Γέρε χρόνε.... άάάντε γεια!

Απογευματάκι της πρώτης ημέρας του χρόνου. Έφτιαξα ένα ζεστό ελληνικό καφέ, έκανα στο δωμάτιο μου ατμόσφαιρα με κεριά, σκεπάστηκα με την κουβέρτα μου και πήρα στα πόδια μου το laptop για ν' αρχίσω να γράφω.

Καλή χρονιά λοιπόν! Εύχομαι το 2016 να σας μπήκε όμορφα και να κυλίσει εξίσου ωραία. Να έχετε υγεία πάνω απ' όλα και ανθρώπους δίπλα σας που να σας γεμίζουν, να σας κάνουν να νιώθετε πλήρεις και χαρούμενοι.

Έχω χαθεί, το ξέρω! Κάνω εμφανίσεις εδώ, στο blog, αραιά και που και μετά αφήνω το χρόνο πάλι να κυλήσει. Υπάρχουν όμως καταστάσεις που άλλαξαν το 2015 και δεν είχα βρει την ευκαιρία να τις μοιραστώ μαζί σας. Πιστεύω όμως πως ήρθε η στιγμή, κάνοντας μία μικρή αναδρομή στο 2015, το οποίο και αφήνω πίσω με ανάμεικτα συναισθήματα. 

Κάθομαι και σκέφτομαι πώς γίνεται μέσα σε ένα χρόνο να έχουν γίνει τόσες αλλαγές στη ζωή μου οι οποίες έχουν αλλάξει πλέον κι εμένα την ίδια σαν άνθρωπο, σαν προσωπικότητα. 

Για το 2015 επιθυμούσα να είμαι πιο "τυχερή" από τις προηγούμενες χρονιές, να μου συμβεί έστω και κάτι μικρό χωρίς να το προσπαθήσω ιδιαίτερα διότι και άλλα πράγματα για τα οποία είχα προσπαθήσει πολύ και  μπορούσα να τα πετύχω, είδα να υψώνεται ένα τείχος μπροστά μου και να με εμποδίζει.

Μέχρι τον Ιούνιο του 2015 είχα πάρει σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου. Αρχικά έφυγα από μία κατάσταση που με ταλαιπωρούσε μήνες και που σταμάτησε όταν είχε σταματήσει και για 'μένα. Είχε σταματήσει να μου προσφέρει το οτιδήποτε, είτε θετικό είτε αρνητικό και το μόνο που είχε μείνει ήταν θυμός.

Στη συνέχεια, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να συνεχίσω στην Κοινωνική Εργασία, τη σχολή στην οποία "φοιτούσα". Με το ζόρι πήγαινα στα εργαστήρια, άσε που έβλεπα, το καταλάβαινα, ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαι γεννημένη για κοινωνική λειτουργός. Ανάμεσα σε φοιτητές που το ήθελαν πραγματικά, εγώ φάνταζα γελοία. Δεν πήγα ούτε στην εξεταστική του Ιουνίου, όχι πως δεν ήθελα καλέέέ.. Με έπαιρνε ο ύπνος τα πρωινά. Απλά όταν θέλεις κάτι συγκεκριμένο, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται αδιάφορα. 

Κι εκεί που συνειδητοποιούσα πως τελικά αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ είναι η δημοσιογραφία, τσουυυπ! Μπαίνει το ραδιόφωνο στη ζωή μου! Και εκεί αρχίζω να τα βλέπω όλα πιο όμορφα. Δε θα πω ψέμματα, όταν είχα πρωτομπεί στο σταθμό, ένιωθα τελείως έξω από τα νερά μου. Όλοι ήταν χύμα, πολύ χαλαροί... Γενικά όπως δεν ήμουν εγώ, ήταν αυτοί. Όταν είχα πάει στην πρώτη συνάντησή μας με όλους τους παλιούς και νέους παραγωγούς, ήμουν σαν το μικρό κοριτσάκι που καθόταν σε μία άκρη και δεν ήξερε με ποιον να μιλήσει και τι να πει. Έλειπε κιόλας η συμπαραγωγός και φίλη μου Αναστασία (ακόμα χειρότερα), είχα πάει κι εγώ με πουκαμισάκι (τρις χειρότερα), οπότε.. κλάφ' τα Χαράλαμπε. Σιγά σιγά άρχισα να προσαρμόζομαι και πλέον όχι μόνο δε νιώθω άβολα, άλλα νιώθω και υπερτυχερή που ανήκω εκεί και έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους, διαφορετικούς από εμένα, με τους οποίους ωστόσο μπορώ να βρω εφαπτομένες. 

