέκλα και να με βάλω στη διάθεση της παρατήρησης, είχα πολλή νευρικότητα. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Σταδιακά άρχισα να χαλαρώνω και εν τέλει, όταν έφυγα από το θερινό, είχε φύγει και το βάρος. Όχι φυσικά οι προβληματισμοί και οι σκέψεις. Αλλά αυτό το συναίσθημα που με έπνιγε μέχρι πριν από δύο ώρες, το είχα χαιρετήσει.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να μας φροντίσουμε τις στιγμές που δεν νιώθουμε καλά. Τόσοι πολλοί που ούτε καν το φανταζόμαστε. Ο καθένας μας οφείλει στον εαυτό του να βρει ό,τι του ταιριάζει και να δοκιμάσει ό,τι θεωρεί πως την εκάστοτε δύσκολη στιγμή θα τον βοηθήσει.

Οι αργές και βαθιές ανάσες με λίγη εξάσκηση, μπορούν να κάνουν τρομερή δουλειά στις καταστάσεις άγχους.
Γυμναστική ή περπάτημα για να αυξηθούν τα επίπεδα της σεροτονίνης. Συζήτηση με φίλους. Ό,τι ταιριάζει στον καθένα. 

Δεν μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα, όλη μέρα μες στην τρελή χαρά προφανώς. Και συχνά θα πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας για να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, να αφήσει το κινητό και να... κλάψει κάπου αλλού. 

Όμως δεν έχω ακούσει οι αλλαγές να έρχονται από τον εύκολο δρόμο.

Υ.Γ. Δε με χρηματοδοτεί η Adidas γι' αυτό το κείμενο!

Ο φόβος του έρωτα

Ή ο φόβος του τέλους του έρωτα. Δεν μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα στους δύο τίτλους. Και αυτό γιατί νιώθω πως είναι κάπως ταυτόσημοι.

Παρατηρώντας το τι γίνεται με τις σχέσεις αυτή την εποχή, δεν το κρύβω πως προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι με το πόσες ανασφάλειες έχουμε ως άνθρωποι, πόσο δυσκολευόμαστε να τις διαχειριστούμε και μάλιστα συχνά δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία. Διότι η διαδικασία αλλαγής μίας κατάστασης γνώριμης σε εμάς, είναι δύσκολη ακόμα κι αν ξέρουμε ότι μετά από αυτή θα βρούμε κάτι καλύτερο. Οπότε επιλέγουμε το safe zone μας, το οποίο μπορεί να είναι τοξικό, ωστόσο δεν παύει να είναι η ζώνη ασφαλείας μας γιατί… «αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε».  

Είναι πολλές οι σκέψεις μου γι’ αυτό το θέμα και μπορώ να αναφερθώ κυρίως στη γενιά μου γιατί αυτήν ζω, με αυτήν συναναστρέφομαι κυρίως και μπορώ να την κατανοήσω καλύτερα. Να ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται για προσωπικές μου σκέψεις που προέρχονται από παρατήρηση, όχι για κάποια έρευνα.

Οι άνθρωποι, οι νέοι άνθρωποι, φοβούνται τα ίδια τους τα συναισθήματα. Πολύ τα φοβούνται. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο έντονο συναίσθημα, όπως είναι ο έρωτας, που χάνεις τ’ αυγά και τα πασχάλια. Συχνά οι άνθρωποι φεύγουν από σχέσεις ή από καταστάσεις που έχουν τις προοπτικές σχέσης και ο λόγος είναι ότι δε θέλουν να αφεθούν. Διότι αν αφεθούν μπορεί να πληγωθούν από τον εκάστοτε σύντροφο. Ή και να μην πληγωθούν εσκεμμένα, ο έρωτας μπορεί να τελειώσει. Και μετά;

Σε αυτό το πλαίσιο, βρίσκουν ένα σορό δικαιολογίες, που μπορεί βέβαια να μην είναι και τόσο δικαιολογίες, αλλά αδούλευτα θέματα. Κλασική ατάκα που ακούγεται; «Είμαι σε μπερδεμένη φάση». Ναι, είναι αποδεκτό να είναι κανείς σε μπερδεμένη φάση. Το πράγμα χαλάει αλλού. Συχνά παρατηρώ ότι άνθρωποι πριν πετάξουν αυτή την ατάκα, έχουν δώσει δικαιώματα στον άλλο να νιώσει και να πιστέψει ότι εδώ υπάρχει μέλλον.

