Το κορίτσι.

Ένα κορίτσι περπατά με το κλειδί στο χέρι 

μα μια σκιά από πίσω, πιστά την ακολουθεί.

Ένα αεράκι που φυσά, αγγίζει το λαιμό της

κι η καρδιά μέσα στη νύχτα, πιο δυνατά στο στήθος της χτυπά.

Βγάζει τ' ακουστικά, το βήμα κάνει πιο γοργό.

Φοράει παντελόνι, λέει, ευτυχώς.

Κι ένα μήνυμα χρωστά στις φίλες της να στείλει.

Σταματά για λίγα δευτερόλεπτα.

Δε θέλει να φοβάται.

Πόσο θα ήθελε, σκέφτεται, απλά να περπατάει.

Χωρίς “όπλα” που κρυφά κάθε βραδιά στις χούφτες της κρατάει.

Πόσο θα ήθελε μια μέρα να βγει και να μεθύσει.

Χωρίς να σκέφτεται μήπως κάποιος χωρίς τη θέλησή της την αγγίξει.

Κάποια μέρα το ξέρει, θα το κάνει.

Το φόρεμά της το καλό θα βάλει να γλεντήσει.

Και με ψηλά τακούνια στο δρόμο θα βαδίσει.

Με εντύπωση θα την κοιτάζουν όλοι.

Μα δε θα φοβηθεί.

Χωρίς την τσάντα στην αγκαλιά θα περπατά μες στα στενά

κι η ομορφιά θα λάμπει από την ηρεμία που θα “φορά”.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 31ο Συμπόσιο Ποίησης.

Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις συμμετοχές. Ήταν όλες συγκινητικές και διαφορετικές. 

Αριστέα μου, σε ευχαριστώ που παρά τις προσωπικές σου δυσκολίες ήσουν παρούσα και μας μάζεψες όλους σε μία τέτοια γιορτή, μια αγκαλιά!

Κάτι λείπει.

Ξύπνησα το πρωί με μία διάθεση να πετάξω.

Να πετάξω μακριά τις σκέψεις που μου φορτώθηκαν.

Αυτές που κάνουν το μυαλό μου να βουλιάζει.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Τα πόδια δεν πηγαίνουν με μεγάλη ευκολία, αλλά σηκώνομαι.

Ανοίγω τα παράθυρα, μπαίνει φως.

Τι να το κάνω τόσο φως Νοέμβρη μήνα; Λούζει το σπίτι, αλλά μ' αφήνει στη σκιά.

Πηγαίνω στην τουαλέτα. Πλένω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Μμ. Έχω υπάρξει και καλύτερη. Πιο όμορφη. Πιο χαρούμενη.

Κατευθύνομαι στη ντουλάπα. Τι να βάλω και σήμερα;

Μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα.

Ξανά μπροστά στον καθρέφτη. Μα τι μου λείπει;

Παίρνω τη χτένα, χαϊδεύω τα μαλλιά μου και προσπαθώ να μη με πονέσω.

Τα πιάνω κότσο.

Επιστρέφω στον καθρέφτη.

Κάτι λείπει. Τι είναι αυτό που λείπει;

Βλέπω τα ρούχα στις κρεμάστρες. Πιάνω το ροζ σακάκι. Αυτό θα βάλω σήμερα.

Να. Κάτι γίνεται τώρα. Κάτι αλλάζει. Έδωσα λίγο χρώμα.

Πιάνω το κινητό και βάζω μουσική.

Αρχίζω να χορεύω.

Φτιάχνω τον καφέ μου. Και τραγουδάω.

Τρώω δυο κριτσίνια πριν φύγω για δουλειά.

Και συνεχίζω να χορεύω.

Δυο δάκρυα φεύγουν. Επιτέλους κάτι βγαίνει από μέσα μου.

Λίγο λίγο, γίνομαι πιο ελαφριά.

Με μια απότομη κίνηση, ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω, βρίσκομαι ξανά μπροστά στον καθρέφτη.

Τώρα δεν είμαι τόσο χλωμή.

Κι αν τα μάτια μου είναι λίγο πιο κόκκινα από πριν, το πρόσωπό μου μοιάζει ανακουφισμένο.

Με φωτίζει ο ήλιος. Μα πώς; Πριν ήμουν στη σκιά.

