Χρόνια...

Δωσ' μου ένα μέρος να κρυφτώ, να σιγοτραγουδώ 
για όλα αυτά που αδυνατώ, δίπλα μου να κρατήσω.
Ή ένα ψέμα να φορώ, να το 'χω φυλαχτό
μιας και στο κόσμο σας μ' αλήθεια, δεν μπορώ να ζήσω.

Εύκολο να αλλοτριωθώ, να γίνω ένα κι εγώ
μ' όλα τ' άψυχα του κόσμου και να συνεχίσω
να φεύγω απ' τις αναποδιές, να ντρέπομαι το χθες
ψέματα να μου λέω: "Ζωή, εγώ δεν θα λυγίσω..."

Χρόνια.. Χιλιάδες χρόνια, σε περιμένω 
με αλυσίδες, θεριό δεμένο.
Νιώθω πως θα γυρίσεις, για να με λύσεις.
Μη με αφήσεις άλλο, αργοπεθαίνω....

Δωσ΄ μου έναν καθαρό ουρανό, μέσα του να πετώ
γιατί ο κόσμος εδώ γύρω μου έχει αρρωστήσει.
Κρύβεται μέσα στις σκιές, αλλάζει έρωτες
ξεχνάει αγάπες δυνατές, μαζί με κάθε δύση.

Νομίζει κρύβεται η χαρά, μες τα φανταχτερά.
Ψάχνει να βρει με λύσσα, όλα τ' ακριβοστολισμένα.
Όσο για μένα, μη ρωτάς... Δεμένος καρτερώ
εσένα να με σώσεις -τα 'χω εντελώς χαμένα- 

Χρόνια.. Χιλιάδες χρόνια, σε περιμένω 
με αλυσίδες, θεριό δεμένο.
Νιώθω πως θα γυρίσεις, για να με λύσεις.
Μη με αφήσεις άλλο, αργοπεθαίνω....

Χιλιάδες χρόνια σκεπασμένος από χιόνια συμπόνια
και μόνη μου παρηγοριά - να 'ρθουν ξανά τα χελιδόνια.
Ψυχή μου βάστα, τ' αμμόπλαστά τους κάστρα
πέφτουνε ένα-ένα-ένα, όπως στο σύμπαν τ' άστρα.
Ψυχή μου βάστα και άστους να πολυμιλάνε
μ' ό,τι δεν φτάνουν, θα ασχολιούνται και θα σκάνε.

Πώς θα γευτώ αγάπη; Αφού δεν ξέρω ν' αγαπώ.
Είχα ακούσει γι' αυτήνα, μια φορά κι ένα καιρό.
Μ' ακόμα κάτι καρτερώ, ακόμα κάτι περιμένω
εξόριστος στο κόσμο αυτό, με αλυσίδες θεριό δεμένο.

Με πράξεις προσπαθώ κι όχι με στόμα ανοιγμένο
πάντα μια σπίθα να φτάνει, από σβηστό να με κάνει αναμμένο
την ώρα που αργοπεθαίνω, φωνάζω και επιμένω
παραμένω σταθερός σε ό,τι πιστεύω, 
από κανένα δεν παίρνω - στο πλάι μου γέρνω.
Τα κάγκελά σου, δεν μπορούν να με κρατάν φυλακισμένο.

Γλυκό μεθύσι μου, στο γρίφο μου βρήκα τη λύση μου
και το γιορτάζω πετάω, απ' την ανατολή στη δύση μου.
Το κόσμο που γυρνάει κάνω ανάκατο,
μα ακόμα -κοίτα με!- πατώ σε κόσμο υπαρκτό.
Και τα καράβια μου, ναυάγια στο βυθό, μα δεν με νοιάζει
Είναι οι νεράιδες μου εδώ.... Τίποτα δεν με τρομάζει.

Το ποτάμι κυλάει κι όπου θέλει ας με πάει
τη μια με φτιάχνει, την άλλη με χαλάει.
Μα έχω κρυφή ελπίδα, πως ό,τι άσχημο είδα
ίσως να φταίει η χαλασμένη μου πυξίδα.

Αν και φέτος οι Stavento με στεναχώρησαν...αααααχ... <3
Καληνύχτα!
Giwta Ar... :*