Έχουμε και άλλες περιπτώσεις. «Είμαι σε μπερδεμένη φάση, αλλά εσένα σε θέλω πολύ». Λίγο καψούρης να είναι ο άλλος, θα μείνει να δει εν τέλει πόσο «πολύ» τον θέλουν.

Επί της ουσίας, μεγάλη μερίδα της γενιάς μου θέλει σχέση, χωρίς να έχει σχέση. Και βολεύει. Περιορισμένο το συναίσθημα, ελευθερία… κινήσεων, αλλά και μια αγκαλιά μαζί με καλό σεξ όταν υπάρξει η ανάγκη.

Θα μου πεις τώρα, τι μπαρούφες μας λες κουκλίτσα μου. Πώς περιορίζεις το συναίσθημα, πώς το συγκρατείς αν γουστάρεις πραγματικά; Δυστυχώς έχω να πω ότι γίνεται, το έχω κάνει κι εγώ η ίδια. Η γενιά μου έχει εκπαιδευτεί σε αυτό. Συχνά «μυριζόμαστε» το… «ου μπλέξεις» και αν θέλουμε να μπλέξουμε, βάζουμε task στον εαυτό μας να καταφέρουμε να μη δεθούμε. Πολλές φορές το καταφέρνουμε. Γιατί είναι η μία πλευρά που θέλει σχέση, χωρίς να έχει σχέση. Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά που θέλει ξεκάθαρα σχέση, πέφτει σε διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν πανομοιότυπη συμπεριφορά και έπειτα επιλέγει τη συγκράτηση αυτού του συναισθήματος γιατί… νισάφι πια. Κάπως έτσι πάει ο συλλογισμός.

Σε κάθε περίπτωση, παρατηρώ πως κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο φόβος. Και θεωρώ ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη να τον διώξουμε αυτόν το φόβο. Να εξαφανίσουμε τα κουτάκια που έχουμε στο μυαλό μας. Να εκφραζόμαστε. Να μιλάμε πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό. Να λέμε τα συναισθήματά μας. Να αφηνόμαστε. Ναι, ο έρωτας είναι τρομακτικός για πολλούς λόγους. Όμως, πώς θα καταφέρουμε να σχετιστούμε πραγματικά και να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους; 

Υ.Γ. Έμπνευση για το παραπάνω άρθρο αποτέλεσε τόσο το κείμενο του Μάκη για το Ghosting, όσο και το γεγονός ότι… μάτια έχω και βλέπω.

Για έναν Αύγουστο

Ξαπλωμένοι κάτω από το φεγγάρι, να ακολουθώ με τα ακροδάχτυλά μου κάθε γραμμή του προσώπου σου.

Να σε ανακαλύπτω όσο το κύμα σκάει κοντά μας.

Με μόνη μουσική υπόκρουση κάνα δυο αμάξια που περνούν από το δρόμο.

Γι’ αυτό τον Αύγουστο γίνονται όλα.

Κάτω από αυτό το φεγγάρι.

Με δυο ζευγάρια μάτια να κοιτούν τον ουρανό.

Πότε τα στόματα να μιλούν, πότε να σωπαίνουν.

Με ένα απλό άγγιγμα, τα σώματα να καταλαβαίνουν και οι σκέψεις να συμφωνούν.

Γι’ αυτό τον Αύγουστο που κάνει κάθε απόσταση μηδαμινή.

Που φέρνει τον αέρα σαν χάδι και οδηγεί τη νυχτερινή βουτιά σε μια αγκαλιά.

Για έναν Αύγουστο, μόνο έναν.

Να νιώσω τα δάχτυλά σου να μπλέκονται στα δικά μου.

Τα χείλη σου να φτάνουν στα δικά μου.

Και τη ζεστασιά σου να κλείνει απ’ έξω όλο το κρύο του κόσμου.

Μονάχα για έναν Αύγουστο.

Κρυφτό*

Μεγαλώνουμε.

Και γελάμε λιγότερο.

Παίζουμε λιγότερο.

Φοράμε άβολες δικαιολογίες.

Αλλά ξεχνάμε αυτό το παιδί που υπάρχει ακόμη μέσα μας.

