Καμιά φορά ας χαλαρώνουμε

Είμαι εδώ μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που δεν δήλωσα το "παρόν", όχι για να δικαιολογηθώ. Εξάλλου δε νομίζω ότι χρειάζεται. Πιο πολύ θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου, να τις καταγράψω χωρίς λυρισμούς, χωρίς τίποτα. Απλά, λιτά, ακατέργαστα. Γιατί νομίζω αυτό χρειάζομαι.

Έχω κάνει την ατμόσφαιρά μου στο σπίτι, πίσω ένα ποτήρι κρασί και κάθομαι στο γραφείο. Αφού έκανα έρευνα και καταγραφή ιδεών για κάποια πράγματα που θέλω να ξεκινήσω εντός του έτους, αφήνω τα χέρια μου να τρέξουν πάνω στο πληκτρολόγιο και το μυαλό ελεύθερο, σε μια προσπάθεια να μη σκέφτομαι τόσο. 

Ξέρετε, μπορεί μη γράφω εδώ, αλλά δεν είναι ότι δε γράφω. Η δουλειά μου απαιτεί αρκετό γράψιμο και αρκετό "στύψιμο", αλλά χαίρομαι που κάνω κάτι που μου αρέσει. Επίσης το journaling έχει την τιμητική του τους τελευταίους μήνες. Λίγες λέξεις, τη στιγμή που το χρειάζομαι. Όπου κι αν είμαι. Ανοίγω την ατζέντα μου και γράφω αυτό που νιώθω. Κάπως έτσι έκανα και κάποιες συνειδητοποιήσεις (μην τα ξαναλέω πόσο σημαντικό είναι να γράφουμε).

Βέβαια υπάρχουν φορές που με κουράζει συχνά να σκέφτομαι τόσο. Να αναλύω και να ερμηνεύω. Το οποίο είναι καλό γιατί το νιώθω πως έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορώ να κάνω κάποιες ερμηνείες αποτελεσματικά και να με καταλαβαίνω ένα τσακ καλύτερα. Όμως ξέρετε,, κάποιες φορές κουράζει. 

Ωστόσο απόψε είχα ανάγκη να μείνω σπίτι. Αφού έβρεχε, είπα να κάνω γυμναστική μέσα αντί να πάω προπόνηση, και μετά να χαλαρώσω, να μαγειρέψω κάτι, να φάω τα ντοματίνια μου, να το ευχαριστηθώ. Πραγματικά το απολαμβάνω αυτό και ειλικρινά δεν το μετανιώνω που επέλεξα να μην είμαι στην τσίτα για άλλη μία μέρα (που αναρωτιέμαι πώς το καταφέρνω ακόμα κι όταν δεν έχω "τρελές" υποχρεώσεις). Αναρωτιέμαι, όμως, αν είναι γενικά στη φύση των ανθρώπων -ή τελικά στη δική μου φύση- να ευχαριστιόμαστε δύσκολα, να θέλουμε συνεχώς κάτι παραπάνω, να μη νιώθουμε πλήρεις με ό,τι έχουμε, να χάνουμε τη στιγμή. Προσπαθώ πραγματικά να μην το κάνω στον εαυτό μου και πιστεύω πως βαδίζω καλά, αλλά έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο της γενιάς μου. Κι εγώ είμαι απλά στο μεταίχμιο Millenials - Gen Z. Με τους νεότερους τι γίνεται; 

Τους τελευταίους μήνες, δε θα πω ψέματα, πίεσα τον εαυτό μου πολύ. Που το έκανα ανέκαθεν, δεν είναι κάτι καινούριο για 'μένα. Αλλά αυτή τη φορά χτύπησαν σοβαρά καμπανάκια. Λες και αν δεν ξεπεράσω τα όρια μου σε κάθε τομέα -εργασιακό, ερωτικό, οικογενειακό κοκ- κάτι δεν κάνω καλά. Όμως και το να παθαίνω το ένα breakdown μετά το άλλο, σίγουρα δε βοηθά. Ή μάλλον βοηθά. Να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να με σέβομαι και να με ακούω. Γιατί ακόμα και το να δουλεύεις 15 ώρες την ημέρα ή το να πιέζεσαι μέσα σε μία σχέση, έχει όρια. Πρέπει να ξέρεις συνειδητά για ποιο λόγο δουλεύεις τόσες ώρες και ποια είναι ακριβώς τα αποτελέσματα που περιμένεις. Αντίστοιχα και στις σχέσεις. Αν πιέζεσαι για μεγάλο χρονικό διάστημα (ή το μεγαλύτερο), ποιο το νόημα; Ο έρωτας; Και ο έρωτας εν τέλει, αυτό είναι;

