~.........~

Είναι μέρες σαν τη σημερινή που απλά θέλω να είμαι ένα ρομπότ, να μη νιώθω τίποτα. Να μην έχω τη δυνατότητα ούτε να κλάψω, ούτε να αισθανθώ το οτιδήποτε. Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι κάνω πραγματικά πάνω στη γη. Οι κόποι μου θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα, γι' αυτό είμαι σίγουρη, αλλά στη συνέχεια τι θα γίνει; Γιατί πάω γαμώτο συνέχεια στα τυφλά;
Και δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Ορισμένες στιγμές θέλω να είμαι μόνη μου. Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου και δυστυχώς αυτή την αυστηρότητα προσπαθώ να την "επιβάλλω" και στους άλλους. Είμαι συζητήσιμη, αλλά μόνο όταν μου μιλάνε σοβαρά.
 Δεν αντέχω! Πιέζομαι από παντού! Μακάρι να ήταν μόνο τα μαθήματα. Αλλά δεν είναι.. Για 'μένα πιο σημαντική είναι η φιλία από τα μαθήματα. Αν έχω αγάπη, μπορώ να πάω παντού. Το διάβασμα δε θα μου προσφέρει αγάπη. Το συγκεκριμένο διάβασμα. Απλά δεν αντέχω. Στη ζωή μου θέλω να επικρατεί ηρεμία, πειθαρχία και σοβαρότητα με αστεία και πλάκες όταν πρέπει, αρκεί να μην είναι χυδαίες, έχω μπουχτίσει απ' αυτές. Έτσι είμαι, δεν μπορώ ούτε και θέλω ν' αλλάξω.
 Συγγνώμη για την απότομη συμπεριφορά μου. Πραγματικά, συγγνώμη. Απλά κάνω προσπάθειες για να ελέγξω τον εαυτό μου, όμως χρειάζομαι βοήθεια σ' αυτό. Μόνη μου δε θα τα καταφέρω. Δε μπορώ να νιώθω άχρηστη. Φοβάμαι να μείνω για πάντα μόνη μου. Μα γιατί απωθώ όσους ανθρώπους βρίσκονται δίπλα μου; Δεν αντέχω! Δεν αντέχω! Δεν ξέρω τι να κάνω.
 Όλοι έχουμε προβλήματα. Δεν μπορείς να πεις "τα δικά μου είναι μεγαλύτερα απ' τα δικά σου". Μπορείς να μετρήσεις τα προβλήματα; Για 'σένα το δικό μου πρόβλημα μπορεί να είναι ανόητο, για 'μένα όμως όχι. Δε μπορώ! Τα μάτια μου καίνε.
Και καταφέρνω να βγάζω τα πάντα απ' το μυαλό μου όταν διαβάζω γιατί πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη. Τα καταφέρνω!! Είμαι περήφανη γι' αυτό. Αλλά δε μπορώ την άνευ λόγου και αιτίας "επίθεση" όταν και καλά το θέμα έχει κλείσει. Εγώ είπα την τελευταία μου κουβέντα. Δε θα ξανά επιτρέψω στα μάτια μου να στάζουν δάκρυα μέσα στο λεωφορείο και να με βλέπουν όλοι οι επιβάτες. Απλά, είμαι συζητήσιμη. Αυτό θέλω να γνωρίζετε όλοι. Αρκεί να μην πρόκειται για βλακεία. Δε μ΄αρέσει να με χαρακτηρίζουν με οποιοδήποτε επίθετο. Δεν αναφέρομαι μόνο στους αρνητικούς χαρακτηρισμούς! Νιώθω άβολα όταν λένε μπροστά μου "τι καλό παιδί, ευγενικό, είναι δυναμική, θα πετύχει" και άλλα τέτοια.  Αλλά εξοργίζομαι όταν με χαρακτηρίζουν χωρίς καν να με ξέρουν. "Ίσως να νιώθεις ασφαλής έτσι". Ποιος σου έδωσε γαμώτο το δικαίωμα;
Και δεν είναι μόνο αυτό. Πιέζομαι τόσο πολύ που φέρομαι παράλογα. Είτε θα βάζω τα κλάματα, είτε θα νευριάζω. Είτε και τα δύο μαζί. Τους φίλους μου τους αγαπάω γιατί τους έχω επιλέξει και έχουμε αναπτύξει έναν ιερό (έτσι τον θεωρώ) δεσμό. Αλλά κάποιες φορές συμφωνώ απόλυτα με τη φράση    " μακριά κι αγαπημένοι".
Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να πάω στο φροντιστήριο και να δω τα κορίτσια για να νιώσω καλά και άνετα. Δεν είναι δυνατόν! Και μάλλον πλέον το πρόβλημα είναι δικό μου. Έτσι φαίνεται. Απλά δεν αντέχω κάποια πράγματα. Φοβάμαι μην ξεσπάσω πάλι ξαφνικά. Αυτό το φοβάμαι πολύ. Αλλά είναι επτά μήνες μόνο, σωστά; Μετά... δεν ξέρω καν το μετά. Και το μετά φοβάμαι. Και το όνειρο που θέλω να ακολουθήσω φοβάμαι. Και τον ίδιο μου τον εαυτό φοβάμαι. Αυτό. Ενώ προσπαθώ να έχω τον έλεγχο στη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι όλα είναι ένα μπάχαλο. Δεν μπορώ να καθαρίσω όλο αυτό το μπάχαλο μόνη μου. Όλοι οι φίλοι μου ζορίζονται αυτή την περίοδο. Αλλά αν διαβάσει αυτό το άρθρο το άτομο που μου έχει πει πως μπαίνει κάθε μέρα στο blog μου, να ξέρει πως το αγαπώ, όπως και την υπόλοιπη παρέα. Απλά αγανακτώ. Ξέσπασα. Επτά μήνες είναι μόνο. Θα χαλαρώσω. Συγγνώμη για την απότομη συμπεριφορά μου, αλλά χρειάζομαι κάποιον να με καταλαβαίνει. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Θέλω κάποιον να με καταλαβαίνει και να μη χρειάζεται να του πω τι έχω. Να με αγκαλιάζει και να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Είμαι εδώ για όποιον με χρειαστεί. Αλλά δεν έχω αλλάξει από μόνη μου. Άλλοι άλλαξαν και με ανάγκασαν να αλλάξω κι εγώ. Φταίω για πολλά, αλλά όχι για όλα!

Καλό βράδυ..

Giwta Ar..:**