Κι ας το σπρώχνουμε με τον αγκώνα μην τυχόν και χασκογελάσει,

μέσα στην ησυχία που έχουμε χτίσει.

Σε αυτό το κρυφτό που παίζουμε.

Στο παιδί μέσα μας αξίζει η μαγεία.

Η μαγεία στην οποία με τόση ευκολία ρίχνουμε σκόνη.

Μα οι ανάγκες του παιδιού είναι απλές.

Και όσα έχει να δώσει, καθόλου πολύπλοκα.

Κι ας τα «ντύνει» με άλλο κοστούμι ο ενήλικας.

Τι όμορφο χαμόγελο που έχεις!

Εκείνο που φοράς όταν βλέπεις ένα παιδί να χαίρεται,

ή όταν φτάνεις ένα στόχο σου.

Εκείνο που κοσμεί τα χείλη και τα μάτια σου όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που σου έλειψε,

ή όταν ακούς αυτό το τραγούδι που σε χαλαρώνει.

Πόσο σε ομορφαίνει αυτό το χαμόγελο.

Αυτό το χαμόγελο που δεν έχεις πάντα, αλλά το αγαπάς πολύ. 

Γαληνεύει την ψυχή σου.

Τώρα που ο ήλιος είναι πιο φωτεινός.

Τώρα που ο αέρας κουνάει τα φύλλα των δέντρων έξω από το σπίτι.

Τώρα που μια γάτα νιαουρίζει στο σκύλο που γρυλίζει.

Τώρα που χαμογελάς.

Άραγε τι να σκέφτεσαι;

Και είναι τα μάτια σου που λάμπουν. 

Αυτά που χαμογελούν. 

Με αυτά που ερωτεύεσαι. 

Και νιώθεις με όλο σου το είναι. 

Αυτή η καλοσχηματισμένη καμπύλη του προσώπου σου μπορεί να διώξει τη μαυρίλα.

Και το χαμόγελο ενός άλλου, δικού σου ή ξένου, που μπορεί να διώξει το δικό σου βάσανο. 

Έστω και για ένα λεπτό. Ένα δευτερόλεπτο.

Άκου το τραγούδι που σου αφιέρωσαν.

Φέρε στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις που θέλεις να ξαναζήσεις.

Μύρισε το λουλούδι που σου χάρισαν.

Κάνε μια λίστα με όσα έχεις καταφέρει. Είναι πολλά.

Κλάψε. Αν το χρειάζεσαι, κλάψε. 

Μα χαμογέλα μετά.

Γιατί τα καταφέρνεις. 

Και γιατί το χαμόγελό σου είναι τόσο όμορφο!

Θα ‘ρθείς; Θα ‘ρθώ!

Απλά.

Χωρίς πολλές σκέψεις.

Χωρίς καν δεύτερες σκέψεις.

Χωρίς να δημιουργείς προβλήματα.

Τα «θέλω» αρχίζουν να μιλούν.

Ξεπηδούν από τη «φυλακή» των «πρέπει» που τα είχες βάλει.

Άσ’ τα έξω. Ελεύθερα. Χωρίς περιοριστικούς όρους.

Όχι πλέον παρατηρητής.

Γίνε ο πρωταγωνιστής.

Ταξίδεψε μαζί τους.

Όπου σε πάνε.

Απλά.

Τόσο απλά.

Μαμά, φοβάμαι - 28ο Συμπόσιο Ποίησης

Φοβάμαι πολύ.

Ο μπαμπάς χτες έφυγε. Πού πήγε;

Μαμά, μου είπες να μη φοβάμαι. Αλλά σε βλέπω τώρα να κλαις, να με κρατάς αγκαλιά και να τρέχεις. Που με πας;

Μαμά, τι είναι αυτοί οι θόρυβοι που ακούγονται και προκαλούν σεισμό;

Χτες βράδυ άκουσα τη γειτόνισσά μας να ουρλιάζει και να λέει πως θα πεθάνουμε. Αλήθεια είναι;

Δεν ξέρω τι γίνεται. Έχω καταλάβει όμως τι σημαίνει ότι κάποιος θα πεθάνει.

Εγώ θέλω να ζήσω.

Οι φίλοι μου θα με περιμένουν στο σχολείο αύριο.

Είπαμε θα φυτέψουμε λουλούδια στην αυλή.

Μαμά, μην τρέχεις. Με πας μακριά απ’ το σπίτι. Έχω στο δωμάτιο τους σπόρους.

