Των διακοπών μου τα καμώματα*

Χάθηκα.. Το ξέρω ότι βγήκατε στο δρόμο τραβώντας μαλλιά και βυζΓιά αναζητώντας με ( ποια δημοψηφίσματα και βλακείες;), μα να 'μαι! Επιστρέφω μετά από ένα μήνα και κάτι για να σας παρουσιάσω τις μίνι διακοπές μου και βασικά για να γελάσετε λίγο γιατί τον τελευταίο καιρό το γέλιο έχει κοπεί μαχαίρι.

Τις "διακοπές" μου φέτος τις έβγαλα σχεδόν τσάμπα. Αφού πληρώθηκα αυτά τα λίγα που παίρνω κάθε μήνα, που συνήθως μου βγάζουν ίσα-ίσα εξόδους δύο εβδομάδων και αν, μου στέλνει η φίλη μου η Άννα να πάμε για δυο μέρες στο Ρέθυμνο -εκεί σπουδάζει- που θα πήγαινε με τις δύο ξαδέρφες της. Ε ντροπή να μη δεχτώ την πρόσκληση ( αν δεν είχα πληρωθεί, καθόλου ντροπή δε θα ήταν :Ρ ).
Ξεκινάμε λοιπόν κούτσα-κούτσα από τα υπεραστικά ΚΤΕΛ του Ηρακλείου φτάνοντας τελικά Ρέθυμνο. Φτάνουμε και πηγαίνουμε κατευθείαν στο σπίτι της Άννας, αφήνουμε τα πράγματα μας και πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο που ήθελε να αφήσει κάτι χαρτιά (είναι εν δυνάμει φιλόλογος η κοπέλα), Αφού σκάσαμε απ' τη ζέστη, πάμε σπίτι, ετοιμαζόμαστε και τρέχουμε θάλασσα η οποία είχε απίστευτο ρεύμα. Δεν είχαμε πάει στα βαθιά και μας τραβούσε μέσα, δυσκολευτήκαμε πολύ να βγούμε.
Έπειτα από πολλές ώρες και αφού λύσαμε όλα τα προσωπικά μας, πήραμε το δρόμο του γυρισμού, μαγειρέψαμε (η Άννα δηλαδή :Ρ), φάγαμε και αφού ξεκουραστήκαμε, ντυθήκαμε, βαφτήκαμε, γίναμε κουκλάρες με λίγα λόγια, και κυκλοφορήσαμε στα μαγαζιά του Ρεθύμνου.

Την επόμενη μέρα εγώ έπρεπε να φύγω κατά το μεσημεράκι διότι είχα να κάνω άλλα πράγματα για τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω. Σηκωθήκαμε πρωί-πρωί τυχαία, λόγω ενός αιφνίδιου και δυσάρεστου γεγονότος. Πήραμε λοιπόν το δρόμο, οι τρεις από τις τέσσερις για να πάμε για καφέ. Τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε κάτι στο χέρι και να κάνουμε βόλτα στην Παλιά πόλη και στην παραλιακή του Ρεθύμνου. Για άλλη μια φορά το Ρέθυμνο αποδείχθηκε μία από τις πιο ωραίες, γραφικές και ρομαντικές πόλεις που έχω επισκεφτεί, αλλά πολύ μικρό. Παρά την ομορφιά του δηλαδή, προσωπικά με τίποτα δε θα μπορούσα να μένω εκεί μόνιμα. Αν σπούδαζα για παράδειγμα στο Ρέθυμνο, θα πιεζόμουν καθημερινά. Για λίγες μέρες είναι μία πάρα πολύ όμορφη πόλη!

Γυρίσαμε σπίτι, τα κορίτσια αποφάσισαν να γυρίσουν μαζί μου στο Ηράκλειο το μεσημεράκι και έτσι έγινε. Και φυσικά περάσαμε πολύ ωραία.

(η Άννα είναι η διπλανή μου. Μπροστά είναι η γλυκιά ξαδέρφη της, Ελεάννα)

Και πάμε στο δεύτερο κομμάτι των διακοπών μου..

