Το πρώτο και απόλυτα γνωστό στάδιο.
Που με τα χρόνια κρατά λιγότερο. Για τους Χ και τους Ψ λόγους.
Αλλά είναι εκεί. Δηλώνει παρών.
Άρνηση συναισθημάτων.
"Το νιώθω, αλλά δε θέλω να το νιώθω αυτό. Όχι".
Όχι, συνέχεια ένα "όχι" στο στόμα.
Δεν είναι ότι έχεις πρόβλημα με τα συναισθήματα.
Είναι που περιμένεις να φύγουν τη στιγμή που εσύ θέλεις. Κι έχεις την απαίτηση.
Είναι που έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.
Είναι που αλλάζουν κι εσύ θέλεις τα προηγούμενα.
Λες και δεν ξέρεις ότι τα καλά έρχονται.
Υπήρξαν πριν από λίγο, θα υπάρξουν ξανά.
Κι ας είναι το μυαλό πιεσμένο. Κι ας είναι το σώμα μετέωρο. Κι ας θέλεις να αφήσεις ανθρώπους να δουν μέσα σου. Αλλά ταυτόχρονα δε θέλεις.
Έχεις σκέψεις εύθραυστες. Ευάλωτες. Δεν τους δίνεις χώρο να αναπνεύσουν. Δε σου δίνεις χρόνο να αναπνεύσεις. Περιμένεις να ξεμπερδευτούν μόνες τους. Να πάρουν την πρωτοβουλία γιατί "αν είναι δυνατόν", κουράστηκες.
Και περιμένεις, περιμένεις... Μα μήπως πρέπει να περιμένεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου;