Μαμά, τι θα πω στους φίλους μου όταν τους δω;

Μαμά, φοβάμαι. Βλέπω φωτιές τριγύρω. Γιατί τρέχουν όλοι; Πού πάνε; Πού πάμε;

Μαμά, σταμάτα.

Μαμά, μου έπεσε στο δρόμο το αρκουδάκι. Δε μ’ ακούς;

Μαμά, το αρκουδάκι μου...

Πώς θα κοιμηθώ το βράδυ;

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο 28ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα, η οποία μας ζήτησε αυτή τη φορά να γράψουμε ένα αντιπολεμικό ποίημα, χωρίς πολλά φτιασίδια. Ένα κείμενο διαμαρτυρίας. Για όλους εκείνους που χάνονται καθημερινά στους πολέμους τόσο άδικα. Γιατί άδικος είναι ο πόλεμος.

Η βαθμολογία ήταν δύσκολη γιατί κάθε ποίημα ήταν και μία κατάθεση ψυχής. Αξίζει να μπείτε ΕΔΩ και να τα διαβάσετε όλα. 

Ο καθένας από εμάς είδε την κατάσταση του πολέμου από μία διαφορετική γωνία, μέσα από τα μάτια κάποιου διαφορετικού προσώπου: εκείνου που πολεμά, της μάνας, του παιδιού...

Εγώ αποφάσισα να γράψω για το παιδί. Το παιδί που θα ζητήσει απαντήσεις από το πιο οικείο πρόσωπο που έχει στη ζωή του, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι η μαμά του. Το παιδί που αυθόρμητα ρίχνει χρώμα στο γκρίζο του πολέμου. Που θέλει να φυτέψει για να ανθίσουν λουλούδια και δέντρα. 

Έγραψα για εκείνο το παιδί που θέλει και πρέπει να ζήσει. Να ζήσει όμορφα και να γελά. Μακριά από τη μυρωδιά του θανάτου.

Η άνοιξή σου!

Έρχεται φέτος κουρασμένη

η Άνοιξη

(να) κουβαλάει τόσα χρόνια

τα λουλούδια πάνω της.

 

Σκοτεινοί άνθρωποι

στις γωνιές την παραμονεύουν

για να την τσακίσουν.

 

Αυτή όμως

με κρότο

ανάβει ένα-ένα

τα λουλούδια της

στα μάτια τους τα ρίχνει

(για) να τους στραβώσει.

 

Οι εχθροί της άνοιξης, Μίλτος Σαχτούρης

Η 1^η Απριλίου μπήκε εδώ στο Ηράκλειο με ήλιο, ζέστη, αέρα και μπόλικη σκόνη.

Μία συνθήκη που σίγουρα δε θέλεις για την άνοιξή σου.

Βέβαια, βιώσαμε και συνθήκες που δε θέλαμε για το Μάρτιο μας. Οπότε... να πούμε «ευχαριστώ» για το καλωσόρισμα του Απρίλη;

Η χτεσινή ήταν μία περίεργη μέρα η οποία ξεκίνησε με αϋπνία, χωρίς συγκεκριμένο λόγο.

Αλλά όσο κι αν οι συνθήκες, οι ειδήσεις, ο καιρός δεν ευνοούσαν τόσο, η «ουδέτερη συναισθηματική ζώνη» στην οποία βρίσκομαι, με άφησε ελεύθερη να επιλέξω αν θα δω την όμορφη ή την άσχημη πλευρά της ημέρας.

Επέλεξα την πρώτη αν και -από συνήθεια- πήγα να κάνω άλλη επιλογή.

 

Μέσα σε αυτή τη μέρα...

Είδα αμυγδαλιές να έχουν ανθίσει δίπλα σε μία οικοδομή. Και το γκρι του μπετόν έδειχνε τώρα χρωματιστό.

Απόλαυσα τον καφέ μου, κάτι που κάνω κάθε μέρα, αλλά χτες αποφάσισα να δώσω σε αυτή τη διαδικασία περισσότερη σημασία.

Πήγα στην προπόνησή μου και σκέφτηκα πόσο ωραίο είναι που φροντίζω τον εαυτό μου.

Λίγο πριν μπω στο αυτοκίνητο, ένιωσα τον ζεστό αέρα στο πρόσωπό μου και μου θύμισε καλοκαιρινή νύχτα. Η αίσθηση μοναδική.

