Το πρώτο και απόλυτα γνωστό στάδιο.
Που με τα χρόνια κρατά λιγότερο. Για τους Χ και τους Ψ λόγους.
Αλλά είναι εκεί. Δηλώνει παρών.
Άρνηση συναισθημάτων.
"Το νιώθω, αλλά δε θέλω να το νιώθω αυτό. Όχι".
Όχι, συνέχεια ένα "όχι" στο στόμα.
Δεν είναι ότι έχεις πρόβλημα με τα συναισθήματα.
Είναι που περιμένεις να φύγουν τη στιγμή που εσύ θέλεις. Κι έχεις την απαίτηση.
Είναι που έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.
Είναι που αλλάζουν κι εσύ θέλεις τα προηγούμενα.
Λες και δεν ξέρεις ότι τα καλά έρχονται.
Υπήρξαν πριν από λίγο, θα υπάρξουν ξανά.
Κι ας είναι το μυαλό πιεσμένο. Κι ας είναι το σώμα μετέωρο. Κι ας θέλεις να αφήσεις ανθρώπους να δουν μέσα σου. Αλλά ταυτόχρονα δε θέλεις.
Έχεις σκέψεις εύθραυστες. Ευάλωτες. Δεν τους δίνεις χώρο να αναπνεύσουν. Δε σου δίνεις χρόνο να αναπνεύσεις. Περιμένεις να ξεμπερδευτούν μόνες τους. Να πάρουν την πρωτοβουλία γιατί "αν είναι δυνατόν", κουράστηκες.
Και περιμένεις, περιμένεις... Μα μήπως πρέπει να περιμένεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου;
Η άρνηση των συναισθημάτων από μόνη της Γιώτα μου είναι μια πόρτα που κλείνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όμως βλέπουμε τα πράγματα και από την άλλη, την θετική τους πλευρά, τότε μπορεί να βρει κάποιος και λύσεις που ούτε τις φαντάζεται αφού είναι βέβαιο ότι όλα, ακόμα και τα συναισθήματα έχουν δυο όψεις, αρκεί να ψάξουμε και θα τις βρούμε.
Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα. φιλιααα
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Αρνούμαστε τα συναισθήματά μας ή τα καταπίνουμε και μετά αυτά τρώνε το μέσα μας.
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα αγαπημένη μου!
Αυτό το "το νιώθω, αλλά δε θέλω να το νιώθω" είναι όντως το πιο δύσκολο κομμάτι, κι όμως δείχνει ότι έχουμε συνειδητοποιήσει την κατάστασή μας, κι αυτό είναι το ήμισυ τού παντός.. Είναι η ευκαιρία να το γυρίσουμε το παιχνίδι, και να αρχίσουμε να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας.. Καληνύχτα μικρό σοφό Γιωτουλίνι.. 🍂🎁🧡
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν τα αναγνωρίζουμε, σίγουρα μπορούμε μετά να τους δώσουμε και το χώρο που χρειάζονται.
ΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Πέτρα μου!