Είναι αυτές οι μέρες, οι σοκαριστικές ημέρες, οι «μαύρες» ημέρες, που κάθομαι και σκέφτομαι ίσως όχι σε τι κόσμο γεννηθήκαμε και μεγαλώνουμε, αλλά σε τι χώρα.
Σε μία χώρα χωρίς σχέδιο, ή πολύ καλό σχέδιο. Εκεί όπου ο
άνθρωπος ουρλιάζει για βοήθεια προς πυροσβέστη και εκείνος του απαντά να βρει πολιτικό
μέσο. Στη χώρα που για να σωθείς από τη φωτιά και να μην καείς ζωντανός, όπως το
σπίτι σου, πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο στο πλοίο. Εκεί που ο πρωθυπουργός βάζει
στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων, τελευταία την προστασία της φύσης.
Σε μία χώρα που οι πυροσβέστες δε φτάνουν γιατί κανείς δεν
έκανε προσλήψεις. Εκεί που οι πυροσβέστες τρέχουν μέσα στις φλόγες, χωρίς
εξοπλισμό. Μαζί και οι πολίτες. Χωρίς εξοπλισμό κι εκείνοι. Με τα λάστιχα από τις
μισοκαμένες αυλές των σπιτιών τους.
Παράλληλα, ο… αιώνιος Έλληνας κοιμάται σε κακοβγαλμένα
στρώματα, μπαίνει σε πλοία και βάρκες για να σωθεί και ξαφνικά μπαίνει στη θέση
του πρόσφυγα τον οποίο πριν από μία εβδομάδα έδιωχνε από την πατρίδα του. Πόσο άσχημο
να έρχεσαι σε αυτή τη θέση, ε;
Μία κόλαση που δεν έχει τελειώσει. Ή μάλλον τώρα ξεκίνησε…
Γιατί μόλις οι φωτιές σβήσουν, θα πρέπει όλοι μας να ξαναφυτέψουμε (!) πάνω στα
καμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου