2017 is comiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing!*

Με το 2017 να βρίσκεται προ των πυλών, εγώ αποφάσισα να κάνω μία ανάρτηση όσο προλαβαίνω, έτσι, για να δούμε πώς ήταν το 2016 και... γιατί να μην κάνω κι εγώ έναν απολογισμό; Εδώ η Συνατσάκη έκανε...
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να κάνω άλλα πράγματα όπως: α) να ξεκινήσω την εργασία που πρέπει να παραδώσω σε λίγες μέρες και δεν έχω γράψει ούτε ένα γράμμα β) να αρχίσω να ετοιμάζομαι σιγά σιγά γιατί σε κάνα δίωρο θα πάω στο κανάλι.
Δεν πειράζει όμως, προλαβαίνω.

Καθώς διάβαζα απολογισμούς άλλων ατόμων σκεφτόμουν πώς γίνεται να θυμούνται με τόσες λεπτομέρειες τι έκαναν κάθε μήνα του έτους τους. Εδώ εγώ μπερδεύω τα γεγονότα και δε θυμάμαι αν έγιναν το '16 ή πιο παλιά... Όχι, όχι, πλάκα κάνω. 

Εντάξει, όλοι το έχουμε παρατηρήσει... πολύ θανατικό το 2016. Σαφώς και δεν ήταν εύκολη χρονιά, αλλά επιτρέψτε μου να ρωτήσω κάτι. Ποια χρονιά ήταν εύκολη; Όποιος υποστηρίξει πως ένα έτος ήταν γι' αυτόν απόλυτα εύκολο και ωραίο ή χάλια, δύσκολα θα τον πιστέψω. Κάθε χρόνος σαφώς έχει τα καλά και τα κακά του. Αλλά στους απολογισμούς που κάνουμε την τελευταία μέρα του χρόνου, ας σταθούμε στο τι μας έδωσαν, τι μας δίδαξαν οι δοκιμασίες που περάσαμε. Γιατί δεν μπορεί να μην πήραμε κάτι από οποιαδήποτε κατάσταση,

Το 2016 μπήκε καλά για 'μένα. Δεν είναι ότι έκανα κάτι... ουάου, αλλά για πρώτη φορά ένιωθα ολοκληρωμένη με τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου, ένιωθα καλά μ' αυτό και τις ωραίες ευχές που λάμβανα από εκείνους με τη ζεστασιά που εξέπεμπαν όλοι τους. Παράλληλα, την Πρωτοχρονιά μου έτυχε και το φλουρί της Βασιλόπιτας...πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Και μ' άρεσε που είχαν συμπέσει όλα αυτά μαζί.

Εν τω μεταξύ, η δουλειά στις προωθήσεις συνέχιζε κανονικά. Σας έχω μιλήσει πολλές φορές γι' αυτό... Ξεκίνησα τον Οκτώβριο του 2014 και μέχρι πριν λίγους μήνες ήμουν μία... μάχημη προωθήτρια. Όμως πέρασε ένας Φλεβάρης που δε δούλεψα καθόλου και αυτό με είχε ξενερώσει.. γιατί εντάξει, μπορεί να μην είναι πολλά τα χρήματα, αλλά και 60 ευρώ το μήνα να έπαιρνα, δεν τα 'χα κι από χτες. Ξεκίνησα λοιπόν για άλλη μία φορά να ψάχνω για άλλη δουλειά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που το Μάρτιο ζήτησα από την υπεύθυνη μου εκεί στις, προωθήσεις, να με έχει σε προτεραιότητα όσον αφορά τη δουλειά γιατί ήθελα να δουλεύω πιο σταθερά, για να παίρνω και πιο σταθερά χρήματα. Κάτι που έγινε.. Αυτό το μήνα προέκυψε η δουλειά με τη samsung. Προωθήσα σε ένα κατάστημα με κινητά και τέτοια το samsung galaxy s7. Ξεκίνησε για να πάει δύο μήνες, αλλά με παίρνουν τηλέφωνο μια μέρα και μου λένε " αυτό το πρόγραμμα θα πάει τελικά μέχρι το Δεκέμβρη. Μπορείς;" Ήταν θείο δώρο εκείνη τη στιγμή γιατί τρία 4ωρα τη βδομάδα με έναν αρκετά ικανοποιητικό μισθό για να τα βγάζει καπως πέρα μία φοιτήτρια που ζει με τους γονείς της, ε ήταν τέλειο.

Κάπου εκεί, εναν απ' τους ανοιξιάτικους μήνες (σας είπα πως δε θυμάμαι λεπτομέρειες) ένας καθηγητής απ' τη σχολή είπε σε 'μένα και σε μία άλλη συμφοιτήτρια μου να πάμε για συνέντευξη στο κανάλι που κάνουμε τώρα πρακτική, μήπως ξεκινούσαμε. Δεν έκατσε τότε βέβαια, δεν πειράζει!

Έφτασε το καλοκαίρι, δούλευα για τη  Samsung, αλλά δεν έκανα τίποτα άλλο ουσιαστικό. Στην αρχή ήταν εντάξει, στην πορεία με είχε φρικάρει λίγο αυτό γιατί ένιωθα πως είχα αφήσει πίσω τον εαυτό μου και τα θέλω μου με την προσμονή για άλλα πράγματα. Και μετάνιωνα για το πόσο πίσω με άφησα εκείνο το καλοκαίρι, αλλά καταλάβαινα πως ήταν απόλυτα δική μου ευθύνη.
Τέλη Ιουλίου είχα τα γενέθλια μου και πέρασα ωραία. Αν και πάντα τέτοιες μέρες με πιάνουν τα αρνητικά μου συναισθήματα και οι ψυχαναγκασμοί μου για το πώς θα τα προγραμματίσω όλα και αν θα γιορτάσω τα γενέθλια μου, φέτος πήγε καλά γιατί μάλλον ήμουν πιο χαλαρή. Είχα πει πως εκείνη τη μέρα θα ήθελα να βγω με την παρέα μου επειδή γιορτάζω, όποιος θέλει και μπορεί, έρχεται... δε θα καθόμουν να σκάσω πάλι, όπως το 2015. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχα και τις εκπλήξεις μου... από χωριό. Δεν πέρασα άσχημα το καλοκαίρι, όχι... Έκανα πράγματα που ήθελα με ανθρώπους που επίσης ήθελα. Ο Αύγουστος μου ήταν λίγο δύσκολος και περίεργος γιατί μου είχαν δώσει άδεια απ' τη δουλειά και ήμουν σε ένα συνεχές αδιέξοδο... κάθε μέρα, όλη μέρα.