Γυρίζω το κεφάλι μου τριγύρω για να καταλάβω τι συμβαίνει.

Κάπως γέμισε αυτό το κενό. Όχι πλήρως, αλλά κάπως γέμισε.

Τι λείπει; Τι έλειπε;

Χρειαζόταν να αλλάξω θέση για να καταλάβω.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης με τίτλο Στείλε μήνυμα!

Επιλέγουμε μία φωτογραφία και εμπνεόμαστε από αυτή. Γράφουμε τη δική μας ιστορία.

Εγώ προσωπικά είχα ανάγκη μία τέτοια παρότρυνση, σε μία φάση της ζωής μου που νιώθω τις λέξεις κάπου να έχουν μπλοκάρει μέσα μου, να μη βγαίνουν έξω. Και γι' αυτό Μαίρη, σε ευχαριστώ πολύ.

Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις εξαιρετικές ιστορίες που δημιουργούν οι συμμετέχοντες αυτού του δρώμενου.

Άρνηση.

Το πρώτο και απόλυτα γνωστό στάδιο.

Που με τα χρόνια κρατά λιγότερο. Για τους Χ και τους Ψ λόγους. 

Αλλά είναι εκεί. Δηλώνει παρών. 

Άρνηση συναισθημάτων.

"Το νιώθω, αλλά δε θέλω να το νιώθω αυτό. Όχι". 

Όχι, συνέχεια ένα "όχι" στο στόμα.

Δεν είναι ότι έχεις πρόβλημα με τα συναισθήματα. 

Είναι που περιμένεις να φύγουν τη στιγμή που εσύ θέλεις. Κι έχεις την απαίτηση. 

Είναι που έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. 

Είναι που αλλάζουν κι εσύ θέλεις τα προηγούμενα. 

Λες και δεν ξέρεις ότι τα καλά έρχονται. 

Υπήρξαν πριν από λίγο, θα υπάρξουν ξανά. 

Κι ας είναι το μυαλό πιεσμένο. Κι ας είναι το σώμα μετέωρο. Κι ας θέλεις να αφήσεις ανθρώπους να δουν μέσα σου. Αλλά ταυτόχρονα δε θέλεις. 

Έχεις σκέψεις εύθραυστες. Ευάλωτες. Δεν τους δίνεις χώρο να αναπνεύσουν. Δε σου δίνεις χρόνο να αναπνεύσεις. Περιμένεις να ξεμπερδευτούν μόνες τους. Να πάρουν την πρωτοβουλία γιατί "αν είναι δυνατόν", κουράστηκες. 

Και περιμένεις, περιμένεις... Μα μήπως πρέπει να περιμένεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου;

Τα ραντεβού.

Είναι από αυτά τα κείμενα που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Όμως νιώθω την ανάγκη εδώ και μέρες να γράψω εδώ, χωρίς να ξέρω τι. Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω έτσι: Δηλώνοντας ότι δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Και αυτό μάλλον δεν πειράζει. Είναι πιο απενοχοποιητικό από το να ψάχνω την ιδανική αρχή για κάτι που έχω αφηρημένα στο μυαλό μου. Και στο τέλος να μη με τρελαίνει κιόλας. 

Η τελική αφόρμηση για να μπω εν τέλει μέσα στο blog και να ξεκινήσω να γράφω, ήταν σκέψεις που έκανα μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς επέστρεφα σπίτι από έναν καφέ (ειλικρινά, με ποιον τρόπο μπαίνει stop στις σκέψεις όταν οδηγούμε μόνοι μας;). 

Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η εβδομάδα που πέρασα. Τρελή εβδομάδα. Ευτυχώς ήρθε το Σαββατοκύριακο γιατί νομίζω ότι δούλεψα παραπάνω από αυτό που άντεχε τελικά ο οργανισμός μου, το σώμα και το μυαλό μου μετά από ένα υπέροχο, αλλά αρκετά κουραστικό ταξίδι στη Νάπολη. 

