Η Αποκριά.

Πλησιάζουν οι Απόκριες.. Οι μάσκες μπαίνουν ή βγαίνουν, αλήθεια; Γιατί τώρα τελευταία φοριούνται πολύ. Ο σημερινός άνθρωπος έχει μάθει να προσποιείται για το οτιδήποτε. Προσπαθεί να κρυφτεί από κάτι που τρομάζει τον ίδιο ή από κάτι που δε θέλει να δείξει στους άλλους.
Έτσι λοιπόν οι σημερινές μάσκες χωρίζονται σε δύο είδη.
Κάποιες απ' αυτές είναι ακίνδυνες και χρησιμοποιούνται από άτομα τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να καλύψουν ό,τι αισθάνονται. Φοβούνται να προβάλλουν, να βγάλουν προς τα έξω τα συναισθήματά τους και αυτό είναι τρομακτικό. Πώς γίνεται να σου κάνουν ένα δώρο, ένα μικρό συμβολικό δώρο και να μη δείξεις ανοιχτά τη χαρά σου; Πώς γίνεται να αντιμετωπίσεις μία αποτυχία ή ένα θλιβερό γεγονός χωρίς να ρίξεις μία σταγόνα δάκρυ; Πώς γίνεται να νοιάζεσαι για κάποιον και  δικά σου "τροχοπέδη" να μη σ' αφήνουν να δώσεις άπληστη αγάπη σ' αυτόν; Πως γίνεται να ερωτεύεσαι και να μην το δείχνεις; Τέλος, πώς γίνεται να σε προσβάλλει κάποιος και να μένεις άπραγος, χωρίς καμία αντίδραση;
Όταν ο άνθρωπος κρατά μέσα του αυτά που νιώθει και αυτά που πιστεύει, κάποια στιγμή ξεσπάει και οι απώλειες είναι πολύπλευρες. Ο Αριστοτέλης είχε μιλήσει για τη "μεσότητα". Κάθε συναίσθημα και πράξη πρέπει να έχει ένα μέσο. Για παράδειγμα, ένα άτομο πρέπει να είναι πράο, ούτε τελείως αναίσθητο μα ούτε και υπερβολικά οξύθυμο. Όμως σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα κάτι τέτοιο είναι αδύνατο και μπορώ να πως ότι με χαροποιεί αυτό. Η αντίδραση είναι μία υπερβολή, ξεφεύγει απ' το μέσον, αλλά αποδεικνύει πως δεν είναι κανείς μας ρομπότ. Μιλάμε για ανθρώπους, όχι για μηχανοκίνητα αντικείμενα. Έτσι λοιπόν καταλαβαίνει κανείς πως τα προσωπεία, οι μάσκες που κρύβουν συναισθήματα φαινομενικά είναι ακίνδυνες, αλλά στην ψυχολογία του ατόμου έχει ολέθριες συνέπειες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κλόουν. Ποιος αλήθεια δεν τρομάζει με το ψεύτικο χαμόγελό του; Ένα χαμόγελο πίσω από το οποίο μπορεί να κρύβεται θλίψη, πόνος. Και αυτά τα συναισθήματα είναι καλά κρυμμένα. Κανείς δε θα καταλάβει ποτέ τι υπάρχει πίσω απ' αυτό το χαμόγελο. Αν όντως αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα ή αν χρησιμεύει σαν μάσκα ικανή να καλύψει την έκφραση των ματιών..

