Μαμά, φοβάμαι - 28ο Συμπόσιο Ποίησης

Φοβάμαι πολύ.

Ο μπαμπάς χτες έφυγε. Πού πήγε;

Μαμά, μου είπες να μη φοβάμαι. Αλλά σε βλέπω τώρα να κλαις, να με κρατάς αγκαλιά και να τρέχεις. Που με πας;

Μαμά, τι είναι αυτοί οι θόρυβοι που ακούγονται και προκαλούν σεισμό;

Χτες βράδυ άκουσα τη γειτόνισσά μας να ουρλιάζει και να λέει πως θα πεθάνουμε. Αλήθεια είναι;

Δεν ξέρω τι γίνεται. Έχω καταλάβει όμως τι σημαίνει ότι κάποιος θα πεθάνει.

Εγώ θέλω να ζήσω.

Οι φίλοι μου θα με περιμένουν στο σχολείο αύριο.

Είπαμε θα φυτέψουμε λουλούδια στην αυλή.

Μαμά, μην τρέχεις. Με πας μακριά απ’ το σπίτι. Έχω στο δωμάτιο τους σπόρους.

Μαμά, τι θα πω στους φίλους μου όταν τους δω;

Μαμά, φοβάμαι. Βλέπω φωτιές τριγύρω. Γιατί τρέχουν όλοι; Πού πάνε; Πού πάμε;

Μαμά, σταμάτα.

Μαμά, μου έπεσε στο δρόμο το αρκουδάκι. Δε μ’ ακούς;

Μαμά, το αρκουδάκι μου...

Πώς θα κοιμηθώ το βράδυ;

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο 28ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα, η οποία μας ζήτησε αυτή τη φορά να γράψουμε ένα αντιπολεμικό ποίημα, χωρίς πολλά φτιασίδια. Ένα κείμενο διαμαρτυρίας. Για όλους εκείνους που χάνονται καθημερινά στους πολέμους τόσο άδικα. Γιατί άδικος είναι ο πόλεμος.

Η βαθμολογία ήταν δύσκολη γιατί κάθε ποίημα ήταν και μία κατάθεση ψυχής. Αξίζει να μπείτε ΕΔΩ και να τα διαβάσετε όλα. 

Ο καθένας από εμάς είδε την κατάσταση του πολέμου από μία διαφορετική γωνία, μέσα από τα μάτια κάποιου διαφορετικού προσώπου: εκείνου που πολεμά, της μάνας, του παιδιού...

Εγώ αποφάσισα να γράψω για το παιδί. Το παιδί που θα ζητήσει απαντήσεις από το πιο οικείο πρόσωπο που έχει στη ζωή του, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι η μαμά του. Το παιδί που αυθόρμητα ρίχνει χρώμα στο γκρίζο του πολέμου. Που θέλει να φυτέψει για να ανθίσουν λουλούδια και δέντρα. 

Έγραψα για εκείνο το παιδί που θέλει και πρέπει να ζήσει. Να ζήσει όμορφα και να γελά. Μακριά από τη μυρωδιά του θανάτου.