«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

~.........~


Είναι μέρες σαν τη σημερινή που απλά θέλω να είμαι ένα ρομπότ, να μη νιώθω τίποτα. Να μην έχω τη δυνατότητα ούτε να κλάψω, ούτε να αισθανθώ το οτιδήποτε. Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι κάνω πραγματικά πάνω στη γη. Οι κόποι μου θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα, γι' αυτό είμαι σίγουρη, αλλά στη συνέχεια τι θα γίνει; Γιατί πάω γαμώτο συνέχεια στα τυφλά;
Και δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Ορισμένες στιγμές θέλω να είμαι μόνη μου. Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου και δυστυχώς αυτή την αυστηρότητα προσπαθώ να την "επιβάλλω" και στους άλλους. Είμαι συζητήσιμη, αλλά μόνο όταν μου μιλάνε σοβαρά.
 Δεν αντέχω! Πιέζομαι από παντού! Μακάρι να ήταν μόνο τα μαθήματα. Αλλά δεν είναι.. Για 'μένα πιο σημαντική είναι η φιλία από τα μαθήματα. Αν έχω αγάπη, μπορώ να πάω παντού. Το διάβασμα δε θα μου προσφέρει αγάπη. Το συγκεκριμένο διάβασμα. Απλά δεν αντέχω. Στη ζωή μου θέλω να επικρατεί ηρεμία, πειθαρχία και σοβαρότητα με αστεία και πλάκες όταν πρέπει, αρκεί να μην είναι χυδαίες, έχω μπουχτίσει απ' αυτές. Έτσι είμαι, δεν μπορώ ούτε και θέλω ν' αλλάξω.
 Συγγνώμη για την απότομη συμπεριφορά μου. Πραγματικά, συγγνώμη. Απλά κάνω προσπάθειες για να ελέγξω τον εαυτό μου, όμως χρειάζομαι βοήθεια σ' αυτό. Μόνη μου δε θα τα καταφέρω. Δε μπορώ να νιώθω άχρηστη. Φοβάμαι να μείνω για πάντα μόνη μου. Μα γιατί απωθώ όσους ανθρώπους βρίσκονται δίπλα μου; Δεν αντέχω! Δεν αντέχω! Δεν ξέρω τι να κάνω.
 Όλοι έχουμε προβλήματα. Δεν μπορείς να πεις "τα δικά μου είναι μεγαλύτερα απ' τα δικά σου". Μπορείς να μετρήσεις τα προβλήματα; Για 'σένα το δικό μου πρόβλημα μπορεί να είναι ανόητο, για 'μένα όμως όχι. Δε μπορώ! Τα μάτια μου καίνε.
Και καταφέρνω να βγάζω τα πάντα απ' το μυαλό μου όταν διαβάζω γιατί πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη. Τα καταφέρνω!! Είμαι περήφανη γι' αυτό. Αλλά δε μπορώ την άνευ λόγου και αιτίας "επίθεση" όταν και καλά το θέμα έχει κλείσει. Εγώ είπα την τελευταία μου κουβέντα. Δε θα ξανά επιτρέψω στα μάτια μου να στάζουν δάκρυα μέσα