Και εξακολουθώντας να μην ξέρω πώς ακριβώς να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι, παίρνω την απόφαση να μη με νοιάξει αυτή τη στιγμή. Είναι βράδυ, έχω ανάψει τα κεριά στο σπίτι, έχω βάλει κρασί να πίνω, έχω κλείσει το ίντερνετ στο κινητό για να μη με αποσπούν οι ειδοποιήσεις και απλά γράφω. Κάνω αυτό που έχω λυσσάξει να λέω σε όλους να κάνετε και με έχει βοηθήσει εμένα προσωπικά ουκ ολίγες φορές.

Παράλληλα, δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Τους τελευταίους μήνες περνώ αρκετό χρόνο μόνη. Κάνω πράγματα με εμένα και μόνο. Ιδιαίτερα από το νέο έτος κι έπειτα. Περπατάω μόνη, πηγαίνω για καφέ με ένα βιβλίο μαζί πριν από κάποια επαγγελματικά ή ιατρικά ραντεβού, πηγαίνω μόνη μου σινεμά.

Νομίζω απλά αποφάσισα να με βγάζω ραντεβού. 

Χωρίς να είναι μίζερο, που ξέρω ότι πολλοί μπορεί να το θεωρούν έτσι. 

Είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να σε κάνεις παρέα. Να κάθεσαι με τις σκέψεις σου. Απλά. Βάζοντας τα παπούτσια σου και βγαίνοντας έξω. Γνωρίζοντας ότι έχεις ανθρώπους, χωρίς όμως αυτοί να σε εμποδίζουν στο οτιδήποτε.

Δε με φοβίζουν οι σκέψεις μου. Αντιθέτως. Έχω την ευκαιρία να σκεφτώ αυτά που όντως με φοβίζουν, χωρίς απαραίτητα να ξέρω πώς να τα διαχειριστώ αποτελεσματικά.

Τέτοιες σκέψεις έκανα και απόψε στο αυτοκίνητο. Για όσα με φοβίζουν. Και εννοείται ότι νιώθω διφορούμενα συναισθήματα γι' αυτά. Κατά κύριο λόγο δε θα ήθελα κάποια πράγματα να με πιέζουν, να με προβληματίζουν, να μου προκαλούν δυσφορία μόνο στη σκέψη. Θέματα που στο παρελθόν δε μου τα προκαλούσαν όλα τα παραπάνω. Αλλά τα νιώθω τη δεδομένη στιγμή. Είναι οκ, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές θυμώνω με άλλους ανθρώπους ή με τον εαυτό μου για την πρόκληση αυτών. Και παραδόξως, δεν το λέω για να το πω και να με πείσω. Το εννοώ. 

Ζούμε καταστάσεις στη ζωή μας που μπορεί να μας αφήσουν κάποια κατάλοιπα. Γνωρίζουμε ανθρώπους που ίσως κάτι "τσιγκλίσουν" στην ψυχοσύνθεσή μας.   

Και ναι. Οκ. Είναι όντως οκ να μας βγάζουμε ένα ραντεβού που και που.

Ίσως μας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. 

Ουτοπία.

Ποια πραγματικότητα είναι η αληθινή;

Αυτή που ζεις ή αυτή που νιώθεις με την ψυχή ανοιχτή;

Ο ήχος της θάλασσας, το χρώμα του ουρανού, ο αέρας. 

Το δικό σου αύριο.

Μια ρεαλιστική ουτοπία. 

 

Εικόνες που φτιάχνουμε για να παραμείνουμε ζωντανοί.

Εικόνες που γεμίζουν το μέσα μας.

Μια απόδραση από το συνηθισμένο. Το μίζερο. Το γκρίζο.

Εκεί που όλα μοιάζουν διαφορετικά. Σχεδόν ψεύτικα. Ή μήπως όχι;

Ίσως η ουτοπία δεν είναι τόσο φανταστική.

Αλλά πέρα για πέρα πραγματική.

Ίσως είναι μια ανάγκη.

Για κάτι που θέλουμε να έχουμε και πρέπει να διεκδικήσουμε.

Σε μια εποχή που μας προκαλεί να χαονόμαστε, οφείλουμε να είμαστε ελεύθεροι μέσα μας.

Να θεραπεύουμε πληγές. 

Να δίνουμε χώρο. 

Να είμαστε αλληλέγγυοι. 

Να είμαστε τρυφεροί. 

Γιατί η ουτοπία είναι το αύριο, όπως λέει ο Σαραμάγκου.

