Η άνοιξή σου!

Έρχεται φέτος κουρασμένη

η Άνοιξη

(να) κουβαλάει τόσα χρόνια

τα λουλούδια πάνω της.

 

Σκοτεινοί άνθρωποι

στις γωνιές την παραμονεύουν

για να την τσακίσουν.

 

Αυτή όμως

με κρότο

ανάβει ένα-ένα

τα λουλούδια της

στα μάτια τους τα ρίχνει

(για) να τους στραβώσει.

 

Οι εχθροί της άνοιξης, Μίλτος Σαχτούρης

Η 1^η Απριλίου μπήκε εδώ στο Ηράκλειο με ήλιο, ζέστη, αέρα και μπόλικη σκόνη.

Μία συνθήκη που σίγουρα δε θέλεις για την άνοιξή σου.

Βέβαια, βιώσαμε και συνθήκες που δε θέλαμε για το Μάρτιο μας. Οπότε... να πούμε «ευχαριστώ» για το καλωσόρισμα του Απρίλη;

Η χτεσινή ήταν μία περίεργη μέρα η οποία ξεκίνησε με αϋπνία, χωρίς συγκεκριμένο λόγο.

Αλλά όσο κι αν οι συνθήκες, οι ειδήσεις, ο καιρός δεν ευνοούσαν τόσο, η «ουδέτερη συναισθηματική ζώνη» στην οποία βρίσκομαι, με άφησε ελεύθερη να επιλέξω αν θα δω την όμορφη ή την άσχημη πλευρά της ημέρας.

Επέλεξα την πρώτη αν και -από συνήθεια- πήγα να κάνω άλλη επιλογή.

 

Μέσα σε αυτή τη μέρα...

Είδα αμυγδαλιές να έχουν ανθίσει δίπλα σε μία οικοδομή. Και το γκρι του μπετόν έδειχνε τώρα χρωματιστό.

Απόλαυσα τον καφέ μου, κάτι που κάνω κάθε μέρα, αλλά χτες αποφάσισα να δώσω σε αυτή τη διαδικασία περισσότερη σημασία.

Πήγα στην προπόνησή μου και σκέφτηκα πόσο ωραίο είναι που φροντίζω τον εαυτό μου.

Λίγο πριν μπω στο αυτοκίνητο, ένιωσα τον ζεστό αέρα στο πρόσωπό μου και μου θύμισε καλοκαιρινή νύχτα. Η αίσθηση μοναδική.

Έβαλα τη μουσική στο τέρμα και άκουσα τα τραγούδια που μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Επέλεξα να γυρίσω στο σπίτι πηγαίνοντας από την παραλιακή και όχι μέσα από την πόλη. Η θέα στη θάλασσα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Επέλεξα να δω όλα αυτά τα οποία μπορεί να είχα και προχτές, αλλά δεν τους έδινα καμία σημασία. Και μπορεί επίσης αύριο να αδιαφορήσω γι’ αυτά.

Αλλά τουλάχιστον εκείνη τη μέρα που το είχα ανάγκη, επέλεξα να φωτίσω την ψυχή μου.