Καμιά φορά ας χαλαρώνουμε

Είμαι εδώ μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που δεν δήλωσα το "παρόν", όχι για να δικαιολογηθώ. Εξάλλου δε νομίζω ότι χρειάζεται. Πιο πολύ θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου, να τις καταγράψω χωρίς λυρισμούς, χωρίς τίποτα. Απλά, λιτά, ακατέργαστα. Γιατί νομίζω αυτό χρειάζομαι.

Έχω κάνει την ατμόσφαιρά μου στο σπίτι, πίσω ένα ποτήρι κρασί και κάθομαι στο γραφείο. Αφού έκανα έρευνα και καταγραφή ιδεών για κάποια πράγματα που θέλω να ξεκινήσω εντός του έτους, αφήνω τα χέρια μου να τρέξουν πάνω στο πληκτρολόγιο και το μυαλό ελεύθερο, σε μια προσπάθεια να μη σκέφτομαι τόσο. 

Ξέρετε, μπορεί μη γράφω εδώ, αλλά δεν είναι ότι δε γράφω. Η δουλειά μου απαιτεί αρκετό γράψιμο και αρκετό "στύψιμο", αλλά χαίρομαι που κάνω κάτι που μου αρέσει. Επίσης το journaling έχει την τιμητική του τους τελευταίους μήνες. Λίγες λέξεις, τη στιγμή που το χρειάζομαι. Όπου κι αν είμαι. Ανοίγω την ατζέντα μου και γράφω αυτό που νιώθω. Κάπως έτσι έκανα και κάποιες συνειδητοποιήσεις (μην τα ξαναλέω πόσο σημαντικό είναι να γράφουμε).

Βέβαια υπάρχουν φορές που με κουράζει συχνά να σκέφτομαι τόσο. Να αναλύω και να ερμηνεύω. Το οποίο είναι καλό γιατί το νιώθω πως έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορώ να κάνω κάποιες ερμηνείες αποτελεσματικά και να με καταλαβαίνω ένα τσακ καλύτερα. Όμως ξέρετε,, κάποιες φορές κουράζει. 

Ωστόσο απόψε είχα ανάγκη να μείνω σπίτι. Αφού έβρεχε, είπα να κάνω γυμναστική μέσα αντί να πάω προπόνηση, και μετά να χαλαρώσω, να μαγειρέψω κάτι, να φάω τα ντοματίνια μου, να το ευχαριστηθώ. Πραγματικά το απολαμβάνω αυτό και ειλικρινά δεν το μετανιώνω που επέλεξα να μην είμαι στην τσίτα για άλλη μία μέρα (που αναρωτιέμαι πώς το καταφέρνω ακόμα κι όταν δεν έχω "τρελές" υποχρεώσεις). Αναρωτιέμαι, όμως, αν είναι γενικά στη φύση των ανθρώπων -ή τελικά στη δική μου φύση- να ευχαριστιόμαστε δύσκολα, να θέλουμε συνεχώς κάτι παραπάνω, να μη νιώθουμε πλήρεις με ό,τι έχουμε, να χάνουμε τη στιγμή. Προσπαθώ πραγματικά να μην το κάνω στον εαυτό μου και πιστεύω πως βαδίζω καλά, αλλά έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο της γενιάς μου. Κι εγώ είμαι απλά στο μεταίχμιο Millenials - Gen Z. Με τους νεότερους τι γίνεται; 

Τους τελευταίους μήνες, δε θα πω ψέματα, πίεσα τον εαυτό μου πολύ. Που το έκανα ανέκαθεν, δεν είναι κάτι καινούριο για 'μένα. Αλλά αυτή τη φορά χτύπησαν σοβαρά καμπανάκια. Λες και αν δεν ξεπεράσω τα όρια μου σε κάθε τομέα -εργασιακό, ερωτικό, οικογενειακό κοκ- κάτι δεν κάνω καλά. Όμως και το να παθαίνω το ένα breakdown μετά το άλλο, σίγουρα δε βοηθά. Ή μάλλον βοηθά. Να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να με σέβομαι και να με ακούω. Γιατί ακόμα και το να δουλεύεις 15 ώρες την ημέρα ή το να πιέζεσαι μέσα σε μία σχέση, έχει όρια. Πρέπει να ξέρεις συνειδητά για ποιο λόγο δουλεύεις τόσες ώρες και ποια είναι ακριβώς τα αποτελέσματα που περιμένεις. Αντίστοιχα και στις σχέσεις. Αν πιέζεσαι για μεγάλο χρονικό διάστημα (ή το μεγαλύτερο), ποιο το νόημα; Ο έρωτας; Και ο έρωτας εν τέλει, αυτό είναι;

Και τέλος πάντων, όταν πας και μπαίνεις σε μία κατάσταση που σου είναι οικεία αλλά καθόλου βοηθητική για τη ζωή σου, να μάθεις να βγαίνεις. Σήμερα σε x χρονικό διάστημα, αύριο σε ένα x μικρότερο χρονικό διάστημα.

Η ζωή είναι γεμάτη, ακόμα κι όταν μας μοιάζει βαρετή. Χρειάζεται πάντα να συνεχίζουμε, να μην τα παρατάμε. Αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να σταματάμε για να βλέπουμε την απόσταση που έχουμε διανύσει και την εξέλιξη που έχουμε κάνει. 

(Ξεκάθαρα τα λέω για να τα ακούσω κι εγώ. Μη νομίζετε ότι είμαι καμιά αυθεντία που τα καταφέρνω γαμάτα). 

Αυτά. Σκόρπιες σκέψεις. Χωρίς να ξέρω αν έχουν συνοχή. Ξέρω ότι έχουν ουσία μέσα μου. Επίσης το πιστεύω πως κάπου ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις, θα βρείτε κομμάτια δικά σας. Και σίγουρα θέλω αυτές οι σκέψεις μου να είναι καταγεγραμμένες εδώ 'μέσα, που γράφω από τα 16 (Θεέ μου, πάνε τόσα χρόνια). 

Δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε, αλλά δε σταματώ να είμαι εδώ. Ακόμα κι αν δε γράφω συχνά.