«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2022

Τελικά είσαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις

Υπάρχουν μέρες φωτεινές, αλλά και σκοτεινές. Τις ξέρεις καλά τις σκοτεινές. Σου είναι πιο οικείες γιατί έτσι έχεις μάθει. Αυτές τις διαχειρίζεσαι καλύτερα. Με τις φωτεινές δεν τα πας καλά, τόσα χρόνια δεν έχεις μάθει να «επικοινωνείς» μαζί τους.

Και να που ήρθαν μέρες οι οποίες δεν είναι ούτε φωτεινές, αλλά ούτε και σκοτεινές. Είναι από αυτές που έξω έχει ήλιο, μία αχτίδα φωτός μπαίνει από το παράθυρο. Απλά είσαι αδύναμη να τραβήξεις την κουρτίνα. Κι ας το βλέπεις το φως. Το βλέπεις καλά ότι υπάρχει. Όμως δε σηκώνεσαι από το κρεβάτι. Όχι γιατί δε θέλεις, αλλά γιατί δεν μπορείς.

Και τώρα νευριάζεις με τον εαυτό σου. Νευριάζεις που δεν μπορείς να σηκωθείς. Άλλα περίμενες από εσένα. Όχι τέτοια αδυναμία. Εσύ δεν ήσουν που μπορούσες να τα καταφέρεις όλα; Να τα ξεπεράσεις όλα; Εσύ δεν ήσουν το στήριγμα για εσένα και για τους άλλους; Που δε χρειαζόσουν βοήθεια;

Κάπως έτσι, που λες, περνά ο καιρός. Κατηγορώντας τον εαυτό σου επειδή εν τέλει έχει και κάποιες αδυναμίες. Επειδή δεν μπορεί να τα διαχειριστεί όλα.

Δύσκολο να μην μπορείς να φτάσεις στο φως ε;

Και να σου ξαφνικά που κάποιος χτυπά δυνατά την πόρτα. Δεν ξέρεις ποιος είναι, αλλά αυτός ο χτύπος σε καθηλώνει στο κρεβάτι.

Τότε αρχίζεις να ηρεμείς. Τότε αφήνεσαι. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως ίσως δεν είσαι τόσο δυνατή όσο νόμιζες. Ή μάλλον, δεν έχεις τη δύναμη να τα καταφέρεις όλα τώρα. Και αυτό δεν πειράζει. Το μόνο που πειράζει είναι όταν δεν το αποδέχεσαι. Όταν δεν αποδέχεσαι πως θα υπάρξουν στιγμές δικής σου αδυναμίας στις οποίες θα πρέπει να δώσεις χρόνο. Πως δε θα μπορείς πάντα να τα διαχειρίζεσαι όλα. Πως πρέπει να χαμηλώσεις τις απαιτήσεις που έχεις από τον εαυτό σου.

Και στο κάτω – κάτω, τι πειράζει να μην είσαι καλά κάποιες φορές; Τι πειράζει να αποτυγχάνεις κάπου; Τι πειράζει να σε απορρίπτουν;

Ο χρόνος κυλά κι εσύ καταφέρνεις όλο και περισσότερα.

Από το «κυνήγι» της ηλιαχτίδας, μπαίνεις κάτω από το πάπλωμα με κίνδυνο να σταματήσεις να αναπνέεις. Κάποια στιγμή, βγάζεις το κεφάλι έξω απ’ το πάπλωμα. Σταδιακά, με τους δικούς σου χρόνους, βγάζεις ολοένα και περισσότερα μέρη του σώματος σου έως ότου καταφέρεις να πατήσεις τα πόδια σου στο πάτωμα.

Έως ότου σηκωθείς.

Έως ότου σταθείς μπροστά από την κλειστή κουρτίνα.

Έως ότου την αγγίξεις.

Έως ότου την ανοίξεις αυτή τη ρημαδιασμένη κουρτίνα και δεις το φως.

Κι εσύ ναι, είσαι πιο δυνατή απ’ όσο φαντάζεσαι.

