Ας μιλήσουμε για χορό..

..Ξεκινάς χωρίς να ξέρεις τίποτα. Έχεις ακούσει μονάχα περί τίνος πρόκειται, αλλά δεν έχεις καταλάβει και πολλά μάλλον λόγω του νεαρού της ηλικίας σου. Μπαίνεις στην αίθουσα και η δασκάλα σου μαθαίνει τα πρώτα βήματα.. 1,2,3 και πάλι από την αρχή μέχρι να τα μάθεις τέλεια. Σιγά σιγά μπαίνει η μουσική που σε κάνει να χοροπηδάς απ' τη χαρά σου. Περνάει λίγος καιρός και έρχεται η πρώτη σου παράσταση. Όλοι έχουν μαζευτεί από κάτω για να σε καμαρώσουν. Και πάλι δεν καταλαβαίνεις πολλά, απλά χαίρεσαι που είσαι πάνω στη σκηνή. Έπειτα, βλέπεις την υπερηφάνεια των γονιών σου στα μάτια τους. Και πάλι δεν καταλαβαίνεις απόλυτα το λόγο, αλλά χαίρεσαι πολύ.
Περνούν τα χρόνια κι εσύ συνεχίζεις το χορό. Η δασκάλα πλέον σου έχει βάλει πιο δύσκολες κινήσεις. Κάποιες απ' αυτές σου δημιουργούν μελανιές στα πόδια και στα χέρια, αλλά δε σε ενδιαφέρει. Και η χορογραφία της παράστασης είναι πιο δύσκολη, αλλά η δασκάλα λέει πως όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
Τα χρόνια περνούν. Ο χορός αν και όσο πάει δυσκολεύει, δεν έχεις σκοπό να τον σταματήσεις. Πλέον έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο που όλες οι κινήσεις είναι δύσκολες, αλλά χάρη στην εξάσκηση τόσων ετών, τις κάνεις και να φαίνονται και να είναι πιο εύκολες. Πολλές φορές έπεσες στα πατώματα επειδή δεν κατάφερες να ολοκληρώσεις σωστά μία στροφή. Αλλά δεν τα παράτησες. Όφειλες να ολοκληρώσεις τη χορογραφία.
Έπεσες αρκετές φορές ακόμα και πάντα είτε μόνος σου είτε με τη βοήθεια της δασκάλας, σηκωνόσουν για να συνεχίσεις. Παρά τα κλάματα που έριξες, παρά τον πόνο που τράβηξες αυτή τη φορά είσαι πάνω στη σκηνή με πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο χορός μήπως μοιάζει πολύ με τη ζωή μας;
Θα απαντήσω εγώ. Ναι, μοιάζει!
Ο άνθρωπος ξεκινάει να ζει χωρίς να ξέρει να μιλάει ή να περπατάει. Τα αγαπημένα του άτομα γίνονται οι μέντορες του. Περνούν τα χρόνια και αρχίζει να επικοινωνεί σωστά με τους γύρω του. Όσο μεγαλώνει, αποκτά και τη δική του άποψη με αποτέλεσμα να μπορεί να κάνει μία συζήτηση. Πηγαίνει σχολείο και μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα. Κάνει αριθμητικές πράξεις και αντιλαμβάνεται τη διαφορά της πανίδας από τη χλωρίδα. Στην πορεία μαθαίνει ξένες γλώσσες και ξεκινάει κάποιο άθλημα. Σιγά-σιγά βάζει τους πρώτους του στόχους, άλλους πιο μικρούς και άλλους πιο μεγάλους. Όταν δεν τους πετυχαίνει όλους, καταλαβαίνει πως στην ζωή υπάρχουν και αποτυχίες. Δεν παύει όμως να αγωνίζεται. Όσο μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνουν και τα θέλω του, οι στόχοι του. Γι' αυτό και οι ενδεχόμενες απογοητεύσεις είναι πολύ μεγαλύτερες.
Αυτό που μερικές φορές διαφέρει από το χορό, είναι πως όταν ο άνθρωπος βιώνει μία μεγάλη απογοήτευση, "πέφτει" στα πατώματα και αρνείται να σηκωθεί. Ακόμα και όταν υπάρχουν χέρια να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, εκείνος προτιμά να μείνει κάτω. Αυτό το "κάτω" όμως κάποια στιγμή κουράζει.

Σίγουρα όλοι έχουμε ζήσει κάποιες "αποτυχίες" στη ζωή μας. Και βάζω τη λέξη "αποτυχίες" σε εισαγωγικά γιατί αναφέρομαι σε απογοητεύσεις περισσότερο. Ό,τι δεν πετυχαίνει με την πρώτη ή ακόμα και με τη δεύτερη φορά, δε σημαίνει πως δε θα πετύχει ποτέ.
Λογικό είναι να απογοητευτούμε από διάφορες καταστάσεις που ζούμε καθημερινά. Στον επαγγελματικό, στον ερωτικό και σε άλλους τομείς πάντα θα βρίσκουμε εμπόδια που θα πρέπει να ξεπερνάμε. Αν κάποιες φορές δεν καταφέρνουμε να τα πηδήξουμε και αντιθέτως πέφτουμε κάτω, είναι στο χέρι μας πόσο θα κάτσουμε εκεί πέρα και πότε θα σηκωθούμε. Η ουσία στη ζωή είναι να σηκωνόμαστε. Ναι, μέσα στην όλη φάση είναι και το να κλάψουμε και το να πέσουμε, να συρθούμε στα πατώματα. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σηκωθούμε, να υψώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε "πάω παρακάτω". Γιατί επιμένοντας να μένουμε στο πάτωμα, τραβάμε τη ζωή μας πίσω. Όταν σηκωθούμε, σίγουρα θα ξαναπέσουμε, σίγουρα θα βιώσουμε κι άλλες απογοητεύσεις, αλλά θα έχουμε γίνει πιο δυνατοί και ικανοί να τις αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά. Και έτσι ο χρόνος που περνάμε στα.. πατώματα, θα μειώνεται. Γιατί πάντα βγαίνουμε πιο δυνατοί από δύσκολες καταστάσεις. Και οφείλουμε να είμαστε οι πρωταγωνιστές στην παράσταση της ζωής μας!

Giwta Ar.. :**