Και τον Οκτώβρη, λίγο πριν ανοίξει η σχολή, με ειδοποιούν να πάω για δοκιμαστικό στο Μέσο που είμαι τώρα, για πρακτική. Και πήγα. Πίστευα πως πήγε καλά, είχα ακούσει και καλά λόγια. Όμως το ότι περνούσαν μέρες χωρίς να με ειδοποιήσουν, σε συνδυασμό πως μας είχαν πει ότι χρειάζονται άμεσα άτομα με έφερνε σε χάλια ψυχολογική κατάσταση. Και βασικά δεν ήμουν καλά γιατί έπρεπε να σταματήσω τη δουλειά, βάζοντας φυσικά σε προτεραιότητα την πρακτική, στην οποία δεν ήξερα αν θα μ' έπαιρναν. Και είχα πείσει τον εαυτό μου πως ήμουν... εκτός, αφού οι μέρες περνούσαν. Υπέροχες μέρες... Τις περνούσα κλαίγοντας και σκεπτόμενη πως είμαι μία άχρηστη wannabe δημοσιογράφος που δεν την θέλουν για πρακτική και έχει μείνει και χωρίς δουλειά.
Μας κάλεσαν ωστόσο μετά από μία βδομαδα-αιώνας για 'μένα, για να περάσουμε από άλλο ένα δοκιμαστικό στο οποίο θα μας έβλεπαν δημοσιογράφοι από δύο διαφορετικές εκπομπές. Και βρέθηκα εγώ ξαφνικά μπροστά σε τέσσερις ανθρώπους να μου λένε "σε θέλουμε" και απλά κλήθηκα να διαλέξω σε ποια εκπομπή θέλω να 'μαι. Ναι! Πέρασα μία ΤΕΤΟΙΑ βδομάδα που με είχα βγάλει παντελώς άχρηστη και το...ζοφερό μέλλον μου ήταν το μόνο που σκεφτόμουν, για να βρίσκομαι τελικά μπροστά σε έμπειρους δημοσιογράφους να μου λένε πως με θέλουν στην εκπομπή τους. Αφού δεν ήξερα αν μπορούσα να σταθώ απ' τη χαρά μου, βγήκα έξω από το χώρο που γινόταν το δοκιμαστικό.

Από 'κει και πέρα άρχισαν τα ωραία και τα δύσκολα συνάμα. Χαίρομαι που η επιλογή μου να αφήσω την Κοινωνική Εργασία, με δικαιώνει, αφού η Δημοσιογραφία μ' αρέσει πολύ και με μεγάλη μου ευχαρίστηση πηγαίνω στο κανάλι. Υπάρχουν φορές που δεν τα πηγαίνω καλά, έχω ακούσει αρκετές παρατηρήσεις, αλλά προσπαθώ τουλάχιστον να τις ακούω, να τις εφαρμόζω και να μην τα κάνω σκατά. Από τότε που ξεκίνησα την πρακτική, το πρόγραμμα μου με δυσκόλευε πολύ, καθώς ξυπνούσα  το πρωί για να πάω στο  μάθημα και μετά μέχρι τις 8 το βράδυ, κάποιες φορές και πιο αργά, βρισκόμουν στο κανάλι. Καταλαβαίνετε από τι ώρα νύσταζα.
Και απόψε θα κάνω αλλαγή του χρόνου στην κεντρική πλατεία της πόλης με ένα μικρόφωνο στο χέρι ρωτώντας τους ανθρώπους τι περιμένουν απ' το 2017. Κανένα πρόβλημα δεν έχω που φέτος την παραμονή και την πρωτοχρονιά θα δουλεύω γιατί... κάνω επιτέλους αυτό που μου αρέσει και δεν το βαριέμαι.

Το να βγω δεν ήταν στα σχέδια μου φέτος, δεν ήθελα για άλλη μία φορά να στριμωχτώ σ' ένα μαγαζί και να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλα μου. Είμαι 20 ετών, αλλά τα τρία προηγούμενα χρόνια το έζησα αυτό και είμαι καλά με το να μην το ζήσω φέτος. Φυσικά θα ήθελα να είμαι κοντά στα αγαπημένα μου πρόσωπα, και κάποια άλλα πρόσωπα να μην ήταν αυτή τη μία ώρα μακριά μου. Αλλά θα φιλήσω τους δικούς μου όταν τελειώσω με τη δουλειά μου και... αυτή η μία ώρα θα ξαναδιανυθεί, με ένα λεωφορείο, με ένα αυτοκίνητο, με κάτι. Σημασία έχει να αγαπάμε αυτά που έχουμε και να παλεύουμε είτε για κάτι καλύτερο είτε για  να επιτύχουμε μεγάλους στόχους μας που μπορεί να φαντάζουν μίλια μακριά, αλλά μπορεί και να μη είναι...

Καλή χρονιά με υγεία και πολλά χαμόγελα!

Giwta Ar... :**