Κρακ.

Aνάσα. Κρακ.

Ανάσα. Κρακ.

Ανάσα. Κρακ.

Κάθε ανάσα και πόνος.

Και ηλεκτρισμός και μούδιασμα.

Με οξυγόνο που δε μοιάζει μ’ οξυγόνο.

Είναι πνίξιμο και μαχαιριά.

Είναι πτώση, μα όχι ελεύθερη.

Είναι συναίσθημα. Αυτό που ευχόσουν να μη ζήσεις.

Και τώρα που το ζεις;

Κάθε ανάσα κι ένα κρακ.

Κρακ βαθύ.

Οξύ.

Σφοδρό.

Διαπεραστικό.

Και τώρα που το ζεις;

Δε ζεις.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα μας, με μεγάλη νικήτρια την Ποιώ Ελένη με το συγκινητικό της ποίημα "Επίκληση". 

Για εμένα, τα τελευταία σίγουρα δύο χρόνια διοργανώσεις όπως το Συμπόσιο Ποίησης, αποτελούν αφορμές για να αφήσω για λίγο τα δάχτυλά μου ελεύθερα και το μυαλό μου χωρίς κουτάκια. Κι αυτό μου είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό. Με βοηθάει να έρχομαι σε επαφή με μία μεγάλη μου ανάγκη: το γράψιμο.

Αριστέα μου, στο γράφω κι από εδώ: Σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτές τις αφορμές. 

Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, σε όποια θέση κι αν βρεθήκαμε. Σημασία έχει που μαζευτήκαμε, που γράψαμε, που μοιραστήκαμε κάτι δικό μας. Κι αυτό είναι σπουδαίο.  

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα ποιήματα.

Λέξεις.

Πόσες λέξεις χωράνε εδώ;

-Αυτές είναι πολλές, ξέφυγες. 

-Αυτές είναι λίγες, τι να καταλάβουν οι άλλοι. 

-Μα δεν ξέρω πόσες να χρησιμοποιήσω. 

-Μήπως να μη μιλάς;

-Όχι, αυτό δε γίνεται πια. 

-Καλά, κάνε ό,τι νομίζεις. Αλλά να ξέρεις πως αυτό που κάνεις τώρα, είναι άγνωστο. 

Και οι λέξεις δε σταματούν να κατακλύζουν το μυαλό. 

Άπειρες. 

Λέξεις που δε θυμάσαι καν πού τις πρωτοάκουσες. 

Είπες πολλά. Τώρα είπες λίγα.

Μήπως δεν είπες ούτε πολλά, ούτε λίγα; 

Μήπως είπες όσα χρειαζόσουν να πεις εκείνη τη στιγμή;

Χωρίς ενοχές. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς βάρος στο στήθος. 

Το άγνωστο είναι τρομακτικό. Όμως έχει άλλο ενδιαφέρον από το οικείο. 

Σε πάει μακριά. 

Γιατί αλήθεια, πού θέλεις να μείνεις;