Στο άγνωστο*

Πέτυχα τυχαία στις ειδήσεις να μιλούν για μία παράσταση που "αναστήθηκε" μετά από πολλά χρόνια! Αναφέρομαι στην παράσταση "Η γειτονιά των αγγέλων" που αναβιώνει μετά από πολλά χρόνια στο θέατρο Κοτοπούλη του Εθνικού Θεάτρου με πρωταγωνιστές το Νίκο Ψαρρά, τη Μαρίνα Ασλάνογλου, τον Ταξιάρχη Χάνο και άλλους αξιόλογους ηθοποιούς. Δεν ξέρω κατά πόσο το θέμα της παράστασης είναι καλό ή κατά πόσο έχει βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν προτείνω σε κανένα που μένει στην Αθήνα να πάει να τη δει, από τη στιγμή  που εγώ η ίδια δεν την έχω παρακολουθήσει.
Απλά με απασχολεί το μέλλον μου, είμαι ανήσυχη γι' αυτό και η παραπάνω είδηση μου έφερε πάλι τα ίδια στο μυαλό.
Το συγκεκριμένο κείμενο πάει ως απάντηση σε μια καλή φίλη που πριν λίγες μέρες μου είπε κάτι, αλλά προτίμησα να μην απαντήσω εκείνη τη στιγμή. Αντιθέτως, έκατσα και σκέφτηκα!
Έχω αποφασίσει τι θέλω να κάνω, τι θέλω να γίνω, ποιο επάγγελμα θέλω να ακολουθήσω. Δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να έχεις ένα ισχυρό πτυχίο, όπως Νομικής, Ψυχολογίας, Οικονομικών, και έπειτα να κάνεις -ίσως- αυτό που πραγματικά θέλεις. Στις μέρες μας, τι σημασία έχει πραγματικά να έχεις ένα τέτοιο πτυχίο; Πόσοι δικηγόροι αλήθεια δεν είναι άνεργοι; Πλέον τα παιδιά βλέπουν ότι σπουδάζοντας Παιδαγωγικά ή Φιλολογία δε θα βρουν στο μέλλον εύκολα εργασία. Τελικά στρέφονται σε επαγγέλματα όπως είναι αυτά του ψυχολόγου, του οικονομολόγου ή ακόμη και του δικηγόρου. Δεν αναφέρομαι σαφώς σ' αυτούς που πραγματικά το θέλουν. Αλλά φέτος ακούω τόσους συμμαθητές και φίλους μου να θέλουν να περάσουν Ψυχολογία. Εντάξει, πολλοί το θέλουν. Αλλά ποιος εγγυάται τη σύντομη επαγγελματική τους αποκατάσταση; Φυσικά και δεν πρόκειται για δημόσιο που μόνο με διαγωνισμούς ΑΣΕΠ μπαίνεις. Οπότε λες "θα βρω πιο εύκολα". Συμφωνώ!
Επίσης συμφωνώ στο ότι το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω είναι τελείως φλου. Ναι, από την Πέμπτη Δημοτικού ήθελα να το κάνω αυτό. Οι γονείς μου στην αρχή μου είπαν "θα σου περάσει". Το αποδέχτηκα, αλλά πάντα κάτι με έτρωγε. Το σκεφτόμουν συχνά. Είδα ότι με τον πέρασμα των χρόνων δε μου περνούσε. Πέρυσι έλεγα "ίσως Φιλολογία, ίσως Οικονομικά, ίσως, ίσως, ίσως..". Με είχε ρωτήσει κάποιος τι πραγματικά θέλω να γίνω και του απάντησα. Ένας από τους δικούς μου ανθρώπους μου είπε ότι θα φάω τα μούτρα μου, αργότερα βέβαια μου εξήγησε ότι δεν το εννοούσε έτσι όπως το εξέλαβα.
Είναι δύσκολη για 'μένα η απόφαση που παίρνω. Δεν ξύπνησα μία ωραία πρωία και είπα "να τι θα κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου". Απλά θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους  να μου πουν "Ναι, κάν' το" όπως θα μου το έλεγαν αν αποφάσιζα να σπουδάσω λ.χ. Ψυχολογία. Τα "αλλά" δε με ενδιαφέρουν. Τα ξέρω καλύτερα απ' όλους. Απλά πιστεύω ότι "τρικλοποδιά" βάζεις στον εαυτό σου όταν σπουδάζεις κάτι που δε σ' αρέσει πραγματικά. Πιθανότατα βέβαια να αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι γι' αυτό στη διάρκεια των σπουδών σου. Με ξέρω αρκετά καλά για να μπορώ να αντιληφθώ κάποια πράγματα. Αν σπουδάσω κάτι διαφορετικό, αυτό που πραγματικά θέλω δε θα το κάνω έπειτα. Ούτε με μεταπτυχιακά, ούτε με τίποτα. Αυτό δε "μαθαίνεται" έτσι. Είναι σα να μου δίνεται μία ευκαιρία τώρα και να λέω "θα τη βάλω στην ντουλάπα και θα τη χρησιμοποιήσω μετά από τέσσερα χρόνια". Οι ευκαιρίες δεν είναι αθάνατες. Αν σου δοθούν τώρα και δεν τις χρησιμοποιήσεις, δε θα σε περιμένουν.
Και για το μέλλον μου είμαι πρωτόγνωρα αισιόδοξη. Διάβασα πρόσφατα τη φράση "ακολούθα τα όνειρά σου, αυτά ξέρουν το δρόμο" και αποφάσισα να την κάνω motto μου.
Και τέλος πάντων, ποιος είπε ότι θα επιτύχω σ' αυτό που θέλω να κάνω; Μπορεί να μην έχω ταλέντο, μπορεί να μη μου ανοιχτούν πόρτες, μπορεί να μετανιώσω για την επιλογή μου και στην τελική να μην το κυνηγήσω. Καλύτερα να το κάνω τώρα κι ας το μετανιώσω αργότερα, παρά να μείνω με απωθημένα. Ποιος λέει ότι το μέλλον μας καθορίζεται από το τι θα σπουδάσουμε; Τόσοι και τόσοι παράτησαν τις σπουδές τους για να κάνουν αυτό που ήθελαν.
Και δεν το κρύβω πως αν έμενα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, θα σπούδαζα κάτι άλλο πρώτα και μετά... Αλλά μένω Κρήτη και είναι δύσκολα τα πράγματα.
Αυτό είναι το Plan A.  Αν δεν το πετύχω δεν πειράζει. Εντάξει, θα μου πεις "τέσσερα χρόνια σπουδές μάταια". Εδώ δε θα συμφωνήσω. Ακόμη κι αν δεν ασχοληθείς μ' αυτό που σπούδασες σίγουρα κάτι σου μένει για τη μετέπειτα ζωή σου.
Πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε όχι μόνο Plan A, αλλά και Plan B, Plan C, Plan D και πάει λέγοντας.
Αν στεκόμασταν σε μία αποτυχία, αλίμονο μας! Δε θα υπήρχε λόγος να ζούμε!

Καλό βράδυ.. 

Giwta Ar.. :**