Έβαλα τη μουσική στο τέρμα και άκουσα τα τραγούδια που μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Επέλεξα να γυρίσω στο σπίτι πηγαίνοντας από την παραλιακή και όχι μέσα από την πόλη. Η θέα στη θάλασσα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Επέλεξα να δω όλα αυτά τα οποία μπορεί να είχα και προχτές, αλλά δεν τους έδινα καμία σημασία. Και μπορεί επίσης αύριο να αδιαφορήσω γι’ αυτά.

Αλλά τουλάχιστον εκείνη τη μέρα που το είχα ανάγκη, επέλεξα να φωτίσω την ψυχή μου.    

Τελικά είσαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις

Υπάρχουν μέρες φωτεινές, αλλά και σκοτεινές. Τις ξέρεις καλά τις σκοτεινές. Σου είναι πιο οικείες γιατί έτσι έχεις μάθει. Αυτές τις διαχειρίζεσαι καλύτερα. Με τις φωτεινές δεν τα πας καλά, τόσα χρόνια δεν έχεις μάθει να «επικοινωνείς» μαζί τους.

Και να που ήρθαν μέρες οι οποίες δεν είναι ούτε φωτεινές, αλλά ούτε και σκοτεινές. Είναι από αυτές που έξω έχει ήλιο, μία αχτίδα φωτός μπαίνει από το παράθυρο. Απλά είσαι αδύναμη να τραβήξεις την κουρτίνα. Κι ας το βλέπεις το φως. Το βλέπεις καλά ότι υπάρχει. Όμως δε σηκώνεσαι από το κρεβάτι. Όχι γιατί δε θέλεις, αλλά γιατί δεν μπορείς.

Και τώρα νευριάζεις με τον εαυτό σου. Νευριάζεις που δεν μπορείς να σηκωθείς. Άλλα περίμενες από εσένα. Όχι τέτοια αδυναμία. Εσύ δεν ήσουν που μπορούσες να τα καταφέρεις όλα; Να τα ξεπεράσεις όλα; Εσύ δεν ήσουν το στήριγμα για εσένα και για τους άλλους; Που δε χρειαζόσουν βοήθεια;

Κάπως έτσι, που λες, περνά ο καιρός. Κατηγορώντας τον εαυτό σου επειδή εν τέλει έχει και κάποιες αδυναμίες. Επειδή δεν μπορεί να τα διαχειριστεί όλα.

Δύσκολο να μην μπορείς να φτάσεις στο φως ε;

Και να σου ξαφνικά που κάποιος χτυπά δυνατά την πόρτα. Δεν ξέρεις ποιος είναι, αλλά αυτός ο χτύπος σε καθηλώνει στο κρεβάτι.

Τότε αρχίζεις να ηρεμείς. Τότε αφήνεσαι. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως ίσως δεν είσαι τόσο δυνατή όσο νόμιζες. Ή μάλλον, δεν έχεις τη δύναμη να τα καταφέρεις όλα τώρα. Και αυτό δεν πειράζει. Το μόνο που πειράζει είναι όταν δεν το αποδέχεσαι. Όταν δεν αποδέχεσαι πως θα υπάρξουν στιγμές δικής σου αδυναμίας στις οποίες θα πρέπει να δώσεις χρόνο. Πως δε θα μπορείς πάντα να τα διαχειρίζεσαι όλα. Πως πρέπει να χαμηλώσεις τις απαιτήσεις που έχεις από τον εαυτό σου.

Και στο κάτω – κάτω, τι πειράζει να μην είσαι καλά κάποιες φορές; Τι πειράζει να αποτυγχάνεις κάπου; Τι πειράζει να σε απορρίπτουν;

Ο χρόνος κυλά κι εσύ καταφέρνεις όλο και περισσότερα.

Από το «κυνήγι» της ηλιαχτίδας, μπαίνεις κάτω από το πάπλωμα με κίνδυνο να σταματήσεις να αναπνέεις. Κάποια στιγμή, βγάζεις το κεφάλι έξω απ’ το πάπλωμα. Σταδιακά, με τους δικούς σου χρόνους, βγάζεις ολοένα και περισσότερα μέρη του σώματος σου έως ότου καταφέρεις να πατήσεις τα πόδια σου στο πάτωμα.

Έως ότου σηκωθείς.