στο λεωφορείο και να με βλέπουν όλοι οι επιβάτες. Απλά, είμαι συζητήσιμη. Αυτό θέλω να γνωρίζετε όλοι. Αρκεί να μην πρόκειται για βλακεία. Δε μ΄αρέσει να με χαρακτηρίζουν με οποιοδήποτε επίθετο. Δεν αναφέρομαι μόνο στους αρνητικούς χαρακτηρισμούς! Νιώθω άβολα όταν λένε μπροστά μου "τι καλό παιδί, ευγενικό, είναι δυναμική, θα πετύχει" και άλλα τέτοια.  Αλλά εξοργίζομαι όταν με χαρακτηρίζουν χωρίς καν να με ξέρουν. "Ίσως να νιώθεις ασφαλής έτσι". Ποιος σου έδωσε γαμώτο το δικαίωμα;
Και δεν είναι μόνο αυτό. Πιέζομαι τόσο πολύ που φέρομαι παράλογα. Είτε θα βάζω τα κλάματα, είτε θα νευριάζω. Είτε και τα δύο μαζί. Τους φίλους μου τους αγαπάω γιατί τους έχω επιλέξει και έχουμε αναπτύξει έναν ιερό (έτσι τον θεωρώ) δεσμό. Αλλά κάποιες φορές συμφωνώ απόλυτα με τη φράση    " μακριά κι αγαπημένοι".
Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να πάω στο φροντιστήριο και να δω τα κορίτσια για να νιώσω καλά και άνετα. Δεν είναι δυνατόν! Και μάλλον πλέον το πρόβλημα είναι δικό μου. Έτσι φαίνεται. Απλά δεν αντέχω κάποια πράγματα. Φοβάμαι μην ξεσπάσω πάλι ξαφνικά. Αυτό το φοβάμαι πολύ. Αλλά είναι επτά μήνες μόνο, σωστά; Μετά... δεν ξέρω καν το μετά. Και το μετά φοβάμαι. Και το όνειρο που θέλω να ακολουθήσω φοβάμαι. Και τον ίδιο μου τον εαυτό φοβάμαι. Αυτό. Ενώ προσπαθώ να έχω τον έλεγχο στη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι όλα είναι ένα μπάχαλο. Δεν μπορώ να καθαρίσω όλο αυτό το μπάχαλο μόνη μου. Όλοι οι φίλοι μου ζορίζονται αυτή την περίοδο. Αλλά αν διαβάσει αυτό το άρθρο το άτομο που μου έχει πει πως μπαίνει κάθε μέρα στο blog μου, να ξέρει πως το αγαπώ, όπως και την υπόλοιπη παρέα. Απλά αγανακτώ. Ξέσπασα. Επτά μήνες είναι μόνο. Θα χαλαρώσω. Συγγνώμη για την απότομη συμπεριφορά μου, αλλά χρειάζομαι κάποιον να με καταλαβαίνει. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Θέλω κάποιον να με καταλαβαίνει και να μη χρειάζεται να του πω τι έχω. Να με αγκαλιάζει και να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Είμαι εδώ για όποιον με χρειαστεί. Αλλά δεν έχω αλλάξει από μόνη μου. Άλλοι άλλαξαν και με ανάγκασαν να αλλάξω κι εγώ. Φταίω για πολλά, αλλά όχι για όλα!



