Μπλε Δευτέρα;

(ο τίτλος αποτελεί προϊόν ανύπαρκτου χιούμορ)

Άλλη μία Δευτέρα ξημέρωσε, απ’ αυτές τις δύσκολες καθώς είχαμε συνηθίσει την… ξεκούραση του Σαββατοκύριακου και ερχόμαστε πάλι αντιμέτωποι με την άγρια καθημερινότητά μας. Το ξυπνητήρι ξαναχτυπάει μανιωδώς προσπαθώντας να σε ξυπνήσει, το πάπλωμα σε έχει κουκουλώσει, αλλά σηκώνεσαι με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα γιατί οι υποχρεώσεις σε καλούν.

Δευτέρα λοιπόν… αλλά όχι η οποιαδήποτε Δευτέρα, καθώς λένε πως εκείνη η μέρα είναι η πιο μελαγχολική μέρα του χρόνου, σύμφωνα με μία επιστημονική μελέτη. Είναι η τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου που σε κατακλύζουν, λέει, αρνητικά συναισθήματα, σκέφτεσαι τους στόχους που δεν έχεις πραγματοποιήσει και έτσι μελαγχολείς και άλλα πολλά που σε... ρίχνουν.

Σαν Blue Monday τη γνωρίζουμε όλοι αυτή τη μέρα γιατί… blue Monday είχαμε και στο χωριό μας. Το 2005 ήταν η πρώτη blue Monday και ακούγεται πολύ φυσιολογικό γιατί πριν από το 2005 ο κόσμος δεν είχε προβλήματα, δε μελαγχολούσε, δε σκεφτόταν τους στόχους του.

Εγώ εκείνη τη Δευτέρα ξύπνησα όπως και τις υπόλοιπες μέρες· με το ζόρι, αλλά ξύπνησα. Έκανα τις δουλειές μου, μίλησα με τους ανθρώπους μου, ήπια καφέ, νευρίασα, χαμογέλασα, δούλεψα, σκέφτηκα για τη ζωή μου. Το μεσημέρι γέλασα με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να προχωρήσω στο δρόμο απ’ τον πολύ αέρα και είχα το κεφάλι στραμμένο προς την αριστερή πλευρά για να μη χαλάσουν τα μαλλιά. Το απόγευμα βγήκα για ρεπορτάζ σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και το βράδυ είδα την "Ζωή του Πι" σκεπασμένη με μία κουβέρτα και μία αγκαλιά.

Άλλοι κοντινοί μου άνθρωποι την Blue Monday την πέρασαν διαβάζοντας για την εξεταστική τους και αγχωμένοι για το αν θα περάσουν τα μαθήματα. Εεεμ πέφτει και μέσα στην εξεταστική! Θέλουν δε θέλουν  οι φοιτητές θα μελαγχολούν. Άλλοι πάλι στεναχωρήθηκαν γιατί κάτι συνέβη στη ζωή τους ή στον περίγυρό τους. Υπάρχουν, στον αντίποδα, κι αυτοί που όλη μέρα ήταν μ' ένα χαμόγελο στο στόμα και στα μάτια. Ή εκείνοι που διαφορετικά ξεκίνησε η μέρα τους και διαφορετικά έκλεισε.

Μπορώ να γράφω για ώρες κατηγορίες ανθρώπων και την ψυχοσύνθεσή τους εκείνη τη μέρα, αλλά δε χρειάζεται.
Πάντα θα υπάρχουν μέρες πιο μελαγχολικές, πάντα θα υπάρχουν μέρες πιο χαρούμενες. Το θέμα είναι πώς τις ορίζουμε εμείς τις μέρες μας, Πόσο αφήνουμε μία αποτυχία να μας επηρεάσει. Και σας μιλάει αυτή που αραιά και που βγάζει τον εαυτό της άχρηστο.
Αλλά για πόσο θα κλαίμε τους ανεκπλήρωτους στόχους μας, μια ερωτική απογοήτευση, ένα λάθος στη δουλειά;  Αν αρκεί μόνο μία Blue Monday και την επόμενη μέρα να αρχίσουμε να το ζούμε λίγο και να κινητοποιούμαστε, τότε εντάξει... Σ' αυτή την περίπτωση ας τη δεχτούμε αυτή τη... "γιορτή".

Giwta Ar.. :**