Με την παρέα μου, την οποία θα γνωρίσετε παρακάτω, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε το λεγόμενο "roof festival", δηλαδή το φεστιβάλ της ταράτσας. Τριήμερο το φεστιβάλ στα Μάταλα, τριήμερο και το φεστιβάλ στην ταράτσα (ωραία σύγκριση τρομάρα μου). Η ιδέα δεν ξέρω σε ποιον ανήκει.. πιθανότατα στην Ευτυχία.

Ρητός κανόνας ήταν πως οι μόνιμοι του φεστιβάλ θα βρίσκοντας τρεις μέρες και δύο νύχτες στην ταράτσα χωρίς να πλυθούν. Ναι, χωρίς να πλυθούν. Σκεφτείτε τι δράμα έζησα εγώ που περνάω μία μέρα άλουστη και παθαίνω πολιτισμικό σοκ. 

Ο Νίκος και η Ευτυχία λοιπόν πήγαν για ψώνια στο Jumbo. Το πιο σημαντικό από τα πράγματα που πήραν ήταν η φουσκωτή πισίνα η οποία λειτουργούσε σαν το γιοφύρι της Άρτας: ολημερίς τη χτίζαμε, το βράδυ γκρεμιζόταν, κοινώς ξεφούσκωνε. 

Δε θα γράψω πολλά, θ' αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους. 

Η πρώτη μας μέρα ήταν εκείνη που γύρισα απ' το Ρέθυμνο. Όταν έφτασα μαζί με την Ελένη, τα παιδιά είχαν ήδη φουσκώσει την πισίνα και το μόνο που έμενε ήταν να γεμίσει νερό.

Στη συνέχεια ο Μιχάλης μας αποκάλυψε το νέο του σελφοκόνταρο, ή αλλιώς selfie stick.. Είναι αυτό το κοντάρι πάνω στο οποίο στερεώνεις το κινητό και βγάζεις φωτογραφίες από μακριά. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, αφού από τη στιγμή που εμφανίστηκε και έγινε ευρέως γνωστό στην Ελλάδα το σελφοκόνταρο, το ήθελα πάρα πολύ (σ' αυτό το σημείο η πλειοψηφία των φίλων μου κουνάει το κεφάλι με συμπόνια κατανοώντας ότι κάνει παρέα με ένα ηλίθιο ποζέρι).

(το σελφοκόνταρο κρατάει ο Μιχάλης, στη μέση είναι η Ευτυχία και με το κόκκινο μπλουζάκι η Ελένη)

Στη συνέχεια τραβήχτηκε μία φωτογραφία, που δεν ξέρω πώς σκατά τραβήχτηκε, την οποία η Ευτυχία έβαλε ως φωτογραφία εξωφύλλου στο φατσοβιβλίο και αν δεν είχα χιούμορ (που δεν έχω) δε θα τη συγχωρούσα ποτέ.

Φυσικά είχαμε και κάποιους ρόλους σ' αυτό το φεστιβάλ τους οποίους δε θα αναφέρω γιατί θα ξεφτιλιστούμε στον υπέρτατο βαθμό. Από την επόμενη φωτογραφία ίσως να καταλάβετε κάποιον απ' τους ρόλους, αλλά εγώ δεν είπα τίποτα, εντάξει;;

Από το φεστιβάλ όμως έλειπε ο Αποστόλης (για μένα Τόλης) διότι είχε πάει στην Πολωνία.. αλίμονο σ' εμάς.. Η Ευτυχία είχε τυπώσει φωτογραφίες με το ονοματεπώνυμό του και ένα χτυπητό "ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ". Έτσι λοιπόν καταφέραμε και βγάλαμε όλοι μαζί μία φωτογραφία.

Το βράδυ και αφού νομίζαμε πως είχαμε παραγγείλει σουβλάκια, μπαίνουμε στην πισίνα για την πρώτη μας βουτιά. Ενώ λέγαμε λοιπόν για το πόσο πεινάμε, ακολουθεί ο διάλογος:

- διεύθυνση είπαμε;

- ναι καλέ, είπαμε!

