That's life..

Πάλι!

Πάλι βρίσκομαι σε αδιέξοδο

και πάλι τείνω προς το ασφαλές.

Αλλά φοβάμαι..

Φοβάμαι για το μέλλον.

Ή μάλλον δε φοβάμαι!

Λυπάμαι! Για τα όνειρά μου.

Αγανακτώ με εμένα,

με τα πιστεύω μου,

με την αδυναμία μου να υλοποιήσω αυτά που θέλω.

Αγανακτώ με τους φόβους μου,από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο.

Και να 'μαστε πάλι από την αρχή.

Το αδιέξοδο.

Δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω που βρίσκομαι

και ζαλίζομαι συνέχεια.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.

Τα δάκρυα μου φαίνεται ότι έμαθα να τα συγκρατώ.

Προσπαθώ τουλάχιστον..όχι μόνο μπροστά σε άλλους, αλλά και όταν είμαι μόνη μου..

Δεν μπορώ να ανεχτώ ότι είμαι παιδί του 21ου αιώνα.

Ένα παιδί που έχει τα πάντα μα συνάμα δεν έχει τίποτα.

Ξέρω..λένε πως αν θέλεις κάτι πολύ, το καταφέρνεις..

Στην εποχή μας όμως δεν εξαρτώνται όλα από εμάς.

Πολλοί είναι οι παράγοντες που μας περιορίζουν.

Και τρομάζω στην ιδέα ότι κυνηγάω το άπιαστο.

Τρομοκρατούμαι όταν σκέφτομαι πως ίσως στην προσπάθειά μου να κάνω αυτό το κάτι,

χάσω τελικά το νόημα.

Ενδεχομένως να πρέπει να το πάρω απόφαση.

Μα δε θέλω!

Όλα θα τα καταφέρω.

Και αυτά για τα οποία πιέζομαι

και αυτά που πραγματικά επιθυμώ.

Πόσο δύσκολη είναι τελικά η ζωή.

Και αυτό φαίνεται μεγαλώνοντας.

Τα ''σταυροδρόμια'' σου χτυπούν την πόρτα

και έχουν την απαίτηση να διαλέξεις δρόμο.

Ποιο δρόμο να πάρεις όμως αφού δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει;;

Μία δύσκολη απόφαση πρέπει να πάρεις και το δίλημμα μεγαλώνει.

Ξέρεις ποιος από τους δύο δρόμους σε βγάζει σε καθαρό ουρανό

και ποιος πρόκειται να σε παγιδέψει;  

Αν δεν ξέρεις, κάνε αυτό που σου λέει η λογική.

Όταν όμως αυτή εθελοτυφλεί;

Πώς θα καταφέρεις να την ξεμπλοκάρεις και να της δείξεις το σωστό;

Πώς και πότε;

Όχι τουλάχιστον όταν θα είναι πολύ αργά για πισωγυρίσματα..

Καλό βράδυ..

Giwta Ar..:**