Τα ραντεβού.

Είναι από αυτά τα κείμενα που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Όμως νιώθω την ανάγκη εδώ και μέρες να γράψω εδώ, χωρίς να ξέρω τι. Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω έτσι: Δηλώνοντας ότι δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Και αυτό μάλλον δεν πειράζει. Είναι πιο απενοχοποιητικό από το να ψάχνω την ιδανική αρχή για κάτι που έχω αφηρημένα στο μυαλό μου. Και στο τέλος να μη με τρελαίνει κιόλας. 

Η τελική αφόρμηση για να μπω εν τέλει μέσα στο blog και να ξεκινήσω να γράφω, ήταν σκέψεις που έκανα μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς επέστρεφα σπίτι από έναν καφέ (ειλικρινά, με ποιον τρόπο μπαίνει stop στις σκέψεις όταν οδηγούμε μόνοι μας;). 

Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η εβδομάδα που πέρασα. Τρελή εβδομάδα. Ευτυχώς ήρθε το Σαββατοκύριακο γιατί νομίζω ότι δούλεψα παραπάνω από αυτό που άντεχε τελικά ο οργανισμός μου, το σώμα και το μυαλό μου μετά από ένα υπέροχο, αλλά αρκετά κουραστικό ταξίδι στη Νάπολη. 

Και εξακολουθώντας να μην ξέρω πώς ακριβώς να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι, παίρνω την απόφαση να μη με νοιάξει αυτή τη στιγμή. Είναι βράδυ, έχω ανάψει τα κεριά στο σπίτι, έχω βάλει κρασί να πίνω, έχω κλείσει το ίντερνετ στο κινητό για να μη με αποσπούν οι ειδοποιήσεις και απλά γράφω. Κάνω αυτό που έχω λυσσάξει να λέω σε όλους να κάνετε και με έχει βοηθήσει εμένα προσωπικά ουκ ολίγες φορές.

Παράλληλα, δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Τους τελευταίους μήνες περνώ αρκετό χρόνο μόνη. Κάνω πράγματα με εμένα και μόνο. Ιδιαίτερα από το νέο έτος κι έπειτα. Περπατάω μόνη, πηγαίνω για καφέ με ένα βιβλίο μαζί πριν από κάποια επαγγελματικά ή ιατρικά ραντεβού, πηγαίνω μόνη μου σινεμά.

Νομίζω απλά αποφάσισα να με βγάζω ραντεβού. 

Χωρίς να είναι μίζερο, που ξέρω ότι πολλοί μπορεί να το θεωρούν έτσι. 

Είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να σε κάνεις παρέα. Να κάθεσαι με τις σκέψεις σου. Απλά. Βάζοντας τα παπούτσια σου και βγαίνοντας έξω. Γνωρίζοντας ότι έχεις ανθρώπους, χωρίς όμως αυτοί να σε εμποδίζουν στο οτιδήποτε.

Δε με φοβίζουν οι σκέψεις μου. Αντιθέτως. Έχω την ευκαιρία να σκεφτώ αυτά που όντως με φοβίζουν, χωρίς απαραίτητα να ξέρω πώς να τα διαχειριστώ αποτελεσματικά.

Τέτοιες σκέψεις έκανα και απόψε στο αυτοκίνητο. Για όσα με φοβίζουν. Και εννοείται ότι νιώθω διφορούμενα συναισθήματα γι' αυτά. Κατά κύριο λόγο δε θα ήθελα κάποια πράγματα να με πιέζουν, να με προβληματίζουν, να μου προκαλούν δυσφορία μόνο στη σκέψη. Θέματα που στο παρελθόν δε μου τα προκαλούσαν όλα τα παραπάνω. Αλλά τα νιώθω τη δεδομένη στιγμή. Είναι οκ, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές θυμώνω με άλλους ανθρώπους ή με τον εαυτό μου για την πρόκληση αυτών. Και παραδόξως, δεν το λέω για να το πω και να με πείσω. Το εννοώ. 

Ζούμε καταστάσεις στη ζωή μας που μπορεί να μας αφήσουν κάποια κατάλοιπα. Γνωρίζουμε ανθρώπους που ίσως κάτι "τσιγκλίσουν" στην ψυχοσύνθεσή μας.   

Και ναι. Οκ. Είναι όντως οκ να μας βγάζουμε ένα ραντεβού που και που.

Ίσως μας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.