«Η μεγάλη παρεξήγηση στην οποία πέφτουμε όλοι, είναι ότι τοποθετούμε στο μέλλον, εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα. Η ουτοπία είναι μια πραγματικότητα μόνο αν τη δεις με τα μάτια του τρελού Δον Κιχώτη: όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι».

(α)διέξοδος.

Μια πορεία προς την άβυσσο, απότομη και ανήλιαγη.

Με δρόμους σφραγισμένους και μια διαδρομή πρωτόγνωρη.

Γεμάτη ξερά κλαδιά και κάτι πρασινάδες.

Λυρικά λόγια ακούγονται τριγύρω.

Άγνωστη φωνή. Γνωστές λέξεις.

«Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου».

Που;

Εκεί που οδηγεί η καρδιά;

Αδιέξοδο.

Εκεί που οδηγεί το μυαλό;

Αδιέξοδο.

 

Κι αν οι δρόμοι είναι όλοι ανοιχτοί;

Κι αν η διαδρομή δεν είναι τελικά τόσο άγνωστη;

Κι αν σ’ αυτή την πορεία δεν είμαστε τόσο μόνοι;

 

Ο ήλιος μας λούζει.

Η άβυσσος έχει έδαφος.

Τα ξερόκλαδα βγάζουν άνθη.

Η διαδρομή δε βρίσκει αδιέξοδο.

Απλά σκύβουμε το κεφάλι.   

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε για άλλη μία φορά η Αριστέα μας. Συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν, στη Χριστίνα με το ποίημα "Άρριζοι" που κέρδισε την πρώτη θέση και ευχαριστούμε όλους όσους ψήφισαν.

Διαβάστε ΕΔΩ και τις υπόλοιπες συμμετοχές. Αξίζουν και με το παραπάνω την προσοχή σας.

Υπενθύμιση.

Κατέβασε τους ώμους σου.

Χαλάρωσε τα χέρια.

Πάρε βαθιές ανάσες, ήρεμες.

Μακριά τα μάτια απ’ την οθόνη.

Κοίταξε από το παράθυρο. Τον έξω κόσμο.

Πιες το χυμό που δεν ήπιες χτες.

Φάε το φρούτο που κουβαλάς τόσες μέρες στην τσάντα.

Κάνε ένα ζεστό ντους και τυλίξου στην πετσέτα.

Διάβασε αυτές τις σελίδες του βιβλίου που αναβάλλεις.

Πάρε πάλι ανάσες, αργές.

Και μην ξεχνάς: Να μη φοβάσαι αυτά που φοβάσαι.

 

Τομή.

Παράλληλες διαδρομές.

Ο ένας δίπλα στον άλλο.

Ξένος μέσα στους ξένους.

Προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά μόνο ευθεία.

Βλέμμα ούτε δεξιά, ούτε αριστερά.

Γιατί να ρισκάρω;

Όχι.

Μόνο ευθεία. Με το βλέμμα ελαφρώς προς τα κάτω.

 

Φοβάμαι; Τι λες!

Δε φοβάμαι. Απλώς δε θέλω.

Κανείς να μην κοιτάξει μέσα στα μάτια μου.

Σε κανενός τα χέρια να μην ακουμπήσω την ψυχή μου.

 

Μα δεν τη βλέπεις αυτή την τομή;

Κάποτε ήταν ανοιχτή πληγή.

 

Όχι σου λέω, δε φοβάμαι. Απλώς δε θέλω.

Η πληγή μου άφησε σημάδι.

Τα ράμματα είναι εμφανή.

Δε μου χρειάζεται άλλη τομή.

 

Σταμάτα να λες ότι φοβάμαι.

Δε φοβάμαι που άφησα κάποιον να δει μέσα μου μετά από καιρό.

Δε φοβάμαι που ανοίχτηκα έστω και λίγο σε αυτόν.

Δε φοβάμαι.

Όχι, δε φοβάμαι.

Απλώς οι βαλίτσες μου είναι έτοιμες.

Τις παίρνω και φεύγω.

 

Φεύγω πριν αφεθώ.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο Μίνι Σκυτάλη #5 της Μαίρης μας με το blog ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.

Δείτε ΕΔΩ όλες τις πληροφορίες για το δρώμενο και φυσικά διαβάστε όλες τις συμμετοχές. 

