Μείναμε σπίτι για πάνω από τρεις εβδομάδες και μας έπιασαν τα υπαρξιακά μας. Μία ερώτηση μονοπωλεί, όμως, το ενδιαφέρον αυτή την περίοδο - αν δεν είναι κατάφαση, μην πω και για κάποιους δεδομένο: Αυτή η δύσκολη κατάσταση με την πανδημία του κορωνοϊού θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;
Δεν κρύβω ότι κι εγώ έχω κάνει στον εαυτό μου τη
συγκεκριμένη ερώτηση, όχι μέσα από το σπίτι μου αλλά από το γραφείο της
δουλειάς, αφού πολλούς δημοσιογράφους η απόφαση για καραντίνα μάς βρήκε με ένα
μικρόφωνο ή ένα τηλέφωνο στο χέρι. Και φυσικά πολλούς άλλους επαγγελματίες στον
χώρο εργασίας τους.
Και να λοιπόν που βγήκε το κυβερνητικό επιτελείο και είπε
ότι από τις 4 Μαΐου χαλαρώνουν τα μέτρα και επιστρέφουμε σε μια νέα
«κανονικότητα». Όποια κι αν είναι αυτή η λεγόμενη «κανονικότητα», βέβαια.
Ταυτόχρονα, ας υποθέσουμε ότι δε χρειάζεται να μπει πουθενά «φρένο» σ’ αυτή τη
διαδικασία που ξεκινά. Από εκεί και πέρα τι κάνουμε;
Τι; Θα δούμε τη ζωή με άλλο μάτι; Θα ζούμε σαν να μην
υπάρχει αύριο; Ή μήπως δε θα επιλέξουμε ξανά Netflix για το ρεπό μας;
Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να γελάσω. Γιατί μας είδα και με
την οικονομική κρίση που πάλι φοβόμασταν και νιώθαμε αβεβαιότητα. Πάλι είχαμε
διλήμματα. Πάλι δεν ξέραμε τι να πιστέψουμε. Πάλι μέναμε σπίτι γιατί τότε δεν
είχαμε λεφτά.
Από τότε, λοιπόν, μέχρι τις αρχές του 2020 και πριν ο
κορωνοϊός «χτυπήσει την πόρτα» της Ελλάδας, μας έβλεπα... Δε μας άρεσε τίποτα!
Γκρινιάζαμε και λέγαμε ότι βαριόμασταν που πηγαίναμε από τον
καναπέ στο κρεβάτι βλέποντας τηλεόραση ή «σκρολάροντας» στο κινητό. Όμως όταν
ερχόταν η σκέψη στο μυαλό για μια βόλτα στην παραλιακή που ήταν δίπλα μας, πάλι
βαριόμασταν. Μας έστελναν να πάμε για καφέ, αλλά δε θέλαμε να βγούμε από το
σπίτι - που επίσης δε μας άρεσε γιατί δε μέναμε μόνοι ή και ήμασταν ολομόναχοι.
Γκρινιάζαμε που μπορούσαμε να πάμε για καφέ «απλά» από το Ηράκλειο στο Ρέθυμνο
στο ρεπό μας και δεν είχαμε εκείνη την πολυπόθητη εβδομάδα για να πάμε
διακοπές. Αλλά ξέχασα. Δεν είχαμε μαζέψει χρήματα για αυτές τις διακοπές.
Στην ερώτηση, λοιπόν, αν θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μετά
την πανδημία, εγώ απαντώ πως «όχι, δε θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι». Ίσως ο
«καλός» να γίνει «καλύτερος». Αλλά και ο «κακός», «χειρότερος». Εξάλλου κάτι
τέτοιο φάνηκε και μέσα στην υγειονομική κρίση, δε χρειάζεται να βγούμε απ’
αυτήν για να αποδειχτεί. Κάποιος πρόλαβε και αποφάσισε να πάρει 40 αντισηπτικά
αρκετά νωρίς και δεν έδινε ούτε στον διπλανό του που έψαχνε αγωνιωδώς στα άδεια
ράφια. Για ποια καλοσύνη μιλάμε;
