Από τον κορωνοϊό, «σφαίρα» για δυστυχήματα

Ο κορωνοϊός είναι ακόμα εδώ, το ίδιο όμως και τα τροχαία… Τα τροχαία δυστυχήματα που σημειώνονται το ένα μετά το άλλο αφότου τελείωσε η υποχρεωτική καραντίνα μέσα στο σπίτι. Η Κρήτη δεν προλαβαίνει να μετρά πάλι νεκρούς που βάφουν με το αίμα τους την άσφαλτο του νησιού. Αναρωτιέμαι γιατί να έχουμε τέτοιες ειδήσεις. Γιατί να χάνονται τόσο εύκολα και τόσο ξαφνικά άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους νέοι, βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειές τους. Πρόκειται για θανάτους που μία μάνα, ένας πατέρας, ένα παιδί δε θα τους ξεπεράσει ποτέ. Αλλά συνεχίζουμε να σκοτωνόμαστε.

Για ποιο λόγο λοιπόν; Δε θα κατηγορήσω κανέναν, ούτε το οδόστρωμα ούτε την οδηγική συμπεριφορά μας. Γιατί μπορεί να φταίνε και τα δύο, όμως η συμπεριφορά μας κατά την οδήγηση ίσως περισσότερο. Διότι είμαι κι εγώ οδηγός, έχω βρεθεί στον ΒΟΑΚ και έχω δει τι συμβαίνει. Δε γίνεται ο καθένας από εμάς να έχει τους δικούς του νόμους, πρέπει να υπακούμε στους ίδιους. Εξάλλου είμαι της άποψης πως όταν γνωρίζεις ότι ένας δρόμος δεν είναι καλός, έχει ελλιπή φωτισμό για παράδειγμα, είσαι διπλά προσεκτικός.

Ναι, για να πας νύχτα από το Ηράκλειο στο Ρέθυμνο ή αντίστροφα, πρέπει πρώτα να κάνεις το σταυρό σου και μετά να ξεκινήσεις. Κυρίως διότι σε πολλά σημεία είναι «πίσσα» σκοτάδι, κάνοντας την οδήγηση δύσκολη. Άρα δε δικαιολογεί να πατάμε τέρμα το γκάζι, να κοιτάζουμε στο κινητό ή να κάνουμε προσπέραση εκεί που δε βλέπουμε καν τις διαγραμμίσεις.

Όσο κι αν νομίζεις ότι ξέρεις τους δρόμους, δεν πρέπει να συμπεριφέρεσαι έτσι. Κι ας πούμε ότι τους ξέρεις. Δεν γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο οδηγεί ο απέναντι. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, για τον εαυτό του.

Φυσικά και δεν μπορεί να σου εγγυηθεί κανείς ότι ο απέναντι θα είναι προσεκτικός, όμως δε βοηθάει να μην είσαι ούτε κι εσύ.

Δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός που θα χτυπήσεις με το αυτοκίνητό του. Αν είναι νέος και έχει όλη τη ζωή μπροστά του ή ηλικιωμένος που τον περιμένουν στο σπίτι τα παιδιά και τα εγγόνια του. Δεν ξέρεις αν είναι γιος ή κόρη κάποιου. Δεν έχεις ιδέα αν έχει οικογένεια. Εσύ όμως μπορείς να του στερήσεις τη ζωή ή να τον βάλεις σε περιπέτειες.

Εσύ που κρατάς το τιμόνι, εσύ οφείλεις για εσένα να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα. Την ίδια υποχρέωση έχουμε όλοι μας. Μόνο έτσι θα σταματήσει να κάνει «βόλτες» ο θάνατος ανάμεσα στους δρόμους.

Εξάλλου και ο Νίκος Καζαντζάκης το έχει πει: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

Πρώτη δημοσίευση: neakriti.gr