Αξίζουν και με το παραπάνω το χρόνο μας!

Journaling ή αλλιώς «Τι είμαι; Κανένα παιδάκι;»

Και για να συνεχίσω τον τίτλο... «Τι είμαι; Κανένα παιδάκι να κρατάω ημερολόγιο;».

 

Είμαι αυτός ο άνθρωπος που έχω πει τόσες πολλές φορές «Να γράφετε!», το έχω επεξηγήσει κιόλας με κάθε πιθανό τρόπο. Οπότε αν με κάνεις unfollow από τα social media επειδή σε έπρηξα... ε κακό δικό σου (πόσο αστεία δεν είμαι).

Τα οφέλη που έχει το να καταγράφεις τις σκέψεις σου, αν όχι καθημερινά, τουλάχιστον όσο πιο συχνά μπορείς, είναι πολλά. Και τα έχω δει σε εμένα. Γι’ αυτό μπαίνω στη διαδικασία να τονίζω τη σημασία του journaling.  

Μέσα από το γράψιμο, οι σκέψεις αποκτούν υπόσταση και παύουν να είναι αόριστες.

Έχεις τη δυνατότητα να ανατρέχεις στα γραπτά σου. Να διαβάζεις όσα έγραψες και να αναβιώσεις όσα ένιωθες την εκάστοτε στιγμή. Να παρατηρείς τις αλλαγές στον εαυτό σου. Γενικά... να σε παρατηρείς!

Όμως πέρα από όλα αυτά, το να γράφεις σε βοηθά μέσα στην καθημερινότητά σου. Δε χρειάζεται να γράψεις σελίδες ολόκληρες. Θα υπάρχουν μέρες που το χέρι θα «τρέχει» και άλλες που με το ζόρι θα γράφεις δύο προτάσεις. Αρκεί να γίνει η αρχή. Ναι, θα ήταν ιδανικό η αρχή να είχε γίνει από τότε που είχες ξεκινήσει να μαθαίνεις την Άλφα-Βήτα, αλλά αφού δεν έγινε τότε, ας γίνει τώρα... Ας γίνει συνήθεια! Είναι δύσκολο να αλλάξουμε συνήθειες, όμως με λίγη συνέπεια, μπορούμε να χαρίσουμε... θαύματα στον εαυτό μας.

Το να κρατάς, λοιπόν, ημερολόγιο δεν είναι καθόλου παιδικό χόμπι. Για παράδειγμα, εγώ κρατάω ημερολόγιο από το 2006, έχω το ίδιο μέχρι σήμερα και δυστυχώς δε νιώθω συχνά παιδί. Ναι, έχω ακόμα κενές σελίδες γιατί δε γράφω καθημερινά εκεί. Εντάξει, είμαι περίπτωση, γράφω σε πολλά τετράδια και γενικά... όπου βρω.

Δεν είμαι ψυχολόγος. Δεν είμαι ειδικός. Είμαι ένας άνθρωπος που το έχω... εξασκήσει το «άθλημα», έχω δει μακροπρόθεσμα τι μου προσφέρει και έχω δοκιμάσει διάφορους τρόπους σε όλες εκείνες τις φάσεις που... δεν ήμουν σε φάση.

Με «ξεφουσκώνει», με βοηθά να συγκεντρωθώ σε αυτό και παράλληλα να ξεδιαλύνω λίγο το κουβάρι που υπάρχει στο μυαλό μου.

Άσε το χαρτί και το μολύβι

Συνήθως λένε να γράφεις σε χαρτί γιατί αναγκάζεσαι να μειώσεις ρυθμούς και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή υποχώρηση του στρες.

Ωστόσο, στην εποχή μας χρησιμοποιούμε τόσο πολύ το κινητό και το laptop που οι γραμμές ενός τετραδίου μας φαίνονται ως μακρινή ανάμνηση και ξένη. Δοκίμασε, λοιπόν, να γράψεις σε ένα Word ή στο σημειωματάριο του κινητού σου. Η ταχύτητα με την οποία πληκτρολογείς, δεν αποκλείεται να αποτελέσει κίνητρο για εσένα, νιώθοντας περισσότερο παραγωγικός εκείνη τη στιγμή.