Και τέλος πάντων, όταν πας και μπαίνεις σε μία κατάσταση που σου είναι οικεία αλλά καθόλου βοηθητική για τη ζωή σου, να μάθεις να βγαίνεις. Σήμερα σε x χρονικό διάστημα, αύριο σε ένα x μικρότερο χρονικό διάστημα.

Η ζωή είναι γεμάτη, ακόμα κι όταν μας μοιάζει βαρετή. Χρειάζεται πάντα να συνεχίζουμε, να μην τα παρατάμε. Αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να σταματάμε για να βλέπουμε την απόσταση που έχουμε διανύσει και την εξέλιξη που έχουμε κάνει. 

(Ξεκάθαρα τα λέω για να τα ακούσω κι εγώ. Μη νομίζετε ότι είμαι καμιά αυθεντία που τα καταφέρνω γαμάτα). 

Αυτά. Σκόρπιες σκέψεις. Χωρίς να ξέρω αν έχουν συνοχή. Ξέρω ότι έχουν ουσία μέσα μου. Επίσης το πιστεύω πως κάπου ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις, θα βρείτε κομμάτια δικά σας. Και σίγουρα θέλω αυτές οι σκέψεις μου να είναι καταγεγραμμένες εδώ 'μέσα, που γράφω από τα 16 (Θεέ μου, πάνε τόσα χρόνια). 

Δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε, αλλά δε σταματώ να είμαι εδώ. Ακόμα κι αν δε γράφω συχνά. 

 

Το κορίτσι.

Ένα κορίτσι περπατά με το κλειδί στο χέρι 

μα μια σκιά από πίσω, πιστά την ακολουθεί.

Ένα αεράκι που φυσά, αγγίζει το λαιμό της

κι η καρδιά μέσα στη νύχτα, πιο δυνατά στο στήθος της χτυπά.

Βγάζει τ' ακουστικά, το βήμα κάνει πιο γοργό.

Φοράει παντελόνι, λέει, ευτυχώς.

Κι ένα μήνυμα χρωστά στις φίλες της να στείλει.

Σταματά για λίγα δευτερόλεπτα.

Δε θέλει να φοβάται.

Πόσο θα ήθελε, σκέφτεται, απλά να περπατάει.

Χωρίς “όπλα” που κρυφά κάθε βραδιά στις χούφτες της κρατάει.

Πόσο θα ήθελε μια μέρα να βγει και να μεθύσει.

Χωρίς να σκέφτεται μήπως κάποιος χωρίς τη θέλησή της την αγγίξει.

Κάποια μέρα το ξέρει, θα το κάνει.

Το φόρεμά της το καλό θα βάλει να γλεντήσει.

Και με ψηλά τακούνια στο δρόμο θα βαδίσει.

Με εντύπωση θα την κοιτάζουν όλοι.

Μα δε θα φοβηθεί.

Χωρίς την τσάντα στην αγκαλιά θα περπατά μες στα στενά

κι η ομορφιά θα λάμπει από την ηρεμία που θα “φορά”.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 31ο Συμπόσιο Ποίησης.

Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις συμμετοχές. Ήταν όλες συγκινητικές και διαφορετικές. 

Αριστέα μου, σε ευχαριστώ που παρά τις προσωπικές σου δυσκολίες ήσουν παρούσα και μας μάζεψες όλους σε μία τέτοια γιορτή, μια αγκαλιά!

Κάτι λείπει.

Ξύπνησα το πρωί με μία διάθεση να πετάξω.

Να πετάξω μακριά τις σκέψεις που μου φορτώθηκαν.

