Σκάσε και κολύμπα!

Ξημέρωσε η πρώτη ημέρα του Δεκεμβρίου.

Ξημέρωσε η πρώτη ημέρα του τελευταίου μήνα του 2020 (μάλλον έτσι θέλω να το βλέπω).

Ξέρεις, νιώθω ότι ήρθε αυτή η στιγμή του απολογισμού. Αλλά μπορεί και όχι. 

Γενικά στη ζωή μου δεν περίμενα ποτέ να περάσει ολόκληρη η χρονιά για να δω τι έγινε μέσα σ’ αυτήν και τι άλλο θα ήθελα. Το ότι έγραφα ανέκαθεν και από πολύ μικρή ηλικία τις σκέψεις μου σε μία κενή σελίδα, βοηθούσε ώστε να βγάλω από μέσα μου όσα ένιωθα και είτε να τα μοιραστώ, όπως κάνω παραθέτοντας τέτοιου είδους κείμενα εδώ μέσα, είτε να τα κρατώ για τον εαυτό μου σε ένα ημερολόγιο. Εκείνη τη στιγμή που ένιωσα ότι δεν μπορώ να εκφραστώ ούτε με το γραπτό λόγο, νομίζω ότι δυσκόλεψε η κατάσταση και έπρεπε να την ξεμπερδέψω. Ήταν τότε που «μεγάλωσα», στα 18 περίπου.

Αυτή, λοιπόν, είναι άλλη μία στιγμή εδώ μέσα που δεν έχω βάλει σε τάξη τις σκέψεις μου. Απλώς ξεκινάω και γράφω γιατί… έτσι ήθελα. Έτσι ξύπνησα!

Νιώθω ότι αλλάζω. Μη σου πω ότι έχω αλλάξει. Πρέπει να φταίνε οι εμπειρίες που συγκεντρώνω με το πέρασμα των χρόνων και με κάνουν να αλλάξω λίγο την οπτική γωνία από την οποία βλέπω κάποιες καταστάσεις. Σίγουρα δεν είμαι ίδια με τα 16 μου, τότε που ξεκίνησα να γράφω σχεδόν καθημερινά σ’ αυτό το ιστολόγιο. Δεν είμαι ίδια ούτε με τα 20 μου, κι ας έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια.

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή το βλέπω πιο έντονα. Φταίει που δυσκολεύτηκα τόσο πολύ από την πρώτη ημέρα του 2020.

Γράφω αυτή την τελευταία πρόταση και αυτόματα βουρκώνω. Όχι γιατί θυμάμαι στιγμή προς στιγμή γεγονότα που συνέβησαν, αλλά διότι είναι αυτό το συναίσθημα που μου έχουν αφήσει οι προηγούμενοι μήνες: Θλίψη.

Ναι, σε ολόκληρο τον πλανήτη έγινε Γης Μαδιάμ, αλλά… Ζορίστηκα πολύ σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν πολύ κουραστικό κάθε εβδομάδα να έχω να ασχοληθώ με κάτι δυσάρεστο. Από έναν τσακωμό μέχρι κάτι εγκαύματα επειδή είμαι ατσούμπαλη. Και όλο αυτό είχε διάρκεια. Δεν ήταν ένας ή δύο μήνες. Ήταν από την 1^η Ιανουαρίου μέχρι…; Σίγουρα ξέρω ότι το τελευταίο διάστημα δεν υπάρχουν τόσες εντάσεις στη ζωή μου, γι’ αυτό μπορώ τώρα και γράφω εδώ.

Από το λίγο που καταφέρνω να αποστασιοποιηθώ από εμένα, καταλαβαίνω αλλαγές στο χαρακτήρα, τη συμπεριφορά μου. Ίσως οφείλεται στην υπομονή που χάνω όταν έρχομαι αντιμέτωπη για πολύ καιρό με τα ίδια και τα ίδια. Δεν είναι πάντα καλό αυτό βέβαια. Και σε κάποιες περιπτώσεις δεν μου αρέσω. Όμως γνωρίζω ότι προσπάθησα και προσπαθώ να διαχειριστώ καταστάσεις. Ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνω με την… πρώτη. Δεν τα παρατάω μέσα μου!

Και αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Ναι, έρχεται εκείνη η στιγμή που δεν θέλεις να κάνεις τίποτα. Που έχεις παραδώσει όπλα. Που το πάτωμα σου φαίνεται ο ιδανικός τόπος για το υπόλοιπο της ζωής σου. Δεν είναι όμως έτσι. Αν μέσα στην ψυχή σου έχει τρικυμία, μ’ αυτή την τρικυμία πρέπει να παλέψεις. Θα πιείς πολλές γουλιές νερό. Θα νιώσεις συχνά ότι πνίγεσαι. Αλλά δεν αξίζεις μία ήρεμη στεριά; Κι αν κάποιος σου τείνει χείρα βοηθείας, μην αρνηθείς.

Ναι, ζήσ’ το! Κάτσε λίγο κάτω. Αλλά αυτό το χρονικό διάστημα να είναι για να πάρεις δύναμη να σηκωθείς.

Δεν είναι εύκολο να δεις τη θετική πλευρά της ζωής και σαφώς δεν μπορείς να είσαι πάντα χαρούμενος. Όμως οφείλεις στον εαυτό σου να μην τα παρατήσεις. Αρκεί πρώτα να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει σ’ αυτό τον κόσμο ο οποίος είναι γεμάτος αντιφάσεις.

Giwta Ar..:**