Γενικά, δοκίμασε όλους τους τρόπους και κράτα αυτόν που σε βολεύει. Ή κράτα τους όλους και χρησιμοποίησέ τους έτσι όπως εσένα σε βοηθάνε.

Οι σκέψεις είναι δικές σου

Είναι ωραία αυτά τα motivation quotes, οι οριακά... μαρκετίστικες προσωπικές ιστορίες που γράφουμε κάτω από τις λεζάντες. Είναι αληθινές, αλλά και γενικές ταυτόχρονα. Το να γράψεις σε μια λεζάντα «ναι, ήταν μια δύσκολη χρονιά αλλά δεν έχω παραιτηθεί» είναι κάτι όμορφο. Όμως δε γράφεις γιατί ήταν μία δύσκολη χρονιά (και δεν οφείλεις να το γράψεις δημόσια). Αυτό μπορείς να το κάνεις στο ημερολόγιό σου. Να γράψεις καθαρά τα συναισθήματά σου. Να καταγράψεις κάθε σου σκέψη χωρίς ντροπές, χωρίς ενοχές. Αυτά τα γραπτά ανήκουν σε εσένα και δεν προορίζονται για να τα διαβάσουν άλλοι. Φυσικά είναι πολύ βοηθητικό να μιλάς στους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και σε κάνουν να νιώθεις καλά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Που θέλω να καταλήξω; Γράψε ελεύθερα, χωρίς φίλτρα. Αρκετά δε φιλτράρουμε τα πράγματα μέσα στην καθημερινότητά μας; Ο μόνος που μπορεί να μας λογοκρίνει σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ε ας μην του το επιτρέψουμε.

Γράψιμο με την τσίμπλα στο μάτι;

Όταν έμαθα την ορολογία “journaling”, το ομολογώ... έψαξα λεπτομέρειες γι’ αυτό, κι ας το έκανα χρόνια, όπως το έκανα. Ήθελα να δω τι αναφέρουν στο internet γι’ αυτή τη διαδικασία. Ειλικρινά, ήταν σα να έψαχνα για κάποιο θέμα υγείας στη Google που καταλήγει να σου λέει ότι θα πεθάνεις. Αρχικά ξαφνιάστηκα γιατί εγώ τα μισά από αυτά που έγραφαν τα άρθρα δεν τα έκανα, ή τέλος πάντων τα έκανα με διαφορετικό τρόπο. Αφού φίλτραρα τις πληροφορίες (εδώ κολλάει το φίλτρο), γέλασα με κάποιες συμβουλές και προχώρησα.

Μία από αυτές τις συμβουλές ήταν να γράφεις (ό,τι γράφεις) το πρωί, με το που ξυπνάς, πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο (εντάξει, πήγαινε πρώτα μια τουαλέτα).

Ε για εμένα που το πρωί σηκώνομαι με το ζόρι από το κρεβάτι, αυτή η χρονική στιγμή της ημέρας δε με βολεύει, τι να κάνουμε. Για να ξυπνήσω τον εγκέφαλό μου, προτιμώ να σηκωθώ και να βάλω μουσική ή να κάνω έναν διαλογισμό και έπειτα να ετοιμαστώ για τη δουλειά.

Γράφω μέσα στη μέρα ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ. Ακόμη κι αν είναι στην αναμονή στην τράπεζα.

Δε χρειάζεται να το δεις ως αγγαρεία γιατί δε θα το κάνεις και δικαιολογημένα. Δε χρειάζεται να γράφεις κάθε μέρα. Χρειάζεται να έχεις ένα πρόγραμμα. Να λες ότι έστω μία φορά την εβδομάδα (π.χ. κάθε Πέμπτη) θα γράφεις. Τις σκέψεις σου. Κάτι όμορφο που έγινε μέσα στην εβδομάδα. Κάτι που σε ζόρισε. Μία κουβέντα που δεν έκανες, μία στιγμή που ένιωσες ότι αδικήθηκες. Οτιδήποτε. Όχι σελίδες ολόκληρες. Όσο σου βγαίνει κάθε φορά. 

Εσύ φτιάχνεις το ημερολόγιο σου με τον τρόπο που σου αρέσει, σε βολεύει, σε βοηθάει. Αρκεί να είσαι συνεπής σε αυτό.