Αυτές που κάνουν το μυαλό μου να βουλιάζει.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Τα πόδια δεν πηγαίνουν με μεγάλη ευκολία, αλλά σηκώνομαι.

Ανοίγω τα παράθυρα, μπαίνει φως.

Τι να το κάνω τόσο φως Νοέμβρη μήνα; Λούζει το σπίτι, αλλά μ' αφήνει στη σκιά.

Πηγαίνω στην τουαλέτα. Πλένω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Μμ. Έχω υπάρξει και καλύτερη. Πιο όμορφη. Πιο χαρούμενη.

Κατευθύνομαι στη ντουλάπα. Τι να βάλω και σήμερα;

Μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα.

Ξανά μπροστά στον καθρέφτη. Μα τι μου λείπει;

Παίρνω τη χτένα, χαϊδεύω τα μαλλιά μου και προσπαθώ να μη με πονέσω.

Τα πιάνω κότσο.

Επιστρέφω στον καθρέφτη.

Κάτι λείπει. Τι είναι αυτό που λείπει;

Βλέπω τα ρούχα στις κρεμάστρες. Πιάνω το ροζ σακάκι. Αυτό θα βάλω σήμερα.

Να. Κάτι γίνεται τώρα. Κάτι αλλάζει. Έδωσα λίγο χρώμα.

Πιάνω το κινητό και βάζω μουσική.

Αρχίζω να χορεύω.

Φτιάχνω τον καφέ μου. Και τραγουδάω.

Τρώω δυο κριτσίνια πριν φύγω για δουλειά.

Και συνεχίζω να χορεύω.

Δυο δάκρυα φεύγουν. Επιτέλους κάτι βγαίνει από μέσα μου.

Λίγο λίγο, γίνομαι πιο ελαφριά.

Με μια απότομη κίνηση, ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω, βρίσκομαι ξανά μπροστά στον καθρέφτη.

Τώρα δεν είμαι τόσο χλωμή.

Κι αν τα μάτια μου είναι λίγο πιο κόκκινα από πριν, το πρόσωπό μου μοιάζει ανακουφισμένο.

Με φωτίζει ο ήλιος. Μα πώς; Πριν ήμουν στη σκιά.

Γυρίζω το κεφάλι μου τριγύρω για να καταλάβω τι συμβαίνει.

Κάπως γέμισε αυτό το κενό. Όχι πλήρως, αλλά κάπως γέμισε.

Τι λείπει; Τι έλειπε;

Χρειαζόταν να αλλάξω θέση για να καταλάβω.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης με τίτλο Στείλε μήνυμα!

Επιλέγουμε μία φωτογραφία και εμπνεόμαστε από αυτή. Γράφουμε τη δική μας ιστορία.

Εγώ προσωπικά είχα ανάγκη μία τέτοια παρότρυνση, σε μία φάση της ζωής μου που νιώθω τις λέξεις κάπου να έχουν μπλοκάρει μέσα μου, να μη βγαίνουν έξω. Και γι' αυτό Μαίρη, σε ευχαριστώ πολύ.

Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις εξαιρετικές ιστορίες που δημιουργούν οι συμμετέχοντες αυτού του δρώμενου.

Άρνηση.

Το πρώτο και απόλυτα γνωστό στάδιο.

Που με τα χρόνια κρατά λιγότερο. Για τους Χ και τους Ψ λόγους. 

Αλλά είναι εκεί. Δηλώνει παρών. 

Άρνηση συναισθημάτων.

"Το νιώθω, αλλά δε θέλω να το νιώθω αυτό. Όχι". 

Όχι, συνέχεια ένα "όχι" στο στόμα.

Δεν είναι ότι έχεις πρόβλημα με τα συναισθήματα. 

Είναι που περιμένεις να φύγουν τη στιγμή που εσύ θέλεις. Κι έχεις την απαίτηση. 

Είναι που έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. 

Είναι που αλλάζουν κι εσύ θέλεις τα προηγούμενα. 

Λες και δεν ξέρεις ότι τα καλά έρχονται. 

Υπήρξαν πριν από λίγο, θα υπάρξουν ξανά. 