Επειδή όμως για το σταθμό μπορώ να γράφω με τις ώρες, σταματάω εδώ και κάνω μια διαφήμιση στην εκπομπή :Ρ... Οι "εκείνη κι εκείνη" ή αλλιώς "εκείνες" σας περιμένουν κάθε Τρίτη 4-6 στον studio fm1 105.4 ή διαδικτυακά fm1.teicrete.gr.

To καλοκαίρι μου είχε κι αυτό τα σκαμπανεβάσματά του, αλλά γενικά ήρεμα. Βγήκα, ήπια, έκανα βλακείες με την παρέα μου. Το καλοκαίρι γράφτηκα στα Ιεκ Δημοσιογραφίας με μεγάλη παρακίνηση της μαμάς μου. Δε θα σας το κρύψω, ζοριζόμουν πάρα πολύ να το αποδεχτώ. Με ρωτούσαν αν είμαι χαρούμενη που θα ξεκινήσω κάτι που μου αρέσει και απαντούσα πολύ μαγκωμένα. Όταν έδινα πανελλήνιες, όταν έβλεπα τη βαθμολογία μου, όταν υπολόγιζα τα μόρια, όχι, δεν το περίμενα πως αντί να πάω στη σχολή που ήθελα, και περνούσα, θα βρισκόμουν μετά από ένα χρόνο σε ιεκ. Και η περίοδος τέλη Αυγούστου, εκείνη η περίοδος που έβγαιναν οι βάσεις των σχολών, μία πολύ δύσκολη εβδομάδα. Αφού πέρασα αυτή τη φάση, έκατσα και σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να είμαι αχάριστη. Άλλα παιδιά δε σπουδάζουν γιατί πολύ απλά δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα, κι εγώ, που οι γονείς μου προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο, κάθομαι και στενοχωριέμαι; Ανασκουμπώθηκα λοιπόν και πατώντας γερά στα πόδια μου, περίμενα να ξεκινήσω τη σχολή για να μπω σε ένα πρόγραμμα και να δω πώς είναι να ασχολείσαι με κάτι που πραγματικά σ' αρέσει. Βέβαια συνειδητοποιώ πως ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το θέμα της σχολής, αφού από τα όσα θυμάμαι απόψε, μόνο σ' αυτό είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Αλλά είδα στην πορεία πως θέλω πραγματικά να γίνω δημοσιογράφος, οπότε το αν θα βγω δημοσιογράφος από ιεκ, πανεπιστήμιο ή από οπουδήποτε αλλού είναι περιττό.  

Οι επόμενοι μήνες από Σεπτέμβρη μέχρι Οκτώβρη/ αρχές Νοέμβρη κύλησαν σχετικά ομαλά. Είχα τη σχολή μου, έκανα τις εκπομπές μου, έβγαινα με την παρέα μου, περνούσα όμορφα. Παράλληλα δούλευα, όπως όλη τη διάρκεια του έτους βέβαια,κλασικά, στις προωθήσεις! Και τα Χριστούγεννα δούλεψα στα Hondos center, όπου τα είδα όλα, αλλά τουλάχιστον δούλευα.

 Στον τομέα των σχέσεων μου με το αντίθετο φύλο, είχα απογοητευτεί και αυτό γιατί μετά από μία αρκετά μεγάλη απογοήτευση μου τύχαιναν όλο τα ίδια και τα ίδια. Σε σημείο να έχω βαρεθεί και να έχω σταματήσει να ασχολούμαι με αυτά τα θέματα. 

Έχετε νιώσει όμως ποτέ να σας εκπλήσσει η ζωή; Προς το καλό! Αυτό που μπορώ να πω είναι πως οι εκπλήξεις της είναι πολύ καλές. 

Το 2015 δεν τελείωσε έτσι όπως ξεκίνησε. Έκλεισε πολύ καλύτερα απ' όσο πίστευα και το 2016 μπήκε εξίσου όμορφα. Σήμερα μου έτυχε και το φλουρί της βασιλόπιτας, το οποίο παίζει να έχει να μου πέσει από το δημοτικό. Δεν ξέρω πώς θα συνεχιστεί αυτό το έτος. Ελπίζω έτσι όπως το φαντάζομαι, αλλά κρατάω μία πισινή ασυναίσθητα. Αυτό που θέλω είναι να απολαύσω στο έπακρο αυτά που ζω τώρα και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει!

Πάντως, ο Άγιος Βασίλης φαίνεται πως διάβασε το γράμμα που του είχα γράψει πέρυσι.

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το Ηρακλειάκι, έτσι όπως το στόλισαν φέτος. Να μας επισκεφτείτε!

Υ.Γ.2 Δεν τρώω άλλη καρυδόπιτα σήμερα, θα μου βγει απ' τη μύτη τόσο σιρόπι.

Υ.Γ.3 Καλή χρονιά είπαμε;;;

Giwta Ar..:**