Καλή... αποτυχία!

Με την αποτυχία εσύ τι σχέση έχεις; Μπορείς να την αντέξεις και να προχωρήσεις ή σε δυσκολεύει πολύ να την αποδεχτείς; Σου έχει πει κανείς ότι δεν πειράζει να κάνεις που και που λάθη; Ή ότι είναι εντάξει αν δεν πετύχεις κάτι για το οποίο προσπάθησες; Ακόμα και το ότι μπορεί εσύ να το νιώθεις σαν αποτυχία, αλλά μακροπρόθεσμα να είναι πιο πολύ επιτυχία για τη ζωή σου... Το συζήτησε ποτέ κανείς με εσένα;

Εγώ με την αποτυχία, που λες, έχω περίεργη σχέση. Μπορώ να την αποδεχτώ λίγο πιο εύκολα όταν αυτό στο οποίο στοχεύω, δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητες μου και άρα δεν προσπάθησα ιδιαίτερα. Όταν όμως για κάτι έχω "φτύσει αίμα", η κατάσταση ζορίζει. Ακόμα κι αν δεν έχω δει/μάθει το αποτέλεσμα, αν δεν είμαι ευχαριστημένη με ό,τι έκανα... όχι απλά πέφτω στα πατώματα. Το θρηνώ κανονικότατα. ΛΑΘΟΣ! Γιατί ναι μεν όταν έρχεται η επιτυχία, η χαρά είναι τεράστια, αλλά μέχρι τότε εγώ το βιώνω σαν αποτυχία και βάζω τον εαυτό μου σε μία συγκεκριμένη θέση χωρίς λόγο. Ένας περίεργος... φόβος για την αποτυχία τον οποίο όμως δε μου έχει καλλιεργήσει κάποιος. Ούτε η οικογένεια μου ούτε κάποιος άλλος άνθρωπος από το περιβάλλον μου.

Στα 25 μου χρόνια, λοιπόν, προσπαθώ να αλλάξω κάτι που κάνω τουλάχιστον 15 χρόνια στον εαυτό μου και η διαδικασία είναι δύσκολη, αφού είμαι στο αρχικό στάδιο. Εκεί που με αγκαλιάζω, την ίδια στιγμή εξαντλώ κάθε αυστηρότητα πάνω μου. Όμως αυτές τις στιγμές, προσπαθώ να κάνω απενοχοποιητικές σκέψεις.

Ποιος είπε ότι μία αποτυχία φέρνει το τέλος της ζωής μας; Ποιος είπε ότι πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε για κάτι που θέλουμε πολύ και ονειρευόμαστε; Κι ας μην το πετυχαίνουμε με την πρώτη.

Τα λάθη είναι για να γίνονται, για να τα κάνουμε. Και αν δεν είμαστε έτοιμοι να... μην τα ξανακάνουμε, τουλάχιστον να τα ευχαριστιόμαστε σε κάθε επανάληψή τους. Δεν μας εγγυάται κανείς ότι υπάρχει άλλη ζωή, και αν υπάρχει, δεν ξέρουμε πώς θα είναι. 

Οπότε ναι, να μην αναλωνόμαστε στο να κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Αυτό το "ποτέ" που μόλις ξεστόμισες, πιθανόν αύριο να το βρεις μπροστά σου. Και να έχει γίνει "ίσως". Όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Όπως αλλάζουν οι συνθήκες, έτσι αλλάζουμε κι εμείς. Και κάτι το οποίο πιστεύαμε παλιότερα ότι "ποτέ" δε θα το κάνουμε, τώρα το κάνουμε. Και μας αρέσει. 

Μάθαμε ή να είμαστε τελείως ανορίωτοι ή να μην ξέρουμε τι να τα κάνουμε τόσα όρια που έχουμε. Ευκαιρία να μάθουμε και τη μέση λύση... "τόσο, όσο". 

Να περνάμε καλά, να χαλαρώνουμε που και που... 

Να γελάμε με τα λάθη μας... Δεν κάνει κακό!