Κι ας είναι το μυαλό πιεσμένο. Κι ας είναι το σώμα μετέωρο. Κι ας θέλεις να αφήσεις ανθρώπους να δουν μέσα σου. Αλλά ταυτόχρονα δε θέλεις. 

Έχεις σκέψεις εύθραυστες. Ευάλωτες. Δεν τους δίνεις χώρο να αναπνεύσουν. Δε σου δίνεις χρόνο να αναπνεύσεις. Περιμένεις να ξεμπερδευτούν μόνες τους. Να πάρουν την πρωτοβουλία γιατί "αν είναι δυνατόν", κουράστηκες. 

Και περιμένεις, περιμένεις... Μα μήπως πρέπει να περιμένεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου;

Τα ραντεβού.

Είναι από αυτά τα κείμενα που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Όμως νιώθω την ανάγκη εδώ και μέρες να γράψω εδώ, χωρίς να ξέρω τι. Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω έτσι: Δηλώνοντας ότι δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Και αυτό μάλλον δεν πειράζει. Είναι πιο απενοχοποιητικό από το να ψάχνω την ιδανική αρχή για κάτι που έχω αφηρημένα στο μυαλό μου. Και στο τέλος να μη με τρελαίνει κιόλας. 

Η τελική αφόρμηση για να μπω εν τέλει μέσα στο blog και να ξεκινήσω να γράφω, ήταν σκέψεις που έκανα μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς επέστρεφα σπίτι από έναν καφέ (ειλικρινά, με ποιον τρόπο μπαίνει stop στις σκέψεις όταν οδηγούμε μόνοι μας;). 

Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η εβδομάδα που πέρασα. Τρελή εβδομάδα. Ευτυχώς ήρθε το Σαββατοκύριακο γιατί νομίζω ότι δούλεψα παραπάνω από αυτό που άντεχε τελικά ο οργανισμός μου, το σώμα και το μυαλό μου μετά από ένα υπέροχο, αλλά αρκετά κουραστικό ταξίδι στη Νάπολη. 

Και εξακολουθώντας να μην ξέρω πώς ακριβώς να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι, παίρνω την απόφαση να μη με νοιάξει αυτή τη στιγμή. Είναι βράδυ, έχω ανάψει τα κεριά στο σπίτι, έχω βάλει κρασί να πίνω, έχω κλείσει το ίντερνετ στο κινητό για να μη με αποσπούν οι ειδοποιήσεις και απλά γράφω. Κάνω αυτό που έχω λυσσάξει να λέω σε όλους να κάνετε και με έχει βοηθήσει εμένα προσωπικά ουκ ολίγες φορές.

Παράλληλα, δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Τους τελευταίους μήνες περνώ αρκετό χρόνο μόνη. Κάνω πράγματα με εμένα και μόνο. Ιδιαίτερα από το νέο έτος κι έπειτα. Περπατάω μόνη, πηγαίνω για καφέ με ένα βιβλίο μαζί πριν από κάποια επαγγελματικά ή ιατρικά ραντεβού, πηγαίνω μόνη μου σινεμά.

Νομίζω απλά αποφάσισα να με βγάζω ραντεβού. 

Χωρίς να είναι μίζερο, που ξέρω ότι πολλοί μπορεί να το θεωρούν έτσι. 

Είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να σε κάνεις παρέα. Να κάθεσαι με τις σκέψεις σου. Απλά. Βάζοντας τα παπούτσια σου και βγαίνοντας έξω. Γνωρίζοντας ότι έχεις ανθρώπους, χωρίς όμως αυτοί να σε εμποδίζουν στο οτιδήποτε.

Δε με φοβίζουν οι σκέψεις μου. Αντιθέτως. Έχω την ευκαιρία να σκεφτώ αυτά που όντως με φοβίζουν, χωρίς απαραίτητα να ξέρω πώς να τα διαχειριστώ αποτελεσματικά.