Έως ότου σταθείς μπροστά από την κλειστή κουρτίνα.

Έως ότου την αγγίξεις.

Έως ότου την ανοίξεις αυτή τη ρημαδιασμένη κουρτίνα και δεις το φως.

Κι εσύ ναι, είσαι πιο δυνατή απ’ όσο φαντάζεσαι.

Δυνατή... με αδυναμίες! Και αυτό είναι εντάξει...

Δέκα χρόνια στην «Εδέμ»

 Αυτό το μήνα η «μικρή μου Εδέμ» κλείνει 10 χρόνια!

Ναι, 10 ολόκληρα χρόνια.

Θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν Μάρτιος του 2012 όταν αποφάσισα να ανοίξω αυτο εδώ το blog, ξεκινώντας να καταγράφω κάθε σκέψη που τριβέλιζε το μυαλό μου και ήθελα με κάποιον τρόπο να μην ξεχαστεί. Δε θυμάμαι πώς προέκυψε αυτό το όνομα. Θυμάμαι, όμως, πόσο πολύ χρειαζόμουν ένα χώρο για να εξωτερικεύω σκέψεις και συναισθήματα. Να επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους.

Ούσα στην εφηβεία, μπορώ να πω πως ήμουν ένα αρκετά εσωστρεφές παιδί και η καταγραφή σκέψεων ήταν ο δικός μου μοναδικός τρόπος να βγάλω από μέσα μου ό,τι με απασχολούσε... γιατί δε μιλούσα. Έχω αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό το χαρακτηριστικό. Έμαθα, πάντως, σίγουρα να γράφω.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια πέρασα από πολλές φάσεις. Έκανα πολλές αλλαγές.

Στα χρόνια του Λυκείου έγραφα κάθε μέρα. Από το ’14 και μετά, σταδιακά, άρχισαν να αραιώνουν οι αναρτήσεις μου. Λίγο η ψυχολογία, λίγο η έλλειψη έμπνευσης, περισσότερο η προσγείωση στην ενήλικη ζωή.

Υπάρχουν στιγμές που κάθομαι και διαβάζω κείμενά μου και... με κάνουν τόσο χαρούμενη!

Μέσα από τη «μικρή μου Εδέμ» έχω μοιραστεί μαζί σας πολλά γεγονότα της ζωής μου, ακόμη και με... αλληγορικό τρόπο. Χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες, ερωτικές απογοητεύσεις. Όλα είναι καταγεγραμμένα εδώ μέσα. Εντάξει, με κάποια κείμενα νιώθω περίεργα, όπως νιώθεις όταν κοιτάς δέκα ετών φωτογραφίες σου. Αλλά όλα ήταν σκέψεις εκείνης της στιγμής, εκείνης της περιόδου.

Αυτά τα χρόνια γνώρισα ανθρώπους μέσα από το blog που επιλέγουν κι αυτοί να εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, δίνεται η ευκαιρία ανταλλαγής απόψεων, προβληματισμών. Αποδεικνύεται αυτό ακριβώς που ήθελα να πιστεύω εξ αρχής ότι υπάρχει: δεν είμαι η μόνη που έχω βιώσει κάποιες καταστάσεις. Δεν είμαι η μόνη που έχω κάποιους προβληματισμούς. Υπάρχουν κι άλλοι οι οποίοι θέλουν κι εκείνοι να εκφράσουν τη δική τους πλευρά ή να ρίξουν στο τραπέζι και μία άλλη άποψη από αυτή που πίστευα πως είναι… η μοναδική.

Και χαίρομαι τόσο γι’ αυτό!

Χαίρομαι που είμαι πάλι εδώ και γράφω λίγο πιο συχνά. Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που με διαβάζουν και μπορεί να ταυτίζονται, να διαφωνούν ή απλά να θέλουν να δίνουν το «παρών». Είναι πολύ όμορφο.

Σας ευχαριστώ, λοιπόν, που είστε εδώ όλα αυτά τα χρόνια. Είτε αφήνετε σχόλιο είτε απλά διαβάζετε ό,τι γράφω.

Και σίγουρα προτείνω να ξεκινήσετε να γράφετε όλοι με οποιονδήποτε τρόπο (αν δεν το κάνετε ήδη)!

Όταν διαβάζουμε τις σκέψεις μας και δε μένουν απλά στο μυαλό, αυτές αποκτούν υπόσταση.

