Δέκα χρόνια στην «Εδέμ»

 Αυτό το μήνα η «μικρή μου Εδέμ» κλείνει 10 χρόνια!

Ναι, 10 ολόκληρα χρόνια.

Θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν Μάρτιος του 2012 όταν αποφάσισα να ανοίξω αυτο εδώ το blog, ξεκινώντας να καταγράφω κάθε σκέψη που τριβέλιζε το μυαλό μου και ήθελα με κάποιον τρόπο να μην ξεχαστεί. Δε θυμάμαι πώς προέκυψε αυτό το όνομα. Θυμάμαι, όμως, πόσο πολύ χρειαζόμουν ένα χώρο για να εξωτερικεύω σκέψεις και συναισθήματα. Να επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους.

Ούσα στην εφηβεία, μπορώ να πω πως ήμουν ένα αρκετά εσωστρεφές παιδί και η καταγραφή σκέψεων ήταν ο δικός μου μοναδικός τρόπος να βγάλω από μέσα μου ό,τι με απασχολούσε... γιατί δε μιλούσα. Έχω αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό το χαρακτηριστικό. Έμαθα, πάντως, σίγουρα να γράφω.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια πέρασα από πολλές φάσεις. Έκανα πολλές αλλαγές.

Στα χρόνια του Λυκείου έγραφα κάθε μέρα. Από το ’14 και μετά, σταδιακά, άρχισαν να αραιώνουν οι αναρτήσεις μου. Λίγο η ψυχολογία, λίγο η έλλειψη έμπνευσης, περισσότερο η προσγείωση στην ενήλικη ζωή.

Υπάρχουν στιγμές που κάθομαι και διαβάζω κείμενά μου και... με κάνουν τόσο χαρούμενη!

Μέσα από τη «μικρή μου Εδέμ» έχω μοιραστεί μαζί σας πολλά γεγονότα της ζωής μου, ακόμη και με... αλληγορικό τρόπο. Χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες, ερωτικές απογοητεύσεις. Όλα είναι καταγεγραμμένα εδώ μέσα. Εντάξει, με κάποια κείμενα νιώθω περίεργα, όπως νιώθεις όταν κοιτάς δέκα ετών φωτογραφίες σου. Αλλά όλα ήταν σκέψεις εκείνης της στιγμής, εκείνης της περιόδου.

Αυτά τα χρόνια γνώρισα ανθρώπους μέσα από το blog που επιλέγουν κι αυτοί να εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, δίνεται η ευκαιρία ανταλλαγής απόψεων, προβληματισμών. Αποδεικνύεται αυτό ακριβώς που ήθελα να πιστεύω εξ αρχής ότι υπάρχει: δεν είμαι η μόνη που έχω βιώσει κάποιες καταστάσεις. Δεν είμαι η μόνη που έχω κάποιους προβληματισμούς. Υπάρχουν κι άλλοι οι οποίοι θέλουν κι εκείνοι να εκφράσουν τη δική τους πλευρά ή να ρίξουν στο τραπέζι και μία άλλη άποψη από αυτή που πίστευα πως είναι… η μοναδική.

Και χαίρομαι τόσο γι’ αυτό!

Χαίρομαι που είμαι πάλι εδώ και γράφω λίγο πιο συχνά. Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που με διαβάζουν και μπορεί να ταυτίζονται, να διαφωνούν ή απλά να θέλουν να δίνουν το «παρών». Είναι πολύ όμορφο.

Σας ευχαριστώ, λοιπόν, που είστε εδώ όλα αυτά τα χρόνια. Είτε αφήνετε σχόλιο είτε απλά διαβάζετε ό,τι γράφω.

Και σίγουρα προτείνω να ξεκινήσετε να γράφετε όλοι με οποιονδήποτε τρόπο (αν δεν το κάνετε ήδη)!

Όταν διαβάζουμε τις σκέψεις μας και δε μένουν απλά στο μυαλό, αυτές αποκτούν υπόσταση.