Τέτοιες σκέψεις έκανα και απόψε στο αυτοκίνητο. Για όσα με φοβίζουν. Και εννοείται ότι νιώθω διφορούμενα συναισθήματα γι' αυτά. Κατά κύριο λόγο δε θα ήθελα κάποια πράγματα να με πιέζουν, να με προβληματίζουν, να μου προκαλούν δυσφορία μόνο στη σκέψη. Θέματα που στο παρελθόν δε μου τα προκαλούσαν όλα τα παραπάνω. Αλλά τα νιώθω τη δεδομένη στιγμή. Είναι οκ, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές θυμώνω με άλλους ανθρώπους ή με τον εαυτό μου για την πρόκληση αυτών. Και παραδόξως, δεν το λέω για να το πω και να με πείσω. Το εννοώ. 

Ζούμε καταστάσεις στη ζωή μας που μπορεί να μας αφήσουν κάποια κατάλοιπα. Γνωρίζουμε ανθρώπους που ίσως κάτι "τσιγκλίσουν" στην ψυχοσύνθεσή μας.   

Και ναι. Οκ. Είναι όντως οκ να μας βγάζουμε ένα ραντεβού που και που.

Ίσως μας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. 

Ουτοπία.

Ποια πραγματικότητα είναι η αληθινή;

Αυτή που ζεις ή αυτή που νιώθεις με την ψυχή ανοιχτή;

Ο ήχος της θάλασσας, το χρώμα του ουρανού, ο αέρας. 

Το δικό σου αύριο.

Μια ρεαλιστική ουτοπία. 

 

Εικόνες που φτιάχνουμε για να παραμείνουμε ζωντανοί.

Εικόνες που γεμίζουν το μέσα μας.

Μια απόδραση από το συνηθισμένο. Το μίζερο. Το γκρίζο.

Εκεί που όλα μοιάζουν διαφορετικά. Σχεδόν ψεύτικα. Ή μήπως όχι;

Ίσως η ουτοπία δεν είναι τόσο φανταστική.

Αλλά πέρα για πέρα πραγματική.

Ίσως είναι μια ανάγκη.

Για κάτι που θέλουμε να έχουμε και πρέπει να διεκδικήσουμε.

Σε μια εποχή που μας προκαλεί να χαονόμαστε, οφείλουμε να είμαστε ελεύθεροι μέσα μας.

Να θεραπεύουμε πληγές. 

Να δίνουμε χώρο. 

Να είμαστε αλληλέγγυοι. 

Να είμαστε τρυφεροί. 

Γιατί η ουτοπία είναι το αύριο, όπως λέει ο Σαραμάγκου.

«Η μεγάλη παρεξήγηση στην οποία πέφτουμε όλοι, είναι ότι τοποθετούμε στο μέλλον, εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα. Η ουτοπία είναι μια πραγματικότητα μόνο αν τη δεις με τα μάτια του τρελού Δον Κιχώτη: όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι».

(α)διέξοδος.

Μια πορεία προς την άβυσσο, απότομη και ανήλιαγη.

Με δρόμους σφραγισμένους και μια διαδρομή πρωτόγνωρη.

Γεμάτη ξερά κλαδιά και κάτι πρασινάδες.

Λυρικά λόγια ακούγονται τριγύρω.

Άγνωστη φωνή. Γνωστές λέξεις.

«Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου».

Που;

Εκεί που οδηγεί η καρδιά;

Αδιέξοδο.

Εκεί που οδηγεί το μυαλό;

Αδιέξοδο.

 

Κι αν οι δρόμοι είναι όλοι ανοιχτοί;

Κι αν η διαδρομή δεν είναι τελικά τόσο άγνωστη;

Κι αν σ’ αυτή την πορεία δεν είμαστε τόσο μόνοι;

 

Ο ήλιος μας λούζει.

Η άβυσσος έχει έδαφος.

Τα ξερόκλαδα βγάζουν άνθη.

Η διαδρομή δε βρίσκει αδιέξοδο.

Απλά σκύβουμε το κεφάλι.   

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε για άλλη μία φορά η Αριστέα μας. Συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν, στη Χριστίνα με το ποίημα "Άρριζοι" που κέρδισε την πρώτη θέση και ευχαριστούμε όλους όσους ψήφισαν.

Διαβάστε ΕΔΩ και τις υπόλοιπες συμμετοχές. Αξίζουν και με το παραπάνω την προσοχή σας.