Φτάνει στο τέλος του το 2020.
Επιτέλους θα μου πεις, σωστά; Νομίζω αυτό θα αναφωνήσει
ολόκληρος ο πλανήτης, καθώς το έτος τα είχε όλα… Και δεν ήταν πολλά τα
ευχάριστα.
Η πανδημία είναι η κεντρική «ιδέα». Η μοναξιά που μας γέμισε
η πανδημία, όμως, είναι η ουσία. Διότι αναγκαστήκαμε να απομονωθούμε και σε
πολλές περιπτώσεις -άκουσον άκουσον- να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας.
Δύσκολο πράγμα αυτό… Όπως και δύσκολο είναι να νοσηλεύεται ένας άνθρωπος στο
νοσοκομείο και να μην μπορούν οι δικοί του να τον πλησιάσουν, να του χαϊδέψουν
το χέρι. Παρά μόνο μπορούν να του πουν μέσα από το κινητό ότι είναι δίπλα του.
Με τέτοιες καταστάσεις μας έφερε αντιμέτωπους ο κορωνοϊός.
Δύσκολη, που λες, η μοναξιά και δε χωρούν αναλύσεις. Είχαμε
περισσότερο χρόνο να σκεφτούμε και να (υπερ)αναλύσουμε όσα υπήρχαν στο μυαλό
μας… Αλλά μαντέψτε: Eγώ σ’ αυτό το κείμενο δε θα αναλύσω τίποτα. Διότι θεωρώ
πως πλέον έχουμε γράψει πολλά γι’ αυτά που ζούμε. Μένει πλέον να κάνουμε…
εξάσκηση στο να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας.
Κάποια στιγμή στη ζωή μας θα ξανάρθει η μοναξιά (δε μιλώ για
τη μοναχικότητα γιατί αυτή την επιλέγουμε) και πρέπει να μάθουμε να την
αντιμετωπίζουμε, ώστε να καταφέρουμε να σηκωθούμε μετά και να «βγούμε» έξω στον
κόσμο.
Ας το κάνει ο καθένας από εμάς με τον τρόπο του. Αλλά να το
κάνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου