Ήρθα να σας πω τα νέα μου! *

Αυτή είναι η δεύτερη ανάρτηση μέσα στον ίδιο μήνα μετά από πάάάάάάάάρα πολύ καιρό! (κλαπ κλαπ κλαπ και δάκρυα συγκίνησης).
Αυτή τη στιγμή αντί να γράφω εδώ πέρα, θα έπρεπε να γράφω στο word μου κάτι κείμενα-ρεπορτάζ γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν κι εγώ κάποιες φορές μένω πίσω. Αλλά να σας πω κάτι; Τώρα, αυτή τη στιγμή, δε με νοιάζει (σε 5' θα με νοιάζει, αλλά ίσως έχω προλάβει μέχρι τότε να τελειώσω από 'δω :p).

Ήρθα για να σας πω τα νέα μου γιατί, το ξέρω, έχουμε χαθεί λίγο έχω χαθεί πολύ. Αλλά το δεύτερο έτος σαν ελεύθερη, και ωραία, από υποχρεώσεις σχολείου δεν είναι ίδιο με το πρώτο. Και το πόσο χαίρομαι που δεν είναι το ίδιο δεν μπορείτε να φανταστείτε! Ας το πάρουμε όμως απ' την αρχή... ποια αρχή; Δεν θυμάμαι πού σας έχω αφήσει!

Απλά ο χρόνος μου πλέον είναι περιορισμένος. Έχω αρκετές υποχρεώσεις, αλλά και τον ελεύθερό μου χρόνο προτιμώ πλέον να τον περνάω με συγκεκριμένους ανθρώπους που είτε βρίσκονταν πολύ καιρό στη ζωή μου είτε εμφανίστηκαν αιφνιδίως και την άλλαξαν αισθητά.

Η σχολή προχωράει κανονικά (για όσους δεν θυμούνται, σπουδάζω πλέον Δημοσιογραφία. Η Κοινωνική Εργασία στην οποία είχα περάσει, ανήκει πια στο παρελθόν). Εργασίες, διάβασμα, κανάλια, ραδιόφωνα, όλα τρέχουν και όλα είναι ρευστά. Σε γενικές γραμμές, καλά πάει η σχολή. Ναι, κάποια μαθήματα μου περνούν αδιάφορα, αλλά αφού είμαι σίγουρη πλέον πως θέλω να ασχοληθώ μ' αυτόν το χώρο, πάλι καλά (δε με παίρνει να αλλάζω πάλι προσανατολισμό και ούτε θα το ήθελα).

Παράλληλα δουλεύω, όπως σας έχω ξαναπεί. Κάνω promotion, αλλά πλέον δουλεύω πιο πολύ, έχω ένα πρόγραμμα, κάτι που ήθελα πολύ για να παίρνω πιο συγκεκριμένα και περισσότερα χρήματα. Προωθώ που λέτε το νέο samsung galaxy s7 edge/ s7. Μάλιστα... δεν καταλάβατε τίποτα έτσι; Το νέο κινητό της samsung είναι που κάνει 800 ευρώ.. και το προωθώ... και θέλω να το πουλήσω... και το θέμα είναι ότι πουλιέται. Μη με ρωτήσετε πώς μπορούν και αγοράζουν ένα τόσο ακριβό κινητό. Σε τέτοιες ερωτήσεις δεν απαντάω!
Αυτό το πρόγραμμα με τη samsung το κάνω σχεδόν ένα τρίμηνο και έχω πολλούς μήνες ακόμα μπροστά μου, γεγονός που από τη μία με ανακουφίζει γιατί θα έχω δουλειά και κατ' επέκταση κάποια δικά μου χρήματα. Από την άλλη με απελπίζει διότι είναι 4ωρο, μα αυτές οι τέσσερις ώρες δεν περνούν με τίποταααααααα... Και αυτό γιατί ελάχιστοι σταματούν να τους ενημερώσω. Δε μου φαίνεται παράξενο, αλλά δεν παύει να είναι απελπιστικό. Ε όταν κοιτάς τον τοίχο, πώς να περάσουν οι ώρες; Τουλάχιστον έχω πολύ καλές σχέσεις με τους υπαλλήλους και λέμε καμιά βλακεία να περάσει η ώρα. Χτες ας πούμε που δεν έμπαινε ούτε μύγα στο μαγαζί, το θέμα συζήτησής μας (σκεφτείτε 5 άτομα μέσα σ'  ένα κατάστημα με κινητά και τέθοια) ήταν το σεξ. Για τέτοιο βαθμό οικειότητας μιλάμε.

Μίλησα τόσο πολύ για τη δουλειά που ξέχασα τι άλλο ήθελα να γράψω. Γενικά δεν πολυβγαίνω. Δεν το παίρνουμε απόφαση να βγούμε για ένα ποτό. Την προηγούμενη βδομάδα βγήκαμε επιτέλους παρέα σ' ένα κλαμπ και γυρνάω και κάνω στη φίλη μου την Αναστασία: "αφού καλά περνάμε, να τ' αποφασίζουμε πιο συχνά". Δεν αντέχουμε πλέον μέχρι τις 6 το πρωί, όπως παλιά, κι ας είμαστε 20 χρόνων, κι ας είμαστε 2ο έτος. Όμως αυτό δικαιολογείται. Πλέον έχουμε διάφορα πράγματα να κάνουμε. Δεν καθόμαστε για να είναι η μόνη μας έννοια οι έξοδοι.
Για να σας πω την αλήθεια, μπορεί να θέλω να βγαίνω περισσότερο, κι ας μη μου το επιτρέπουν διάφορες συνθήκες, όμως φέτος νιώθω πιο πλήρης. Είμαι στη σχολή που μου αρέσει, δεν "χάνομαι" ψυχολογικά τόσο συχνά, έχω ένα πρόγραμμα, έχω πράγματα να κάνω, ξέρω τι μου γίνεται. Κι αυτό με γεμίζει περισσότερο απ' το να βγαίνω κάθε μέρα έξω (αναρωτιέμαι πού έβρισκα πέρυσι τα λεφτά χαχαχαχα)

Αυτά λοιπόν τα νέα μου. Η ζωή κυλάει ομαλά με ανθρώπους που επιλέγω και με επιλέγουν κάθε μέρα. Όσοι δεν είναι πλέον στη ζωή μου, μου το επιβεβαιώνουν καθημερινά πως δεν έχουν καμία δουλειά μαζί μου, όχι μόνο απ' αυτά που ακούω για εκείνους, αλλά κ' απ' αυτά που οι ίδιοι κάθονται και λένε για 'μένα πίσω απ' την πλάτη μου. Γιατί όταν δεν ξέρεις το λόγο που δε μιλάς με κάποιον, πας και τον ρωτάς ευθέως, δεν το λες σε τρίτους συνεχίζοντας να αναρωτιέσαι. Αλλά πάλι καλά που έχουμε και κάτι να γελάμε...

Giwta Ar.. :**