 

 

Παρεμπιπτόντως... η αγάπη είσαι εσύ!

Πόσοι άνθρωποι άραγε σήμερα βιώνουν μία δύσκολη -συναισθηματικά- ημέρα λόγω του Αγίου Βαλεντίνου; Πόσο -εν έτει 2022- δεν έχει ξεπεραστεί η ιδέα του «έχω σχέση, το γλεντάω» - «δεν έχω σχέση, κλαίω»;

Είμαι 25 ετών (και κάτι λίγο περισσότερο από έξι μήνες, αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας) και όσο κι αν το έλεγα μικρότερη ότι η σχέση δεν είναι αυτοσκοπός (με άλλα λόγια το έλεγα, αλλά αυτό εννοούσα), χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια εφηβείας και ενηλικίωσης για να το κατανοήσω πως όντως η ευτυχία μέσα μου είναι ανεξάρτηση σχέσης.

Με έχω δει ευτυχισμένη σε σχέση, αλλά και με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά μετά από χωρισμό. Έχω νιώσει, επίσης, να πονάω αφόρητα και μέσα σε σχέση, αλλά και μετά από χωρισμό. Με έχω δει να γιορτάζω Άγιο Βαλεντίνο, με έχω δει και να μην τον γιορτάζω (με ταίρι ή χωρίς).

Ωστόσο, είναι τα τελευταία τρία χρόνια περίπου που έχω κατανοήσει πως η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν είναι μόνο για τους ερωτευμένους. Απλά αυτό πουλάει περισσότερο. Όμως το εν λόγω... marketing έχει προκαλέσει σύγχυση στο μέσα μας. Διότι έχουμε μάθει να κρατάμε αυτό που μας πλασάρουν και να μην πηγαίνουμε τη σκέψη μας παραπέρα. Γι’ αυτό και κατά καιρούς έχουμε ζοριστεί όταν έρχεται η 14^η Φεβρουαρίου και δεν έχουμε σχέση.

Σήμερα, όμως, νιώθω τόσο χαρούμενη και περήφανη για εμένα και ξέρεις γιατί;

Γιατί έχοντας κάνει (και συνεχίζοντας να κάνω) δουλειά με τον εαυτό μου, έχω καταλάβει πως η σημερινή ημέρα είναι μια υπενθύμιση... αγάπης και όχι τόσο έρωτα.

Αφορά την αγάπη που δίνουμε στον εαυτό μας. Την αγάπη που εκφράζουμε όταν αφιερώνουμε χρόνο στους δικούς μας ανθρώπους ή προσφέρουμε σε κάποιον που έχει ανάγκη. Δε χρειαζόμαστε καμία σχέση για να τονώσει την αυτοεκτίμηση μας. Αυτό πρέπει να πηγάζει από μέσα μας.

Μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει πως αν δεν έχεις σχέση, σύζυγο ή παιδιά, δεν είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Μην αφήσεις κανένα κοινωνικό στερεότυπο να σε «καταπιεί» και να σε κάνει να αγνοήσεις τα πραγματικά «θέλω» σου, επειδή... «έτσι πρέπει». Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος (φυσικά όταν δε βλάπτεις κάποιον).

Ο αυτοσκοπός του καθενός είναι διαφορετικός και αποτελεί επιλογές: πολλές και ξεχωριστές. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα σε παίρνει από κάτω. Είτε επειδή δεν έχεις σχέση, είτε επειδή έχεις αλλά δε σε ικανοποιεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο και όλα θέλουν χρόνο. Φυσικά η συντροφικότητα είναι σπουδαία, δεν τη σνομπάρω καθόλου. Απλά δεν υπάρχει μόνο αυτή. Οι συνθήκες στη ζωή μας κάθε φορά αλλάζουν. Αλίμονο αν εμείς μένουμε ίδιοι.

Αντιλαμβάνομαι, όμως, πως εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή, ίσως έχεις κουραστεί να προσπαθείς. Μα μην ξεχνάς! Δεν είναι κακό να κάνεις που και που ένα διάλειμμα. Η καθημερινότητα σου δείχνει τον τρόπο: αν δεν κοιμηθείς και δεν ξεκουραστείς, δε θα έχεις ενέργεια για να δουλέψεις την επομένη. Μην αφήνεις, λοιπόν, στην άκρη και την ψυχική σου υγεία.