Το «τέλειο»

Ως άνθρωποι, έχουμε την τάση να θέλουμε να φτάσουμε την τελειότητα (ναι, τη γνωστή τελειότητα, την αψεγάδιαστη, που δεν υπάρχει).

Τα γραπτά μας, όμως, δε χρειάζεται να είναι τέλεια. Ούτε τα γράμματά μας. Ούτε το μολύβι μας. Ούτε ο χώρος. Και αν είναι δυνατόν, ούτε οι σκέψεις μας.

Αλλά ένα σημειωματάριο – ημερολόγιο που θα έχει ένα όμορφο εξώφυλλο και γενικά θα ταιριάζει με την αισθητική μας, μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για να ξεκινήσουμε να γράφουμε.

Γράψε όπου σε εμπνέει

Αλίμονο! Δεν είναι απαραίτητο να γράφεις μόνο στο σπίτι σου. Κάποιες φορές θα μπορείς, κάποιες άλλες όχι. Μπορεί να το κάνεις σε μία ήσυχη καφετέρια. Ή και στα κλεφτά ένα πεντάλεπτο στη δουλειά σου.

Fun fact: Περνάω φάσεις που στο σπίτι θέλω να πηγαίνω μόνο για να κοιμάμαι. Δεν μπορώ να διαβάσω, να γράψω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ’ αυτά εκεί μέσα. Μία τέτοια φάση είναι και αυτή που περνάω τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο σπίτι μου, που αυτό σαφώς είναι θέμα ψυχολογίας κα καταστάσεων. Παλεύω να τελειώσω ένα βιβλίο που έχει τον ατελείωτο στο σπίτι. Προσπαθώ να γράψω μια πρόταση και μου φαίνεται γελοία. Έχω όμως την πρόθεση να κάνω και τα δύο: Και να τελειώσω το βιβλίο, αλλά και να εκφράσω τις σκέψεις μου γραπτά. Έχω βρει, λοιπόν, κάποια σημεία, κάποιες καφετέριες στην πόλη, που με εμπνέουν να πάω να κάτσω και να συγκεντρωθώ. Δε θα το κάνω κάθε μέρα γιατί η καθημερινότητα είναι φορτωμένη, αλλά θα προσπαθήσω να... μοιράσω το διάβασμα και το γράψιμο σε σπίτι και εξωτερικό χώρο. Τότε και οι δύο διαδικασίες κυλούν πιο εύκολα.  

Και στο κάτω – κάτω, αφού κάτι τέτοιο με βοηθάει, γιατί να μην το κάνω;

Φτιάξε τη συνθήκη έτσι ακριβώς όπως ΕΣΥ θέλεις!

*Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω ως «συμβουλές». Τα γράφω πιο πολύ γιατί θέλω να καταλάβεις ότι ο καθένας μας έχει το δικό του τρόπο να τα κάνει τα πράγματα. Το γράψιμο, όπως π.χ. και ο διαλογισμός, έχουν αποδεδειγμένα οφέλη στην ψυχική μας υγεία. Το ότι δεν τα έχουμε στην καθημερινότητά μας, είναι επειδή δεν τα βλέπαμε να γίνονται τόσο συχνά. Γιατί, λοιπόν, να μην αποκτήσουμε νέες συνήθειες οι οποίες θα μας κάνουν και πιο λειτουργικούς; Κι ας μας φαίνονται «αστείες» εκ πρώτης όψεως... Προσωπικά έχω «λουστεί» όλα αυτά με τα οποία γελούσα.  

Γέννηση.

Πώς πονάμε όταν γεννιόμαστε;

 

Μισάνοιχτα τα μάτια, αντικρύζουν ένα δυνατό φως.

Οι ήχοι πιο έντονοι απ’ αυτούς που γνωρίζαμε.

Η θερμοκρασία ψυχρή και οι πνεύμονες αρχίζουν τη δουλειά τους.

 

Ανάσα και σοκ.

 

Νέα ατμόσφαιρα, νέα αίσθηση, νέος κόσμος.

Όλα διαφορετικά απ’ όσα ξέραμε.

Φόβος και άγχος για το καινούριο.

Όχι το άγνωστο. Το καινούριο.

Και περιέργεια.

 

Άραγε έτσι πονάμε κάθε που αλλάζουμε;