Δυνατή... με αδυναμίες! Και αυτό είναι εντάξει...

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2022

Δέκα χρόνια στην «Εδέμ»

 Αυτό το μήνα η «μικρή μου Εδέμ» κλείνει 10 χρόνια!

Ναι, 10 ολόκληρα χρόνια.

Θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν Μάρτιος του 2012 όταν αποφάσισα να ανοίξω αυτο εδώ το blog, ξεκινώντας να καταγράφω κάθε σκέψη που τριβέλιζε το μυαλό μου και ήθελα με κάποιον τρόπο να μην ξεχαστεί. Δε θυμάμαι πώς προέκυψε αυτό το όνομα. Θυμάμαι, όμως, πόσο πολύ χρειαζόμουν ένα χώρο για να εξωτερικεύω σκέψεις και συναισθήματα. Να επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους.

Ούσα στην εφηβεία, μπορώ να πω πως ήμουν ένα αρκετά εσωστρεφές παιδί και η καταγραφή σκέψεων ήταν ο δικός μου μοναδικός τρόπος να βγάλω από μέσα μου ό,τι με απασχολούσε... γιατί δε μιλούσα. Έχω αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό το χαρακτηριστικό. Έμαθα, πάντως, σίγουρα να γράφω.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια πέρασα από πολλές φάσεις. Έκανα πολλές αλλαγές.

Στα χρόνια του Λυκείου έγραφα κάθε μέρα. Από το ’14 και μετά, σταδιακά, άρχισαν να αραιώνουν οι αναρτήσεις μου. Λίγο η ψυχολογία, λίγο η έλλειψη έμπνευσης, περισσότερο η προσγείωση στην ενήλικη ζωή.

Υπάρχουν στιγμές που κάθομαι και διαβάζω κείμενά μου και... με κάνουν τόσο χαρούμενη!

Μέσα από τη «μικρή μου Εδέμ» έχω μοιραστεί μαζί σας πολλά γεγονότα της ζωής μου, ακόμη και με... αλληγορικό τρόπο. Χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες, ερωτικές απογοητεύσεις. Όλα είναι καταγεγραμμένα εδώ μέσα. Εντάξει, με κάποια κείμενα νιώθω περίεργα, όπως νιώθεις όταν κοιτάς δέκα ετών φωτογραφίες σου. Αλλά όλα ήταν σκέψεις εκείνης της στιγμής, εκείνης της περιόδου.

Αυτά τα χρόνια γνώρισα ανθρώπους μέσα από το blog που επιλέγουν κι αυτοί να εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, δίνεται η ευκαιρία ανταλλαγής απόψεων, προβληματισμών. Αποδεικνύεται αυτό ακριβώς που ήθελα να πιστεύω εξ αρχής ότι υπάρχει: δεν είμαι η μόνη που έχω βιώσει κάποιες καταστάσεις. Δεν είμαι η μόνη που έχω κάποιους προβληματισμούς. Υπάρχουν κι άλλοι οι οποίοι θέλουν κι εκείνοι να εκφράσουν τη δική τους πλευρά ή να ρίξουν στο τραπέζι και μία άλλη άποψη από αυτή που πίστευα πως είναι… η μοναδική.

Και χαίρομαι τόσο γι’ αυτό!

Χαίρομαι που είμαι πάλι εδώ και γράφω λίγο πιο συχνά. Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που με διαβάζουν και μπορεί να ταυτίζονται, να διαφωνούν ή απλά να θέλουν να δίνουν το «παρών». Είναι πολύ όμορφο.

Σας ευχαριστώ, λοιπόν, που είστε εδώ όλα αυτά τα χρόνια. Είτε αφήνετε σχόλιο είτε απλά διαβάζετε ό,τι γράφω.

Και σίγουρα προτείνω να ξεκινήσετε να γράφετε όλοι με οποιονδήποτε τρόπο (αν δεν το κάνετε ήδη)!

Όταν διαβάζουμε τις σκέψεις μας και δε μένουν απλά στο μυαλό, αυτές αποκτούν υπόσταση.