Μην αφήσεις στην άκρη εσένα!

Η αγάπη είσαι εσύ... βρες την μέσα σου και μετά βγες έξω να τη μοιράσεις!

Φωτογραφίες

Από αυτές που καταχώνιασες μια μέρα σε μία τσάντα και τις φύλαξες μέσα στην ντουλάπα σου. Κάτω από τα ρούχα. Προσεκτικά για να μη χαλάσουν. Και για να προσποιείσαι ότι δεν τις έχεις.

Φωτογραφίες

Από αυτές που θυμίζουν ένα παρελθόν. Αλλιώτικο. Φωτεινό.

Φωτογραφίες

Από αυτές που αποτυπώνουν συναισθήματα. Αγάπη, έρωτα, εκνευρισμό, αγανάκτηση, ηρεμία.

Φωτογραφίες

Από αυτές που κάνουν τις στιγμές να μοιάζουν τωρινές. Που «ξυπνούν» αναμνήσεις.

Φωτογραφίες

Από αυτές που έσβησες με μία απλή «Διαγραφή» από το κινητό σου. Σα να μην τραβήχτηκαν ποτέ.

---

Φωτογραφίες

Από αυτές που πλέον δεν κοιτάς, αλλά η μνήμη κι η καρδιά τελικά δεν διαγράφουν τόσο εύκολα.

Μέσα στην αγκαλιά σου

Άγγιξέ με

και άσε με να κλείσω τα μάτια μου στην αγκαλιά σου.

Άκουσέ με

και άσε με να κλάψω για όσα κράτησα μέσα μου.

Κοίταξέ με

και πες μου πως είσαι εδώ για εμένα.

Βοήθησέ με.

Βοήθησέ με να σε δω κατάματα.

Άφησέ με να τυλίξω τα χέρια μου σφιχτά γύρω από το σώμα σου.

Άφησέ με να φτιάξω εδώ το σπίτι μου.

Στα ζεστά.

Να έρχομαι εδώ...

Εδώ! Και να κάθομαι αναπαυτικά.

Να βλέπω μέσα από τον καθρέφτη αυτή την ψυχή που είχες αφήσει στην άκρη.

Να της υπενθυμίζω... τι;

Ότι μια γωνιά σ’ αυτό το σπιτικό, πάντα θα της ανήκει! 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε με απόλυτη επιτυχία για άλλη μία φορά η Αριστέα. Με θέμα το σπίτι, 21 άνθρωποι δημιουργήσαμε ποιήματα και συγχαρητήρια σε όλους, όπως και στην Αριστέα που μας δίνει ευκαιρίες δημιουργίας.

Για να είμαι ειλικρινής, είχα χρόνια να δηλώσω συμμετοχή σε Συμπόσιο Ποίησης, όμως νιώθω υπέροχα που τώρα αισθάνθηκα την ανάγκη να γίνω ξανά κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Όπως προσπαθώ, παράλληλα, να είμαι πιο ενεργή εδώ μέσα. 

Για εμένα, λοιπόν, σπίτι σε αυτή τη φάση της ζωής μου είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτόν πρέπει να εκπαιδεύσουμε, να αλλάξουμε, να μαλώσουμε και φυσικά να συμπονέσουμε. Μέσα στο 2021 πρώτη φορά αγκάλιασα τον εαυτό μου. Πρώτη φορά αντιλήφθηκα πόσο τον "μαστιγώνω" για ένα λάθος, μικρό ή μεγάλο. Πρώτη φορά μου είπα "ε και τι έγινε;". 

Και αυτό θέλω για όλους μας να γίνει τρόπος ζωής. Να φτιάξουμε μέσα μας το σπιτικό μας στο οποίο να αγαπάμε να πηγαίνουμε, να βρίσκουμε εκεί το καταφύγιο μας, να μην προκαλεί προβλήματα σε άλλους.

Να αγαπήσουμε αυτό το σπίτι γιατί μόνο έτσι θα το-μας αγαπήσουν και άλλοι.

Εύχομαι μία όμορφη χρονιά με υγεία και λιγότερο άγχος. Να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας, αλλά να καταφέρουμε να αγκαλιάσουμε και τους αγαπημένους μας. Γιατί ο κορωνοϊός μας έχει κάνει να φοβόμαστε και τη σκιά μας.