Ζούμε σε μία εποχή...

Όταν γυρνάω σπίτι μου το βράδυ, περνάω από ένα συγκεκριμένο σημείο που είναι αρκετά φωτεινό για να μη φοβάμαι και αρκετά σκοτεινό για να μπορώ να βλέπω πεντακάθαρα τα αστέρια.
Εχτές που περνούσα πάλι απ' αυτό το σημείο, κοίταξα τ' αστέρια και η μία σκέψη διαδεχόταν την άλλη. Θέματα που συνέβησαν πρόσφατα στη ζωή  μου και θέματα που απασχολούν τον τελευταίο καιρό όλο τον κόσμο.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα γεγονότα της Γαλλίας. Και αυτό γιατί δε βρίσκω το λόγο να εκφέρω μία παραπάνω άποψη για το τι συνέβη, ποιος φταίει, αν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας και αν όντως ξεκινάει πλέον επίσημα ένας πόλεμος, που την έκβαση του την ξέρουμε ήδη από τώρα: όλοι ηττημένοι.

Ζούμε σε μία εποχή, σε έναν κόσμο, όπου οι πιο μεγάλοι προσπαθούν να επιβιώσουν και οι νεότεροι να δημιουργήσουν κάτι στη ζωή τους. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη οι γονείς να βοηθήσουν για το μέλλον των παιδιών τους και τα παιδιά να ζήσουν αξιοπρεπώς και με τρόπο τέτοιο ώστε να αγαπούν τη ζωή που κάνουν. Όταν όμως όλα πάνε κατά διαόλου, πώς θα γίνουν όλα αυτά, που κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα;

Ζούμε σε μία εποχή που δεν μπορούμε να σπουδάσουμε αυτό που θέλουμε. Και αν τελικά το καταφέρουμε, θα πρέπει να προσαρμοστούμε σε διάφορες άλλες καταστάσεις που δε μας γεμίζουν. Αυτό είναι το κακό.. Αναγκαζόμαστε κάποιες φορές να προσαρμοστούμε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ζούμε σε μία εποχή που θέλουμε να βρούμε μία δουλειά για να παίρνουμε αξιοπρεπή χρήματα και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να προσαρμοζόμαστε πάλι σε κάτι άλλο με λιγότερα χρήματα γιατί είτε "δεν έχεις προϋπηρεσία" είτε "τα προσόντα σου είναι πολλά και δεν μπορούμε να σε πληρώνουμε".

Ζούμε σε μία εποχή που θέλουμε να κάνουμε σχέση και το μόνο που ακούμε από τον άλλο είναι πως δεν είναι σε φάση να κάνει κάτι πιο σοβαρό. Ή και στην αντίπερα όχθη, θέλουμε κάτι χαλαρό και μας έρχεται το αντίθετο. Καταλήγουμε έτσι να περιορίζουμε τα θέλω μας, να πληγωνόμαστε πολύ πιο εύκολα και στην τελική να μην ξέρουμε πώς να φερθούμε.

Ζούμε σε μία εποχή που δίπλα μας βλέπουμε πτώματα και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι να ποστάρουμε σχετικό status στο facebook.

Δεν είπε κανείς ότι η ζωή είναι εύκολη. Απλά είναι αυτό, που βιώνουμε κάποιες καταστάσεις οι οποίες μας "ρίχνουν" και καταλήγουμε να λέμε πως δεν τις αξίζουμε. Ποιος είπε όμως πως παίρνουμε πάντα ό,τι αξίζουμε; Μπορεί τώρα να παραπονιόμαστε για τα όσα δύσκολα μας έρχονται και μας ζορίζουν άσχημα, σύντομα όμως μπορεί να μας έρθει κάτι, σε οποιονδήποτε τομέα, που ούτε εμείς δεν το πιστεύουμε πως το αξίζουμε. Ίσως συννεφιάζει περισσότερο πάνω από ανθρώπους που αξίζουν τον ήλιο. Μα τα σύννεφα κάποια στιγμή φεύγουν απ' τον ουρανό..

Giwta Ar.. :**