Καλό βράδυ..
Giwta Ar..:**

6 σχόλια:

  1. Τα περάσαμε κι εμείς. Υπομονή.
    Κι εγώ είχα ένα περίεργο ζήτημα περίπου παραμονές Πανελληνίων με κάποιον που με στεναχώρησε μα ανακάλυψα πως πρέπει να κρατάς την ψυχραιμία σου, να συγκεντρωθείς και θα δεις πως θα γράψεις το κατιτίς σου. Και μια συμβουλή που δεν ξέρω αν κολλάει με το θέμα σου: Μην ψάχνεις πάντα το νόημα πίσω από τις λέξεις.Μερικές φορές οι ίδιες οι λέξεις σου λένε την αλήθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πανελλήνιες είναι, θα περάσουν!
      Και οι συμβουλές είναι πάντα καλοδεχούμενες!!;)

      Διαγραφή
  2. Κοριτσάκι μου μη σκέφτεσαι έτσι. Κλείσε τα αφτιά σου στους γύρω σου και επικεντρώσου στο στόχο σου. Μην ακούς τους πολλούς γιατί συνήθως σε κάνουν να χάνεις τον προσανατολισμό σου. Είναι τα νεύρα σου τεταμένα αυτή την περίοδο, όλοι τα περάσαμε, μετά όμως θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς. Άνοιξα τις προάλλες ένα ημερολόγιό μου εκείνης της χρονιάς και απόρησα γιατί εκνευριζόμουν με όλα αυτά! Ήταν άσκοπα....
    Κάνε το ίδιο... θα περάσει, αυτό να σκέφτεσαι... ό,τι κι αν είναι, θα περάσει... είναι μία φάση...μια χρονιά... μια περίοδος...ανεξάρτητα με τις εξετάσεις... θα περάσει .. ;)
    Σε φιλώ πολύ γλυκά :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λοιπόν,
    1ον:οι άνθρωποι που τώρα σου φαίνονται ότι διαδραματίζουν ρόλο σημαντικό για τη ζωή σου,μπορεί αύριο να αναρωτιέσαι τί έκαναν και άξιζαν την προσοχή που τους έδωσες...μην εξιδανικεύεις,μην αγιοποιείς άτομα,προσπάθησε να παραμείνεις αλώβητη από την επιρροή και τις απόψεις των άλλων...
    2ον:επειδή σε ξέρω,είσαι άτομο αλτρουιστικό..αλλά ξέρεις κάτι??κάπου-κάπου πρέπει να στρεφόμαστε και στον εαυτό μας,να ικανοποιούμε τις επιθυμίες μας γιατί μας κάνει καλό..δεν είναι πράξη εγωιστική,στο τέλος μόνο τον εαυτό μας έχουμε..αν κάτι σε βλάπτει,απομάκρυνέ το απ'τη ζωή σου..ειδικά στην φάση που είσαι τώρα,με τις πανελλήνιες..ειδικά αυτούς που σε κανουν να αισθάνεσαι άχρηστη..άααακου εδώ..το γιωταρί μου άχρηστο..ποιός τα λέει μωρέ αυτα??
    3ον:μην ανησυχείς,τον έρωτα θα τον βρεις(τον καστανο που θα φοράει τζινάκι και all-star,θυμάσε??χδ),στο υπογράφω..απλά είναι από αυτά τα πράγματα στη ζωή που ούτε ξέρεις,ούτε μπορείς να προβλέψεις πότε θα έρθουν..γιατί σου το λέω πραγματικά είσαι πολύ ερωτεύσιμο άτομο,ο αέρας μυστηρίου που που απονέεις είναι ακαταμάχητος,όπως και να το κάνεις..
    και θα κλείσω το σχόλιό μου με τους παρακάτω στίχους που άκουσα πριν καιρό..για την εξωτερίκευση των συναισθημάτων,το κλάμα συγκεκριμένα..

    ''τα δάκρυα που δεν χύνονται,ξαναγυρίζουν πίσω στην καρδιά και την ταλαιπωρούν σφυροκοπώντας την...''


    xoxo
    <3

    more people love you than you think...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ γλυκούλι μου <3
      Από που να πρωτοξεκινήσω!

      Μερικές φορές, ξέρεις, εθελοτυφλούμε! Και όταν αρχίσουμε να βλέπουμε πιο καθαρά, απογοητευόμαστε. Αυτό συνέβη και σε μένα. Δυστυχώς αυτή την περίοδο δε μπορώ να απομακρύνω από τη ζωή μου αυτούς που θέλω. Αλλά μόλις τελειώσω και περάσω με το καλό εκεί που θέλω, θα αποστασιοποιηθώ απ' αυτούς που δεν αντέχω να έχουν μεγάλο μέρος στη ζωή μου. Μου είπαν πρόσφατα πως αν δεν τα βρίσκεις με κάποιο φίλο σου, δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του, κράτα τον σα φίλο μέχρι εκεί που περνάς καλά μαζί του. Μετά μακριά!
      Να ξέρεις πάντως ότι εσύ δεν είσαι σε καμία περίπτωση ανάμεσα σ' αυτούς που θέλω να απομακρύνω απ' τη ζωή μου.
      Γιωταρί....χαχαχαχα ασχολίαστο...
      Άσε που δεν ανησυχώ για τον έρωτα. Έχω πάψει να τον κυνηγάω. Αν θέλει θα έρθει. Αν δε θέλει, ποτέ του!:Ρ
      (Αχ αυτός ο καστανός...*.* χαχαχα)
      Ωστόσο υπέροχο αυτό για τα δάκρυα..Θα το γράψω στο μπλοκάκι μου για να το διαβάζω συνέχεια!

      Μου έχεις λείψει!
      Φιλιά:**

      Διαγραφή