 

Άλλες ωστόσο μάσκες κρύβουν σοβαρές αλήθειες. Πολλοί άνθρωποι κρύβουν τη σοβαρότητά τους πίσω από το χιούμορ και τα πραγματικά τους θέλω πίσω από ένα είδος "ανωριμότητας". Εκφράζονται παίζοντάς το "χαζοί" γιατί φοβούνται πως το μέλλον που θέλουν να επιλέξουν για τους εαυτούς τους δε θα τους επιτρέπει έναν ανέμελο βίο. Κάποιες φορές οι άνθρωποι επιδιώκουν να φορέσουν τη χειροποίητη μάσκα τους μήπως και ανακαλύψει κανείς αυτά τα "θέλω" τους που όσο κι αν τα φωνάζουν, στην πραγματικότητα τα φοβούνται. Ναι, είναι ωραίο να κάνεις όνειρα, μεγάλα ή μικρά δεν έχει σημασία, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε λανθάνεται ο φόβος. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος σταματήσει να φοβάται αυτά που πραγματικά θέλει, τότε θα βγάλει τη μάσκα του και θα ζήσει. Απλά θα ζήσει.

Το τρομακτικό όμως με τις μάσκες βρίσκεται αλλού. Τι γίνεται αλήθεια όταν κάποιος κρύβει αυτό που πραγματικά είναι πίσω από τη σοβαροφάνειά του; Όλοι έχουν την εντύπωση ενός σοβαρού παιδιού με σύνεση, ενός καλού οικογενειάρχη με μια υγιή συμπεριφορά.. και λίγο αργότερα μαθαίνεις πως αυτό το παιδί καπνίζει κάτι που δε θα έπρεπε να καπνίζει, ενώ ο οικογενειάρχης χτυπάει τη γυναίκα του. 

Το πρόβλημα όμως έγκειται αλλού. Τέτοιου είδους πράξεις ικανοποιούν όσους τις τελούν και κάτι τέτοιο φαντάζει απόλυτα τραγικό και συνάμα απωθητικό. Τόση σοβαροφάνεια για να δείξεις τι; Ότι είσαι σωστός στις υποχρεώσεις σου, απέναντι στους άλλους αλλά και στον ίδιο σου τον εαυτό;

Όταν κανείς κάνει κακό στον εαυτό του και δεν το λέει, τότε ναι, κρύβεται, φοράει μάσκα ικανή να καλύψει ψυχικά τραύματα και λειτουργεί σαν εμπόδιο που δεν επιτρέπει στο άτομο να μιλήσει σε κάποιον για το πρόβλημά του.

Όταν κανείς κάνει κακό στους γύρω σου, αλλά προς τα έξω, προς τα εκεί που θα έχει κάποιο όφελος δείχνει ένα πρόσωπο χαμογελαστό που εκπέμπει γοητεία και αυτοπεποίθηση, τότε αυτόματα θεωρείται άτομο εμπιστοσύνης.

 Όμως οι περισσότεροι είμαστε τόσο επιφανειακοί στις σχέσεις μας, που αν κυνηγάμε το συμφέρον έχουμε το βλέμμα στραμμένο προς αυτό το στόχο και παραβλέπουμε όσα μπορεί να μας βλάψουν. Δεν κοιτάμε τον άλλο στα μάτια για να δούμε την αλήθεια του. Αυτό! Δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε την αλήθεια.. Όταν όμως εξασκήσουμε το "άθλημα", τότε η μάσκες θα πέσουν και η πραγματικότητα θα δείξει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Γι' αυτό δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες-προσωπεία. Γιατί είναι ντροπή να κρύβουμε ό,τι αισθανόμαστε. Γιατί μιλάμε για έλλειψη παιδείας που μας έφερε εδώ που μας έφερε, αλλά ποιος ανέφερε τις μάσκες που έκρυψαν αλήθειες και προέβαλαν ψεύδη; Και τέλος πάντων γιατί πάνω απ' όλα το συμφέρον;

Πάψαμε να δείχνουμε την ανθρωπιά μας, τον ίδιο μας τον εαυτό, τα "θέλω" και τα "πιστεύω" μας για να μη μας κατακρίνει ο απεναντινός ή ο παραδιπλανός. Αν συνεχίσουμε μ' αυτό το ρυθμό τελικά που θα πάμε; Μήπως ν' αρχίσουμε να φοβόμαστε ότι θα μείνουμε μόνοι;

Καλό βράδυ..

Giwta Ar..:**