- σίγουρα; Παιδιά νομίζω δεν παραγγείλαμε.

 Και όντως δεν είχαμε παραγγείλει. Κάποιο μπέρδεμα είχε γίνει και ενώ πιστεύαμε πως είχαμε παραγγείλει, τελικά τίποτα. Μεταξύ γέλιων και νεύρων λοιπόν, καταφέραμε και παραγγείλαμε!!!

Αφού ήρθε το φαγητό μας, γεμίσαμε ένα καρπούζι με βότκα και ήπιαμε από 'κει.

.

Φίλες και φίλοι, τα ξημερώματα κοιμηθήκαμε σε sleeping bags για λίγες ώρες αφού το πρωί κατά τις 8.30 ο ήλιος μας ξύπνησε και μας ζέσταινε σε υπερβολικό βαθμό. Επειδή ήταν πολύ ζεστά, με ένα σεντόνι φτιάξαμε (έφτιαξαν δηλαδή :Ρ) ένα "τσαντίρι" και κάτσαμε από κάτω μπας και δροσιστούμε..

Λυγίσαμε όμως.. Ο Μιχάλης (σπουδάζει Ιατρική) είχε πάει το πρωί να παρακολουθήσει live ένα χειρουργείο. Αποφασίσαμε λοιπόν μέχρι να τελειώσει, να βγούμε στον πολιτισμό και να πάμε σε γνωστή καφετέρια-ζαχαροπλαστείο στον κεντρικό δρόμο της περιοχής για να πιούμε τον καφέ μας και να αποφύγουμε τη ζέστη.

Αφού γυρίσαμε στην ταράτσα και περιμένοντας να μας φέρει φαγητό η Αθηνά, η αδερφή της Ευτυχίας, τη ρίξαμε τη βουτιά μας στην πισίνα..

Το απογευματάκι αφού βάλαμε τη σημαία του roof festival λίγο καθυστερημένα, κάναμε την τελετή λήξης διότι την επόμενη μέρα σίγουρα δε θα την παλεύαμε. Βαφτήκαμε με δακτυλομπογιές, κρεμάσαμε στο λαιμό μας τα μετάλλια μπίχλας (ώριμες πράξεις ώριμων παιδιών ετών 19) και βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες. 

Το βράδυ ήρθαν με 4 ώρες καθυστέρηση (άκουσον άκουσον.. 4 ώρες!!!) η Ανθή και ο Στάθης. 

Παραγγείλαμε αυτή τη φορά πίτσες, φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε, μιλήσαμε και κοιμηθήκαμε.. το πρωί σηκωθήκαμε και ήμαστε σαν τα ζαβλακωμένα. Το μεσημεράκι το διαλύσαμε..

Ευτυχώς το roof festival έληξε στην πιο κατάλληλη φάση, αυτή που δεν άντεχα άλλο από την απλυσιά και θα άρχιζα την γκρίνια.

Περάσαμε φυσικά υπέροχα, ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία με την παρέα μου και από τις καλύτερες διακοπές που θα μπορούσα να κάνω. Φυσικά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα επαναληφθεί του χρόνου. Εξάλλου μόνο μία φορά το χρόνο μπορώ να μείνω άπλυτη από πάνω μέχρι κάτω 2 και κάτι μέρες.

Στόχος από αύριο είναι να χάσω επιτέλους κάτι κιλά που έχω πάρει τις τελευταίες εβδομάδες γιατί πραγματικά έχω παχύνει.. 

Τελειώνοντας, σας αφήνω με το τραγούδι του φεστιβάλ μας (συγγνώμη γι' αυτό που θα ακούσετε, αν το ακούσετε) και σας ενημερώνω πως την Κυριακή έχω γενέθλια, να μου ευχηθείτε όλοι!!! (δημοκρατικότατη όπως ένας κλασικός Λέων)  

τικ τακ

τικ τακ

τικα τακα τικα τααακ

Giwta Ar.. :**