Τελικά είσαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις

Υπάρχουν μέρες φωτεινές, αλλά και σκοτεινές. Τις ξέρεις καλά τις σκοτεινές. Σου είναι πιο οικείες γιατί έτσι έχεις μάθει. Αυτές τις διαχειρίζεσαι καλύτερα. Με τις φωτεινές δεν τα πας καλά, τόσα χρόνια δεν έχεις μάθει να «επικοινωνείς» μαζί τους.

Και να που ήρθαν μέρες οι οποίες δεν είναι ούτε φωτεινές, αλλά ούτε και σκοτεινές. Είναι από αυτές που έξω έχει ήλιο, μία αχτίδα φωτός μπαίνει από το παράθυρο. Απλά είσαι αδύναμη να τραβήξεις την κουρτίνα. Κι ας το βλέπεις το φως. Το βλέπεις καλά ότι υπάρχει. Όμως δε σηκώνεσαι από το κρεβάτι. Όχι γιατί δε θέλεις, αλλά γιατί δεν μπορείς.

Και τώρα νευριάζεις με τον εαυτό σου. Νευριάζεις που δεν μπορείς να σηκωθείς. Άλλα περίμενες από εσένα. Όχι τέτοια αδυναμία. Εσύ δεν ήσουν που μπορούσες να τα καταφέρεις όλα; Να τα ξεπεράσεις όλα; Εσύ δεν ήσουν το στήριγμα για εσένα και για τους άλλους; Που δε χρειαζόσουν βοήθεια;

Κάπως έτσι, που λες, περνά ο καιρός. Κατηγορώντας τον εαυτό σου επειδή εν τέλει έχει και κάποιες αδυναμίες. Επειδή δεν μπορεί να τα διαχειριστεί όλα.

Δύσκολο να μην μπορείς να φτάσεις στο φως ε;

Και να σου ξαφνικά που κάποιος χτυπά δυνατά την πόρτα. Δεν ξέρεις ποιος είναι, αλλά αυτός ο χτύπος σε καθηλώνει στο κρεβάτι.

Τότε αρχίζεις να ηρεμείς. Τότε αφήνεσαι. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως ίσως δεν είσαι τόσο δυνατή όσο νόμιζες. Ή μάλλον, δεν έχεις τη δύναμη να τα καταφέρεις όλα τώρα. Και αυτό δεν πειράζει. Το μόνο που πειράζει είναι όταν δεν το αποδέχεσαι. Όταν δεν αποδέχεσαι πως θα υπάρξουν στιγμές δικής σου αδυναμίας στις οποίες θα πρέπει να δώσεις χρόνο. Πως δε θα μπορείς πάντα να τα διαχειρίζεσαι όλα. Πως πρέπει να χαμηλώσεις τις απαιτήσεις που έχεις από τον εαυτό σου.

Και στο κάτω – κάτω, τι πειράζει να μην είσαι καλά κάποιες φορές; Τι πειράζει να αποτυγχάνεις κάπου; Τι πειράζει να σε απορρίπτουν;

Ο χρόνος κυλά κι εσύ καταφέρνεις όλο και περισσότερα.

Από το «κυνήγι» της ηλιαχτίδας, μπαίνεις κάτω από το πάπλωμα με κίνδυνο να σταματήσεις να αναπνέεις. Κάποια στιγμή, βγάζεις το κεφάλι έξω απ’ το πάπλωμα. Σταδιακά, με τους δικούς σου χρόνους, βγάζεις ολοένα και περισσότερα μέρη του σώματος σου έως ότου καταφέρεις να πατήσεις τα πόδια σου στο πάτωμα.

Έως ότου σηκωθείς.

Έως ότου σταθείς μπροστά από την κλειστή κουρτίνα.

Έως ότου την αγγίξεις.

Έως ότου την ανοίξεις αυτή τη ρημαδιασμένη κουρτίνα και δεις το φως.

Κι εσύ ναι, είσαι πιο δυνατή απ’ όσο φαντάζεσαι.

Δυνατή... με αδυναμίες! Και αυτό είναι εντάξει...